ต้องทำความเข้าใจใหม่ครับ ราชวงศ์ซ่งไม่นานเลยครับ และเป็นราชวงศ์ที่นักประวัติศาสตร์จีนไม่ค่อยอยากพูดถึงในหลายๆเรื่องด้วย การศึกษาค้นคว้ากับยุคนี้ก็มีน้อยหากเทียบกับ ฉิน ฮั่น ถัง หมิง กระทั่งชิงที่เป็นของแมนจู เพราะเป็นราชวงศ์ของชาวจีนฮั่นที่ "ได้ชื่อว่าพบความอัปยศและอ่อนแอที่สุด"

ซ่งเป็นราชวงศ์ที่จีนฮั่นต้องเสียแผ่นดินทางตอนเหนือแม่น้ำฮวงโหและแยงซึบางส่วนไปให้กับชาวเผ่าจากนอกด่านที่คนจีนฮั่นดูถูกมาตลอดหลายร้อยปีว่าเป็นคนป่าเถื่อน และต้องส่งบรรณนาการไปให้ทุกปี ตอนนั้นอาณาจักรที่แข็งแกร่งที่สุดคือต้าเหลียว ในช่วงซ่งตอนต้น พอตอนกลางๆก็มีซีเซี่ยและต้ากิมขึ้นมาเรืองอำนาจ ต้ากิมสามารถพิชิตดินแดนทางตอนเหนือเอาไว้ได้เกืบทั้งหมด ฮ่องเต้ของซ่งต้องลี้ภัยไปตั้งเมืองหลวงใหม่ที่นานกิง สุดท้ายก็เป็นมองโกลผงาดขึ้นมาครองอำนาจ

ราชวงศ์ซ่งมีศักยภาพทางทหารที่อ่อนแอนกว่าราชวงศ์อื่นๆเพราะตอนที่จ้าวควงยิ่นหรือซ่งเกาจู่ขึ้นครองราชย์นั้น เป็นผู้ที่ได้บัลลังก์มาจากอดีตเคยเป็นแม่ทัพคุมกำลัง จึงกลัวว่าจะเกิดประวัติศาสตร์ซ้ำรอย จึงทำการจัดงานเลี้ยงเรียกเหล่าขุนพลมาร่วมงานและสั่งให้ทุกคนเกษียณไปใช้ชีวิตอย่างสงบและรวบอำนาจทหารกลับมาที่ส่วนกลาง ผลคือทำให้ราชวงศ์ซ่งมีสภาพการเมืองภายในที่เสถียรและมั่งคงที่สุดยุคหนึ่ง เพราะโอกาสที่จะมีอ๋องหรือขุนพลคิดก่อการชิงบัลลังก์จะทำได้ยากในเมื่อทหารจากภูมิภาคไม่มีอำนาจ แต่นั่นก็ทำให้ชายแดนของประเทศอ่อนกำลังลง จะเคลื่อนไหวแต่ละทีก็ล่าช้าและลำบากเพราะต้องฟังคำสั่งจากส่วนกลาง กองทัพชายแดนในยุคนี้จึงอ่อนแอและปราศจากยอดขุนพลเฝ้าชายแดนจากยุคก่อนๆ

แต่ก็เพราะความอ่อนแอนของกองทัพและราชวงศ์ทำให้เป็นยุคที่เกิดนักคิด นักปราชญ์ ยอดขุนพลปรากฏขึ้นมามากมายเพื่อหวังช่วยกันเปลี่ยนแปลงบ้านเมืองและต่อสู้กับเผ่านอกด่าน คนที่ดังที่สุดและได้รัยการยกย่องสูงสุดในยุคนี้ ฝ่ายบู๊คือ งักฮุยหรือเย่เฟย เทพเจ้าแห่งความซื่อสัตย์ภักดีคนแรกของจีน ส่วนฝ่ายบุ๋นคือเปาบุ้นจิ้น เทพเจ้าแห่งความยุติธรรมของจีน

นอกนั้นก็มียอดคนมากมาย ได้แก่

ตี้ชิง ยอดขุนพลผู้ปราบซีเซี่ย
หยางไจเยี่ย ผู้ก่อตั้งขุนศึกตระกูลหยาง
หยางเหวิ่นกว่าง ทายาทของขุนศึกตระกูลหยางที่โด่งดังที่สุด
หวังโค่วจุน อำมาตย์ผู้เป็นเสาหลักฝ่ายบริหาร ยุคเดียวกับเปาบุ้นจิ้น
หวางอันซื่อ ศิษย์เอกของเปาบุ้นจิ้น ผู้ปฏิรูประบบเศรษฐกิจและการเมือง
ฮั่นซีตง รองขุนพลของงักฮุย