สำหรับฉัน
ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะเติบโตมาได้ขนาดนี้
ตอนเด็กมีพ่อแม่คอยเลี้ยงดู มีสังคมเพื่อนฝูงสมัยเรียน ชีวิตช่างมีความสุข จนวันเวลาผ่านมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ตอนนี้เข้าสู่วัยทำงานแล้ว
อะไรที่ไม่เคยทำได้ ก็ต้องทำให้ได้ ทั้งกินข้าวคนเดียว เดินห้างคนเดียว ไปไหนมาไหนด้วยตัวเอง เป็นอะไรที่คิดว่าในอดีต ฉันไม่มีวันทำได้เองแน่ๆ หรือหลายครั้งยังเคยคิด ว่ามีคนแบบนี้ด้วยเหรอ ขนาดเดินห้างยังเดินคนเดียว มาวันนี้ รู้ซึ้งจริงๆ ว่าไม่มีใครอยู่กับเราตลอดไปอย่างถาวร ด้วยความจำเป็น ที่จะต้องทำให้ได้ เราก็ต้องทำให้ได้
หลายครั้งที่มีปัญหาชีวิต ตอนเป็นเด็ก มักปรึกษาพ่อ แม่ หรือเพื่อน ร้องไห้เขาก็ปลอบใจเป็นที่พึ่งยามเราทุกข์
พอโตขึ้นเจอปัญหามากกว่าวัยเด็กหลายขุม กลับคิดว่าควรแล้วเหรอที่ต้องเล่าเรื่องทุกข์ใจให้ท่านรับรู้ แม้กระทั่งนัดเจอกันกับเพื่อนเจอ เราก็ควรหาเรื่องสนุกๆคุยกันดีกว่าไหม แทนที่จะมานั่งคุยเรื่องเศร้า เล่าเรื่องเครียด มันเสียเวลามาก เพราะกว่าจะว่าง หรือนัดกันได้ก็แทบจะว่างไม่ตรงกัน ที่สุดต้องจัดการปัญหาต่างๆด้วยตนเอง
เมื่อย้อนคิดไปสมัยเด็ก สมัยเรียน ชีวิตช่างมีความสุข แค่ตั้งใจเรียน มี พ่อ แม่คอยสนับสนุน ไม่ต้องคิดอะไรมากเหมือนตอนนี้ ที่ต้องพลิกบทบาทมารับผิดชอบชีวิตตัวเอง และคนในครอบครัว ช่างเป็นอะไรที่เหน็ดเหนื่อยมากจริงๆ ฉันไม่คิดว่า การเติบโตเป็นผู้ใหญ่ มันจะยากขนาดนี้ อยากกลับบ้านก็กลับไม่ได้ เพราะงานที่ทำแถวบ้านก็ไม่รองรับ ต้องจากบ้านมาทำงานไกลขนาดนี้ และต้องนานอีกเท่าไหร่ ก็ไม่ทราบได้เลย
ตอนเด็กที่ฉันเคยคิดว่าอยากโตเร็วๆนั้น ฉันอยากจะบอกว่าฉันคิดผิดจริงๆเลย ชีวิตในวัยเด็ก เป็นอะไรที่ผ่านไปวัยมาก ไม่มีปัญหาอะไรให้คิดเลย
ใครที่กำลังอยู่ในวัยเด็กหรือวัยรุ่น มีเวลา จงเร่งกอบโกยความสุขนั้นให้มากที่สุด(ที่ไม่เดือดร้อนใคร) กอบโกยช่วงที่มีเวลาได้ศึกษาหาความรู้ ได้อยู่กับเพื่อนๆ ได้เป็นลูกน้อยที่ดีในสายตาพ่อ แม่ เพราะเมื่อเวลาผ่านเลยไป เราจะไม่มีวันกลับไปแก้ไข หรือเรียกร้องอะไรจากวันวานในอดีตได้อีกเลย แม้แต่เรื่องเดียว
เมื่อคุณโตขึ้น คุณมีความสุขมากขึ้นหรือลดลงอย่างไร?
ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะเติบโตมาได้ขนาดนี้
ตอนเด็กมีพ่อแม่คอยเลี้ยงดู มีสังคมเพื่อนฝูงสมัยเรียน ชีวิตช่างมีความสุข จนวันเวลาผ่านมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ตอนนี้เข้าสู่วัยทำงานแล้ว
อะไรที่ไม่เคยทำได้ ก็ต้องทำให้ได้ ทั้งกินข้าวคนเดียว เดินห้างคนเดียว ไปไหนมาไหนด้วยตัวเอง เป็นอะไรที่คิดว่าในอดีต ฉันไม่มีวันทำได้เองแน่ๆ หรือหลายครั้งยังเคยคิด ว่ามีคนแบบนี้ด้วยเหรอ ขนาดเดินห้างยังเดินคนเดียว มาวันนี้ รู้ซึ้งจริงๆ ว่าไม่มีใครอยู่กับเราตลอดไปอย่างถาวร ด้วยความจำเป็น ที่จะต้องทำให้ได้ เราก็ต้องทำให้ได้
หลายครั้งที่มีปัญหาชีวิต ตอนเป็นเด็ก มักปรึกษาพ่อ แม่ หรือเพื่อน ร้องไห้เขาก็ปลอบใจเป็นที่พึ่งยามเราทุกข์
พอโตขึ้นเจอปัญหามากกว่าวัยเด็กหลายขุม กลับคิดว่าควรแล้วเหรอที่ต้องเล่าเรื่องทุกข์ใจให้ท่านรับรู้ แม้กระทั่งนัดเจอกันกับเพื่อนเจอ เราก็ควรหาเรื่องสนุกๆคุยกันดีกว่าไหม แทนที่จะมานั่งคุยเรื่องเศร้า เล่าเรื่องเครียด มันเสียเวลามาก เพราะกว่าจะว่าง หรือนัดกันได้ก็แทบจะว่างไม่ตรงกัน ที่สุดต้องจัดการปัญหาต่างๆด้วยตนเอง
เมื่อย้อนคิดไปสมัยเด็ก สมัยเรียน ชีวิตช่างมีความสุข แค่ตั้งใจเรียน มี พ่อ แม่คอยสนับสนุน ไม่ต้องคิดอะไรมากเหมือนตอนนี้ ที่ต้องพลิกบทบาทมารับผิดชอบชีวิตตัวเอง และคนในครอบครัว ช่างเป็นอะไรที่เหน็ดเหนื่อยมากจริงๆ ฉันไม่คิดว่า การเติบโตเป็นผู้ใหญ่ มันจะยากขนาดนี้ อยากกลับบ้านก็กลับไม่ได้ เพราะงานที่ทำแถวบ้านก็ไม่รองรับ ต้องจากบ้านมาทำงานไกลขนาดนี้ และต้องนานอีกเท่าไหร่ ก็ไม่ทราบได้เลย
ตอนเด็กที่ฉันเคยคิดว่าอยากโตเร็วๆนั้น ฉันอยากจะบอกว่าฉันคิดผิดจริงๆเลย ชีวิตในวัยเด็ก เป็นอะไรที่ผ่านไปวัยมาก ไม่มีปัญหาอะไรให้คิดเลย
ใครที่กำลังอยู่ในวัยเด็กหรือวัยรุ่น มีเวลา จงเร่งกอบโกยความสุขนั้นให้มากที่สุด(ที่ไม่เดือดร้อนใคร) กอบโกยช่วงที่มีเวลาได้ศึกษาหาความรู้ ได้อยู่กับเพื่อนๆ ได้เป็นลูกน้อยที่ดีในสายตาพ่อ แม่ เพราะเมื่อเวลาผ่านเลยไป เราจะไม่มีวันกลับไปแก้ไข หรือเรียกร้องอะไรจากวันวานในอดีตได้อีกเลย แม้แต่เรื่องเดียว