ขอคำปรึกษาสมาชิกทุกท่านด้วยนะคะ เรื่องมีอยู่ว่า แต่งงานมาได้ปีกว่าแล้วค่ะ
ตอนแต่งงาน คุณแม่แฟน ซื้อบ้านให้ 1 หลัง เป็นของขวัญแต่งงาน เพื่อให้เรา 2 คนใช้เป็นเรือนหอค่ะ
ก่อนจะแต่งงานก็คิดมาตลอด และไม่ได้ติดประเด็นอะไรทั้งสิ้นที่จะต้องย้ายไป เพราะ บ้านสวย แม้เราและแฟนจะไม่ได้มีโอกาสเลือกเอง
และทำเลอาจจะไม่ดีนัก (อยู่ไกลถนนใหญ่ และแนวบีทีเอสมากค่ะ เนื่องจากเกิดและโตในเมือง บ้านอยู่ใกล้การคมนาคมที่สะดวกมากถึงมากที่สุดมาโดยตลอด)
แต่พอใกล้วันแต่งงาน บ้านยังตกแต่งไม่เสร็จค่ะ ด้วยปัจจัยหลายอย่าง คุณพ่อแฟน เลยแนะนำให้ส่งตัว และอยู่บ้านคุณแม่ของเรา
(บ้านเดิมของเราค่ะ) ไปก่อน แล้วค่อยๆตกแต่งเรือนหอไปเรื่อยๆ พร้อมก็ค่อยย้ายไป
จากจุดนี้เอง ทำให้ชีวิตหลังแต่งงานของเราไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนัก เรายังอยู่กับครอบครัวของเรา แค่มีคุณแฟนเพิ่มเข้ามา
ซึ่งทุกอย่างก็ดูลงตัวไปหมด บวกกับปัจจัยอีกมากมาย คือ
- แม่ของเราแก่ค่ะ อายุ 65 ปีแล้ว ป่วยบ่อย (มีปัญหาความดัน, ข้อเข่าเสื่อม และคุณแม่อ้วนมากค่ะ)
- ที่ทำงานของเราไกลจากบ้านมากค่ะ เดินทางไป-กลับวันละ 100 km ซึ่งการจะไปทำงานต้องผ่านเส้นทางที่รถติดมาก ถ้าหากย้ายไปบ้านใหม่ จะหมดหนทางซอกแซกหลบการจราจรคับคั่งยามเช้า
- แฟนทำงานเลิกดึกค่ะ ปัจจุบันกว่าจะถึงบ้านก็เกือบๆ 4 ทุ่ม ถ้าย้ายไปเรือนหอ น่าจะดึกกว่าเดิมอีกประมาณ 1 ชม.
จากเหตุผลที่เล่ามาทั้งหมด ทำให้ ณ ปัจจุบัน เรายังคงอยู่บ้านเดิม และเพิ่งทำการตกแต่งเพิ่ม เพื่อให้กลายเป็นห้องของเราสองคน มากกว่าเป็นห้องของเราคนเดียวเหมือนเช่นที่ผ่านมา จุดนี้เองทำให้เกิดปัญหาขึ้นค่ะ
คุณพ่อ คุณแม่แฟน เริ่มมีอาการน้อยใจ และถามผ่านแฟนมาอย่างจริงจังว่า ... "ตกลงจะไม่ย้ายเข้าไปอยู่แล้วใช่มั้ย?"
