จากวันที่เราได้คุยกันครั้งแรก เธอคือคนที่ผมประทับใจมาก ผมรู้สึกดี และชอบเธอไปแล้ว เธอคือเพื่อนของเพื่อนของผม เป็นธรรมดาที่ทุกคน เมื่อได้พบรักครั้งใหม่ หรือรักที่ตัวเองใฝ่หา ทุกคนก็ต้องคิดว่า คนนี้แหละรักแท้ของเรา คุยกันวันแรกผมได้บอกเธอไปเลยว่า เราจีบเธอนะ จีบได้ไหม แรกๆก็คงรู้กัน แอบหวานแอบเขิล คุยกันได้สักพักผมเริ่มได้เจอเธอ ได้เดินไปส่งเธอที่หอพัก ได้กินข้าวด้วยกัน เพื่อนของผมและเพื่อนของเธอต่างก็บอกว่าเธอเป็นคนดี แน่นอนผมไม่คิดจะลังเลที่จะให้เธอเป็นคนสำคัญของผม ผมเจ็บมามากพอกับความรัก เธอคงเป็นคนที่ทำให้ผมมีความสุขได้ และผมคงทำให้เธอมีความสุขที่ได้เหมือนกัน ผมตัดสินใจทุ่มความรักนี้ให้เธอ เรื่องน่าประทับใจอีกอย่างที่ผมคาดไม่ถึง วันเกิดของเรา ติดกันเลย ผมเกิด 30 พค 36 เธอเกิด 31 พค 37 ผมจินตนากาไปมากมาย ว่าถ้าถึงวันเกิดนะ เราจะจัดกันแค่สองคน แลกของขวัญกัน มีความสุขร่วมกัน
พอถึงช่วงเวลาหนึ่งที่เราได้คุยกัน ผมก็รู้สึกว่าเธอตีตัวออกห่างมากขึ้น ผมโทรหาเธอก็ไม่รับ ผมทักแชทไปอ่านแต่เธอไม่ตอบ เป็นช่วงเวลาหนึ่งที่ผมแอบน้อยใจ และแอบเจ็บบ้าง แต่ก็คงชินแล้วเพราะคิดว่า อกหักอีกแล้วกุ เราคงไม่ใช่สำหรับเขา จากนั้นเราก็ต่างคนต่างหายกันไป ต่อมามีอยู่วันหนึ่ง เมื่อผมได้เปิดเฟสขึ้นมาดู เห็นสเตตัสเธอได้ตั้งว่า
"เมื่อไหร่จะเลิกโสดสักทีนะ เบื่อกับการที่ต้องอยู่คนเดียว ไม่ชอบเลย เหงาๆๆๆๆจัง"
ความรู้สึกผม เจ็บจีดๆขึ้นมาเลย แต่ผมทำอะไรไม่ได้ เวลานั้นไม่รู้จะทำยังไงดี เลยตัดสินใจ อินบล๊อกข้อความฝากไว้ให้เธอว่า
" ขอให้เธอเจอคนที่เธอต้องการ และฝันถึงนะ "
ได้พักใหญ่เธอก็ตอบกลับมาว่า
"เธอเป็นไรป่าว เราขอโทษ เราไม่ได้ไม่อยากคุยกับเธอ เราไม่อยากให้เธอเสียใจเพราะเรา"
ผมก็ตอบไปว่า
"เราสิต้องขอโทษที่บางทีทำอะไร หรือพูดไรมากไป"
ผมยอมรับที่บางทีทำตัวเป็นเจ้าค่าเจ้าของมากไปทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน เธอถามผมว่าผมโกรธไหมที่เธอทำอย่างงั้น และเธอก็ได้บอกผมอีกว่า
"เธอเป็นคนดี เราอยากให้เธอได้เจอคนที่ดีกว่าและรักเธอมากกว่า เราอยากให้เธอกับเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตลอดไป "
ผมไม่รู้จริงๆ ไม่รู้จะพูดไงต่อ ผมเบลอมาก จึงตอบไปว่า
" ที่จริงเราไม่สนหลอก ว่าจะดีแค่ไหน จะรักแค่ไหน เราแค่อยากใช้มันเวลาที่เราได้เจอใครซักคนที่คิดว่าใช่ และก็ต้องเรียนรู้กันอีกต่อไป "
