ยาวมากๆนะคะ แต่ก็เครียดจริงๆ อยากได้คำปรึกษาค่ะ...
. . .
เราเลิกกับแฟนมาได้ประมาณเกือบ2สัปดาห์แล้วค่ะ
. . .
เรื่องของเรื่องคือ.. มันเป็นเรื่องที่สะสมมาเรื่อยๆ.. ตลอดเวลาที่คบกันมา
เค้าไม่ค่อยมีเวลาให้เราค่ะ แล้วเค้าบอกว่าเค้าสงสารเราที่ต้องอยู่กับเค้า
โดยที่เค้าไม่ค่อยได้ให้เวลากับเราเลย อยากให้เราเจอคนที่ดีกว่า..
เราก็บอกเค้านะคะว่าไม่เป็นไร เราโอเค ยังไงก็ไม่อยากเลิก
เราคุยกันประมาณ3รอบค่ะ..กับเรื่องที่เค้าไม่มีเวลาให้เรา
ระยะเวลาก็ทิ้งห่างกันประมาณ2-3เดือนต่อครั้ง
ช่วงครั้งแรกๆก็เป็นเราที่งอนเค้าค่ะ เพราะเค้าทำแต่งานๆๆๆ
เค้าก็บอกว่าอดทนหน่อยนะ ชีวิตเค้ายังอยากทำงานเยอะๆเก็บเงินเพื่ออนาคต
ถ้าคิดดีๆก็เพื่อเราทางอ้อมนะ ถึงจะอ้อมเยอะไปหน่อย
แต่ให้อดทนไว้...
เราก็โอเคค่ะ..
ผ่านไปเดือนกว่านี่งานเยอะใหญ่เลย
เรียกว่าไม่ได้คุยโทรศัพท์กันเลย ไปกินข้าวกันยังไม่มี
เราก็เริ่มปลงแล้ว เริ่มไม่สนใจเค้าเท่าไร
อยากทำอะไรก็ทำ ไม่ตามไม่ยุ่งอะไรทั้งสิ้น
พอเค้าว่าง ก็มาเจอเรา เค้าก็เหมือนว่าอารมณ์ขุ่นมัวมากดูจากหน้าตา
ถามว่าเป็นอะไร เค้าก็บอกว่า.. เค้าสงสารเรา...
รู้สึกผิดมากที่ไม่ให้เวลากับเราเลย
ถามว่าเราจะทนแบบนี้ไปได้ตลอดชีวิตมั้ย?
เราก็เลยพูดไปว่า... ถ้าเป็นขนาดนี้ตลอดชีวิต เราไม่ไหวหรอก
เป็นแฟนกันเหมือนไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ...
เค้าก็บอกว่า .. 'นี่คือคำตอบสินะ' เราก็บอก 'เค้าแย่มากมั้ยที่ตอบแบบนี้'
'ไม่แย่หรอก เค้ายังคิดเลย ว่าถ้าเป็นเค้า.. เค้าคงไปนานแล้ว ไม่อยู่ถึงวันนี้หรอก'
เราก็บอกว่า .. ทุกวันนี้เต็มใจอยู่ ถึงแม้เค้าจะไม่มีเวลาให้
แต่เราก็ยังอยากอยู่ข้างๆ เป็นกำลังใจให้กัน
มันน่าจะดีกว่าการที่เราแยกกันทั้งๆที่ยังรักกันอยู่..
ก็คุยกันว่าจะเอายังไง เราบอกว่าเราโอเคที่อยู่ตรงนี้ในตอนนี้
เค้าบอกขอเวลาไปคิดคืนนึง เดี๋ยวให้คำตอบ...
พอวันต่อมา.. เราก็ถามคำตอบเค้า "มีอะไรจะบอกมั้ย"
"ไม่มี" "ไม่มีได้ไง?" "ไม่มีก็หมายความว่า เรายังเป็นแฟนกันอยู่ไง ^^"
แล้วเราก็คบกันต่อค่ะ.. ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ดีมากเลยสำหรับเรา
จากที่เค้าไม่ค่อยโทรหาเรา เค้าก็โทร ชวนไปกินข้าว
มาส่งเราด้วย คุยโทรศัพท์เหมือนเพิ่งคบกันใหม่ๆ
เรามีความสุขมากค่ะ
แต่.. ความสุขมันอยู่ได้ไม่นาน.. ผ่านไปแค่สัปดาห์เดียว
เราก็มีเรื่องทะเลาะกันอีกครั้ง.. โดยที่จริงๆเราไม่รู้ตัวเลยด้วยว่ามันเรื่องอะไร..
อยู่ๆเค้าก็ไม่คุยกับเรา เราโทรก็ไม่รับ ส่งข้อความก็ไม่ตอบ
แล้วตอนนั้นก็เป็นช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ด้วยค่ะ
ก็เลยไม่ได้เจอ ไม่ได้คุยอะไรกันเลย..
เราเลยได้แต่ส่งข้อความไปในเฟส.. ว่าเป็นอะไรเราเป็นห่วงนะ
อย่างน้อยก็บอกสักนิดว่าเราทำอะไรผิด จะได้แก้ไขได้..
เค้าตอบมาว่า "เครียดเรื่องงาน.. สับสนเรื่องเธอด้วย ขอเวลาอีกหน่อยนะเด๋วให้คำตอบ"
"อย่าคิดนานนะ เธอคิดนานเค้าก็ยิ่งเจ็บ" "เจ็บทำไม เค้ายังไม่ได้ไปไหนเลย อย่าคิดมากดิ เค้าก็ยังอยู่"
เราก็ร้องไห้เลยค่ะ.. เพราะคิดว่าเค้าคงอยากเลิกกับเราแล้ว
แล้วเราก็อึดอัดที่ไม่รู้ว่ามันเรื่องอะไรนี่แหละ..
