วันนี้คุณยิ้มแล้วหรือยัง (แค่ยิ้มเยอะๆให้คนที่ใจชอบป่วย รอยยิ้มของเธอช่วยได้)

ตอนนี้ผู้หญิงคนนึงที่ผมรักเขาป่วยเป็นโรคที่รักษายากและต้องใช้เวลา ซึ่งทุกคนไม่ได้บอกกับเธอว่าเธอเป็นโรคอะไร ? และผมรู้สึกผิดโทษตัวเองทุกครั้งที่เห็นเขาป่วยหายใจไม่ออกบ้างขาดเลือดบ้าง ต้องไปรพ. บางทีก็

ทุกครั้งที่ต้องไปหาหมอที่โรงพยาบาลแพร่ ต้องมีความหงุดหงิดทุกครั้งเรื่องหาที่จอดรถ..และวันนี้ ก็เช่นเดียวกัน วนหาที่จอดรถครึ่งชั่วโมง...ต้องเดินกว่า 200 เมตรเข้าโรงพยาบาล และต้องหงุดหงิดเพิ่มอีกกับคิวม

"อ่าวมาทำอะไรแถวนี้" ชายหนุ่มวัยกลางคน ทักหญิงสาวที่กำลังเดินผ่านหน้าไป อย่างเหมอลอย เธอไม่มีวี่แววจะมองเห็นเขา ถ้าเขาไม่พูดทักทายออกไป "สวัสดี" หญิงสาวในวัยกลางคนตอบ แบบไร้ซึ่งคว

สำหรับผมนะ ตอนที่เค้ากำลังยิ้มอยู่กับเพื่อน แล้วเราหันไปสบตากันพอดี มันเป็นรอยยิ้มพิมใจที่แบบ ยิ้มทั้งใบหน้าและดวงตา เธอยิ้มแบบตาหยี แล้วที่สำคัญเธอมีลักยิ้มอีกด้วย รอยยิ้มของเธอวันนั้นทำเอาผมเพ

ความในใจของฉัน (บันทึกที่ไม่เคยส่งถึงใคร) เธอเคยเป็นเพียงนักเรียนคนหนึ่งในห้องเรียนของฉัน แต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร… เธอกลายเป็นคนที่ทำให้ใจฉันสั่นไหว รอยยิ้มของเธอ เสียงทักทายสั้น ๆ หรือแม้แต่

ผมเจอเธอครั้งแรก ในวันที่คนสำคัญของบ้านผมป่วย เธอเป็นพยาบาลอยู่โรงพยาบาลรัฐชื่อดังแห่งหนึ่งคนสำคัญในบ้านรักษาตัวอยู่ ครั้งแรกในวันที่เจอกับเธอเป็นวันสุดท้ายที่เสร็จการรักษาตัว เธอจัดการให้ทุกอย่าง ด้ว

เมื่อพิมมาดากลับมาร้องเพลงอีกครั้ง ดีใจกะเธอด้วยเพราะเคยได้ยินมาว่าการป่วยเป็นโรคมะเร็งเพราะบางครั้งทำให้หลายคนร้องเพลงไม่ได้ด้วยอาการเจ็บป่วยแต่ก็นั่นแหล่ะ เธอก็คงเป็นแค่ใน Stage ที่ยังถือว่า สามารถร