รบกวนขอกำลังใจส่งไปให้น้องจรด้วยนะคะ
คือเราไปเจอน้องหมาแถวที่ทำงาน เราเจอน้องนี่มานานแล้วประมาณสามอาทิตย์ที่แล้วตั้งแต่เรากลับมาจากกรุงเทพ เห็นน้องผอมๆ เรื้อนกินทั้งตัว เดินเป๋ๆแบบเสียศูนย์ ขาหลังซ้ายลากกับพื้นจนหนังหลังเท้าถลอกแต่ยังไม่รุนแรงเท่าไหร่. ตอนนั้นน้องยังไม่ยอมเข้าใกล้คน. เรียกก็ไม่มาหา เห็นน้องโดนหมาตัวอื่นๆไล่กัดแล้วก็วิ่งหนีไป เราก็ได้แต่ยืนมองไม่กล้าทำอะไรกลัวเจ้าของพื้นที่เค้าจะว่าเอาว่าเราเลี้ยงน้องหมาจร แล้วจะทำให้พื้นที่เขาสกปรกเลอะเทอะ วุ่นวาย. เพราะในอนาตคตรงนั้นจะเปิดเป็นซุปเปอร์มาร์เกต
จนวันนี้ เราทำงานอยู่ก็เห็นน้องหมาตัวนี้มุดเข้าไปใต้ท้องรถเราเพื่อนอนพัก. เราเดินออกไปดูก็ต้องตกใจ เพราะเท้าน้องข้างที่มีปัญหามีเลือดออกแล้วเนื้อตรงส่วนหลังเท้าหายไปทั้งแถบ. เราเรียกน้องออกมา คราวนี้แปลกเพราะน้องยอมออกมาจากใต้ท้องรถเดินเข้ามาหาเรา ตอนนั้นเราไม่มีอาหารหรืออะไรจะให้น้องกิน ได้แต่ยืนคิดๆเอายังไงดี เลยตัดสินใจโทรเรียกสัตวแพทย์ที่ใช้บริการประจำให้มารับน้องไปรักษา ระหว่างรอคุณหมอเราก็เห็นน้องเดินไปเดินมา. คาบอะไรบางอย่างในปาก พอเห็นชัดๆก็อ๋ออออ. คอเป็ด แสดงว่ายังมีคนเมตตาให้อาหารน้องบ้าง แต่เอ๊ะทำไมน้องไม่กินหว่า. คาบไปคาบมาอยู่ได้ หรือว่าจะไม่หิวแฮะ จนมาเฉลยตอนหลังก่อนที่รถคุณหมอจะมารับคือคอเป็ดมันชิ้นใหญ่น้องกินไม่ได้. พอมีคนใจดีฉีกให้น้องเลยได้กิน 555555. นึกแล้วโมโหตัวเอง รู้อย่างนี้ฉีกให้กินนานแล้วไม่ต้องคาบไปๆมาๆเป็นชั่วโมง
เรารอคุณหมอไม่ไหวเพราะต้องไปธุระข้างนอกเลยฝากน้องๆในออฟฟิตให้ช่วยดู และไปบอกคนอื่นๆที่อยู่แถวนั้นให้ช่วยชี้เป้า เผื่อคุณหมอมาแล้วหาน้องไม่เจอ. เพราะน้องเป็นหมาจร. จะเดินไปเดินมาทั่วไปหมด. บางทีหายไปเป็นวันๆ กว่าจะมาปรากฏตัวให้เห็นก็นานอยู่
ระหว่างที่เราทำธุระอยู่คุณหมอโทรมาส่งข่าว ว่ารับน้องมาแล้ว และเคสน้องนี้ต้องตัดขา! เราเหวอเลย ตอนนั้นคนอื่นๆที่เราคุยงานด้วยได้ยินที่เราคุยกับคุณหมอต่างเงียบกันหมด. คงตกใจที่เราอุทานว่าน้องต้องโดนตัดขาอ่ะ คุณหมอบอกว่าขาน้องเป็นอัมพาตไปแล้วไม่มีความรู้สึก ถึงจะรักษาแผลหายแต่ถ้าไม่ตัดขาทิ้ง