ซึ่งแฟน ไม่สามารถใช้เหตุผลทั้ง 3 ข้อที่ว่ามากับพ่อแม่ได้ค่ะ เค้าบอกว่า .. "จะให้พูดได้ยังไง มันฟังดูไม่ขึ้นสำหรับทางบ้านเค้าเลย"
เค้าจึงทำได้แค่ ให้ความหวังคุณพ่อ คุณแม่เค้าไปเรื่อยๆ และซื้อของไปแต่งบ้านใหม่ เดือนละชิ้น สองชิ้น เพื่อให้คุณพ่อคุณแม่สบายใจ
เราพูดกับแฟนตรงๆว่า ปัจจัยสำคัญที่เราไม่ย้ายไป เพราะเราห่วงแม่มาก ถ้าเราไป เค้าก็ไม่เหลือใคร (น้องๆ ทำงานต่างประเทศหมด มีคุณพ่อ แต่เค้าก็ต่างคนต่างอยู่ เหมือนอยู่ๆ กันไป เพราะคิดว่าต่างคนก็ไม้ใกล้ฝั่งเต็มที ไม่ได้ดูแลกันมากมาย แค่ไม่ทะเลาะอะไรกันค่ะ)
เวลาแม่ป่วย แม่ไม่สบาย ก็จะมีแค่เราที่เป็นคนดูแลเค้า เราเลยบอกแฟนตรงๆ ว่า ... "เราขออยู่ที่นี่เท่าอายุที่เหลืออยู่ของแม่เราได้มั้ย?"
ซึ่งแฟนเองก็เข้าใจ และยอมรับในการตัดสินใจของเรา แต่ความลำบากใจก็ไปตกที่เค้าทั้งหมด
ตรงจุดนี้แหละค่ะ ที่ทำให้เราทุกข์ใจ ทางหนึ่งก็แม่ ผู้เป็นทุกอย่าง อีกทางก็ครอบครัวแฟนที่มีแฟนเราเป็นลูกชายคนเดียว (พ่อแม่เค้ายังอายุน้องค่ะ 50 ต้นๆทั้งคู่)
เราควรทำอย่างไรดีคะ กับคุณพ่อคุณแม่แฟน เค้าก็ดีกับเราทุกอย่าง น่ารัก แม้จะเข้ากันไม่ได้ในสไตล์การเลี้ยงลูก แต่โดยรวมก็โอเค
ส่วนคุณแม่เรา จากก่อนแต่งที่พอทำใจได้ ว่าลูกจะย้ายออก ตอนนี้ก็ดูจะอ้อนๆ และทำใจไม่ได้หากเราจะไปจริงๆ
รบกวนขอคำแนะนำ เผื่อเราจะเห็นหนทางมากขึ้นในการมองปัญหานี้ค่ะ
รบกวนด้วยนะคะ
คิดไม่ตกค่ะ!! ย้าย หรือ ไม่ย้ายดีคะ
ตอนแต่งงาน คุณแม่แฟน ซื้อบ้านให้ 1 หลัง เป็นของขวัญแต่งงาน เพื่อให้เรา 2 คนใช้เป็นเรือนหอค่ะ
ก่อนจะแต่งงานก็คิดมาตลอด และไม่ได้ติดประเด็นอะไรทั้งสิ้นที่จะต้องย้ายไป เพราะ บ้านสวย แม้เราและแฟนจะไม่ได้มีโอกาสเลือกเอง
และทำเลอาจจะไม่ดีนัก (อยู่ไกลถนนใหญ่ และแนวบีทีเอสมากค่ะ เนื่องจากเกิดและโตในเมือง บ้านอยู่ใกล้การคมนาคมที่สะดวกมากถึงมากที่สุดมาโดยตลอด)
แต่พอใกล้วันแต่งงาน บ้านยังตกแต่งไม่เสร็จค่ะ ด้วยปัจจัยหลายอย่าง คุณพ่อแฟน เลยแนะนำให้ส่งตัว และอยู่บ้านคุณแม่ของเรา
(บ้านเดิมของเราค่ะ) ไปก่อน แล้วค่อยๆตกแต่งเรือนหอไปเรื่อยๆ พร้อมก็ค่อยย้ายไป
จากจุดนี้เอง ทำให้ชีวิตหลังแต่งงานของเราไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนัก เรายังอยู่กับครอบครัวของเรา แค่มีคุณแฟนเพิ่มเข้ามา
ซึ่งทุกอย่างก็ดูลงตัวไปหมด บวกกับปัจจัยอีกมากมาย คือ
- แม่ของเราแก่ค่ะ อายุ 65 ปีแล้ว ป่วยบ่อย (มีปัญหาความดัน, ข้อเข่าเสื่อม และคุณแม่อ้วนมากค่ะ)
- ที่ทำงานของเราไกลจากบ้านมากค่ะ เดินทางไป-กลับวันละ 100 km ซึ่งการจะไปทำงานต้องผ่านเส้นทางที่รถติดมาก ถ้าหากย้ายไปบ้านใหม่ จะหมดหนทางซอกแซกหลบการจราจรคับคั่งยามเช้า
- แฟนทำงานเลิกดึกค่ะ ปัจจุบันกว่าจะถึงบ้านก็เกือบๆ 4 ทุ่ม ถ้าย้ายไปเรือนหอ น่าจะดึกกว่าเดิมอีกประมาณ 1 ชม.
