ตัดสินใจอยู่นานว่าจะลงเรื่องของตัวเองดีมั้ย นั่งอ่านกระทู้ของคนอื่นมาเยอะแล้ว ต้องขอโทษด้วยนะครับถ้าผมใช้ภาษาสะดุดๆไปบ้าง พิมพ์ผิดบ้างและเนื้อหาอาจจะเวิ้นเว้อ
ผมอายุย่าง22 แล้วครับ กำลังเรียนปริญญาตรีอยู่ที่นิวยอคมาได้สองปีกว่า คือวันนึงได้มีโอกาสไปเล่นเว็บเกี่ยวกับหาเพื่อนต่างชาติ ผมก็เล่นขำๆสนุกๆไป ได้เพื่อนใหม่เยอะพอสมควร พอดีมีอยู่คนนึงเป็นคนญี่ปุ่นหน้าตาจัดว่าค่อนข้างดีทีเดียวแต่เค้าอายุ27แล้ว ตอนนั้นคิดแค่ว่าเห็นเค้าอยู่ที่นิวยอคเหมือนกันเลยส่งข้อความทักทายสั้นๆไป. จนประมาณเกือบสองเดือนเค้าถึงมาตอบ(ผมลืมไปแล้วว่าส่งไปตอนไหน55) เค้าก็ทักทายกลับมาพร้อมกับแนบอีเมล์มาให้บอกให้คุยในนั้นแทน ผมกับเค้าแลกเมล์ตอบกลับไปมาได้ไม่กี่วัน เค้าก็ชวนว่านัดเจอกันดีมั้ย ในใจก็ตื่นเต้นแต่ก็แอบกลัวๆ เค้าก็ขอเบอร์เราเรียบร้อย.
วันที่ไปเจอกัน เราไปกินร้านอาหารญี่ปุ่นแถวlittle Tokyo เอาเข่าจริง ตัวจริงเค้าดูดีกว่าในรูปเยอะเลยฮะ นิสัยก็ดี ยิ้มน่ารัก ถามเยอะมาก เราแทบจะตอบไม่ทัน555ก็จับใจความได้ว่า เค้าทำงานในแบงค์ของบริษัทใหญ่แห่งนึงในแมนฮัตตันมาได้ปีครึ่งแล้ว. เพิ่งเลิกกับแฟน(ผู้หญิง)มาได้สองเดือนแล้ว เค้าทำแต่งานไม่เคยออกไปนอกเกาะแมนฮัตตันเลย เคยมาเที่ยวเมืองไทยเมื่อสองปีที่แล้ว แกว่าชอบอาหารไทย แล้วผู้หญิงไทยก็น่ารัก ผมก็ยิ้มๆ เค้าสั่งเบียร์สั่งสาเกมา ปกติผมไม่เคยดื่มแอลกอฮอลเลยยยยย แต่พออยู่ต่อหน้าก็แอบแกล้งไปว่าพอดื่มบ้างนิดหน่อย ก็ดื่มแบบตะกุกตะกักไป555 พอตอนจะกลับเค้าอาสาเป็นคนจ่ายครับ บอกครั้งหน้าให้เราเลี้ยงกลับ. ผมก็มีชวนไปกินร้านอาหารไทยดูมั้ยครั้งต่อไป เค้าก็รับปาก. ลืมบอกไปว่าฝนตกวันนั้นพอดีผมลืมร่มไป. พอตอนเจอกันครั้งแรก ผมหลบฝนอยู่ใต้หลังคา เค้าก็ยิ้มๆ บอกว่าลืมร่มหรอ แล้วเค้าก็กางร่มให้ผมเดินด้วยกัน. มีความสุขมากกกกเลย~ (^ ^)<
