ตอนนี้เรากำลังน้อยใจสามีตัวเองน่ะค่ะ
คือเราเป็นคนที่ดูภายนอกแข็งแรงมาก เข้มแข็ง ไม่อ้อน ไม่อ่อนหวานเลย
แต่ผู้หญิงทุกคนก็จะมีมุมหวานๆของตัวเองทุกคนอยู่แล้วเพียงแต่มันไม่ใช่บุคลิกที่เราเป็นเท่านั้น
เราทำงานให้กับกิจการทางบ้านสามี สถานะก็พนักงานประจำคนหนึ่งแต่ก็เป็นคนที่เค้าไว้ใจมากที่สุดหน้าที่ก็หนักที่สุด
และเรากับสามีก็ทำกิจการกันเองด้วยเป็นงานรับเหมา เราก็รับหน้าที่เป็นคนหางานรับงาน
รับงานแล้วก็นั่งคิดคำนวณราคาเสนอลูกค้าเอง เสนอแล้วก็จัดหาซื้อของเอง
หน้าที่สามีก็มีแต่ออกไปคุมงาน แล้วก็ทำเองด้วย เค้าก็เหนื่อยแรงมากๆ เหมือนกัน
และเค้าก็เป็นคนที่เก่งด้วยลูกค้าจะติดเค้ามากเพราะเค้าทำงานดี
นั่นคือเราก็ต่างมีหน้าที่รับผิดชอบไปด้วยกันทั้งคู่
เราคิดว่าตอนนี้เราคงมีปัญหาเกี่ยวกับสุขภาพหลายอย่างพอสมควร
เช่น มือเราจะชา ซึ่งเราก็ไปตรวจหมอก็บอกว่าปลายประสาทอักเสบ น่าจะเป็นประเภทออฟฟิศซินโดรมด้วยเพราะ ปวดต้นคอ ไหล่ หลัง
เพราะนั่งทำงานทั้งวัน ปวดท้องเป็นกรดไหลย้อน เรากินอาหารกลางวันแบบไม่พักตาจากหน้าจอเลย
เพราะเราจะให้แม่บ้านไปซื้อข้าวมาให้กิน กินเสร็จก็ทำงานต่อ
เชื่อมั้ยว่าปัญหาสุขภาพต่างๆเหล่านี้เราไม่สามารถบ่นให้สามีฟังได้เลยอ่ะค่ะ
เพราะเค้าจะซ้ำทันที เค้าจะบอกว่าก็สมควร พวกไม่ดูแลตัวเอง คืออันนี้เข้าใจได้ค่ะ ว่าเราไม่ดูแลตัวเองไม่ออกกำลัง
แต่บางทีแสดงความเป็นห่วงได้นี่นะ เค้าก็ไม่ทำ ไม่ได้สนใจอาการอะไรของเราเลย
ลูกน้องเค้าไม่สบายเค้ายังห่วงเลยบอกลูกน้องให้พักกินยา อะไรพวกนี้นิดหน่อยถ้าบอกเราบ้างก็รู้สึกดีได้แล้ว
เวลากินข้าวเย็นครอบครัวคุยกันกุ๊กกิ๊กไม่มีนะ บ่นเราล้วนๆ
เช่น ของที่ซื้อมาอ่ะซื้อมาแบบไม่ดีมันใช้แล้วเสียก็เปลือง ซื้อทีก็ให้ดูคุณภาพด้วยไม่ใช่คิดแต่จะลดต้นทุนเอาของห่วยมา (ทำไมไม่ซื้อเองวะ) , งานอ่ะ ทำไมคำนวณไม่เผื่อค่าเดินทาง ค่าดีเฟคของ ทำไมต้องเสนอฟิตขนาดนั้น ตอนนี้กำไรมันลดแล้วทำงานมันต้องเผื่อค่าผิดพลาด บอกกี่ครั้งแล้วก็ไม่เคยจำจะซื่อไปไหน (ก็เมิงคิดแพงใครเค้าจะจ้างวะ คำนวนแล้วกำไรมันน้อยลงไปหน่อยเดียวดีกว่าไม่มีงานทำป่ะวะ) , ลูกอ่ะมันบอกแล้วว่าให้ทิ้งบัตรกะเว้าเชอร์ไว้มันจะไปซื้อหนังสือก็ไม่ทิ้งไว้ ขี้ลืมอะไรหนักหนาวะ (แม่มใครเอามาใส่กระเป๋ากรูวะกรูก็ลืมเด่), แล้วพรุ่งนี้เด็กมันจะเบิกตังค์อ่ะ หัดว่ามันมั่งนะพวกชอบเบิกแล้วอีกวันหยุดงานอ่ะ (คือเมิงอยู่กะเด็กด่าง่ายกว่าป่ะวะ)
