วันแม่ 12 สิงหาคม 2556
วันแม่ปีนี้ฉันกับน้องก็เอาของเพื่อสุขภาพเล็กๆน้อยๆไปกราบแม่ตามปกติ
จริงๆแล้วครอบครัวเราไม่ได้ให้ความสำคัญกับวันแม่หรือวันพ่อมากเท่าไหร่
อาจเป็นเพราะครอบครัวเราให้ความสำคัญของกันและกันอยู่ตลอด .. จนเป็นเรื่องปกติ
วันแม่ปีนี้แม่ได้ให้พรตามปกติ ...
แต่สิ่งที่ไม่ปกติคือแม่บอกว่า "แม่ขอให้หนูรักษาความดีแบบนี้ตลอดไป แม่ภูมิใจและพอใจลูกของแม่แล้ว"
..................
หนึ่ง - แม่โคตรเท่ห์เลยอะ คำสั่งสอน "ให้รักษาความดีแบบนี้ตลอดไป" สุดยอดกว่าทุกๆสิ่ง แม่คิดได้ไงเนี่ย
สอง - ขนลุก! แม่บอกว่าแม่ภูมิใจและพอใจลูกของแม่แล้ว ... แม่ภูมิใจและพอใจกับลูกของแม่แล้ว ...
..................
แม่ภูมิใจและพอใจกับลูกของแม่แล้ว ....
>> แม่เลี้ยงลูกให้ได้ตามที่ตนเองคาดหวังแล้ว
>> ลูกทำตนให้สมกับเป็นลูกที่แม่พอใจแล้ว
นึกย้อนกลับไป ฉันใช้เวลากว่าสิบปี! ในการเปลี่ยนตัวเอง
สิบปี ... จากครั้งแรกที่ได้รู้จักธรรมะของพระพุทธเจ้า!
ฉันตั้งใจว่า จะตั้งใจศึกษาและปฏิบัติ ใช้เวลาอย่างน้อยปีละ 7 วัน (คิดแบบเด็กอนุบาล ที่เพิ่งเริ่มเรียนรู้)
จากวันที่ไม่รู้อะไรเลย เดินตามทางมาอย่างทุกลักทุเล เบื่อบ้าง เซ็งบ้าง ท้อบ้าง
คิดจะเลิกอยู่หลายครั้ง แต่อาศัยสัจจะ(อย่างเดียวในชีวิตที่จริงจัง) เป็นเครื่องยึดเหนื่ยว
ในการเข้าไปปฏิบัติแต่ละครั้ง ก็ไม่เห็นจะเคยได้อะไรเป็นเรื่องเป็นราว (เด็กอนุบาลที่ไม่เคยได้เลื่อนชั้น!)
เคยถามพระอาจารย์ ว่าทำไมไม่ก้าวหน้าซักที วนไปวนมา ซ้ำไปซ้ำมาอยู่ที่เดิม
ท่านอธิบายให้สังเกตุเรื่องความเร็วในการทิ้งหรือปล่อยอารมณ์ ทิ้งเร็วขึ้นก็ก้าวหน้ามากขึ้น
แต่ก็อย่าไปยึดตึด เหมือนเวลานกบิน มีขึ้นมีลง อะไรๆก็ไม่แน่นอน
ฉันก็พอจะมีหลักยึดในการสังเกตุและประเมินตนตามแนวทางที่พระอาจารย์ได้กรุณาแนะไว้
แต่มาวันนี้ วันแม่ 12 สิงหาคม 2556 วันที่แม่บอกว่า "แม่ภูมิใจและพอใจกับลูกของแม่แล้ว"
ฉันอยากจะบอกว่า นี่แหละ คือคำตอบของความพยายามกับธรรมะของพระพุทธเจ้า
ความสำเร็จเล็กๆที่ยิ่งใหญ่ของฉัน ... ความสำเร็จเล็กๆก้าวแรก .. เพื่อเป็นแรงในการก้าวต่อ ...
ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆ หรือคำอธิบายใดๆไปมากไปกว่านี้ ... มีแค่รอยยิ้มเล็กๆในใจ
หายใจเข้าลึกๆ .... หายใจออกยาวๆ .... หายใจเข้าสบาย ... หายใจออกสบาย ...