จากเหตุผลที่เล่ามาทั้งหมด ทำให้ ณ ปัจจุบัน เรายังคงอยู่บ้านเดิม และเพิ่งทำการตกแต่งเพิ่ม เพื่อให้กลายเป็นห้องของเราสองคน มากกว่าเป็นห้องของเราคนเดียวเหมือนเช่นที่ผ่านมา จุดนี้เองทำให้เกิดปัญหาขึ้นค่ะ
คุณพ่อ คุณแม่แฟน เริ่มมีอาการน้อยใจ และถามผ่านแฟนมาอย่างจริงจังว่า ... "ตกลงจะไม่ย้ายเข้าไปอยู่แล้วใช่มั้ย?"
ซึ่งแฟน ไม่สามารถใช้เหตุผลทั้ง 3 ข้อที่ว่ามากับพ่อแม่ได้ค่ะ เค้าบอกว่า .. "จะให้พูดได้ยังไง มันฟังดูไม่ขึ้นสำหรับทางบ้านเค้าเลย"
เค้าจึงทำได้แค่ ให้ความหวังคุณพ่อ คุณแม่เค้าไปเรื่อยๆ และซื้อของไปแต่งบ้านใหม่ เดือนละชิ้น สองชิ้น เพื่อให้คุณพ่อคุณแม่สบายใจ
เราพูดกับแฟนตรงๆว่า ปัจจัยสำคัญที่เราไม่ย้ายไป เพราะเราห่วงแม่มาก ถ้าเราไป เค้าก็ไม่เหลือใคร (น้องๆ ทำงานต่างประเทศหมด มีคุณพ่อ แต่เค้าก็ต่างคนต่างอยู่ เหมือนอยู่ๆ กันไป เพราะคิดว่าต่างคนก็ไม้ใกล้ฝั่งเต็มที ไม่ได้ดูแลกันมากมาย แค่ไม่ทะเลาะอะไรกันค่ะ)
เวลาแม่ป่วย แม่ไม่สบาย ก็จะมีแค่เราที่เป็นคนดูแลเค้า เราเลยบอกแฟนตรงๆ ว่า ... "เราขออยู่ที่นี่เท่าอายุที่เหลืออยู่ของแม่เราได้มั้ย?"
ซึ่งแฟนเองก็เข้าใจ และยอมรับในการตัดสินใจของเรา แต่ความลำบากใจก็ไปตกที่เค้าทั้งหมด
ตรงจุดนี้แหละค่ะ ที่ทำให้เราทุกข์ใจ ทางหนึ่งก็แม่ ผู้เป็นทุกอย่าง อีกทางก็ครอบครัวแฟนที่มีแฟนเราเป็นลูกชายคนเดียว (พ่อแม่เค้ายังอายุน้องค่ะ 50 ต้นๆทั้งคู่)
เราควรทำอย่างไรดีคะ กับคุณพ่อคุณแม่แฟน เค้าก็ดีกับเราทุกอย่าง น่ารัก แม้จะเข้ากันไม่ได้ในสไตล์การเลี้ยงลูก แต่โดยรวมก็โอเค
ส่วนคุณแม่เรา จากก่อนแต่งที่พอทำใจได้ ว่าลูกจะย้ายออก ตอนนี้ก็ดูจะอ้อนๆ และทำใจไม่ได้หากเราจะไปจริงๆ
รบกวนขอคำแนะนำ เผื่อเราจะเห็นหนทางมากขึ้นในการมองปัญหานี้ค่ะ
รบกวนด้วยนะคะ