ประเภท Drama/Fantasy
กำหนดฉาย 5 กันยายน 2556
บริษัทจัดจำหน่าย โมโนฟิล์ม
อำนวยการสร้าง เฟรดเดอร์ริก บรูเนล (XIII: The Conspiracy)
กำกับ ฌอง ปิแอร์ อเมรีส์ (C’est la vie)
เขียนบท ฌอง ปิแอร์ อเมรีส์ (C’est la vie)
บทประพันธ์ วิคเตอร์ อูโก้ (Les Miserables, The Hunchback of Notre Dame)
นำแสดง มาร์ค อองเดรย์ กรองแดง (Goon, Che)
เจอร์ราด เดอปาร์ดิเออ (Life of Pi, La Vie en Rose)
คริสตาร์ เทอเร่ย์ (LOL)
เรื่องย่อ
“กวินเปลน” เด็กน้อยผู้เคราะห์ร้ายแม้เขาเกิดขึ้นมาในครอบครัวที่มียศฐาบรรดาศักดิ์ แต่กลับเป็นช่วงที่มีความขัดแย้งของวงศ์ตระกูลกันอย่างรุนแรง เป็นเหตุให้เขาโดนกรีดใบหน้าให้เสมือนรอยยิ้มไปตลอดกาล เขาจำต้องร่อนเร่ไปท่ามกลางเมืองที่แสนเหน็บหนาวจนกระทั่งมาพบกับชายใจบุญจากคณะละครสัตว์ที่รับเขามาเลี้ยงจนโต ได้ปลุกปั้นให้เขาเป็น นักแสดงโจ๊กเกอร์ในคณะละครสัตว์เนื่องมาจากลักษณะใบหน้าอันแสนจะน่าหวาดกลัวของเขา เมื่อเขาเติบโตขึ้น จึงเป็นเวลาที่เขาต้องออกไปเผชิญหน้ากับความจริงที่แสนจะเจ็บปวด เรื่องราวของ ความรัก ความหวัง และโศกนาฏกรรม จากวรรณกรรมสุดคลาสสิกโดยผู้ประพันธ์ Les Misérables สู่ที่สุดแห่งอมตะภาพยนตร์ที่จะตราตรึงในใจของคุณอย่างไม่มีวันเลือน
เกี่ยวกับภาพยนตร์
เด็กน้อยที่ชื่อว่า “กวินเปลน” มาพร้อมกับรอยเหวอะหวะบนใบหน้า ลักษณะของแผลชนิดนี้ คือ ให้เหมือนกับการฉีกยิ้มอยู่ตลอดเวลา เขาถูกทอดทิ้งไร้คนดูแล ต้องระหกระเหินเดินออกไปท่ามกลางพายุหิมะ จนกระทั่งไปพบกับร่างไร้วิญญาณของหญิงสาวคนหนึ่งที่มีเด็กทารกตัวน้อยอยู่ข้างๆ กวินเพลนเห็นดังนั้นจึงพาเด็กทารกคนนั้นไปกับเขาด้วย ทั้งคู่เดินทางผ่านพายุจนกระทั่งได้ถูกพบเจอโดยนักพเนจรคนหนึ่ง นามว่า “เออซุซ” เขาสังเกตได้ในทันทีว่าเด็กทารกหญิงคนนี้ตาบอด เขาจึงตั้งชื่อทารกคนนี้ว่า “เดอา” จากนั้นเขาจึงพาเด็กทั้งสองไปทำความรู้จักกับโลกที่พวกเขาต้องอยู่
องค์ที่สองของภาพยนตร์เป็นเรื่องที่ข้ามไปในอีก 15 ปีข้างหน้า เมื่อทั้งสามจำต้องย้ายไปอยู่ในเมืองใหญ่และก่อตั้งละครเวทีอาชีพของ “กวินเปลน” คือ การเป็นนักแสดงตัวตลกให้กับกลุ่มนี้ ดังนั้นโรงละครจึงเป็นส่วนสำคัญมากๆ ในภาพยนตร์เรื่องนี้ โดยไอเดียแรกของ วิคเตอร์ อูโก้ นั้นคือ “ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องของละครเวที” และ ฌอง ปิแอร์ อเมรีส์ ก็ได้สานต่อความคิด โดยการตีความของโลกละครที่ “กวินเปลน” เล่นอยู่นั้นให้เป็นเสมือนโลกแห่งความจริง แน่นอนว่าชีวิตจริง “กวินเปลน” แทบจะเหมือนกับโลกแห่งละคร เพราะความโชคร้ายของชะตาชีวิต หรือแม้กระทั่งรอยแผลเป็นที่เห็นได้ชัดบนใบหน้า เขาจึงยินดีที่ใช้ชีวิตในโลกแห่งโรงละครมากกว่าในชีวิตจริง อย่างน้อยที่สุดตัวละครใบ้ที่เขาเล่นนั้นก็เป็นที่ชื่นชอบของผู้คนทั่วไป ต่างกับชีวิตจริงที่ทุกคนต่างรังเกียจเขาเมื่อเห็นใบหน้าอันสยดสยอง จนบางครั้งตัวละครอย่างกวินแพลนก็สับสนว่าโลกไหนคือโลกจริงหรือโลกไหนคือละครกันแน่