(เฮ้ย!!! จะจบได้ยังวะ) ทั้งหมดเนี่ยในมื้อเดียว
เราแทบอยากจะกระแทกช้อนปัดจานข้าว กับข้าวทิ้งเดี๋ยวนั้นเลย หลังจากนั้นเราก็หน้าปั้นยากไปแล้ว
ไม่คุยอะไรปล่อยให้มันเงียบไปเอง สุดท้ายเราโมโหตัวเองที่เราไม่เคยพูดอะไรเลย แต่มันเป็นอย่างเดียวที่มันจะไม่เกิดการทะเลาะกัน
เราก็งอนอ่ะ แต่เค้าไม่เคยสนใจอาการงอนอะไรเลย เฉยมากๆ เรื่องของเมิงงอนเองก็หายเองไปแล้วกัน
นี่ชีวิตประจำวันนะ เป็นแทบทุกวัน เรารู้ว่าเค้าก็เหนื่อยซึ่งเราก็เหนื่อย แต่เค้าไม่เคยคิดว่าเราก็เหนื่อย
แต่เค้าไม่มีเรื่องเสียหายอย่างอื่นเลย ผู้หญิงก็ยังไม่มีนอกลู่นอกทาง เงินทุกบาทให้เราเก็บหมด จะซื้ออะไรแต่ละทีขอเงินซื้อแล้วมีทอนด้วย แล้วเค้าก็เป็นพ่อที่น่ารักมาก เค้าดูแลใส่ใจลูกทุกเรื่อง โรงเรียนก็เป็นคนหาคนเลือก ที่เรียนพิเศษ ของใช้เสื้อผ้าลูกก็เป็นคนเลือก ของใช้ส่วนตัวลูกเช่นผ้าอนามัยเค้ายังเตือนทุกครั้งที่ไปซื้อของว่าลูกต้องใส่ยี่ห้อนี้นะ อะไรแบบนี้เค้าจะน่ารักมาก
แล้วเค้าจะเป็นคนที่มีเสน่ห์กับเพศตรงข้ามมาก ผู้หญิงหลงเค้ากันหมดทั้งสาวแก่แม่ม่าย
เค้าจะชอบพูดจาหยอกล้อกับสาวๆคนอื่นอ่ะ น้องจ๊ะน้องจ๋า พี่จ๊ะพี่จ๋า แต่กับเราเค้าไม่เคยหวานด้วย
เราน้อยใจสามีตัวเองบ่อยมาก แต่เราไม่เคยบอกเค้าว่าเราน้อยใจนะเวลาที่เค้าไม่ห่วง เวลาที่เค้าไปพูดหวานๆกับคนอื่นแต่ไม่เคยพูดดีกับเรา เราไม่รู้จะบอกเค้ายังไง ซึ่งมันไม่เคยมีวันฟ้าใสๆมาบอกรักกันสักที เพราะคุยกันทีไรเค้าก็เป็นแบบนี้
เราเป็นคนไม่สวยค่ะ รูปร่างไม่บอบบาง ไซส์ยุโรป หน้าตาก็ไม่เทรนด้วย เพราะเราหน้าออกคมไปทางแขก ผิวคล้ำค่ะ
อยากรู้ว่ามันเกี่ยวมั้ยคะกับที่มันจะดูไม่น่าทะนุถนอม (เค้าจะย้ำกับเราบ่อยๆมากว่าเราไม่สวย แต่คนอื่นบอกว่าไม่ขี้เหร่นะ)
เราทำทุกอย่างค่ะ งานบ้าน งานนอกบ้าน กับข้าวไม่ได้ทำแต่ก็จัดหาให้หมดเหลือแต่มายกช้อนส้อมตักเข้าปาก แต่งานบ้านก็ไม่ได้เป๊ะนะ ทำตามหน้าที่ที่พึงจะต้องทำค่ะ
เรื่องบนเตียงก็จัดให้ตามความต้องการเสมอค่ะ ไม่เคยปฏิเสธ ทั้งที่ไม่พร้อมเลยก็ไม่เคยปฏิเสธ
จากทั้งหมดนี่ใครพอจะอธิบายได้มั้ยเพราะอะไรสามีเราถึงไม่รู้สึกดีๆกับภรรยาตัวเอง
