+++ คุณเคยถูก "คนดูถูก" ไหม..มันเจ็บลึก จนเกิด"พลัง"+++

ไม่ว่าตอนเด็กๆหรือตอนโตแล้ว ก็เกิดมาในครอบครัวที่ยังสร้างฐานะไม่ได้ พ่อแม่แยกทางกัน
เพราะพวกเรามีแต่แม่คนเดียวที่อดทนเพื่อลูกๆให้อยู่รอดผ่านไปวันๆได้เท่านั้น
หากหลวงไม่มาติดใบประกาศให้ลูกๆชาวบ้านต้องเข้าเรียน แม่ก็คงไม่รู้เรื่องไม่ได้คิดถึงการเรียนของลูกๆหรอก
ตอนนั้นเราที่เป็นพี่คนโต อายุ 9 ขวบแล้ว น้องสาว 8 ขวบ น้องชายคนโต 6 ขวบ คนเล็ก 4 ขวบ
หากจะเรียนก็ต้องเรียนป.1 พร้อมๆกัน แต่แม่ไม่มีเงินเอาลูก 4 คนเข้าเรียนพร้อมๆกันหรอก
เลยกัดฟันเจียดเงินที่สะสมมาส่งลูกที่โตแล้วเข้าเรียนก่อน น้อง2คนก็ต้องค่อยๆส่งเรียนทีหลัง

แม่ต้องตัดเย็บเสื้อโหลหามรุ่งหามค่ำมิได้หยุด เราจะได้ยินเสียงจักรเย็บผ้าดังทั้งวัน
พวกเราแม้ตัวเล็ก แต่ไม่เคยงอแงกวนใจกวนตัวแม่เลย จะทำการบ้านและดูแลกันและกันเหมือนรับรู้สภาพ
เพื่อนๆมีของเล่นดีๆ แต่พวกเราไม่เคยมีกะเขา บางครั้งก็เล่นตุ๊กตาทหารกองใหญ่ๆกันอย่างสนุกสนานในบ้าน
เพราะแม่จะทำงานทุกอย่างที่เพื่อนบ้านนำมาให้ทำ วัยเด็กจะจำได้ว่าที่พวกเราได้เล่นตุ๊กตาทหารเพราะเขานิยมเล่นกัน

งานของแม่จะทำตามแต่สมัยนิยม คือผูกเชือก4มุมที่แผ่นพลาสติก4เหลี่ยมผืนผ้า สมัยก่อนพลาสติกเมื่อ 50 ปี ที่แล้วเพิ่งจะมีกัน
ผูกมุมเชือกแล้วจะผูกมัดที่เอวทหาร แล้วโยนขึ้นไปบนฟ้าเป็นทหารโดดร่ม แม้จะอายุไล่ๆกัน ก็ทำหน้าที่ช่วยกันจัดทุกอย่างให้เข้ากลุ่มเป็น
เจ้าตัวเล็กมีแต่คุ้ยเตะทำลาย โดนดุเสมอ เป็นตัวแสบประจำตระกูล แต่ก็อยู่ในบ้านตามพี่ๆไม่เคยออกไปเล่นที่ไหนกับเพื่อนบ้าน
นานๆจะออกไำปเล่นพร้อมกัน และเจ้าตัวเล็กนี่แหละชอบเลียนแบบเพื่อนๆที่โตกว่า เขาเล่นลูกหินก็จะเก็บมาเต็มกระเป๋ากลับมาเล่นที่บ้าน
และเขาเล่นลูกแก๊ปที่ขว้างบนพื้นแล้วดัง เขาก็เก็บมาหมด ใส่กระเป๋า ก่อนกลับก็เล่นกะเพื่อนๆต่อ ลูกแก๊ปเม็ดเล็กๆระเบิดตรงกระเป๋า เสียงดังร้องไห้จ้า แผลที่หน้าท้องมีเลือดไหลเต็มกางเกง ผู้ใหญ่ต่างออกมาและอุ้มมาหาแม่ น้องคงเจ็บมากเพราะสะอื้นร้องไห้เสียงดังมาก

ต้องพาไปหาหมอแถวบ้าน แม่ร้องไห้ตลอดแหละ พวกเรากอดคอกันร้องไห้สงสารน้อง กว่าแผลจะหายนานมาก แผลหายยากเพราะเป็นแผลที่ขยับไปมามักโดนตลอด ใส่กางเกงก็ไม่ได้ เป็นเจ้าจ้อนนานนับเด์อนฮาๆๆ วัยเด็กมีเรื่องราวมากมาย
แต่เราไม่เคยท้อ เพราะเรามีกันเท่านี้ จะฟันฝ่าทุกอย่างไปพร้อมๆกัน อยากได้อะไรก็ไม่เคยคิด ต้องอดทนเพราะเราไม่สมบูรณ์แบบเหมือนเขา
ขอเพียงมีแม่อยู่ด้วยก็พอ เราช่วยกันทำทุกอย่างที่แม่ทำ เขาเอาไส้ยาสูบมาให้มวนเราก็เป็นฝ่ายจัดเรียงเข้าถุงนับ10เรียงแล้วเอาแถบชื่อป้ายทาแป้งเปียกแปะ เป็นการปิดปากถุง พอชำนาญน้องๆก็รับหน้าที่ไป เราจะเป็นคนเอาแผ่นชื่อมวนยาติดที่บุหรี่แทน
เพราะโตแล้วอ่านหนังสือออกว่าไม่กลับหัว ติดด้วยกาวตรงปลายมวน ทำมาหลายๆปีจนหมดหน้า ก็มีงานใหม่แจกมา โตมากับงานแบบนี้แต่เด็ก