ในเรื่องบทไดอาล็อกที่เกิดขึ้นในภาพยนตร์เรื่องนี้ บางส่วนนั้นเป็นการยกคำพูดของหนังสือมาใส่ทั้งประโยค แต่ก็มีบ้างที่เราต้องปรุงแต่งปันสรรค์กันเอง เพราะไม่อยากให้ภาพยนตร์ดูเหมือนกับเป็นการย้อนยุคเกินไป ฌอง ปิแอร์ อเมรีส์ กล่าวว่า ”ผมมักจะไม่ชอบเสมอเมื่อภาพยนตร์ในแนวนี้ นักแสดงจะต้องมาตะโกนหรือพูดเสียงดังๆ ใส่กัน จนบางครั้งมันกลายเป็นว่าการแสดงนั้นล้นจนเกินไป” เขาต้องการให้นักแสดงนั้นเป็นธรรมชาติให้มากที่สุด เพราะด้วยความที่ตัวละครนั้นมีด้านมืดอย่างชัดเจน เราจึงต้องทำให้นักแสดงมีความเป็นธรรมชาติ ซึ่งสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่มนุษย์เราจับต้องได้ดีที่สุด ยกตัวอย่างเช่นในเรื่องอย่าง แบทแมน เดอะ ดาร์ค ไนท์ (THE DARK KNIGHT) ในฉบับของคริสโตเฟอร์ โนแลนด์ (Christopher Nolan) ที่ตัวละครนั้นมีความมืดและความดิบอยู่ในนักแสดงแทบทุกตัว
ปาฏิหาริย์รักจากโจ๊กเกอร์
กำหนดฉาย 5 กันยายน 2556
บริษัทจัดจำหน่าย โมโนฟิล์ม
อำนวยการสร้าง เฟรดเดอร์ริก บรูเนล (XIII: The Conspiracy)
กำกับ ฌอง ปิแอร์ อเมรีส์ (C’est la vie)
เขียนบท ฌอง ปิแอร์ อเมรีส์ (C’est la vie)
บทประพันธ์ วิคเตอร์ อูโก้ (Les Miserables, The Hunchback of Notre Dame)
นำแสดง มาร์ค อองเดรย์ กรองแดง (Goon, Che)
เจอร์ราด เดอปาร์ดิเออ (Life of Pi, La Vie en Rose)
คริสตาร์ เทอเร่ย์ (LOL)
เรื่องย่อ
“กวินเปลน” เด็กน้อยผู้เคราะห์ร้ายแม้เขาเกิดขึ้นมาในครอบครัวที่มียศฐาบรรดาศักดิ์ แต่กลับเป็นช่วงที่มีความขัดแย้งของวงศ์ตระกูลกันอย่างรุนแรง เป็นเหตุให้เขาโดนกรีดใบหน้าให้เสมือนรอยยิ้มไปตลอดกาล เขาจำต้องร่อนเร่ไปท่ามกลางเมืองที่แสนเหน็บหนาวจนกระทั่งมาพบกับชายใจบุญจากคณะละครสัตว์ที่รับเขามาเลี้ยงจนโต ได้ปลุกปั้นให้เขาเป็น นักแสดงโจ๊กเกอร์ในคณะละครสัตว์เนื่องมาจากลักษณะใบหน้าอันแสนจะน่าหวาดกลัวของเขา เมื่อเขาเติบโตขึ้น จึงเป็นเวลาที่เขาต้องออกไปเผชิญหน้ากับความจริงที่แสนจะเจ็บปวด เรื่องราวของ ความรัก ความหวัง และโศกนาฏกรรม จากวรรณกรรมสุดคลาสสิกโดยผู้ประพันธ์ Les Misérables สู่ที่สุดแห่งอมตะภาพยนตร์ที่จะตราตรึงในใจของคุณอย่างไม่มีวันเลือน
เกี่ยวกับภาพยนตร์