แต่พอหลังจากวันนั้นผมส่งข้อความขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนั้น เค้าก็ไม่ได้ตอบกลับมาเลย จนผ่านไปเป็นอาทิตย์ ระหว่างนั้นผมมีส่งเมล์ไปว่า อย่าทำงานหนักมากนะครับดูแลตัวเองด้วยนะพี่เป็นภาษาญี่ปุ่น เค้าก็เงียบหายไป มีอีกทีที่ส่งเว็ปไซต์ร้านอาหารไทยที่จะไปกินกัน เค้าก็ไม่ตอบกลับมาเลย ผ่านไปอีกอาทิตย์นึงเลยลองโทรหาตอนบ่ายวันศุกร์ กะจะชวนไปกินอาหารไทยวันพรุ่งนี้. แกก็บอกว่าว่าง ตอนนั้นยังไม่ได้นัดเวลากัน. ผมเห็นว่าคงทำงานยุ่งอยู่ เลยบอกจะโทรไปตอนเลิกงานอีกทีแล้วกัน คือแบบ ตอนที่ได้ยินเค้าบอกว่า ว่าง ดีใจมากเลยฮะ วันนั้นก็เลยตัดสินใจกางแผนที่ในนิวยอคแล้วนั่งวงสถานที่เที่ยวทั้งในและนอกแมนฮัตตันอย่างละเอียด.เอาแบบสถานที่คิดว่าเค้าน่าจะชอบ กะว่าพรุ่งนี้จะให้เค้า เผื่อจะได้อยากพักผ่อนบ้าง ผมลองโทรไปตอนสี่ทุ่ม ซึ่งเข้าใจว่าเค้าเลิกเวลานี้ เหมือนจำได้ว่าเค้าเคยบอกไว้ โทรติดครับ แต่ไม่มีคนรับโทรเว้นช่วงอีกสิบนาที ก็เหมือนเดิม...
วันเสาร์ผมลองโทรไปใหม่ตอนเที่ยง บ่าย เย็นอย่างละครั้ง ติดทุกครั้งแต่ไม่มีคนรับสาย ส่งข้อความไปถามเค้ายุ่งอยู่หรือเปล่าก็เหมือนเดิม. ตอนนั้นเริ่มท้อแล้วครับนอนไม่ค่อยจะหลับทุกคืนเพราะคิดแต่เรื่องนี้ นี่เราไปทำอะไรให้เค้าไม่ชอบหรือเปล่า เลยเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเพื่อนญี่ปุ่นอีกคนเค้าก็บอกว่า ให้ลองคุยๆเป็นพี่น้องกันไปก่อน(อันนี้เห็นด้วยนะครับ) ส่วนเรื่องไม่ตอบ ฮีอาจจะทำงานยุ่งมากๆ เพราะคนทำงานในแบงค์ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีเวลกพักผ่อนเสาร์อาทิตย์บางทีก็โดนเรียกไปทำงาน ซึ่งก็แอบจริงนะครับ เพราะวันเสาร์ที่เราไปกินข้าวด้วยกัน เค้าก็บอกว่านี่เพิ่งโดนเรียกให้ไปทำงานตอนดึกอีก.ก็บ่นๆให้ฟัง แล้วก่อนจะกลับบอกอีกว่าไว้ครั้งหน้าสัญญาว่าจะอยู่คุยด้วยให้นานกว่านี้นะ จนถึงตอนนี้. ผมก็ยังไม่ลืม...