น้องก็จะเกิดอาการบาดเจ็บอย่างนี้อีกและเสี่ยงต่อการติดเชื้อ. เราพยายามต่อรองเพื่อจะรักษาขาน้อง. แต่คุณหมอให้เหตุผลว่ามันจะลำบากเพราะน้องเป็นหมาจร การดูแลจะยากกว่าหมาบ้านเท่าตัว ต่อให้เรารับน้องเข้าบ้านเป็นสมาชิคเพิ่มมันก็จะลำบากสำหรับเรา แต่ถ้าตัดขาน้องก็จะยังมีชีวิตอยู่ได้และปรับตัวกับการมีสามขา ในอนาคตน้องก็ต้องกลับไปอยู่ที่เดิม. เราแค่คอยให้ข้าวให้น้ำ ดูแลอย่าให้น้องโดนทำร้าย น้องก็น่าจะมีความสุขดี. เราเลยจำนนด้วยเหตุผลของคุณหมอ
ส่วนค่ารักษาพยาบาลน้อง. คุณหมอแจ้งว่ามูลนิธิ Soi Dog Foundation จะดูแลเคสนี้เอง เพราะน้องเป็นหมาจร. (เดาว่าคุณหมอคงเป็นเครือข่ายของมูลนิธิและประสานงานให้) แต่เราขออนุญาตรับเคสน้องไว้เอง เพื่อให้ทางมูลนิธิเก็บเงินจำนวนนี้ไปรักษาน้องหมาตัวอื่นแทน. คุณหมอก็ได้ขอบคุณเรามา. และเราก็ต้องขอบคุณคุณหมอจอนห์ คลีนิคใกล้ๆสี่แยกถลางและมูลนิธิ Soi Dog Foundation มาไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ อย่างน้อยมันทำให้เรารู้สึกดีที่ยังมีคนใจดีอยู่บนโลกใบนี้ (เวอร์ไปปล่าวหว่า ฮ่าๆๆ)
เสียดายตอนที่เราเจอน้องและตอนที่คุณหมอมารับน้องไปรักษาเราไม่ได้ถ่ายรูปไว้. แต่พรุ่งนี้เรากะว่าจะแวะไปเยี่ยมน้องแล้วจะถ่ายรูปน้องมาให้ดูกัน. เผื่อใครที่อยู่ภูเก็ตและสนใจอยากรับน้องไปดูแล เราจะแจ้งพิกัดให้ และจะมีความยินดีอย่างยิ่งที่ช่วยน้องได้
เมื่อกี้เราเล่าให้สามีฟังว่าคุณหมอว่าอย่างไรบ้าง สามีเราอุทานออกมาเลย Oh Shit! แม่เราก็จิตตกไปด้วย แต่ยังไงก็ยังดีกว่าแค่เสียขาแต่รักษาชีวิตไว้. เราแอบกระซิบถามสมาชิคสี่ตัวที่บ้านแล้วว่าอยากได้เพื่อนเพิ่มไหม แต่พ่อหมาตอบแทนเลยว่า ไม่! ด้วยเหตุผลว่าบ้านเรามีน้องหมาเยอะแล้วไม่สามารถรับเพิ่มได้อีก เราเลยจิกกัดไปว่า " ฉันถามหมาไม่ได้ถามเธอ" คุณสามีบอกว่าเขาขอตอบ on behalf of four dogs แป่วววววว
ปล.ขอเม้าท์คุณนายแม่หน่อย ช่วงแรกๆที่แม่ย้ายมาอยู่กับเราที่ภูเก็ต. แม่บ่นเราทุกวันเรื่องเลี้ยงหมา บอกว่าเป็นภาระ สกปรก วุ่นวาย บลาๆๆๆ แต่เดี๊ยวนี้นะเหรอ. ขอโทษค่ะ คุณนายแม่จะนอยด์มากถ้าน้องหมาไม่กินข้าว แม่จะบ่นๆๆอยู่นั่นแหละว่าเป็นอะไรกันทำไมไม่กินข้าว. มันไม่อร่อยหรือยังไง ไม่สบายหรือเปล่าแล้วก็ถอนหายใจเฮือกๆ บางทีก็จะได้ยินเสียงลอยตามอากาศ ถามน้องหมาว่าโอ๋ๆๆใครทำ ใครแกล้ง บอกยายมาเด๊วยายจัดการมันให้ /เป็นอะไร คิดถึงยายเหรอ / โอ๋ๆๆ มาหายายมา บางทีหนักมากประมาณว่า โอ๋ ตุ๋ยตุ่ยของยาย / ไมโลของยาย / เอมี่ของยาย / ตัวเล็กของยาย แล้วก็ตามหลังด้วยคำว่า ตุ้งชิ้งๆ คือนึกภาพออกไหมค่ะ แบบว่า ไมโลของยายตุ้งชิ้งๆ อ่ะ เรางี้ฮาเงิบเลย คืองงอ่ะไอ้ตุ้งชิ้งๆเนี่ยมันแปลว่าอะไร 55555 แล้วเกือบทุกเย็นแม่เราจะโทรมาสั่งให้ซื้อปลาซื้อผัก ที่สั่งๆเนี่ยของหมานะคะไม่ใช่ของคน แม่เราจะย้ำเราเสมอว่ากับข้าวหมาหมดแล้วให้แวะซื้อด้วยเดี๊ยวหมาไม่มีกิน ! คือลูกหลานหากินกันเอาเองแต่หมาต้องได้กินก่อน ไปไหนมาไหนกันทีถึงเวลาก็นั่งกันไม่ติดอ่ะ บ่น ป่านนี้หิวกันแย่แล้ว กลับๆเร็ว ! ขนาดเราย้ายบ้านใหม่แต่ไม่ไกลกันเท่าไหร่ชวนแม่มานอนด้วยแม่ยุงไม่ยอมเลย. บอกห่วงหมาไม่อยากปล่อยให้อยู่บ้านลำพัง. เพราะบ้านใหม่เราไม่สามารถเอาหมาไปด้วยได้ ยังจัดสวนไม่เสร็จ เลยต้องให้อยู่บ้านเก่าไปก่อน แม่เราเลยไม่มานอนกับเรา 555555
พอดีกว่า นินทาแม่เยอะไปแล้ว. อิอิอิ
ปล.อีกที พรุ่งนี้จะถ่ายรูปน้องมาให้ดูนะคะ
น้องหมาต้องโดนตัดขาฮือๆๆ....จิตตกจังเลย รบกวนขอกำลังใจให้น้องหมาจรตัวนี้ด้วยค่ะ
คือเราไปเจอน้องหมาแถวที่ทำงาน เราเจอน้องนี่มานานแล้วประมาณสามอาทิตย์ที่แล้วตั้งแต่เรากลับมาจากกรุงเทพ เห็นน้องผอมๆ เรื้อนกินทั้งตัว เดินเป๋ๆแบบเสียศูนย์ ขาหลังซ้ายลากกับพื้นจนหนังหลังเท้าถลอกแต่ยังไม่รุนแรงเท่าไหร่. ตอนนั้นน้องยังไม่ยอมเข้าใกล้คน. เรียกก็ไม่มาหา เห็นน้องโดนหมาตัวอื่นๆไล่กัดแล้วก็วิ่งหนีไป เราก็ได้แต่ยืนมองไม่กล้าทำอะไรกลัวเจ้าของพื้นที่เค้าจะว่าเอาว่าเราเลี้ยงน้องหมาจร แล้วจะทำให้พื้นที่เขาสกปรกเลอะเทอะ วุ่นวาย. เพราะในอนาตคตรงนั้นจะเปิดเป็นซุปเปอร์มาร์เกต
จนวันนี้ เราทำงานอยู่ก็เห็นน้องหมาตัวนี้มุดเข้าไปใต้ท้องรถเราเพื่อนอนพัก. เราเดินออกไปดูก็ต้องตกใจ เพราะเท้าน้องข้างที่มีปัญหามีเลือดออกแล้วเนื้อตรงส่วนหลังเท้าหายไปทั้งแถบ. เราเรียกน้องออกมา คราวนี้แปลกเพราะน้องยอมออกมาจากใต้ท้องรถเดินเข้ามาหาเรา ตอนนั้นเราไม่มีอาหารหรืออะไรจะให้น้องกิน ได้แต่ยืนคิดๆเอายังไงดี เลยตัดสินใจโทรเรียกสัตวแพทย์ที่ใช้บริการประจำให้มารับน้องไปรักษา