พอมาวันจันทร์ ทั้งวันไม่ได้เจอกันเลย เค้าก็โทรมาหาเราตอนเย็นๆ
บอกว่าไปกินข้าวกัน จะได้คุยกันด้วย.. เราก็ยังแอบดีใจ
ว่ามันคงไม่มีเรื่องใหญ่อะไรหรอก.. เราคงคิดมากไปเอง
พอได้เจอกัน... เค้าพูดมาคำแรกว่า "เค้าโกรธเธอที่.. เธอทำน้ำหกแล้วไม่ยอมเช็ด"
เราแบบ... เห้ยยยย อะไรเนี่ยยย คือต้องขุดความทรงจำขึ้นมาเลย
ว่ามันเหตุการณ์ไหน แล้วเราทำอะไร.. ก็นึกได้ว่า.. วันพฤหัสที่แล้วนั่งเรียนด้วยกัน
แล้วเราซื้อน้ำเย็นมา ไอเย็นมันก็ออกมาเลอะโต๊ะ
เค้าก็บอกว่า "เห้ยเธอทำน้ำหกอ่ะ.." เราก็ "หรอ ยกชีทออกก่อนๆ"
เค้าก็ยกชีทออกไป แล้วก็เอากระเป๋าดินสอเราไปเช็ดน้ำที่หก
เราก็บอก 'อ้าว แล้วเธอเอาของเค้าไปเช็ดได้ไงเนี่ย' แล้วก็หยิบออก
ที่นี้ก็ปล่อยให้น้ำมันแห้งไปเอง
หลังจากเหตุการณ์นั้นคือ.. มีสอบในวิชานั้นแหละ
แล้วเราทำไม่ได้.. เราก็ทำหน้าเครียดเลย แต่เค้าทำได้เพราะเค้าเรียนเก่ง
เค้าก็เลยบอกคำตอบเรา.. เราก็พยักหน้าๆ แต่หน้าเราก็ยังเครียดอยู่
เค้าก็คิดว่าเราทำหน้าบึ้งใส่เค้า.. เค้าก็เลยพาลโกรธเราไปเลย
แล้วมันก็กลายเป็นเรื่องใหญ่โตมโหฬาร
กลายเป็นว่า ไอ้เหตุกาณ์น้ำหกนั่น เค้าบอกว่า
เราทำไมไม่มีเซ้นที่จะทำความสะอาดเลย
เราก็แบบ.. เห้ยย เราไม่ได้ปัดมันหกลงมานิ มันเลอะออกมาจากข้างแก้ว..
แล้วจะให้เราทำอะไร ใครจะไปรู้ว่าต้องเช็ด เธอจะให้เอาลิ้นเลียเลยมั้ย..
เราก็เถียงๆไป.. เค้าก็บอกมาว่า 'เค้าแค่รู้สึกว่าเธอไม่มีเซ้นจะดูแลบ้านเลย'
... คือเถียงไม่ออก อึ้ง... ไม่รู้คิดได้ยังไง -____-"
สุดท้ายเลยจบที่ว่า.. ความคิดเรากับเค้ามันต่างกัน
แล้วเค้าก็บอกว่า นี่เป็นแค่เรื่องเล็กๆอ่ะ ยังรู้สึกขัดใจเค้าขนาดนี้
ถ้าเรื่องใหญ่กว่านี้ อยู่กันไปจะเป็นยังไง..
แล้วตัวเค้าเอง พ่อกับแม่เค้าก็แยกทางกันค่ะ
เพราะพ่อกับแม่ต่างกัน คิดอะไรต่างกัน แล้วทะเลาะกันตลอด
เค้าเห็นพ่อกับแม่เค้าเป็นแบบนั้นมา.. เค้าเลยบอกว่า ไม่อยากให้เรากับเค้าเป็นแบบนั้น...
เค้าพูดเองว่าเค้าเป็นเด็กมีปัญหา.. ไม่ได้เหมือนคนปกติ
คือถ้าตามอ่านกระทู้ก่อนๆของเรา
ก็จะรู้ค่ะว่าเรากับแฟนไม่ค่อยเหมือนกัน
คิดอะไรต่างกันบ่อยๆ เวลาแก้ปัญหา
เราก็เคยถามแม่เรานะ ว่าแม่กับพ่อเหมือนกันบ้างมั้ย..
แม่บอกว่าไม่เหมือนเลย อยู่คนละโลก แต่ถ้าเข้าใจกัน อะไรๆก็จะดีเอง
เราก็เลยคิดว่า.. มันไม่มีใครในโลกที่เหมือนกันไปหมดหรอก
แค่ยอมรับความต่างนั้นได้หรือเปล่า...เท่านั้นเอง...
ต่อนะคะ มั่วพล่าม555 คือพอหลังจากที่คุยเสร็จ
ตอนนั้นเราก็เลยลองเชิงเค้าไปว่า "จะเป็นเพื่อนกันมั้ยอะ"
แล้วเค้าก็ตอบมาว่า "เธอจะโอเคหรือเปล่า" ...
ตอนนั้นเรารู้แล้วค่ะ ว่าเค้ามาเพื่อบอกเลิกเราชัวร์ๆ
แต่ก็ยังมีทิฐิค่ะ เราก็ยังไม่ได้ยื้อเค้าไว้
ตอนนั้นคือนั่งกินข้าวกันอยู่ เราก็กินไม่ลงเลยค่ะ
พอกินเสร็จเค้าก็พาเรามาส่งที่หอ
แต่.. เราบอกว่าเรายังไม่อยากกลับ..