น้อยใจสามีอยากระบายค่ะ
คือเราเป็นคนที่ดูภายนอกแข็งแรงมาก เข้มแข็ง ไม่อ้อน ไม่อ่อนหวานเลย
แต่ผู้หญิงทุกคนก็จะมีมุมหวานๆของตัวเองทุกคนอยู่แล้วเพียงแต่มันไม่ใช่บุคลิกที่เราเป็นเท่านั้น
เราทำงานให้กับกิจการทางบ้านสามี สถานะก็พนักงานประจำคนหนึ่งแต่ก็เป็นคนที่เค้าไว้ใจมากที่สุดหน้าที่ก็หนักที่สุด
และเรากับสามีก็ทำกิจการกันเองด้วยเป็นงานรับเหมา เราก็รับหน้าที่เป็นคนหางานรับงาน
รับงานแล้วก็นั่งคิดคำนวณราคาเสนอลูกค้าเอง เสนอแล้วก็จัดหาซื้อของเอง
หน้าที่สามีก็มีแต่ออกไปคุมงาน แล้วก็ทำเองด้วย เค้าก็เหนื่อยแรงมากๆ เหมือนกัน
และเค้าก็เป็นคนที่เก่งด้วยลูกค้าจะติดเค้ามากเพราะเค้าทำงานดี
นั่นคือเราก็ต่างมีหน้าที่รับผิดชอบไปด้วยกันทั้งคู่
เราคิดว่าตอนนี้เราคงมีปัญหาเกี่ยวกับสุขภาพหลายอย่างพอสมควร
เช่น มือเราจะชา ซึ่งเราก็ไปตรวจหมอก็บอกว่าปลายประสาทอักเสบ น่าจะเป็นประเภทออฟฟิศซินโดรมด้วยเพราะ ปวดต้นคอ ไหล่ หลัง
เพราะนั่งทำงานทั้งวัน ปวดท้องเป็นกรดไหลย้อน เรากินอาหารกลางวันแบบไม่พักตาจากหน้าจอเลย
เพราะเราจะให้แม่บ้านไปซื้อข้าวมาให้กิน กินเสร็จก็ทำงานต่อ
เชื่อมั้ยว่าปัญหาสุขภาพต่างๆเหล่านี้เราไม่สามารถบ่นให้สามีฟังได้เลยอ่ะค่ะ
เพราะเค้าจะซ้ำทันที เค้าจะบอกว่าก็สมควร พวกไม่ดูแลตัวเอง คืออันนี้เข้าใจได้ค่ะ ว่าเราไม่ดูแลตัวเองไม่ออกกำลัง
แต่บางทีแสดงความเป็นห่วงได้นี่นะ เค้าก็ไม่ทำ ไม่ได้สนใจอาการอะไรของเราเลย
ลูกน้องเค้าไม่สบายเค้ายังห่วงเลยบอกลูกน้องให้พักกินยา อะไรพวกนี้นิดหน่อยถ้าบอกเราบ้างก็รู้สึกดีได้แล้ว
เวลากินข้าวเย็นครอบครัวคุยกันกุ๊กกิ๊กไม่มีนะ บ่นเราล้วนๆ
เช่น ของที่ซื้อมาอ่ะซื้อมาแบบไม่ดีมันใช้แล้วเสียก็เปลือง ซื้อทีก็ให้ดูคุณภาพด้วยไม่ใช่คิดแต่จะลดต้นทุนเอาของห่วยมา (ทำไมไม่ซื้อเองวะ) , งานอ่ะ ทำไมคำนวณไม่เผื่อค่าเดินทาง ค่าดีเฟคของ ทำไมต้องเสนอฟิตขนาดนั้น ตอนนี้กำไรมันลดแล้วทำงานมันต้องเผื่อค่าผิดพลาด บอกกี่ครั้งแล้วก็ไม่เคยจำจะซื่อไปไหน (ก็เมิงคิดแพงใครเค้าจะจ้างวะ คำนวนแล้วกำไรมันน้อยลงไปหน่อยเดียวดีกว่าไม่มีงานทำป่ะวะ) , ลูกอ่ะมันบอกแล้วว่าให้ทิ้งบัตรกะเว้าเชอร์ไว้มันจะไปซื้อหนังสือก็ไม่ทิ้งไว้ ขี้ลืมอะไรหนักหนาวะ (แม่มใครเอามาใส่กระเป๋ากรูวะกรูก็ลืมเด่), แล้วพรุ่งนี้เด็กมันจะเบิกตังค์อ่ะ หัดว่ามันมั่งนะพวกชอบเบิกแล้วอีกวันหยุดงานอ่ะ (คือเมิงอยู่กะเด็กด่าง่ายกว่าป่ะวะ)