ล่าสุดคือวันนี้ ตัดสินใจไปที่ทำงานของเค้าเลยครับ. โชคดีที่ว่าเค้าใช้ชื่อจริงเล่นในเว็ปนั้นเลยเอาชื่อนั้นไปหาในgoogleดู. มีที่อยู่ที่ทำงานของเค้าจริงๆ เลยลองไปดู หลังจากหลงทางอยู่สักพักก็เจอที่ทำงานเค้า ผมไปรอตั้งแต่หกโมงเช้าจนถึงสี่ทุ่มครึ่งอยู่ข้างนอกตึก ไม่กล้าเค้าไป มีแต่พนักงานใส่สูทเดินเต็มเลย (@_@)แล้วจริงๆบริษัทมันมีอยู่สองตึกก็ไม่รู้เค้าจะออกตึกไหน เลยวัดดวงเอา ก็ไม่เจอครับ กลับมาก็แอบซึมเหมือนกันแต่ก็เผื่อใจไว้แล้ว:/
ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าจะเอาไงต่อดี จะลุยต่อดีมั้ย หรือจะตัดใจจากเค้าดี.แต่ใจแอบเอนไปอยากเจอเค้าอีก อย่างน้อยก็อยากเคลียร์ ให้มันจบแบบไม่ต้องมีอะไรค้างคาใจ แล้วก็อยากให้แผนที่อันนั้นด้วยพร้อมกับจดหมายฉบับนึง คือในนั้นเขียนจดหมายประมาณว่าขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนั้น แล้วก็ต้องขอโทษด้วยถ่าเกิดทำอะไรให้เค้ารู้สึกรำคาญ ผมแค่อยากเป็นเพื่อนด้วยแต่ถ้ามันทำให้คุณอึดอัดผมก็เค้าใจและคงไม่กวนอีกแล้ว กะจะใส่เงินด้วยครับ(แทนค่าอาหารที่เค้าออกให้ตอนแรก)มีต่อท้ายอีกหน่อยว่า ถ้ามีปัญหาอะไรก็จะยืนอยู่นี้เสมอนะ มีอะไรที่ช่วยได้ก็พร้อมจะช่วย .. แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำไงดีเค้าไม่ยอมตอบเลย ตอนนี้ก็มีคิดๆว่าอยากจะไปรออยู่ที่หน้าประตูบริษัททุกวันๆตอนเย็นจนถึงสี่ทุ่ม.แต่ก็กลัวว่าคนแถวนั้นจะหาว่าบ้า55 หรือว่าจะลองขอนัดพบเค้าดีครับ แบบในนามของลูกค้า คือเค้าเป็นfinancial advisor ครับแต่ผมก็ไม่มีความรู้อะไรเกี่ยวกับการเงินเลย ไม่รู้ว่าเค้าปรึกษาอะไรกันบ้าง มีใครพอทราบบ้างมั้ยครับ เง้ออ หรือผมจะลองแกล้งใช้เบอร์โทรคนอื่นโทรไปหาเค้าดีครับแต่แอบกลัวเค้าจะวางหูใส่จัง..(-0-)
ไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมาตอบน้าาา
[Y]ผมจะได้เจอเค้าอีกมั้ย..
ผมอายุย่าง22 แล้วครับ กำลังเรียนปริญญาตรีอยู่ที่นิวยอคมาได้สองปีกว่า คือวันนึงได้มีโอกาสไปเล่นเว็บเกี่ยวกับหาเพื่อนต่างชาติ ผมก็เล่นขำๆสนุกๆไป ได้เพื่อนใหม่เยอะพอสมควร พอดีมีอยู่คนนึงเป็นคนญี่ปุ่นหน้าตาจัดว่าค่อนข้างดีทีเดียวแต่เค้าอายุ27แล้ว ตอนนั้นคิดแค่ว่าเห็นเค้าอยู่ที่นิวยอคเหมือนกันเลยส่งข้อความทักทายสั้นๆไป. จนประมาณเกือบสองเดือนเค้าถึงมาตอบ(ผมลืมไปแล้วว่าส่งไปตอนไหน55) เค้าก็ทักทายกลับมาพร้อมกับแนบอีเมล์มาให้บอกให้คุยในนั้นแทน ผมกับเค้าแลกเมล์ตอบกลับไปมาได้ไม่กี่วัน เค้าก็ชวนว่านัดเจอกันดีมั้ย ในใจก็ตื่นเต้นแต่ก็แอบกลัวๆ เค้าก็ขอเบอร์เราเรียบร้อย.