เพราะคิดว่าจะเป็นวันสุดท้ายแล้วที่ได้อยู่ในฐานะแฟน...
เค้าเลยพาเราไปอยู่หอเค้าคืนนั้น
เราก็พยายามไม่ดราม่า พยายามทำตัวปกติมาก
ทั้งๆที่อยู่ห้องเดียวกัน แต่เราก็ยังไปเม้นเฟสเค้าว่า
"รักเธอมากนะ"
เค้าก็ถามเราว่า "นี่เค้าต้องตอบเธอปะเนี่ย"
"ก็แล้วแต่ ไม่ต้องตอบก็ได้ 555"
แล้วเค้าก็มาเม้นว่า ...
"เช่นกันนะ ดูแลตัวเองดีๆ
ทุกอย่างจะเหมือนเดิม ต่างกันเล็กน้อยนะ
รักเธอ..."
พอตอนจะนอน.. เค้าก็ไปนอนข้างล่างค่ะ
ให้เรานอนบนเตียง.. พอเค้าปิดไฟ เราก็บอก "ขอจับมือหน่อย"
เค้าก็ยื่นมาให้จับ.. พอเราได้จับมือเค้าเท่านั้น เราร้องไห้โฮเลยค่ะ
บีบมือเค้าแน่นมาก ร้องจนตัวสั่น ร้องเหมือนเด็กๆเลย...
เค้าก็เอามืออีกข้างมาจับมือเรา ทำให้เรายิ่งร้อง
เค้าเลยลุกขึ้นมาหาเรา... มากอดเราไว้ แน่นมาก
คือเค้าไม่เคยล่วงเกินเราเลยนะคะ ที่เราเคยเล่าให้ฟัง
นี่คือครั้งแรกที่เค้าทำแบบนี้ เค้าก็ทั้งเช็ดน้ำตา ทั้งกอด ทั้งจูบหน้าผาก
พอเราไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้อง เค้าเลยขึ้นมานอนข้างเรา
กอดเราไว้ตลอด เราเลยบอกว่า "เค้ารักเธอมากนะ รู้มั้ย..."
เค้าก็บอกว่า "อื้ม เค้าก็รักเธอเหมือนกัน"
แล้วเค้าก็ยิ่งกอดเราแน่นอีก เราเลยถามว่า "ถ้ารักกันทำไมต้องเลิกกันด้วย" ..
เค้าก็บอกว่า "เราเคยคุยกันไปแล้วเรื่องเหตุผล" ...
"เค้าไม่เคยดูแลเธอ เค้าต้องรับผิดชอบสิ่งที่เค้าทำไม่ดี"
ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นพูดเราก็ไม่เชื่อนะคะ ฟังดูเหมือนจะพูดให้ตัวเองดูดี
แต่เรารู้จักเค้าดี เค้าคงอึดอัดมาก ที่จะเลือกระหว่างเรากับงานของเค้า
คืองานเค้าเยอะจริงๆ เพื่อนเราก็ยังเคยไปหอเค้า แล้วก็บอกเราว่า
"ไม่สงสัยเลยว่าทำไมมันไม่มีเวลาให้ งานมันยังจะทำไม่ค่อยทัน"
เราก็เข้าใจเค้าค่ะ.. เค้ายังเคยพูดเลยว่า ไม่รู้ว่าจะเลือกรักตัวเองหรือว่ารักเรา..
ถ้าเค้ารักเรา เค้าต้องปล่อยเราไป ให้เราเจอคนที่ทำให้มีความสุขมากกว่า
สุดท้ายแล้ว.. คืนนั้น เค้าก็บอกให้เราหยุดร้อง แล้วก็นอนซะ
ยังไงร่างกายคนเราก็ต้องการการพักผ่อน เราเลยให้เค้านอน
ส่วนเราก็ตาสว่างทั้งคืนเลยค่ะ.. เรียกได้ว่าตื่นทุกๆ20นาทีเลย
ส่วนเค้า.. พอเค้ารู้สึกตัวขึ้นมา เค้าก็จะจับมือเราไว้ตลอด
ทั้งๆที่เหมือนเค้าละเมอด้วยซ้ำ
พอเช้ามา ก็ต้องไปเรียน
เราก็ไปด้วยสภาพเหมือนซอมบี้เลยค่ะ
เพราะกลางคืนร้องไห้ตาบวมหนักเลย..
เค้าก็ยังนั่งข้างๆ เรียนข้างๆกันเหมือนเดิม
เค้าก็บอกว่า "ไม่ซึมดิ อย่าเศร้า ..."
เราเลยบอก "ใครจะเหมือนเธออ่ะ"
เค้าก็บอกว่า "เธอคิดว่าเค้าไม่เศร้าหรอ เค้าแค่ไม่อยากให้ใครรู้.."
ทั้งคาบนั้นเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันเท่าไร ...เพราะไม่มีอะไรจะพูดกันทั้งนั้น
เราก็ร้องไห้บ้าๆอยู่ 3 วัน... กินอะไรไม่ลง ตายซากเลย
เหตุการณ์ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงค่ะ..
ก็มีวันเสาร์ที่แล้ว ที่เค้าทักเฟสมา ว่าอยู่ที่ไหน เป็นไงบ้าง
เราก็ตอบไปว่า ก็ดี.. เค้าก็ถามว่าพรุ่งนี้ไปไหนหรือเปล่า
แต่ตอนนั้นเราไม่ว่างค่ะ เราเลยบอกไปตรงๆว่าเราไม่ว่าง
เค้าก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ..