(เฮ้ย!!! จะจบได้ยังวะ) ทั้งหมดเนี่ยในมื้อเดียว
เราแทบอยากจะกระแทกช้อนปัดจานข้าว กับข้าวทิ้งเดี๋ยวนั้นเลย หลังจากนั้นเราก็หน้าปั้นยากไปแล้ว
ไม่คุยอะไรปล่อยให้มันเงียบไปเอง สุดท้ายเราโมโหตัวเองที่เราไม่เคยพูดอะไรเลย แต่มันเป็นอย่างเดียวที่มันจะไม่เกิดการทะเลาะกัน
เราก็งอนอ่ะ แต่เค้าไม่เคยสนใจอาการงอนอะไรเลย เฉยมากๆ เรื่องของเมิงงอนเองก็หายเองไปแล้วกัน
นี่ชีวิตประจำวันนะ เป็นแทบทุกวัน เรารู้ว่าเค้าก็เหนื่อยซึ่งเราก็เหนื่อย แต่เค้าไม่เคยคิดว่าเราก็เหนื่อย
แต่เค้าไม่มีเรื่องเสียหายอย่างอื่นเลย ผู้หญิงก็ยังไม่มีนอกลู่นอกทาง เงินทุกบาทให้เราเก็บหมด จะซื้ออะไรแต่ละทีขอเงินซื้อแล้วมีทอนด้วย แล้วเค้าก็เป็นพ่อที่น่ารักมาก เค้าดูแลใส่ใจลูกทุกเรื่อง โรงเรียนก็เป็นคนหาคนเลือก ที่เรียนพิเศษ ของใช้เสื้อผ้าลูกก็เป็นคนเลือก ของใช้ส่วนตัวลูกเช่นผ้าอนามัยเค้ายังเตือนทุกครั้งที่ไปซื้อของว่าลูกต้องใส่ยี่ห้อนี้นะ อะไรแบบนี้เค้าจะน่ารักมาก
แล้วเค้าจะเป็นคนที่มีเสน่ห์กับเพศตรงข้ามมาก ผู้หญิงหลงเค้ากันหมดทั้งสาวแก่แม่ม่าย
เค้าจะชอบพูดจาหยอกล้อกับสาวๆคนอื่นอ่ะ น้องจ๊ะน้องจ๋า พี่จ๊ะพี่จ๋า แต่กับเราเค้าไม่เคยหวานด้วย
เราน้อยใจสามีตัวเองบ่อยมาก แต่เราไม่เคยบอกเค้าว่าเราน้อยใจนะเวลาที่เค้าไม่ห่วง เวลาที่เค้าไปพูดหวานๆกับคนอื่นแต่ไม่เคยพูดดีกับเรา เราไม่รู้จะบอกเค้ายังไง ซึ่งมันไม่เคยมีวันฟ้าใสๆมาบอกรักกันสักที เพราะคุยกันทีไรเค้าก็เป็นแบบนี้
เราเป็นคนไม่สวยค่ะ รูปร่างไม่บอบบาง ไซส์ยุโรป หน้าตาก็ไม่เทรนด้วย เพราะเราหน้าออกคมไปทางแขก ผิวคล้ำค่ะ
อยากรู้ว่ามันเกี่ยวมั้ยคะกับที่มันจะดูไม่น่าทะนุถนอม (เค้าจะย้ำกับเราบ่อยๆมากว่าเราไม่สวย แต่คนอื่นบอกว่าไม่ขี้เหร่นะ)
เราทำทุกอย่างค่ะ งานบ้าน งานนอกบ้าน กับข้าวไม่ได้ทำแต่ก็จัดหาให้หมดเหลือแต่มายกช้อนส้อมตักเข้าปาก แต่งานบ้านก็ไม่ได้เป๊ะนะ ทำตามหน้าที่ที่พึงจะต้องทำค่ะ
เรื่องบนเตียงก็จัดให้ตามความต้องการเสมอค่ะ ไม่เคยปฏิเสธ ทั้งที่ไม่พร้อมเลยก็ไม่เคยปฏิเสธ
จากทั้งหมดนี่ใครพอจะอธิบายได้มั้ยเพราะอะไรสามีเราถึงไม่รู้สึกดีๆกับภรรยาตัวเอง