ระหว่างรอคุณหมอเราก็เห็นน้องเดินไปเดินมา. คาบอะไรบางอย่างในปาก พอเห็นชัดๆก็อ๋ออออ. คอเป็ด แสดงว่ายังมีคนเมตตาให้อาหารน้องบ้าง แต่เอ๊ะทำไมน้องไม่กินหว่า. คาบไปคาบมาอยู่ได้ หรือว่าจะไม่หิวแฮะ จนมาเฉลยตอนหลังก่อนที่รถคุณหมอจะมารับคือคอเป็ดมันชิ้นใหญ่น้องกินไม่ได้. พอมีคนใจดีฉีกให้น้องเลยได้กิน 555555. นึกแล้วโมโหตัวเอง รู้อย่างนี้ฉีกให้กินนานแล้วไม่ต้องคาบไปๆมาๆเป็นชั่วโมง
เรารอคุณหมอไม่ไหวเพราะต้องไปธุระข้างนอกเลยฝากน้องๆในออฟฟิตให้ช่วยดู และไปบอกคนอื่นๆที่อยู่แถวนั้นให้ช่วยชี้เป้า เผื่อคุณหมอมาแล้วหาน้องไม่เจอ. เพราะน้องเป็นหมาจร. จะเดินไปเดินมาทั่วไปหมด. บางทีหายไปเป็นวันๆ กว่าจะมาปรากฏตัวให้เห็นก็นานอยู่
ระหว่างที่เราทำธุระอยู่คุณหมอโทรมาส่งข่าว ว่ารับน้องมาแล้ว และเคสน้องนี้ต้องตัดขา! เราเหวอเลย ตอนนั้นคนอื่นๆที่เราคุยงานด้วยได้ยินที่เราคุยกับคุณหมอต่างเงียบกันหมด. คงตกใจที่เราอุทานว่าน้องต้องโดนตัดขาอ่ะ คุณหมอบอกว่าขาน้องเป็นอัมพาตไปแล้วไม่มีความรู้สึก ถึงจะรักษาแผลหายแต่ถ้าไม่ตัดขาทิ้ง น้องก็จะเกิดอาการบาดเจ็บอย่างนี้อีกและเสี่ยงต่อการติดเชื้อ. เราพยายามต่อรองเพื่อจะรักษาขาน้อง. แต่คุณหมอให้เหตุผลว่ามันจะลำบากเพราะน้องเป็นหมาจร การดูแลจะยากกว่าหมาบ้านเท่าตัว ต่อให้เรารับน้องเข้าบ้านเป็นสมาชิคเพิ่มมันก็จะลำบากสำหรับเรา แต่ถ้าตัดขาน้องก็จะยังมีชีวิตอยู่ได้และปรับตัวกับการมีสามขา ในอนาคตน้องก็ต้องกลับไปอยู่ที่เดิม. เราแค่คอยให้ข้าวให้น้ำ ดูแลอย่าให้น้องโดนทำร้าย น้องก็น่าจะมีความสุขดี. เราเลยจำนนด้วยเหตุผลของคุณหมอ
ส่วนค่ารักษาพยาบาลน้อง. คุณหมอแจ้งว่ามูลนิธิ Soi Dog Foundation จะดูแลเคสนี้เอง เพราะน้องเป็นหมาจร. (เดาว่าคุณหมอคงเป็นเครือข่ายของมูลนิธิและประสานงานให้) แต่เราขออนุญาตรับเคสน้องไว้เอง เพื่อให้ทางมูลนิธิเก็บเงินจำนวนนี้ไปรักษาน้องหมาตัวอื่นแทน. คุณหมอก็ได้ขอบคุณเรามา. และเราก็ต้องขอบคุณคุณหมอจอนห์ คลีนิคใกล้ๆสี่แยกถลางและมูลนิธิ Soi Dog Foundation มาไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ อย่างน้อยมันทำให้เรารู้สึกดีที่ยังมีคนใจดีอยู่บนโลกใบนี้ (เวอร์ไปปล่าวหว่า ฮ่าๆๆ)