แล้วก็ .. สเตตัสที่เฟสบุ๊ค ก็ยังคบกันอยู่เหมือนเดิม
มีช่วงหนึ่งเราก็ปิดเฟสไป เพราะไม่อยากเห็นว่าเค้าตั้งว่าโสด
ปิดไปได้ประมาณ 3 วันหลังจากที่เลิกกัน
แล้วก็มาเปิดใหม่.. ก็คิดว่าเค้าคงจะเปลี่ยนเป็นโสดแล้วล่ะ
แต่ปรากฎว่า .. มันก็ยังอยู่เหมือนเดิม
ยังคบกับเราอยู่เหมือนเดิม ไม่มีเปลี่ยนแปลงใดๆเลย
เค้าก็ยังถามนะว่าจะเอาออกมั้ย จะเอาออกหรือยัง
เราก็บอกว่าแล้วแต่เธอ..อยากเอาออกแล้วหรอ (ก็อยากจะลองใจอีกสักครั้ง)
เค้าก็บอกว่า "ไม่รู้ T_T" ... แล้วก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนค่ะ
จนผ่านมาถึงวันนี้... เราเรียนเจอกันก็ยังนั่งข้างกัน
แต่สิ่งที่สังเกตได้ว่ามันเปลี่ยนไปคือ.. เราไม่เห็นรอยยิ้มเค้าอีกเลย
เราก็พยายามจะปกตินะคะ พยายามจะคุยด้วยเหมือนเดิม
ให้เป็นเหมือนตอนยังเป็นเพื่อนกันอยู่
แต่เค้าก็ถามคำตอบคำ ไม่ชวนคุยก่อน ไม่ชวนเล่น
แล้วก็ไม่ค่อยคุยกับคนอื่นด้วย ..
เราก็อึดอัดนะคะที่เป็นแบบนี้ เพราะจริงๆคุยกันแล้ว
ว่าจะเป็นเพื่อนกันให้ได้ จะต้องเลิกกันอย่างเข้าใจกัน
เราก็พยายามฝืนยิ้ม ฝืนคุยกับเค้า พยายามร่าเริงให้เค้าเห็น
แต่ไปๆมาๆ เค้าเองที่ไม่เป็นธรรมชาติเลย
และกลับเป็นเค้า ที่เรารู้สึกได้ว่า เค้าเศร้ากว่าเรามาก...
เมื่อวานนี้ เค้าก็ทำงานเสร็จ เราก็ไปเจอเค้าพอดี
ก็เลยชวนกินข้าว เค้าก็บอกว่า ที่ทำงานอยู่มีข้าวเลี้ยงฟรี
เราก็เลยไปต่อไม่ถูก.. ก็บอกอื้มๆ งั้นเดี๋ยวไปกับเพื่อนแล้วกัน
(จริงๆก่อนจะเป็นแฟน เราก็เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันแหละค่ะ)
เค้าก็บอกว่า เดี๋ยวยังไงจะตามไปนะ..
สักพักเค้าก็ตามมา แล้วเค้าก็เอาข้าวฟรีมาให้เราด้วย
เพื่อนก็แซว บอก "มีเป็นห่งเป็นห่วงกันด้วยหรา .. ไฟเก่าๆ"
เราก็ยิ้มๆ ไม่ได้พูดอะไร.. แต่พอมองหน้าเค้า เค้าไม่ยิ้มเลย หน้าบึ้ง
เราหุบยิ้มแทบไม่ทัน 555
แล้วเมื่อวานนี้เอง เราก็ได้ยินจากปากรุ่นพี่ของเรา
มาเล่าให้ฟังว่า..
"พี่แซวXXด้วยเรื่องเธออ่ะ XXบอกว่า อย่าแซวพี่ เดี๋ยวผมทำงานไม่ได้
พี่เลยแหย่อีกว่า แยกให้ออกสิเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว เอามาปนกันได้ไง ...
XXบอก ผมแยกไม่ได้พี่.. ผมทำไม่ได้จริงๆ พี่เลยรู้ว่ามันเองก็แย่เหมือนกัน"
มันเลยทำให้เราอยากไปง้อเค้า ..
คือตลอดเวลาที่ผ่านมา มันก็มีแต่เรื่องดีๆ
ถ้าไม่นับว่าเค้าไม่ค่อยมีเวลาให้เรา
ที่เหลือเค้าก็เป็นผู้ชายที่โอเคคนหนึ่ง
แต่เราไม่รู้ว่าเป็นตัวถ่วงชีวิตเค้าหรือเปล่า...
เพื่อนคนหนึ่งที่เป็นผู้ชายก็บอกเราว่า..
ผู้ชายอ่ะใจอ่อนจะตาย เดี๋ยวก็แพ้
เราเลยยิ่งรู้สึกมีความหวังมากขึ้น
เรากะว่าถ้าเค้าทำงานชิ้นล่าสุดนี้เสร็จเมื่อไร
เราจะง้อเค้า
ใครมีประสบการณ์ความรักเยอะๆช่วยบอกเราหน่อยเถอะค่ะ
ว่าเราพอมีความหวังอยู่บ้างมั้ย... หรือว่ามันหมดไปแล้ว T_T
เราก็มีแฟนมา2-3คนแล้วนะคะ แต่ไม่เคยอยากง้อใครเลย
แล้วเราก็ไม่เคยง้อใครเลยด้วยค่ะ TT_TT คนนี้คนแรก ...
