เรียกคืนกำลังใจของคนหัดขับยังไงดีครับ

วันนี้ผมไปหัดรถให้แฟนผมเป็นครั้งที่สอง
ผมเข้าใจว่าเป็นเรื่องยากมากสำหรับผู้หญิงที่จะหัดขับเกียร์ธรรมดา
แต่ผมก็พยามฝึกให้ ไม่บ่นไม่ว่าซักคำ
แต่วันนี้ ผมให้ฝึกทางเลี้ยวไปตามถนน(แถวบ้าน เป็นทางเลนสวน)
จังหวะนึงเจอโค้งที่เป็นตัว S แคบๆ แล้วเป็นจังหวะที่รถพ่วงสวนมาพอดี
รถพ่วงต้องใช้พื้นที่เยอะเลยตีโค้งกินมาครึ่งเลนตามปกติของเขา
แฟนผมที่ยังใหม่ เลี้ยวไปเจอแบบนั้นก็ทำอะไรไม่ถูก
กะระยะก็ยังไม่ได้(ถึงกะแม่นขั้นเซียน ทางแค่นั้นก็ไปต่อไม่ได้)
แฟนผมไม่เบรคเลย เอาแก้มข้างกดเข้าที่ยางหลังรถพ่วงเต็มๆ
ผมดึงเบรคมือไม่ทัน เพราะคิดว่าเขาจะเบรค(ผมผิดเองอันนี้)
ได้แต่ดึงพวงมาลัยกลับมาไม่ให้แถไปมากกว่านี้
รถลงข้างทาง แถกิ่งไม้ ข้างขวาที่ชน ไฟมุมหน้าแตก กันชนถลอก แก้มยุบลงไปนิดหน่อย
แล้วที่แก้มเป็นรอยบางๆ(ขัดออก) ส่วนข้างซ้าย เป็นรอยขีดยาวตั้งแต่แก้มหน้ายันไฟท้าย(บางๆ ขัดออก)
จากการชนถือว่ารถเสียหายน้อยมากแล้ว (เปลี่ยนไฟมุม ทำสีกันชนใหม่ ขัดรอยบางๆออก)
แต่ที่เสียไปมากคือสภาพจิตใจของแฟนผม ที่กลัวการขับรถไปเลย
ตอนขากลับนั่งร้องไห้อยู่ในรถ บอกว่าจะไม่ใช้รถผมฝึกอีก
ผมรักรถผมมาก ถึงจะเป็นรถเก่าเกินอายุผมอีก(ae92) รู้สึกเสียใจที่รถโดนชนมาก
แทบอยากร้อง แต่ต้องทำหน้ายิ้ม บอกกับแฟนว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวซ่อมก็หาย
เพราะกลัวเขาจะรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้

ผมจะพูดกับเขายังไงดี ให้เขาไม่กลัวการขับรถ จะได้ฝึกต่อให้เป็นซักที
ผมไว้ใจเขา แต่เขาไม่ไว้ใจตัวเอง และหมดกำลังใจจะหัดต่อไปแล้ว