เงาไม้ที่ในน้ำ            ประหนึ่งย้ำให้นึกถึง
ความรักที่ตราตรึง      สุดแสนซึ้งประทับทรวง

คิดถึงมิแคลนคลาย    ด้วยหัวใจที่ห่วงหวง
ไอศวรรย์หมดทั้งปวง  มิอาจแลกธุลีใจ

เคยอ้อนระรื่นรัก         จิตประจักษ์ความอ่อนไหว
โน้มน้าวเฝ้าพิไร         มิราลดระทดเลย

บัดนี้เธอไกลห่าง        ทุกสิ่งอย่างมิอาจเผย
ความเจ็บเหน็บกว่าเคย  จึงท่วมท้นล้นชีวี

ณ วัตร : ภาพสีน้ำ และ คำ  (กาพย์ยานี ๑๑)