ตอนนี้ผมอยู่ในกระบวนการสอบเข้าเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยภูมิภาค ซึ่งถ้าได้จะได้ทุนเรียนต่อต่างประเทศปริญญาเอกไปด้วย
โอกาสในการได้ก็ค่อนข้างมากเพราะคู่แข่งไม่เยอะ ฟังดูก็น่าจะดีครับ
เพียงแต่พ่อแม่ผมแก่และป่วยมาตลอด ไม่ได้อยู่ด้วยกันอีก ทุกวันนี้ผมอยู่กับแม่ พี่ และหลานรวม4คน
ติดที่แม่อายุ70ป่วยเป็นเบาหวาน หัวใจ เดินไม่ค่อยไหว แต่ที่น่ากังวลคือแม่ติดผมมาก เห็นผมเป็นเด็กตลอดเวลา เราสนิทกันมากๆ เรียกได้ว่าทุกลมหายใจเข้าออกของแม่คือผมตลอดเวลา และแม่ยังเป็นโรคคิดมาก อ่อนไหวมาก เครียดง่าย (อันนี้หมอทุกคนแค่มองหน้าแม่ก็มักจะทักแบบนี้) แม่เป็นผู้หญิงจนๆ อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ แต่ตั้งใจเลี้ยงดูผมอย่างดีมาตลอด
ประเด็นคือ ทุกวันนี้ผมจัดการดูแลเรื่องสุขภาพแม่ตลอด ผมกังวลว่าถ้าแม่ป่วยจะไม่มีใครช่วยแม่ได้ โดยเฉพาะกรณีฉุกเฉิน กรณีวิกฤตมากๆ คนที่บ้านไว้ใจไม่ได้เลยครับ พูดง่ายๆคือผมกลัวแม่ตายทั้งๆที่ผมไม่ได้ช่วย ไม่ได้อยู่กับแม่ในนาทีสุดท้าย...แม่พูดเล่นๆว่า ถ้าไปเีรีัยนแม่คงตายก่อน ไม่ทันผมกลับมาแน่ๆ ใจจริงลึกๆไม่อยากให้ไปคิดถึง แต่เพื่ออนาคต แม่บอกให้ผมตัดสินใจเอง
บางครั้งกลับคิดลังเลว่าหรือผมไม่เอาทุนดี อะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต แม่คือสิ่งที่รักและห่วงกังวลที่สุดไม่ใช่หรือ ถ้าไปเป็นอาจารย์ก็ต้องไปอยู่ต่างจังหวัดก่อนเป็นปีๆ และยังต้องไปเรียน ป.เอกอีกคง3-4ปี หากไม่เอาทุนแต่ยังทำงานเอกชนอยู่ ใช้ชีวิตเหมือนเดิม รายได้ก็มากกว่าเป็นอาจารย์ 3 เท่า ....แต่ถามใจจริงๆแล้วผมอยากเป็นครูมากๆๆ เงินน้อยกว่าเดิม 3เท่าผมก็อยู่ได้ และที่สำคัญที่สุดโอกาสทุนเรียนต่อแบบนี้ไม่ได้มากันง่ายๆ
ตอนผมนี้หัดให้แม่ใช้ Skype เพื่อแสดงให้เห็นว่าต่อไปจะไ้ด้คุยกันทุกวันเหมือนเดิม ผมควรทำอะไรอีกให้แม่คลายกังวล ทำใจหรือปรับความคิดอย่างไรดี ขอบคุณมากครับ
ทำใจอย่างไรถ้าจะได้ไปเรียนต่อต่างประเทศ ในขณะที่พ่อแม่แก่และป่วยมากครับ
โอกาสในการได้ก็ค่อนข้างมากเพราะคู่แข่งไม่เยอะ ฟังดูก็น่าจะดีครับ
เพียงแต่พ่อแม่ผมแก่และป่วยมาตลอด ไม่ได้อยู่ด้วยกันอีก ทุกวันนี้ผมอยู่กับแม่ พี่ และหลานรวม4คน
ติดที่แม่อายุ70ป่วยเป็นเบาหวาน หัวใจ เดินไม่ค่อยไหว แต่ที่น่ากังวลคือแม่ติดผมมาก เห็นผมเป็นเด็กตลอดเวลา เราสนิทกันมากๆ เรียกได้ว่าทุกลมหายใจเข้าออกของแม่คือผมตลอดเวลา และแม่ยังเป็นโรคคิดมาก อ่อนไหวมาก เครียดง่าย (อันนี้หมอทุกคนแค่มองหน้าแม่ก็มักจะทักแบบนี้) แม่เป็นผู้หญิงจนๆ อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ แต่ตั้งใจเลี้ยงดูผมอย่างดีมาตลอด
ประเด็นคือ ทุกวันนี้ผมจัดการดูแลเรื่องสุขภาพแม่ตลอด ผมกังวลว่าถ้าแม่ป่วยจะไม่มีใครช่วยแม่ได้ โดยเฉพาะกรณีฉุกเฉิน กรณีวิกฤตมากๆ คนที่บ้านไว้ใจไม่ได้เลยครับ พูดง่ายๆคือผมกลัวแม่ตายทั้งๆที่ผมไม่ได้ช่วย ไม่ได้อยู่กับแม่ในนาทีสุดท้าย...แม่พูดเล่นๆว่า ถ้าไปเีรีัยนแม่คงตายก่อน ไม่ทันผมกลับมาแน่ๆ ใจจริงลึกๆไม่อยากให้ไปคิดถึง แต่เพื่ออนาคต แม่บอกให้ผมตัดสินใจเอง
บางครั้งกลับคิดลังเลว่าหรือผมไม่เอาทุนดี อะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต แม่คือสิ่งที่รักและห่วงกังวลที่สุดไม่ใช่หรือ ถ้าไปเป็นอาจารย์ก็ต้องไปอยู่ต่างจังหวัดก่อนเป็นปีๆ และยังต้องไปเรียน ป.เอกอีกคง3-4ปี หากไม่เอาทุนแต่ยังทำงานเอกชนอยู่ ใช้ชีวิตเหมือนเดิม รายได้ก็มากกว่าเป็นอาจารย์ 3 เท่า ....แต่ถามใจจริงๆแล้วผมอยากเป็นครูมากๆๆ เงินน้อยกว่าเดิม 3เท่าผมก็อยู่ได้ และที่สำคัญที่สุดโอกาสทุนเรียนต่อแบบนี้ไม่ได้มากันง่ายๆ
ตอนผมนี้หัดให้แม่ใช้ Skype เพื่อแสดงให้เห็นว่าต่อไปจะไ้ด้คุยกันทุกวันเหมือนเดิม ผมควรทำอะไรอีกให้แม่คลายกังวล ทำใจหรือปรับความคิดอย่างไรดี ขอบคุณมากครับ