ก่อนหน้าที่จะเลิกกัน ผมกับแฟนมีปัญหากันนิดหน่อย จนไม่คอยพูดกัน ต่างฝ่ายต่างไม่โทรไม่ทักกันอยู่หลายวัน จนในที่สุด ความอัดอั้นของทั้งสองฝ่ายก็ทำให้ต้องบอกเลิกกันผ่านเฟสบุค

ตอนที่เลิกกัน ผมรู้สึกใจหายวาบๆ แต่ด้วยความที่อยู่กับตัวเองมาหลายวัน มันเลยชินๆชาๆ แต่เค้าบอกผมว่าเค้าเสียใจ

ในคืนเดียวกันนั้น เค้าอยากจะเคลียร์ปัญหาตอนที่เรามีปัญหากัน ไม่อยากจากกันแบบค้างๆคาๆ เค้าเลยโทรมาหาผมเพื่อขอเคลียร์ปัญหา

แค่ได้ยินเสียง ... ผมน้ำตาไหลเลยอะครับ เราเคลียร์ปัญหากันพร้อมทั้งพูดคุยความทรงจำที่เกิดขึ้นระหว่างกัน ผมยิ่งร้องหนักไปอีก จนความรู้สึกที่เรามีปัญหากันมันหายไปหมด ผมไม่อยากจะเสียเค้าไปเลยจริงๆ ผมได้รู้อะไรหลายอย่าง เค้าใช้ชื่อผมเป็นรหัสผ่านเฟสบุค เค้าแพลนจะซื้อของขวัญวันเกิดให้ผม (ผมก็แพลนไว้เหมือนกัน) เค้าโหลดเพลงทุกเพลงที่ผมส่งให้เค้าฟังไว้หมดเลย เค้าตั้งรหัสปลดล๊อคมือถือเป็นรหัสเดียวกับผม ยิ่งผมได้ยินเวลาเค้าเล่า ผมยิ่งร้องหนักเข้าไปอีก

เค้าบอกผมนะ ว่าเค้ายังรักผมอยู่ และผมก็ยังรักเค้าอยู่เหมือนกัน

ผมไม่อยากเสียเค้าไป แต่กลับไปคบคงไม่ได้ ความรู้สึกตอนนี้อาจจะแค่กลัวสูญเสีย แต่ถ้ากลับไปเป็นเหมือนเดิม ผมกลัวว่าผมจะทำสิ่งที่ไม่ดีที่ทำให้เราต้องเลิกกันอีก เคมีเราไม่ตรงกัน ผมเป็นคนอีโก้สูง ส่วนเค้าเป็นคนขี้เกรงใจ เวลามีปัญหาอะไร ผมจะเฉย เค้าจะไม่กล้ายุ่ง แล้วมันก็คารังคาซังอยู่แบบนี้ตลอด

ผมไม่อยากให้สัญญากับเค้าว่าผมจะดีขึ้น เพราะถ้าผมทำไม่ได้มันจะทำให้เราจากกันเจ็บกว่าเดิม จากกันตอนนี้ยังเหลือความรู้สึกดีๆต่อกัน แต่ถ้ายังรั้งกันไว้ มันอาจจะจบกันแย่กว่านี้ก็ได้

ผมถามเค้าว่าอยากจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไหม เค้าก็กลัวว่าอะไรๆมันจะเป็นเหมือนเดิมอีก ผมก็กลัว

บทเรียนหนึ่งที่ทำให้ผมรู้ซึ้งคือ การเคลียร์ปัญหาผ่านตัวอักษร มันแย่จริงๆ ถ้าเราคุยกันก่อนที่จะเลิกกัน โทรหากันก่อนหน้านั้น มันอาจจะไม่จบแบบนี้ก็ได้ เพราะแค่ตัวอักษร มันไม่ได้มีส่วนผสมของอารมณ์และความรู้สึก

เพิ่งจะเข้าใจคำว่า "กว่าจะรู้ว่ามีค่าก็ตอนที่กำลังจะเสียมันไป" ก็ครั้งนี้นี่แหละครับ