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ...
อยากง้อแฟน ยังพอมีความหวังบ้างมั้ยคะ....
. . .
เราเลิกกับแฟนมาได้ประมาณเกือบ2สัปดาห์แล้วค่ะ
. . .
เรื่องของเรื่องคือ.. มันเป็นเรื่องที่สะสมมาเรื่อยๆ.. ตลอดเวลาที่คบกันมา
เค้าไม่ค่อยมีเวลาให้เราค่ะ แล้วเค้าบอกว่าเค้าสงสารเราที่ต้องอยู่กับเค้า
โดยที่เค้าไม่ค่อยได้ให้เวลากับเราเลย อยากให้เราเจอคนที่ดีกว่า..
เราก็บอกเค้านะคะว่าไม่เป็นไร เราโอเค ยังไงก็ไม่อยากเลิก
เราคุยกันประมาณ3รอบค่ะ..กับเรื่องที่เค้าไม่มีเวลาให้เรา
ระยะเวลาก็ทิ้งห่างกันประมาณ2-3เดือนต่อครั้ง
ช่วงครั้งแรกๆก็เป็นเราที่งอนเค้าค่ะ เพราะเค้าทำแต่งานๆๆๆ
เค้าก็บอกว่าอดทนหน่อยนะ ชีวิตเค้ายังอยากทำงานเยอะๆเก็บเงินเพื่ออนาคต
ถ้าคิดดีๆก็เพื่อเราทางอ้อมนะ ถึงจะอ้อมเยอะไปหน่อย
แต่ให้อดทนไว้...
เราก็โอเคค่ะ..
ผ่านไปเดือนกว่านี่งานเยอะใหญ่เลย
เรียกว่าไม่ได้คุยโทรศัพท์กันเลย ไปกินข้าวกันยังไม่มี
เราก็เริ่มปลงแล้ว เริ่มไม่สนใจเค้าเท่าไร
อยากทำอะไรก็ทำ ไม่ตามไม่ยุ่งอะไรทั้งสิ้น
พอเค้าว่าง ก็มาเจอเรา เค้าก็เหมือนว่าอารมณ์ขุ่นมัวมากดูจากหน้าตา
ถามว่าเป็นอะไร เค้าก็บอกว่า.. เค้าสงสารเรา...
รู้สึกผิดมากที่ไม่ให้เวลากับเราเลย
ถามว่าเราจะทนแบบนี้ไปได้ตลอดชีวิตมั้ย?
เราก็เลยพูดไปว่า... ถ้าเป็นขนาดนี้ตลอดชีวิต เราไม่ไหวหรอก
เป็นแฟนกันเหมือนไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ...
เค้าก็บอกว่า .. 'นี่คือคำตอบสินะ' เราก็บอก 'เค้าแย่มากมั้ยที่ตอบแบบนี้'
'ไม่แย่หรอก เค้ายังคิดเลย ว่าถ้าเป็นเค้า.. เค้าคงไปนานแล้ว ไม่อยู่ถึงวันนี้หรอก'
เราก็บอกว่า .. ทุกวันนี้เต็มใจอยู่ ถึงแม้เค้าจะไม่มีเวลาให้
แต่เราก็ยังอยากอยู่ข้างๆ เป็นกำลังใจให้กัน
มันน่าจะดีกว่าการที่เราแยกกันทั้งๆที่ยังรักกันอยู่..
ก็คุยกันว่าจะเอายังไง เราบอกว่าเราโอเคที่อยู่ตรงนี้ในตอนนี้
เค้าบอกขอเวลาไปคิดคืนนึง เดี๋ยวให้คำตอบ...
พอวันต่อมา.. เราก็ถามคำตอบเค้า "มีอะไรจะบอกมั้ย"
"ไม่มี" "ไม่มีได้ไง?" "ไม่มีก็หมายความว่า เรายังเป็นแฟนกันอยู่ไง ^^"
แล้วเราก็คบกันต่อค่ะ.. ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ดีมากเลยสำหรับเรา
จากที่เค้าไม่ค่อยโทรหาเรา เค้าก็โทร ชวนไปกินข้าว
มาส่งเราด้วย คุยโทรศัพท์เหมือนเพิ่งคบกันใหม่ๆ
เรามีความสุขมากค่ะ
แต่.. ความสุขมันอยู่ได้ไม่นาน.. ผ่านไปแค่สัปดาห์เดียว
เราก็มีเรื่องทะเลาะกันอีกครั้ง.. โดยที่จริงๆเราไม่รู้ตัวเลยด้วยว่ามันเรื่องอะไร..
อยู่ๆเค้าก็ไม่คุยกับเรา เราโทรก็ไม่รับ ส่งข้อความก็ไม่ตอบ
แล้วตอนนั้นก็เป็นช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ด้วยค่ะ
ก็เลยไม่ได้เจอ ไม่ได้คุยอะไรกันเลย..
เราเลยได้แต่ส่งข้อความไปในเฟส.. ว่าเป็นอะไรเราเป็นห่วงนะ
อย่างน้อยก็บอกสักนิดว่าเราทำอะไรผิด จะได้แก้ไขได้..
เค้าตอบมาว่า "เครียดเรื่องงาน.. สับสนเรื่องเธอด้วย ขอเวลาอีกหน่อยนะเด๋วให้คำตอบ"
"อย่าคิดนานนะ เธอคิดนานเค้าก็ยิ่งเจ็บ" "เจ็บทำไม เค้ายังไม่ได้ไปไหนเลย อย่าคิดมากดิ เค้าก็ยังอยู่"
เราก็ร้องไห้เลยค่ะ.. เพราะคิดว่าเค้าคงอยากเลิกกับเราแล้ว
แล้วเราก็อึดอัดที่ไม่รู้ว่ามันเรื่องอะไรนี่แหละ..
