คือขอเล่าก่อนเลยว่าคบกันมา4ปี ตอนนี้ผมเรียนมหาลัยแล้ว แต่แฟนผมอยู่ ม.6 เอง มันฟังดูเหมือนเป็นความรักของเด็กน้อยน่ะ แต่ไม่รู้ดิ คือผมรักคนนี้มาก
      
       คือเรารักกันมาก ยิ่งนับวันยิ่งเหมือนกับแบบว่า คนนี้นี่แหละใช่ที่สุดแล้ว เธอรักผมมากนะ รักจนบางทีผมก็ประมาทไป ตอนเรียนมัธยม ต้องไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด พ่อแม่เราก็รู้จักกันไปบ้านกันแล้ว เสาร์อาทิตย์ไปหากัน ไปรับ-ส่งเธอไปเรียน ไปทำรายงานบ้านเพื่อนหรือไปที่ไหนต้องมีเธอไปด้วยตลอด มีทะเลาะกันบ้าง เลิกกันก็มีนะ เลิกกันก็มีแต่ก็กลับมาคบกันเหมือนเดิมเพราะยังไงผมก็ขาดเธอไม่ได้แล้ว พอผมเข้ามหาลัย มาเจอผู้คนใหม่ๆ เจอสังคมใหม่ๆ ผมก็ไม่ได้รักเธอน้อยลงเลย ยิ่งนับวันยิ่งคิดถึง แต่พอมาช่วงนึงซึ่งไม่กี่เดือนที่แล้วนี้เอง เราทะเลาะกันเพราะเธอหาว่าผมแอบนอกใจ ซึ่งผมพยายามอธิบายแล้วว่ามันไม่ใช่ แต่เธอเหมือนจะไม่เชื่อเพราะเธอรู้มากจาก FB เธอไปเห็นอะไรมาก็ไม่รู้ แต่คือผมไม่ได้มีอะไรอยู่แล้ว ซึ่งตอนที่ทะเลาะกันเรื่องนี้อยู่นี้ มันมาพร้อมกันกับช่วงที่ผมเป็นพี่แล้วต้องจัดกิจกรรมรับน้อง ซึ่งไม่ค่อยมีเวลาเลย โทรมาก็ติดกิจกรรมตลอด ก็เลยห่างๆกันด้วย แต่ก็คิดว่าเราสองคนมั่นคงพอ แต่...เวลาผ่านไปไม่ถึงเดือน รู้อีกที เธอไปมีอีกคน เลิกกันครั้งนี้ไม่เหมือนทุกๆครั้งที่ไม่ฝ่ายใดฝ่ายนึงต้องรออีกฝ่ายมาง้อ เธอเปลี่ยนไปมาก ผมโทรง้อ ตามง้อ เธอบอกรักคนใหม่มาก บอกอย่ามายุ่ง เธอคนเดิมหายไปไหน ระยะเวลาแปบเดียวมันทำให้คนๆนึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยหรอ ที่เจ็บกว่านั้นคือ เธอซึ่งอยู่แค่ ม.6 นี้ ไปคบกับคนที่เป็นครูฝึกสอนที่โรงเรียนนั้นแหละ ไม่เข้าใจเลย เป็นถึงครูต้องมาอะไรกับเด็กน้อยด้วย แล้วครูคนนี้ทำอะไรเธอถึงทิ้งผมที่คบกันมานานไปหลงกับอีกคนที่เพิ่งรู้จัก ยิ่งคิดยิ่งสับสน เจ็บมากครับ ไม่รู้จะบรรยายยังไง  ก็เคยอกหักมานะ แต่ไม่ขนาดนี้ อาจเพราะความผูกพันที่เรามีแต่กันมันมากมายเหลือเกิน

       เธอบอกให้ผมเลิกยุ่งกับเธอ เพราะเธอบอกว่าเธอทะเลาะกันกับแฟนเพราะผม ผมก็จะเลิกยุ่งกับเธอครับ แต่ผมก็จะรอครับ รอว่าสักวันจะต้องกลับมารักกันอีก  แต่ว่าการที่ผมนอนร้องไห้ในผ้าห่มมาเดือนนึงเต็มๆ มันทำให้ผมคิดได้อย่างนึงว่า การจากกันครั้งนี้ เธอสามารถอยู่ได้และสามารถหาสิ่งใหม่มาทดแทนได้เร็วมาก(ซึ่งผมทำไม่ได้) กำลังใจที่อยากจะกลับไปนั้นมัน จึงหายไป  จุดนี้เป็นจุดๆ นึงที่ฉันใช้พิสูจน์ความมั่นคงในความรักของเธอ และ ก็พิสูจน์ได้ว่าเธอยังรักกันไม่มากพอหรือป่าว(อันนี้ความคิดผมนะ)


       จากที่จะรอ ตอนนี้ผมขอลืมดีกว่า แต่จะลืมไงล่ะ เวลาหรอื นี่ก็ผ่านมาเดือนนึงแล้ว มันก็ยังร้องไห้อยู่แบบเดิม ร้องไห้จนหลับไปแล้วตื่นเช้ามาพร้อมกับคำถามเดิมๆที่ว่า เราเลิกกันแล้วหรอ? แบบนี้ทุกวันไม่เปลี่ยน ตอนนี้เศร้ามากครับ เจ็บ นึกจินตาการว่าสองคนนั้นรักกันยิ่งเจ็บ

      ขอโทษด้วยนะครับ ที่เอาเรื่องแบบนี้มาเล่าให้ฟัง แค่พูดระบานบ้าง มันอึดอัด อยากลืม อยากเป็นคนใหม่ ไม่อยากโทรมไปมากกว่านี้แล้ว ต้องทำไงครับ ที่สำคัญผมรักษาโรคลิ้นหัวใจรั่วอยู่ด้วยไม่อยากจะให้จิตใจเป็นทุกข์ไปมากกว่านี้ T__T