ชีวิตของคนวัยทำงาน

ขอเล่าเรื่องของเพื่อนคนหนึ่งก่อนนะคะ

เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนที่ฉันนับถือเขามาก เขาเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆที่มีอุดมการณ์เป็นคนดี แต่อาจจะไม่ได้มีประวัติการเรียนจบหรือการทำงานสวยหรู แต่ด้วยความจำเป็นทำให้เขาต้องออกจากงานที่ กทม. กลับไปอยู่ที่เชียงใหม่ ซึ่งมันทำให้เขาต้องตกงาน เป็นเวลา 6-7 เดือน จนตอนนี้เขาต้องยอมลด ทิฎฐิลงเพื่อไปทำงานในร้านอาหารยี่ปุ่น ที่เชียงใหม่ ทั้งๆที่จบ ป ตรีจากธรรมศาสตร์ แล้วก็ใช้ชีวิตแบบพอเพียงประหยัดอดออม

เขายอมได้ มันยากมากที่ใครจะลดทิฏฐิลงได้อย่างนั้น  งานมันหายากมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ แล้วอะไรที่ทำให้เขาพยายามมีชีวิตอยู่ต่อกับโลกร้ายๆใบนี้นะ ฉันเคยถามเขา แต่เขาก็บอกไม่ได้เหมือนกัน

กลับมามองที่ตัวเองที่มีหน้าที่การงานดี เงินโอเค แต่ไม่มีความสุขคิดแต่อยากจะออกทุกวัน ไม่อยากทำงานทำการใดๆเบื่อชีวิตที่จะต้องออกไปพบเจอผู้คน อยากอยู่แต่ในบ้านทำโน่นนี่ไปเรื่อย บางครั้งเราเบื่อกับการมีชวิตอยู่และมองดูอะไรที่เราต้องผ่านไปเจอ เบื่อกับการที่พรุ่งนี้ต้องตื่นมาหายใจทำอะไรเดิมๆ ตรงข้ามกันกับเพื่อนคนนี้เลยค่ะ และไม่รู้ว่าจะทำไงดีให้ตัวเองอยู่ได้อย่างมีความสุข ถ้าเกิดออกจากงานก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะไปทำงานอะไร สมัครอะไร คิดไม่ออกเลย และไม่ร็ว่าพอไปทำแล้วจะมีอารมณ์อยากลาออกอย่างนี้อีกไหมด้วยค่ะ

ใครอ่านแล้วมีความคิดเห็นอย่างไรบ้างคะ