พอมาวันจันทร์ ทั้งวันไม่ได้เจอกันเลย เค้าก็โทรมาหาเราตอนเย็นๆ
บอกว่าไปกินข้าวกัน จะได้คุยกันด้วย.. เราก็ยังแอบดีใจ
ว่ามันคงไม่มีเรื่องใหญ่อะไรหรอก.. เราคงคิดมากไปเอง
พอได้เจอกัน... เค้าพูดมาคำแรกว่า "เค้าโกรธเธอที่.. เธอทำน้ำหกแล้วไม่ยอมเช็ด"
เราแบบ... เห้ยยยย อะไรเนี่ยยย คือต้องขุดความทรงจำขึ้นมาเลย
ว่ามันเหตุการณ์ไหน แล้วเราทำอะไร.. ก็นึกได้ว่า.. วันพฤหัสที่แล้วนั่งเรียนด้วยกัน
แล้วเราซื้อน้ำเย็นมา ไอเย็นมันก็ออกมาเลอะโต๊ะ
เค้าก็บอกว่า "เห้ยเธอทำน้ำหกอ่ะ.." เราก็ "หรอ ยกชีทออกก่อนๆ"
เค้าก็ยกชีทออกไป แล้วก็เอากระเป๋าดินสอเราไปเช็ดน้ำที่หก
เราก็บอก 'อ้าว แล้วเธอเอาของเค้าไปเช็ดได้ไงเนี่ย' แล้วก็หยิบออก
ที่นี้ก็ปล่อยให้น้ำมันแห้งไปเอง
หลังจากเหตุการณ์นั้นคือ.. มีสอบในวิชานั้นแหละ
แล้วเราทำไม่ได้.. เราก็ทำหน้าเครียดเลย แต่เค้าทำได้เพราะเค้าเรียนเก่ง
เค้าก็เลยบอกคำตอบเรา.. เราก็พยักหน้าๆ แต่หน้าเราก็ยังเครียดอยู่
เค้าก็คิดว่าเราทำหน้าบึ้งใส่เค้า.. เค้าก็เลยพาลโกรธเราไปเลย
แล้วมันก็กลายเป็นเรื่องใหญ่โตมโหฬาร
กลายเป็นว่า ไอ้เหตุกาณ์น้ำหกนั่น เค้าบอกว่า
เราทำไมไม่มีเซ้นที่จะทำความสะอาดเลย
เราก็แบบ.. เห้ยย เราไม่ได้ปัดมันหกลงมานิ มันเลอะออกมาจากข้างแก้ว..
แล้วจะให้เราทำอะไร ใครจะไปรู้ว่าต้องเช็ด เธอจะให้เอาลิ้นเลียเลยมั้ย..
เราก็เถียงๆไป.. เค้าก็บอกมาว่า 'เค้าแค่รู้สึกว่าเธอไม่มีเซ้นจะดูแลบ้านเลย'
... คือเถียงไม่ออก อึ้ง... ไม่รู้คิดได้ยังไง -____-"
สุดท้ายเลยจบที่ว่า.. ความคิดเรากับเค้ามันต่างกัน
แล้วเค้าก็บอกว่า นี่เป็นแค่เรื่องเล็กๆอ่ะ ยังรู้สึกขัดใจเค้าขนาดนี้
ถ้าเรื่องใหญ่กว่านี้ อยู่กันไปจะเป็นยังไง..
แล้วตัวเค้าเอง พ่อกับแม่เค้าก็แยกทางกันค่ะ
เพราะพ่อกับแม่ต่างกัน คิดอะไรต่างกัน แล้วทะเลาะกันตลอด
เค้าเห็นพ่อกับแม่เค้าเป็นแบบนั้นมา.. เค้าเลยบอกว่า ไม่อยากให้เรากับเค้าเป็นแบบนั้น...
เค้าพูดเองว่าเค้าเป็นเด็กมีปัญหา.. ไม่ได้เหมือนคนปกติ
คือถ้าตามอ่านกระทู้ก่อนๆของเรา
ก็จะรู้ค่ะว่าเรากับแฟนไม่ค่อยเหมือนกัน
คิดอะไรต่างกันบ่อยๆ เวลาแก้ปัญหา
เราก็เคยถามแม่เรานะ ว่าแม่กับพ่อเหมือนกันบ้างมั้ย..
แม่บอกว่าไม่เหมือนเลย อยู่คนละโลก แต่ถ้าเข้าใจกัน อะไรๆก็จะดีเอง
เราก็เลยคิดว่า.. มันไม่มีใครในโลกที่เหมือนกันไปหมดหรอก
แค่ยอมรับความต่างนั้นได้หรือเปล่า...เท่านั้นเอง...
ต่อนะคะ มั่วพล่าม555 คือพอหลังจากที่คุยเสร็จ
ตอนนั้นเราก็เลยลองเชิงเค้าไปว่า "จะเป็นเพื่อนกันมั้ยอะ"
แล้วเค้าก็ตอบมาว่า "เธอจะโอเคหรือเปล่า" ...
ตอนนั้นเรารู้แล้วค่ะ ว่าเค้ามาเพื่อบอกเลิกเราชัวร์ๆ
แต่ก็ยังมีทิฐิค่ะ เราก็ยังไม่ได้ยื้อเค้าไว้
ตอนนั้นคือนั่งกินข้าวกันอยู่ เราก็กินไม่ลงเลยค่ะ
พอกินเสร็จเค้าก็พาเรามาส่งที่หอ
แต่.. เราบอกว่าเรายังไม่อยากกลับ..