เด็กน้อยที่ชื่อว่า “กวินเปลน” มาพร้อมกับรอยเหวอะหวะบนใบหน้า ลักษณะของแผลชนิดนี้ คือ ให้เหมือนกับการฉีกยิ้มอยู่ตลอดเวลา เขาถูกทอดทิ้งไร้คนดูแล ต้องระหกระเหินเดินออกไปท่ามกลางพายุหิมะ จนกระทั่งไปพบกับร่างไร้วิญญาณของหญิงสาวคนหนึ่งที่มีเด็กทารกตัวน้อยอยู่ข้างๆ กวินเพลนเห็นดังนั้นจึงพาเด็กทารกคนนั้นไปกับเขาด้วย ทั้งคู่เดินทางผ่านพายุจนกระทั่งได้ถูกพบเจอโดยนักพเนจรคนหนึ่ง นามว่า “เออซุซ” เขาสังเกตได้ในทันทีว่าเด็กทารกหญิงคนนี้ตาบอด เขาจึงตั้งชื่อทารกคนนี้ว่า “เดอา” จากนั้นเขาจึงพาเด็กทั้งสองไปทำความรู้จักกับโลกที่พวกเขาต้องอยู่
องค์ที่สองของภาพยนตร์เป็นเรื่องที่ข้ามไปในอีก 15 ปีข้างหน้า เมื่อทั้งสามจำต้องย้ายไปอยู่ในเมืองใหญ่และก่อตั้งละครเวทีอาชีพของ “กวินเปลน” คือ การเป็นนักแสดงตัวตลกให้กับกลุ่มนี้ ดังนั้นโรงละครจึงเป็นส่วนสำคัญมากๆ ในภาพยนตร์เรื่องนี้ โดยไอเดียแรกของ วิคเตอร์ อูโก้ นั้นคือ “ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องของละครเวที” และ ฌอง ปิแอร์ อเมรีส์ ก็ได้สานต่อความคิด โดยการตีความของโลกละครที่ “กวินเปลน” เล่นอยู่นั้นให้เป็นเสมือนโลกแห่งความจริง แน่นอนว่าชีวิตจริง “กวินเปลน” แทบจะเหมือนกับโลกแห่งละคร เพราะความโชคร้ายของชะตาชีวิต หรือแม้กระทั่งรอยแผลเป็นที่เห็นได้ชัดบนใบหน้า เขาจึงยินดีที่ใช้ชีวิตในโลกแห่งโรงละครมากกว่าในชีวิตจริง อย่างน้อยที่สุดตัวละครใบ้ที่เขาเล่นนั้นก็เป็นที่ชื่นชอบของผู้คนทั่วไป ต่างกับชีวิตจริงที่ทุกคนต่างรังเกียจเขาเมื่อเห็นใบหน้าอันสยดสยอง จนบางครั้งตัวละครอย่างกวินแพลนก็สับสนว่าโลกไหนคือโลกจริงหรือโลกไหนคือละครกันแน่
ในเรื่องบทไดอาล็อกที่เกิดขึ้นในภาพยนตร์เรื่องนี้ บางส่วนนั้นเป็นการยกคำพูดของหนังสือมาใส่ทั้งประโยค แต่ก็มีบ้างที่เราต้องปรุงแต่งปันสรรค์กันเอง เพราะไม่อยากให้ภาพยนตร์ดูเหมือนกับเป็นการย้อนยุคเกินไป ฌอง ปิแอร์ อเมรีส์ กล่าวว่า ”ผมมักจะไม่ชอบเสมอเมื่อภาพยนตร์ในแนวนี้ นักแสดงจะต้องมาตะโกนหรือพูดเสียงดังๆ ใส่กัน จนบางครั้งมันกลายเป็นว่าการแสดงนั้นล้นจนเกินไป” เขาต้องการให้นักแสดงนั้นเป็นธรรมชาติให้มากที่สุด เพราะด้วยความที่ตัวละครนั้นมีด้านมืดอย่างชัดเจน เราจึงต้องทำให้นักแสดงมีความเป็นธรรมชาติ ซึ่งสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่มนุษย์เราจับต้องได้ดีที่สุด ยกตัวอย่างเช่นในเรื่องอย่าง แบทแมน เดอะ ดาร์ค ไนท์ (THE DARK KNIGHT) ในฉบับของคริสโตเฟอร์ โนแลนด์ (Christopher Nolan) ที่ตัวละครนั้นมีความมืดและความดิบอยู่ในนักแสดงแทบทุกตัว