วันที่ไปเจอกัน เราไปกินร้านอาหารญี่ปุ่นแถวlittle Tokyo เอาเข่าจริง ตัวจริงเค้าดูดีกว่าในรูปเยอะเลยฮะ นิสัยก็ดี ยิ้มน่ารัก ถามเยอะมาก เราแทบจะตอบไม่ทัน555ก็จับใจความได้ว่า เค้าทำงานในแบงค์ของบริษัทใหญ่แห่งนึงในแมนฮัตตันมาได้ปีครึ่งแล้ว. เพิ่งเลิกกับแฟน(ผู้หญิง)มาได้สองเดือนแล้ว เค้าทำแต่งานไม่เคยออกไปนอกเกาะแมนฮัตตันเลย เคยมาเที่ยวเมืองไทยเมื่อสองปีที่แล้ว แกว่าชอบอาหารไทย แล้วผู้หญิงไทยก็น่ารัก ผมก็ยิ้มๆ เค้าสั่งเบียร์สั่งสาเกมา ปกติผมไม่เคยดื่มแอลกอฮอลเลยยยยย แต่พออยู่ต่อหน้าก็แอบแกล้งไปว่าพอดื่มบ้างนิดหน่อย ก็ดื่มแบบตะกุกตะกักไป555 พอตอนจะกลับเค้าอาสาเป็นคนจ่ายครับ บอกครั้งหน้าให้เราเลี้ยงกลับ. ผมก็มีชวนไปกินร้านอาหารไทยดูมั้ยครั้งต่อไป เค้าก็รับปาก. ลืมบอกไปว่าฝนตกวันนั้นพอดีผมลืมร่มไป. พอตอนเจอกันครั้งแรก ผมหลบฝนอยู่ใต้หลังคา เค้าก็ยิ้มๆ บอกว่าลืมร่มหรอ แล้วเค้าก็กางร่มให้ผมเดินด้วยกัน. มีความสุขมากกกกเลย~ (^ ^)<
แต่พอหลังจากวันนั้นผมส่งข้อความขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนั้น เค้าก็ไม่ได้ตอบกลับมาเลย จนผ่านไปเป็นอาทิตย์ ระหว่างนั้นผมมีส่งเมล์ไปว่า อย่าทำงานหนักมากนะครับดูแลตัวเองด้วยนะพี่เป็นภาษาญี่ปุ่น เค้าก็เงียบหายไป มีอีกทีที่ส่งเว็ปไซต์ร้านอาหารไทยที่จะไปกินกัน เค้าก็ไม่ตอบกลับมาเลย ผ่านไปอีกอาทิตย์นึงเลยลองโทรหาตอนบ่ายวันศุกร์ กะจะชวนไปกินอาหารไทยวันพรุ่งนี้. แกก็บอกว่าว่าง ตอนนั้นยังไม่ได้นัดเวลากัน. ผมเห็นว่าคงทำงานยุ่งอยู่ เลยบอกจะโทรไปตอนเลิกงานอีกทีแล้วกัน คือแบบ ตอนที่ได้ยินเค้าบอกว่า ว่าง ดีใจมากเลยฮะ วันนั้นก็เลยตัดสินใจกางแผนที่ในนิวยอคแล้วนั่งวงสถานที่เที่ยวทั้งในและนอกแมนฮัตตันอย่างละเอียด.เอาแบบสถานที่คิดว่าเค้าน่าจะชอบ กะว่าพรุ่งนี้จะให้เค้า เผื่อจะได้อยากพักผ่อนบ้าง ผมลองโทรไปตอนสี่ทุ่ม ซึ่งเข้าใจว่าเค้าเลิกเวลานี้ เหมือนจำได้ว่าเค้าเคยบอกไว้ โทรติดครับ แต่ไม่มีคนรับโทรเว้นช่วงอีกสิบนาที ก็เหมือนเดิม...