ชีวิตที่ลำบากก็ผ่านมาพร้อมๆกับการโตแบบนี้ ไม่เคยไปไหนเที่ยวงานกะใคร แต่แม่ชอบพาไปดูหนังที่โรงหนังเพราะฮิตมากๆหนังโรงสมัย40กว่าปีก่อนอินเทรนมาก ทั้งไต้หวันก็ส่งหนังจีนชีวิตมาไทยมากมาย และหนังกำลังภายในชอร์บราเดอร์พวกเราเด็กๆชอบดูทุกเรื่อง
มีแต่ดูหนังตามโรงที่เยาวราชฉายกันที่เอาเงินแม่ได้ แม่เป็นคนชอบดูหนังมากๆ ทั้งฝรั้งรอแร้นแห่งอารเบีย แอลซีค ไปดูหมด
หนังญี่ปุ่นโตเอะถูกเตะก็ชอบ ซามูไรมีฤทธิฺ์ลูกแก้วมังกรจำได้ชอบใจจริงๆ วัยเด็กชอบสิ่งบันเทิงเป็นชีวิตจิตใจ เพราะมันสร้างสรรพาโลดแล่นโลดโผนได้

ไม่เคยมีของเล่นกะเขา ความที่มีความอดทนในการอยากมีอยากได้ต้องเก็บไว้ในใจ ความไฮแท็คก็มีอยู่ในใจ เขามีเครื่องเล่นเกมส์
สมัยนั้นค้าขายเปิดร้านเอง มีฐานะพอกินพอใช้แล้ว ก็ขอบไปเดินดูมาบุญครอง คลองถม จะเห็นเกมส์ออกใหม่คือแฟมิลี่ ออกใหม่ๆแพง5พันกว่านี่ตกลงมาเยอะแล้ว แต่เราก็รอจนเหลือ 3500 ตัดสินใจซื้อ แต่ตลับเกมส์แพงมาก แพงพอๆกะตัวเครื่อง ต้องรอตกรุ่นจะเหลือ800บาท ชอบเล่นเกมส์ต่างๆ ก็มีออกมาเรื่อยๆ ของเเซก้าเมก้าไดร์ อยากได้ก็รอตกรุ่นเหลือ2000ก็ซื้อมา เขาออกแบบใช้ซีดดี และก็มาถึงสเตชั่นเพลย์ทู กลายเป็นรุ่นหลานซื้อซะแล้ว

ตอนอยากได้เกมส์แฟมิรี่ย์ เครื่องแรกเดินเที่ยวนานหลายเดือนกว่าจะตกรุ่นหักห้ามใจลำบากในการซื้อเครื่องนี้ จนคนขายจำหน้าได้ ว่าไม่ซื้อ บางครั้งเราก็น้อยใจตัวเองที่อายุ 42 แล้วยังอยากได้เกมส์เล่นเหมือนเด็กๆเขาแต่ไม่กล้าตัดสินใจซื้อสักที ต้องรอจนราคาลดถึงเมื่อไหร่จึงซื้อ
นี่เดินจนคนขายเขาจำได้ น่าอายจริงๆ อยากได้จนตกรุ่นจึงซื้อ ก็คงเป็นแบบนี้ไปจนแก่แหละ เพราะเรารู้จักค่าของเงิน จะอดทนในความอยากได้ ของจึงจะมีค่า
แม้จะอายุ 60 แล้ว ความฟุ้งเฟ้อก็ไม่มีรบกวนเรา มีคอมฯก็ต่อเมื่อเขาขายต่อ เท่านี้ก็พอใจแล้ว ชีวิตเราอยู่อย่างพอเพียง มีคตวามสุขตามสภาพไปเรื่อยๆอ่ะนะ

เด็กยุคใหม่อยากได้ก็ต้องเอาให้ได้ ไม่รู้จักว่าเงินที่หาได้นั้น มีให้ใช้มาจากไหน กว่าจะมีให้เราได้ใช้กันนั้น ช่างยากเย็นแสนเข็ญขนาดไหน
พ่อแม่ต้องทนทำงานลำบากแล้วมีให้ลูกได้ใช้นั้นต้องผ่านความอดทนของพ่อแม่ขนาดไหน
ทุกคนกว่าจะผ่านช่วงชีวิตที่ลำบากนั้น มีกันทุกคน แต่จะเก็บไว้อยู่ในความทรงจำที่ดีอยู่ในก้นบึ้งของใจเสมอ เพราะยามลำบากนั้นจะเป็นช่วงที่ใจแข็งแกร่งที่สุดเราจึงยืนอยู่ได้ทุกวันนี้
คนที่เขาดูถูกคนที่ลำบากกว่า เป็นเพราะเขาอาจเกลียดชังความลำบากของตัวเขาเองก็ได้ ใจจึงไม่ชอบในสิ่งที่ตัวเคยเป็น
ไม่ผิดหรอกนะที่จะลืม แต่ก็ไม่ควรทำให้คนที่เจอเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจ อยากให้เห็นใจและพูดดีๆกะเขาบ้าง...สักนิดก็ยังดี