เสียดายตอนที่เราเจอน้องและตอนที่คุณหมอมารับน้องไปรักษาเราไม่ได้ถ่ายรูปไว้. แต่พรุ่งนี้เรากะว่าจะแวะไปเยี่ยมน้องแล้วจะถ่ายรูปน้องมาให้ดูกัน. เผื่อใครที่อยู่ภูเก็ตและสนใจอยากรับน้องไปดูแล เราจะแจ้งพิกัดให้ และจะมีความยินดีอย่างยิ่งที่ช่วยน้องได้
เมื่อกี้เราเล่าให้สามีฟังว่าคุณหมอว่าอย่างไรบ้าง สามีเราอุทานออกมาเลย Oh Shit! แม่เราก็จิตตกไปด้วย แต่ยังไงก็ยังดีกว่าแค่เสียขาแต่รักษาชีวิตไว้. เราแอบกระซิบถามสมาชิคสี่ตัวที่บ้านแล้วว่าอยากได้เพื่อนเพิ่มไหม แต่พ่อหมาตอบแทนเลยว่า ไม่! ด้วยเหตุผลว่าบ้านเรามีน้องหมาเยอะแล้วไม่สามารถรับเพิ่มได้อีก เราเลยจิกกัดไปว่า " ฉันถามหมาไม่ได้ถามเธอ" คุณสามีบอกว่าเขาขอตอบ on behalf of four dogs แป่วววววว
ปล.ขอเม้าท์คุณนายแม่หน่อย ช่วงแรกๆที่แม่ย้ายมาอยู่กับเราที่ภูเก็ต. แม่บ่นเราทุกวันเรื่องเลี้ยงหมา บอกว่าเป็นภาระ สกปรก วุ่นวาย บลาๆๆๆ แต่เดี๊ยวนี้นะเหรอ. ขอโทษค่ะ คุณนายแม่จะนอยด์มากถ้าน้องหมาไม่กินข้าว แม่จะบ่นๆๆอยู่นั่นแหละว่าเป็นอะไรกันทำไมไม่กินข้าว. มันไม่อร่อยหรือยังไง ไม่สบายหรือเปล่าแล้วก็ถอนหายใจเฮือกๆ บางทีก็จะได้ยินเสียงลอยตามอากาศ ถามน้องหมาว่าโอ๋ๆๆใครทำ ใครแกล้ง บอกยายมาเด๊วยายจัดการมันให้ /เป็นอะไร คิดถึงยายเหรอ / โอ๋ๆๆ มาหายายมา บางทีหนักมากประมาณว่า โอ๋ ตุ๋ยตุ่ยของยาย / ไมโลของยาย / เอมี่ของยาย / ตัวเล็กของยาย แล้วก็ตามหลังด้วยคำว่า ตุ้งชิ้งๆ คือนึกภาพออกไหมค่ะ แบบว่า ไมโลของยายตุ้งชิ้งๆ อ่ะ เรางี้ฮาเงิบเลย คืองงอ่ะไอ้ตุ้งชิ้งๆเนี่ยมันแปลว่าอะไร 55555 แล้วเกือบทุกเย็นแม่เราจะโทรมาสั่งให้ซื้อปลาซื้อผัก ที่สั่งๆเนี่ยของหมานะคะไม่ใช่ของคน แม่เราจะย้ำเราเสมอว่ากับข้าวหมาหมดแล้วให้แวะซื้อด้วยเดี๊ยวหมาไม่มีกิน ! คือลูกหลานหากินกันเอาเองแต่หมาต้องได้กินก่อน ไปไหนมาไหนกันทีถึงเวลาก็นั่งกันไม่ติดอ่ะ บ่น ป่านนี้หิวกันแย่แล้ว กลับๆเร็ว ! ขนาดเราย้ายบ้านใหม่แต่ไม่ไกลกันเท่าไหร่ชวนแม่มานอนด้วยแม่ยุงไม่ยอมเลย. บอกห่วงหมาไม่อยากปล่อยให้อยู่บ้านลำพัง. เพราะบ้านใหม่เราไม่สามารถเอาหมาไปด้วยได้ ยังจัดสวนไม่เสร็จ เลยต้องให้อยู่บ้านเก่าไปก่อน แม่เราเลยไม่มานอนกับเรา 555555
พอดีกว่า นินทาแม่เยอะไปแล้ว. อิอิอิ
ปล.อีกที พรุ่งนี้จะถ่ายรูปน้องมาให้ดูนะคะ