วันเสาร์ผมลองโทรไปใหม่ตอนเที่ยง บ่าย เย็นอย่างละครั้ง ติดทุกครั้งแต่ไม่มีคนรับสาย ส่งข้อความไปถามเค้ายุ่งอยู่หรือเปล่าก็เหมือนเดิม. ตอนนั้นเริ่มท้อแล้วครับนอนไม่ค่อยจะหลับทุกคืนเพราะคิดแต่เรื่องนี้ นี่เราไปทำอะไรให้เค้าไม่ชอบหรือเปล่า เลยเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเพื่อนญี่ปุ่นอีกคนเค้าก็บอกว่า ให้ลองคุยๆเป็นพี่น้องกันไปก่อน(อันนี้เห็นด้วยนะครับ) ส่วนเรื่องไม่ตอบ ฮีอาจจะทำงานยุ่งมากๆ เพราะคนทำงานในแบงค์ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีเวลกพักผ่อนเสาร์อาทิตย์บางทีก็โดนเรียกไปทำงาน ซึ่งก็แอบจริงนะครับ เพราะวันเสาร์ที่เราไปกินข้าวด้วยกัน เค้าก็บอกว่านี่เพิ่งโดนเรียกให้ไปทำงานตอนดึกอีก.ก็บ่นๆให้ฟัง แล้วก่อนจะกลับบอกอีกว่าไว้ครั้งหน้าสัญญาว่าจะอยู่คุยด้วยให้นานกว่านี้นะ จนถึงตอนนี้. ผมก็ยังไม่ลืม...
ล่าสุดคือวันนี้ ตัดสินใจไปที่ทำงานของเค้าเลยครับ. โชคดีที่ว่าเค้าใช้ชื่อจริงเล่นในเว็ปนั้นเลยเอาชื่อนั้นไปหาในgoogleดู. มีที่อยู่ที่ทำงานของเค้าจริงๆ เลยลองไปดู หลังจากหลงทางอยู่สักพักก็เจอที่ทำงานเค้า ผมไปรอตั้งแต่หกโมงเช้าจนถึงสี่ทุ่มครึ่งอยู่ข้างนอกตึก ไม่กล้าเค้าไป มีแต่พนักงานใส่สูทเดินเต็มเลย (@_@)แล้วจริงๆบริษัทมันมีอยู่สองตึกก็ไม่รู้เค้าจะออกตึกไหน เลยวัดดวงเอา ก็ไม่เจอครับ กลับมาก็แอบซึมเหมือนกันแต่ก็เผื่อใจไว้แล้ว:/
ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าจะเอาไงต่อดี จะลุยต่อดีมั้ย หรือจะตัดใจจากเค้าดี.แต่ใจแอบเอนไปอยากเจอเค้าอีก อย่างน้อยก็อยากเคลียร์ ให้มันจบแบบไม่ต้องมีอะไรค้างคาใจ แล้วก็อยากให้แผนที่อันนั้นด้วยพร้อมกับจดหมายฉบับนึง คือในนั้นเขียนจดหมายประมาณว่าขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนั้น แล้วก็ต้องขอโทษด้วยถ่าเกิดทำอะไรให้เค้ารู้สึกรำคาญ ผมแค่อยากเป็นเพื่อนด้วยแต่ถ้ามันทำให้คุณอึดอัดผมก็เค้าใจและคงไม่กวนอีกแล้ว กะจะใส่เงินด้วยครับ(แทนค่าอาหารที่เค้าออกให้ตอนแรก)มีต่อท้ายอีกหน่อยว่า ถ้ามีปัญหาอะไรก็จะยืนอยู่นี้เสมอนะ มีอะไรที่ช่วยได้ก็พร้อมจะช่วย .. แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำไงดีเค้าไม่ยอมตอบเลย ตอนนี้ก็มีคิดๆว่าอยากจะไปรออยู่ที่หน้าประตูบริษัททุกวันๆตอนเย็นจนถึงสี่ทุ่ม.แต่ก็กลัวว่าคนแถวนั้นจะหาว่าบ้า55 หรือว่าจะลองขอนัดพบเค้าดีครับ แบบในนามของลูกค้า คือเค้าเป็นfinancial advisor ครับแต่ผมก็ไม่มีความรู้อะไรเกี่ยวกับการเงินเลย ไม่รู้ว่าเค้าปรึกษาอะไรกันบ้าง มีใครพอทราบบ้างมั้ยครับ เง้ออ หรือผมจะลองแกล้งใช้เบอร์โทรคนอื่นโทรไปหาเค้าดีครับแต่แอบกลัวเค้าจะวางหูใส่จัง..(-0-)
ไงก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมาตอบน้าาา