เพราะคิดว่าจะเป็นวันสุดท้ายแล้วที่ได้อยู่ในฐานะแฟน...
เค้าเลยพาเราไปอยู่หอเค้าคืนนั้น
เราก็พยายามไม่ดราม่า พยายามทำตัวปกติมาก
ทั้งๆที่อยู่ห้องเดียวกัน แต่เราก็ยังไปเม้นเฟสเค้าว่า
"รักเธอมากนะ"
เค้าก็ถามเราว่า "นี่เค้าต้องตอบเธอปะเนี่ย"
"ก็แล้วแต่ ไม่ต้องตอบก็ได้ 555"
แล้วเค้าก็มาเม้นว่า ...
"เช่นกันนะ ดูแลตัวเองดีๆ
ทุกอย่างจะเหมือนเดิม ต่างกันเล็กน้อยนะ
รักเธอ..."
พอตอนจะนอน.. เค้าก็ไปนอนข้างล่างค่ะ
ให้เรานอนบนเตียง.. พอเค้าปิดไฟ เราก็บอก "ขอจับมือหน่อย"
เค้าก็ยื่นมาให้จับ.. พอเราได้จับมือเค้าเท่านั้น เราร้องไห้โฮเลยค่ะ
บีบมือเค้าแน่นมาก ร้องจนตัวสั่น ร้องเหมือนเด็กๆเลย...
เค้าก็เอามืออีกข้างมาจับมือเรา ทำให้เรายิ่งร้อง
เค้าเลยลุกขึ้นมาหาเรา... มากอดเราไว้ แน่นมาก
คือเค้าไม่เคยล่วงเกินเราเลยนะคะ ที่เราเคยเล่าให้ฟัง
นี่คือครั้งแรกที่เค้าทำแบบนี้ เค้าก็ทั้งเช็ดน้ำตา ทั้งกอด ทั้งจูบหน้าผาก
พอเราไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้อง เค้าเลยขึ้นมานอนข้างเรา
กอดเราไว้ตลอด เราเลยบอกว่า "เค้ารักเธอมากนะ รู้มั้ย..."
เค้าก็บอกว่า "อื้ม เค้าก็รักเธอเหมือนกัน"
แล้วเค้าก็ยิ่งกอดเราแน่นอีก เราเลยถามว่า "ถ้ารักกันทำไมต้องเลิกกันด้วย" ..
เค้าก็บอกว่า "เราเคยคุยกันไปแล้วเรื่องเหตุผล" ...
"เค้าไม่เคยดูแลเธอ เค้าต้องรับผิดชอบสิ่งที่เค้าทำไม่ดี"
ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นพูดเราก็ไม่เชื่อนะคะ ฟังดูเหมือนจะพูดให้ตัวเองดูดี
แต่เรารู้จักเค้าดี เค้าคงอึดอัดมาก ที่จะเลือกระหว่างเรากับงานของเค้า
คืองานเค้าเยอะจริงๆ เพื่อนเราก็ยังเคยไปหอเค้า แล้วก็บอกเราว่า
"ไม่สงสัยเลยว่าทำไมมันไม่มีเวลาให้ งานมันยังจะทำไม่ค่อยทัน"
เราก็เข้าใจเค้าค่ะ.. เค้ายังเคยพูดเลยว่า ไม่รู้ว่าจะเลือกรักตัวเองหรือว่ารักเรา..
ถ้าเค้ารักเรา เค้าต้องปล่อยเราไป ให้เราเจอคนที่ทำให้มีความสุขมากกว่า
สุดท้ายแล้ว.. คืนนั้น เค้าก็บอกให้เราหยุดร้อง แล้วก็นอนซะ
ยังไงร่างกายคนเราก็ต้องการการพักผ่อน เราเลยให้เค้านอน
ส่วนเราก็ตาสว่างทั้งคืนเลยค่ะ.. เรียกได้ว่าตื่นทุกๆ20นาทีเลย
ส่วนเค้า.. พอเค้ารู้สึกตัวขึ้นมา เค้าก็จะจับมือเราไว้ตลอด
ทั้งๆที่เหมือนเค้าละเมอด้วยซ้ำ
พอเช้ามา ก็ต้องไปเรียน
เราก็ไปด้วยสภาพเหมือนซอมบี้เลยค่ะ
เพราะกลางคืนร้องไห้ตาบวมหนักเลย..
เค้าก็ยังนั่งข้างๆ เรียนข้างๆกันเหมือนเดิม
เค้าก็บอกว่า "ไม่ซึมดิ อย่าเศร้า ..."
เราเลยบอก "ใครจะเหมือนเธออ่ะ"
เค้าก็บอกว่า "เธอคิดว่าเค้าไม่เศร้าหรอ เค้าแค่ไม่อยากให้ใครรู้.."
ทั้งคาบนั้นเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันเท่าไร ...เพราะไม่มีอะไรจะพูดกันทั้งนั้น
เราก็ร้องไห้บ้าๆอยู่ 3 วัน... กินอะไรไม่ลง ตายซากเลย
เหตุการณ์ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงค่ะ..
ก็มีวันเสาร์ที่แล้ว ที่เค้าทักเฟสมา ว่าอยู่ที่ไหน เป็นไงบ้าง
เราก็ตอบไปว่า ก็ดี.. เค้าก็ถามว่าพรุ่งนี้ไปไหนหรือเปล่า
แต่ตอนนั้นเราไม่ว่างค่ะ เราเลยบอกไปตรงๆว่าเราไม่ว่าง
เค้าก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ..