เธอถามผมว่าผมโกรธเธอไหม ผมได้แต่บอกว่าไม่โกรธเลย เราชินไปแล้ว พอผมบอกไปอย่างงั้นเธอก็ตอบมาว่า
" ยิ่งเธอบอกว่าชินเรายิ่งรู้สึกผิด รู้สึกว่าเราทำให้เธอผิดหวังซ้ำซาก "
ผมก็ได้แต่บอกไปว่าเธอไม่ได้ผิด เป็นผมเองที่ผิด และไม่ได้โกรธ ทั้งที่ในใจอยากจะบอกเธอจริงๆว่าผม ไม่อยากเสียเธอไป พอเราคุยได้สักพัก ผมตัดสินใจบอกเธอไป " เราชอบเธอจริงๆนะ "
เธอตอบมาว่า " ชอบเราเพราะอะไร เราไม่มีอะไรน่าชอบเลย "
ผมตอบกลับว่า " คนมันชอบไปแล้ว มันไม่มีเหตุผลอะไรเลย รู้แค่ว่ารู้สึกชอบไปแล้ว "
หลังจากนั้นสักพัก เธอก็เริ่มหายไป ออฟไป ผมได้แต่คิดว่า เออเธอคงเดินทางกลับบ้านอยู่ คงไม่มีเวลาตอบคุยละ
เมื่อรู้สึกว่ามันนานเกินไปละ เธอคงไม่ตอบกลับละ ผมเลยฝากข้อความไว้ว่า
" เราชอบเธอจริงๆ เราได้บอกเธอแล้ว ไม่ขออะไรอีกแล้วนะ "
เมื่อถึงตอนนี้ทุกวันนี้ คำว่าไม่ขออะไรแล้ว กลับทำให้เรารู้สึกอึดอัดและเจ็บมาก เพราะไม่สามารถเรียกร้องอะไรได้อีกแล้ว ไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว เหมือนกับว่าผมได้สัญญากับเธอว่าจะไม่ยุ่งอีกแล้ว
ผมไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ ถึงจะเจ็บจะมีประสบการณ์ความรักมามากมายเท่าไหร่ก็เหอะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เมื่อต้องได้เจอเธอ ต้องได้ทักทาย ต้องได้เดินผ่านกัน แต่ความรู้สึกของผมมันยังคงอยู่ ควรจะหยุดจะดีไหม ผมต้องขอโทษที่ผมเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่ง เล่าวกไปวนมา ผมอยากจะระบายด้วย และอยากได้คำแนะนำจากใครสักคนก็ยังดี ผมขอบคุณทุกๆคนที่เสียเวลามาอ่านกระทู้ของผมนะครับ ขอบคุณครับ
จะทำอย่างไรดีกับความรักครั้งนี้ T_T
พอถึงช่วงเวลาหนึ่งที่เราได้คุยกัน ผมก็รู้สึกว่าเธอตีตัวออกห่างมากขึ้น ผมโทรหาเธอก็ไม่รับ ผมทักแชทไปอ่านแต่เธอไม่ตอบ เป็นช่วงเวลาหนึ่งที่ผมแอบน้อยใจ และแอบเจ็บบ้าง แต่ก็คงชินแล้วเพราะคิดว่า อกหักอีกแล้วกุ เราคงไม่ใช่สำหรับเขา จากนั้นเราก็ต่างคนต่างหายกันไป ต่อมามีอยู่วันหนึ่ง เมื่อผมได้เปิดเฟสขึ้นมาดู เห็นสเตตัสเธอได้ตั้งว่า
"เมื่อไหร่จะเลิกโสดสักทีนะ เบื่อกับการที่ต้องอยู่คนเดียว ไม่ชอบเลย เหงาๆๆๆๆจัง"
ความรู้สึกผม เจ็บจีดๆขึ้นมาเลย แต่ผมทำอะไรไม่ได้ เวลานั้นไม่รู้จะทำยังไงดี เลยตัดสินใจ อินบล๊อกข้อความฝากไว้ให้เธอว่า
" ขอให้เธอเจอคนที่เธอต้องการ และฝันถึงนะ "
ได้พักใหญ่เธอก็ตอบกลับมาว่า
"เธอเป็นไรป่าว เราขอโทษ เราไม่ได้ไม่อยากคุยกับเธอ เราไม่อยากให้เธอเสียใจเพราะเรา"
ผมก็ตอบไปว่า
"เราสิต้องขอโทษที่บางทีทำอะไร หรือพูดไรมากไป"
ผมยอมรับที่บางทีทำตัวเป็นเจ้าค่าเจ้าของมากไปทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน เธอถามผมว่าผมโกรธไหมที่เธอทำอย่างงั้น และเธอก็ได้บอกผมอีกว่า
"เธอเป็นคนดี เราอยากให้เธอได้เจอคนที่ดีกว่าและรักเธอมากกว่า เราอยากให้เธอกับเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตลอดไป "
ผมไม่รู้จริงๆ ไม่รู้จะพูดไงต่อ ผมเบลอมาก จึงตอบไปว่า
" ที่จริงเราไม่สนหลอก ว่าจะดีแค่ไหน จะรักแค่ไหน เราแค่อยากใช้มันเวลาที่เราได้เจอใครซักคนที่คิดว่าใช่ และก็ต้องเรียนรู้กันอีกต่อไป "
เธอถามผมว่าผมโกรธเธอไหม ผมได้แต่บอกว่าไม่โกรธเลย เราชินไปแล้ว พอผมบอกไปอย่างงั้นเธอก็ตอบมาว่า
" ยิ่งเธอบอกว่าชินเรายิ่งรู้สึกผิด รู้สึกว่าเราทำให้เธอผิดหวังซ้ำซาก "
ผมก็ได้แต่บอกไปว่าเธอไม่ได้ผิด เป็นผมเองที่ผิด และไม่ได้โกรธ ทั้งที่ในใจอยากจะบอกเธอจริงๆว่าผม ไม่อยากเสียเธอไป พอเราคุยได้สักพัก ผมตัดสินใจบอกเธอไป " เราชอบเธอจริงๆนะ "
เธอตอบมาว่า " ชอบเราเพราะอะไร เราไม่มีอะไรน่าชอบเลย "
ผมตอบกลับว่า " คนมันชอบไปแล้ว มันไม่มีเหตุผลอะไรเลย รู้แค่ว่ารู้สึกชอบไปแล้ว "
หลังจากนั้นสักพัก เธอก็เริ่มหายไป ออฟไป ผมได้แต่คิดว่า เออเธอคงเดินทางกลับบ้านอยู่ คงไม่มีเวลาตอบคุยละ
เมื่อรู้สึกว่ามันนานเกินไปละ เธอคงไม่ตอบกลับละ ผมเลยฝากข้อความไว้ว่า
" เราชอบเธอจริงๆ เราได้บอกเธอแล้ว ไม่ขออะไรอีกแล้วนะ "
เมื่อถึงตอนนี้ทุกวันนี้ คำว่าไม่ขออะไรแล้ว กลับทำให้เรารู้สึกอึดอัดและเจ็บมาก เพราะไม่สามารถเรียกร้องอะไรได้อีกแล้ว ไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว เหมือนกับว่าผมได้สัญญากับเธอว่าจะไม่ยุ่งอีกแล้ว
ผมไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ ถึงจะเจ็บจะมีประสบการณ์ความรักมามากมายเท่าไหร่ก็เหอะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เมื่อต้องได้เจอเธอ ต้องได้ทักทาย ต้องได้เดินผ่านกัน แต่ความรู้สึกของผมมันยังคงอยู่ ควรจะหยุดจะดีไหม ผมต้องขอโทษที่ผมเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่ง เล่าวกไปวนมา ผมอยากจะระบายด้วย และอยากได้คำแนะนำจากใครสักคนก็ยังดี ผมขอบคุณทุกๆคนที่เสียเวลามาอ่านกระทู้ของผมนะครับ ขอบคุณครับ