เรื่องของแม่กับฉัน ... และธรรมะของพระพุทธเจ้า
วันแม่ปีนี้ฉันกับน้องก็เอาของเพื่อสุขภาพเล็กๆน้อยๆไปกราบแม่ตามปกติ
จริงๆแล้วครอบครัวเราไม่ได้ให้ความสำคัญกับวันแม่หรือวันพ่อมากเท่าไหร่
อาจเป็นเพราะครอบครัวเราให้ความสำคัญของกันและกันอยู่ตลอด .. จนเป็นเรื่องปกติ
วันแม่ปีนี้แม่ได้ให้พรตามปกติ ...
แต่สิ่งที่ไม่ปกติคือแม่บอกว่า "แม่ขอให้หนูรักษาความดีแบบนี้ตลอดไป แม่ภูมิใจและพอใจลูกของแม่แล้ว"
..................
หนึ่ง - แม่โคตรเท่ห์เลยอะ คำสั่งสอน "ให้รักษาความดีแบบนี้ตลอดไป" สุดยอดกว่าทุกๆสิ่ง แม่คิดได้ไงเนี่ย
สอง - ขนลุก! แม่บอกว่าแม่ภูมิใจและพอใจลูกของแม่แล้ว ... แม่ภูมิใจและพอใจกับลูกของแม่แล้ว ...
..................
แม่ภูมิใจและพอใจกับลูกของแม่แล้ว ....
>> แม่เลี้ยงลูกให้ได้ตามที่ตนเองคาดหวังแล้ว
>> ลูกทำตนให้สมกับเป็นลูกที่แม่พอใจแล้ว
นึกย้อนกลับไป ฉันใช้เวลากว่าสิบปี! ในการเปลี่ยนตัวเอง
สิบปี ... จากครั้งแรกที่ได้รู้จักธรรมะของพระพุทธเจ้า!
ฉันตั้งใจว่า จะตั้งใจศึกษาและปฏิบัติ ใช้เวลาอย่างน้อยปีละ 7 วัน (คิดแบบเด็กอนุบาล ที่เพิ่งเริ่มเรียนรู้)
จากวันที่ไม่รู้อะไรเลย เดินตามทางมาอย่างทุกลักทุเล เบื่อบ้าง เซ็งบ้าง ท้อบ้าง
คิดจะเลิกอยู่หลายครั้ง แต่อาศัยสัจจะ(อย่างเดียวในชีวิตที่จริงจัง) เป็นเครื่องยึดเหนื่ยว
ในการเข้าไปปฏิบัติแต่ละครั้ง ก็ไม่เห็นจะเคยได้อะไรเป็นเรื่องเป็นราว (เด็กอนุบาลที่ไม่เคยได้เลื่อนชั้น!)
เคยถามพระอาจารย์ ว่าทำไมไม่ก้าวหน้าซักที วนไปวนมา ซ้ำไปซ้ำมาอยู่ที่เดิม
ท่านอธิบายให้สังเกตุเรื่องความเร็วในการทิ้งหรือปล่อยอารมณ์ ทิ้งเร็วขึ้นก็ก้าวหน้ามากขึ้น
แต่ก็อย่าไปยึดตึด เหมือนเวลานกบิน มีขึ้นมีลง อะไรๆก็ไม่แน่นอน
ฉันก็พอจะมีหลักยึดในการสังเกตุและประเมินตนตามแนวทางที่พระอาจารย์ได้กรุณาแนะไว้
แต่มาวันนี้ วันแม่ 12 สิงหาคม 2556 วันที่แม่บอกว่า "แม่ภูมิใจและพอใจกับลูกของแม่แล้ว"
ฉันอยากจะบอกว่า นี่แหละ คือคำตอบของความพยายามกับธรรมะของพระพุทธเจ้า
ความสำเร็จเล็กๆที่ยิ่งใหญ่ของฉัน ... ความสำเร็จเล็กๆก้าวแรก .. เพื่อเป็นแรงในการก้าวต่อ ...
ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆ หรือคำอธิบายใดๆไปมากไปกว่านี้ ... มีแค่รอยยิ้มเล็กๆในใจ
หายใจเข้าลึกๆ .... หายใจออกยาวๆ .... หายใจเข้าสบาย ... หายใจออกสบาย ...