แล้วก็ .. สเตตัสที่เฟสบุ๊ค ก็ยังคบกันอยู่เหมือนเดิม
มีช่วงหนึ่งเราก็ปิดเฟสไป เพราะไม่อยากเห็นว่าเค้าตั้งว่าโสด
ปิดไปได้ประมาณ 3 วันหลังจากที่เลิกกัน
แล้วก็มาเปิดใหม่.. ก็คิดว่าเค้าคงจะเปลี่ยนเป็นโสดแล้วล่ะ
แต่ปรากฎว่า .. มันก็ยังอยู่เหมือนเดิม
ยังคบกับเราอยู่เหมือนเดิม ไม่มีเปลี่ยนแปลงใดๆเลย
เค้าก็ยังถามนะว่าจะเอาออกมั้ย จะเอาออกหรือยัง
เราก็บอกว่าแล้วแต่เธอ..อยากเอาออกแล้วหรอ (ก็อยากจะลองใจอีกสักครั้ง)
เค้าก็บอกว่า "ไม่รู้ T_T" ... แล้วก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนค่ะ
จนผ่านมาถึงวันนี้... เราเรียนเจอกันก็ยังนั่งข้างกัน
แต่สิ่งที่สังเกตได้ว่ามันเปลี่ยนไปคือ.. เราไม่เห็นรอยยิ้มเค้าอีกเลย
เราก็พยายามจะปกตินะคะ พยายามจะคุยด้วยเหมือนเดิม
ให้เป็นเหมือนตอนยังเป็นเพื่อนกันอยู่
แต่เค้าก็ถามคำตอบคำ ไม่ชวนคุยก่อน ไม่ชวนเล่น
แล้วก็ไม่ค่อยคุยกับคนอื่นด้วย ..
เราก็อึดอัดนะคะที่เป็นแบบนี้ เพราะจริงๆคุยกันแล้ว
ว่าจะเป็นเพื่อนกันให้ได้ จะต้องเลิกกันอย่างเข้าใจกัน
เราก็พยายามฝืนยิ้ม ฝืนคุยกับเค้า พยายามร่าเริงให้เค้าเห็น
แต่ไปๆมาๆ เค้าเองที่ไม่เป็นธรรมชาติเลย
และกลับเป็นเค้า ที่เรารู้สึกได้ว่า เค้าเศร้ากว่าเรามาก...
เมื่อวานนี้ เค้าก็ทำงานเสร็จ เราก็ไปเจอเค้าพอดี
ก็เลยชวนกินข้าว เค้าก็บอกว่า ที่ทำงานอยู่มีข้าวเลี้ยงฟรี
เราก็เลยไปต่อไม่ถูก.. ก็บอกอื้มๆ งั้นเดี๋ยวไปกับเพื่อนแล้วกัน
(จริงๆก่อนจะเป็นแฟน เราก็เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันแหละค่ะ)
เค้าก็บอกว่า เดี๋ยวยังไงจะตามไปนะ..
สักพักเค้าก็ตามมา แล้วเค้าก็เอาข้าวฟรีมาให้เราด้วย
เพื่อนก็แซว บอก "มีเป็นห่งเป็นห่วงกันด้วยหรา .. ไฟเก่าๆ"
เราก็ยิ้มๆ ไม่ได้พูดอะไร.. แต่พอมองหน้าเค้า เค้าไม่ยิ้มเลย หน้าบึ้ง
เราหุบยิ้มแทบไม่ทัน 555
แล้วเมื่อวานนี้เอง เราก็ได้ยินจากปากรุ่นพี่ของเรา
มาเล่าให้ฟังว่า..
"พี่แซวXXด้วยเรื่องเธออ่ะ XXบอกว่า อย่าแซวพี่ เดี๋ยวผมทำงานไม่ได้
พี่เลยแหย่อีกว่า แยกให้ออกสิเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว เอามาปนกันได้ไง ...
XXบอก ผมแยกไม่ได้พี่.. ผมทำไม่ได้จริงๆ พี่เลยรู้ว่ามันเองก็แย่เหมือนกัน"
มันเลยทำให้เราอยากไปง้อเค้า ..
คือตลอดเวลาที่ผ่านมา มันก็มีแต่เรื่องดีๆ
ถ้าไม่นับว่าเค้าไม่ค่อยมีเวลาให้เรา
ที่เหลือเค้าก็เป็นผู้ชายที่โอเคคนหนึ่ง
แต่เราไม่รู้ว่าเป็นตัวถ่วงชีวิตเค้าหรือเปล่า...
เพื่อนคนหนึ่งที่เป็นผู้ชายก็บอกเราว่า..
ผู้ชายอ่ะใจอ่อนจะตาย เดี๋ยวก็แพ้
เราเลยยิ่งรู้สึกมีความหวังมากขึ้น
เรากะว่าถ้าเค้าทำงานชิ้นล่าสุดนี้เสร็จเมื่อไร
เราจะง้อเค้า
ใครมีประสบการณ์ความรักเยอะๆช่วยบอกเราหน่อยเถอะค่ะ
ว่าเราพอมีความหวังอยู่บ้างมั้ย... หรือว่ามันหมดไปแล้ว T_T
เราก็มีแฟนมา2-3คนแล้วนะคะ แต่ไม่เคยอยากง้อใครเลย
แล้วเราก็ไม่เคยง้อใครเลยด้วยค่ะ TT_TT คนนี้คนแรก ...
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ...