คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 2
สมาชิกหมายเลข 1476906 ถูกใจ, ดิอาโบโล ถูกใจ, ซาลาสซา ถูกใจ, gotodo ถูกใจ, Kul-ChaN ถูกใจ, เพนกวินตุ้ยนุ้ย ถูกใจ, MikaRin ถูกใจ
สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 8
น่ากลัวว่าประเทศไทยถ้าทำโรงเรียนแบบญี่ปุ่นจะประสบความสำเร็จยากครับ เกษตรกรไทยจำนวนมากเลยที่เป็นพวกน้ำเต็มแก้ว
ภาครัฐส่งคนไปให้ความรู้ต่างๆพี่แกไม่สนท่าเดียว รู้แต่ว่าทำตามแบบเดิมดีที่สุด โดยไม่มองเลยว่าที่เป็นหนี้หัวโตกันอยู่ทุกวันก็เพราะการเกษตรที่ทำแบบเดิมๆนั่นแหละ
แนะนำให้ขุดบ่อกักเก็บน้ำไว้ใช้ก็ไม่เอา บอกเสียดายที่
แนะนำให้ปลูกพืชผสมผสานเพื่อจะได้กระจายความเสี่ยง ไม่เอา จะปลูกอย่างเดียวกะว่าพอผลผลิตออกจะได้โกยเงินมหาศาล
สอนให้ใช้ปุ๋ยอินทรีย์ก็ไม่เอา บอกปุ๋ยเคมีที่ซื้อมาให้ผลผลิตดีกว่า
ดินเสียได้ผลผลิตแย่ แนะนำให้ปรับปรุงดินด้วยวิธีต่างๆก็ไม่เอา รู้แต่ว่าต้องประโคมปุ๋ยมันเข้าไปมากๆ
แนะนำว่าน้ำกำลังขาดแคลน ให้งดปลูกรึเปลี่ยนไปปลูกพืชน้ำน้อยก่อนก็ไม่เอา ตั้งหน้าตั้งตาปลูกเหมือนเดิม บอกเสียหายเดี๋ยวรัฐบาลก็จ่าย
แนะนำว่าตรงนี้เป็นพื้นที่นอกชลประทาน ไม่ควรปลูกข้าว ควรไปปลูกอย่างอื่นก็ไม่เอา บอกปลูกกันมาแต่ปู่ย่าตายายแล้ว
สอนให้ปลูกพืชแบบไม่ใช้ยาฆ่าแมลง ยกระดับเป็นของธรรมชาติปลอดสารพิษ แรกๆก็ทำตามดี แต่ไปๆมาๆเก็งรวยเร็วๆ เห็นว่าแบบไม่ใช้ยาฆ่าแมลงถึงได้ราคาดีแต่ผลผลิตมันน้อย เลยกะลักไก่เอายาฆ่าแมลงไปพ่น จะได้ได้ผลผลิตเยอะๆแล้วตีลูกเนียนมาขายเป็นของปลอดสาร ขายราคาดีได้จำนวนเยอะๆจะได้รวย แต่พอผู้ซื้อตรวจพบว่ามียาฆ่าแมลงอยู่งานนี้ก็จบ ผู้ซื้อหมดความเชื่อมั่นไม่ซื้ออีกแล้ว
แต่ถึงประสบความสำเร็จยากก็ควรจะมีไว้ สอนเด็กและเกษตรกรรุ่นใหม่ๆให้รู้จักการเกษตรแนวใหม่ๆ ต่อไปจะได้มาแทนรุ่นเก่าๆที่หัวดื้อบรรลัย
ภาครัฐส่งคนไปให้ความรู้ต่างๆพี่แกไม่สนท่าเดียว รู้แต่ว่าทำตามแบบเดิมดีที่สุด โดยไม่มองเลยว่าที่เป็นหนี้หัวโตกันอยู่ทุกวันก็เพราะการเกษตรที่ทำแบบเดิมๆนั่นแหละ
แนะนำให้ขุดบ่อกักเก็บน้ำไว้ใช้ก็ไม่เอา บอกเสียดายที่
แนะนำให้ปลูกพืชผสมผสานเพื่อจะได้กระจายความเสี่ยง ไม่เอา จะปลูกอย่างเดียวกะว่าพอผลผลิตออกจะได้โกยเงินมหาศาล
สอนให้ใช้ปุ๋ยอินทรีย์ก็ไม่เอา บอกปุ๋ยเคมีที่ซื้อมาให้ผลผลิตดีกว่า
ดินเสียได้ผลผลิตแย่ แนะนำให้ปรับปรุงดินด้วยวิธีต่างๆก็ไม่เอา รู้แต่ว่าต้องประโคมปุ๋ยมันเข้าไปมากๆ
แนะนำว่าน้ำกำลังขาดแคลน ให้งดปลูกรึเปลี่ยนไปปลูกพืชน้ำน้อยก่อนก็ไม่เอา ตั้งหน้าตั้งตาปลูกเหมือนเดิม บอกเสียหายเดี๋ยวรัฐบาลก็จ่าย
แนะนำว่าตรงนี้เป็นพื้นที่นอกชลประทาน ไม่ควรปลูกข้าว ควรไปปลูกอย่างอื่นก็ไม่เอา บอกปลูกกันมาแต่ปู่ย่าตายายแล้ว
สอนให้ปลูกพืชแบบไม่ใช้ยาฆ่าแมลง ยกระดับเป็นของธรรมชาติปลอดสารพิษ แรกๆก็ทำตามดี แต่ไปๆมาๆเก็งรวยเร็วๆ เห็นว่าแบบไม่ใช้ยาฆ่าแมลงถึงได้ราคาดีแต่ผลผลิตมันน้อย เลยกะลักไก่เอายาฆ่าแมลงไปพ่น จะได้ได้ผลผลิตเยอะๆแล้วตีลูกเนียนมาขายเป็นของปลอดสาร ขายราคาดีได้จำนวนเยอะๆจะได้รวย แต่พอผู้ซื้อตรวจพบว่ามียาฆ่าแมลงอยู่งานนี้ก็จบ ผู้ซื้อหมดความเชื่อมั่นไม่ซื้ออีกแล้ว
แต่ถึงประสบความสำเร็จยากก็ควรจะมีไว้ สอนเด็กและเกษตรกรรุ่นใหม่ๆให้รู้จักการเกษตรแนวใหม่ๆ ต่อไปจะได้มาแทนรุ่นเก่าๆที่หัวดื้อบรรลัย
สมาชิกหมายเลข 6188410 ถูกใจ, เพราะโฮคาเงะคือความฝันของฉัน! ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 5462931 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1476906 ถูกใจ, Alexcel ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 945474 ถูกใจ, Kormicsamashoon ถูกใจ, กราบเท้าคุณแม่ที่เคารพ ถูกใจ, ไม่มีที่เกิด ถูกใจ, Black Water ถูกใจรวมถึงอีก 44 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 23
มาตอบยาวๆละกันครับ ในฐานะคนที่ทำซับเรื่องนี้
โรงเรียนเกษตร ในบ้านเราก็คือ วิทยาลัยการเกษตรและเทคโนโลยีนั่นเองครับ (ปัจจุบันก็กำลังจะเปลี่ยนชื่อเป็น สถาบันอาชีวะการเกษจรและเทคโนโลยี) หลายๆคนอาจแปลกใจว่า เอ้า ก็มีทั้ง ปวส. ป.ตรี แล้วมันจะเท่ากันได้ยังไง อันนี้ต้องเท้าความไปซัก สิบกว่าปีที่แล้ว น้องๆหลายคนที่ไม่รู้จักสายอาชีพน่าไม่รู้ว่า พวกวิทยาลัยอาชีวะทั้งหลายเนี่ยเมื่อก่อนไม่มีทั้งปวส. และปริญาเปิดให้เรียนกันหรอกนะครับ มีแต่ปวช.ให้เรียนกัน เพิ่งมาเปิดเพิ่มไม่กี่ปีเท่านั้นเอง โดยเฉพาะปริญาตรีนี่เพิ่งมามีตอนเขาให้ออกนอกระบบกันนี่แหละครับ
อ้อ วิทยาลัยการอาชีพมันมีสองอย่างนะครับ คือ วิทยาลัยเทคนิค กับ วิทยาลัยอาชีวะ ซึ่งอาชีวะก็อย่างทั่บอกไปข้างต้น ส่วยวิทยาลัยเทคนิคเค้ามีปวส.มาตั้งแต่ก่อตั้งแล้วครับ บอกไว้ก่อนเดี่ยวจะงง
กลับมาที่วิทยาลัยอาชีวะ ปัจจุบันวิทยาลัยอาชีวะที่เปิดเพียงปวช.นั้นมีน้อยมาก ส่วนใหญ่เป็นวิทยาลัยอาชีวะของทหารอีกด้วยครับ จึงไม่แปลกใจว่าน้องๆสมัยนี้จะไม่เข้าใจว่าเรามีทำไมเอโสะโน ถึงได้เทียบเท่ากับกับวิทยาลัยการเกษตรในบ้านเราครับ ยิ่งเป็นเด็กกรุงเทพแล้วยิ่งไปกันใหญ่ หลายคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้าวกับหญ้ามันต่างกันตรงไหนเลย
ทีนี้มาเรื่องความเหมือนและต่างของวิทยาลัยการเกษตรของไทย กับ โรงเรียนการเกษตรแบบญี่ปุ่นนะครับ (ไม่นับเรื่องวุฒิแล้วนะ)
เรื่องแรก กาอยู่กินไม่แตกต่างกันครับคือต้องอยู่หอเหมือนกัน เพราะ ว.เกษตรทั้งหลายมันตั้วอยู่ไกลจากชุมชนมาก (แต่ยกเว้นให้ ว.เกษตรธวัชบุรีนะ แค่สองกิโลฯจากเมือง) แต่ที่ต่างเล็กน้อยคือบ้านเราหยุดสองวันครับ แต่ที่ญี่ปุ่นส่วนใหญ่หยุดแค่วันอาทิตย์ มีบ้างที่หยุดสองวันแต่น้อยมาก
เรื่องที่สอง
การเข้าชมรมบ้านเราไม่มีการบังคับเหมือนกับสายอาชีพอื่นๆครับ น้องสายสามัญมีอิจฉาล่ะสิ อิอิ แต่จริงๆเรื่องชมรมนี่บ้านเรามันไม่มีความหมายอะไรหรอกครับ
เรื่องที่สาม ฝึกปฏิบัติ
มีเหมือนกันครับ เหมือนกับในเรื่องนั่นแหละ แล้วก็ไม่มีเว้นชาย-หญิงครับ งานเท่ากัน
เรื่องที่สี่ สินค้าเกษตร
ส่วนใหญ่วิทยาลัยการเกษตรบ้านเราจะขายฝักเองคนับ ส่วนปศุสัตว์ขายให้โรงเชือดชำแหละขายเองไปเลยไม่ค่อยสต๊อกไว้ และไม่ค่อยมีการสต๊อกสินค้าเกษตรไว้เท่าไรนัก ไม่มากพอให้นักเรียนมาถลุงกินกันแบบในเรื่อง
เรื่องที่ห้า การแสดงผลงาน
ที่ไทยเรามีการให้นักเรียนทำงานวิจัยได้โดยมีอาจารย์ที่ปรึกษาเหมือนกับญี่ปุ่น และมีการนำเสนอผลงานบ่อยมาก แต่แปลกคือเกือบทุกชิ้นมีประโยชน์ใช้งานได้จริง ได้รับรางวัล แต่เกือบทั้งหมดไม่มีการต่อยอดเลยทำให้เสียไอเดียเหล่านี้ไปเปล่าๆจำนวนมากมาย
เรื่องที่หก แล็บวิจัย
เมื่อก่อนนั้นระดับปวช.ก็สามารถทำแล็บวิจัยได้แล้วครับ แต่หลังการปรับปรุงหลักสูตรมันโดนย้ายไปอยู่กับปริญญาตรีหรือมหาวิทยาลัยไปแล้วครับ ซึ่งตรงนี้บอกตรงๆว่าไม่ปลื้มเลย
เรื่องที่เจ็ด โกเด้นวีค
บ้านเราก็คือสงกรานต์นั่นแหละครับ ถ้าของเรามันไม่ตรงกับช่วงดูแลผลผลิตเลยกลับไปเอามันกันมากว่า ส่งนที่ฮอกไกโดตามเรื่องมันจะโดนช่วงแทงยอดแทงผลพอดีครับ เพราะงั้นเกษตรกรฮอกไกโดจึงไม่มีโกลเด้นวีคครับ ส่วนเรื่องแรงงาน ถ้าเมื่อก่อนก็เหมือนกันครับมีแรงงานเท่าไหน่ขนมาให้หมดครับ อ้อลืมบอกว่าของเราช่วงงานหนักคือเดือน พฤาภาคม-มถุนายนครับ ช่วงนี้ข้าวต้องปลูก ดอกผลก็แทงยอด พืชล้มลุก็ชอบกะให้เก็บเกี่ยวกันพอดีในบ้านเรา เพราะงั้นงานเพียบครับ แต่แปลกอย่างคือทางอีสานดันมีเวลาว่างมาพนันบั้งไฟกันนี่สิ เอ้อ (เล่นยาวยันสิงหาเลยล่ะ)
เรื่องสุดท้ายที่จะแถลง เครื่องจักร
ในว.เกษตรส่วนมากบ้านเรามีแต่เครื่องจักรขนาดเบาครับ อย่างมากสุดก็แค่โหลดเดอร์ หกสิบแรงม้า ซึ่งก็ถือว่ากลางค่อนเบาเท่านั้นเอง อีกตัวที่อาจจะมีฝห้เล่นก็รถเก็บเกี่ยวขนาดเล็กแต่บ้านเราเรียกขนาดกลาง จริงๆคือมีสองขนาดในบ้านเราคือ ขนาดย่อม กับขนาดเล็กครับ (นอกจากนี้ก็มีขนาดบุคคล(ขนาดใช้ไม่เกิน 3 ไร่ กับขนาดมหึมา ซึ่งสมชื่อจริงๆ อย่างในการตูนนั่นเป็นขนาดใหญ่นะครับ คิดเอาละกันว่าขนาดมหึมาจะขนาดไหน) สรุปง่ายๆตือ ว.เกษตรบ้านเรางบไม่สู้เค้าครับ ต่อให้สู้ได้ไอ้ครั้นจบไปแล้วแต่ไม่มีให้ขับมันก็เหมือนเดิมอ่ะครับ ก็เลยกลายเป็นเรื่องไม่จำเป็นไป
แต่มี่สำคัญสุดคือ เทคนิคการเกษตรบ้านเราแทบไม่พัฒนาเลยในหลายสิบปีมานี้ เครื่องจักรการเกษรชนิดล่าสุดในไทยรู้ไหมครับว่าคืออะไร มันคือล้อติดเครื่องยนต์ขนาดเบาสำหรับลากจูงอุปกรณ์ครับ ซึ่งคนญี่ปุ่นใช้มากเกือบจะสามสิบปีแล้ว กับอีกอันก็คือ รถ ATV utility (All terrain vehicle) ซึ่งจำเป็นมากในการขนย้ายเครื่องมือการเกษตรขนาดเบา แต่ทั้งสองตัวนี้ยังไม่เป็นที่นิยมเลยครับ
ขาดเหลือตรงไหนสอบถามเพิ่มเติมได้นะครับ
โรงเรียนเกษตร ในบ้านเราก็คือ วิทยาลัยการเกษตรและเทคโนโลยีนั่นเองครับ (ปัจจุบันก็กำลังจะเปลี่ยนชื่อเป็น สถาบันอาชีวะการเกษจรและเทคโนโลยี) หลายๆคนอาจแปลกใจว่า เอ้า ก็มีทั้ง ปวส. ป.ตรี แล้วมันจะเท่ากันได้ยังไง อันนี้ต้องเท้าความไปซัก สิบกว่าปีที่แล้ว น้องๆหลายคนที่ไม่รู้จักสายอาชีพน่าไม่รู้ว่า พวกวิทยาลัยอาชีวะทั้งหลายเนี่ยเมื่อก่อนไม่มีทั้งปวส. และปริญาเปิดให้เรียนกันหรอกนะครับ มีแต่ปวช.ให้เรียนกัน เพิ่งมาเปิดเพิ่มไม่กี่ปีเท่านั้นเอง โดยเฉพาะปริญาตรีนี่เพิ่งมามีตอนเขาให้ออกนอกระบบกันนี่แหละครับ
อ้อ วิทยาลัยการอาชีพมันมีสองอย่างนะครับ คือ วิทยาลัยเทคนิค กับ วิทยาลัยอาชีวะ ซึ่งอาชีวะก็อย่างทั่บอกไปข้างต้น ส่วยวิทยาลัยเทคนิคเค้ามีปวส.มาตั้งแต่ก่อตั้งแล้วครับ บอกไว้ก่อนเดี่ยวจะงง
กลับมาที่วิทยาลัยอาชีวะ ปัจจุบันวิทยาลัยอาชีวะที่เปิดเพียงปวช.นั้นมีน้อยมาก ส่วนใหญ่เป็นวิทยาลัยอาชีวะของทหารอีกด้วยครับ จึงไม่แปลกใจว่าน้องๆสมัยนี้จะไม่เข้าใจว่าเรามีทำไมเอโสะโน ถึงได้เทียบเท่ากับกับวิทยาลัยการเกษตรในบ้านเราครับ ยิ่งเป็นเด็กกรุงเทพแล้วยิ่งไปกันใหญ่ หลายคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้าวกับหญ้ามันต่างกันตรงไหนเลย
ทีนี้มาเรื่องความเหมือนและต่างของวิทยาลัยการเกษตรของไทย กับ โรงเรียนการเกษตรแบบญี่ปุ่นนะครับ (ไม่นับเรื่องวุฒิแล้วนะ)
เรื่องแรก กาอยู่กินไม่แตกต่างกันครับคือต้องอยู่หอเหมือนกัน เพราะ ว.เกษตรทั้งหลายมันตั้วอยู่ไกลจากชุมชนมาก (แต่ยกเว้นให้ ว.เกษตรธวัชบุรีนะ แค่สองกิโลฯจากเมือง) แต่ที่ต่างเล็กน้อยคือบ้านเราหยุดสองวันครับ แต่ที่ญี่ปุ่นส่วนใหญ่หยุดแค่วันอาทิตย์ มีบ้างที่หยุดสองวันแต่น้อยมาก
เรื่องที่สอง
การเข้าชมรมบ้านเราไม่มีการบังคับเหมือนกับสายอาชีพอื่นๆครับ น้องสายสามัญมีอิจฉาล่ะสิ อิอิ แต่จริงๆเรื่องชมรมนี่บ้านเรามันไม่มีความหมายอะไรหรอกครับ
เรื่องที่สาม ฝึกปฏิบัติ
มีเหมือนกันครับ เหมือนกับในเรื่องนั่นแหละ แล้วก็ไม่มีเว้นชาย-หญิงครับ งานเท่ากัน
เรื่องที่สี่ สินค้าเกษตร
ส่วนใหญ่วิทยาลัยการเกษตรบ้านเราจะขายฝักเองคนับ ส่วนปศุสัตว์ขายให้โรงเชือดชำแหละขายเองไปเลยไม่ค่อยสต๊อกไว้ และไม่ค่อยมีการสต๊อกสินค้าเกษตรไว้เท่าไรนัก ไม่มากพอให้นักเรียนมาถลุงกินกันแบบในเรื่อง
เรื่องที่ห้า การแสดงผลงาน
ที่ไทยเรามีการให้นักเรียนทำงานวิจัยได้โดยมีอาจารย์ที่ปรึกษาเหมือนกับญี่ปุ่น และมีการนำเสนอผลงานบ่อยมาก แต่แปลกคือเกือบทุกชิ้นมีประโยชน์ใช้งานได้จริง ได้รับรางวัล แต่เกือบทั้งหมดไม่มีการต่อยอดเลยทำให้เสียไอเดียเหล่านี้ไปเปล่าๆจำนวนมากมาย
เรื่องที่หก แล็บวิจัย
เมื่อก่อนนั้นระดับปวช.ก็สามารถทำแล็บวิจัยได้แล้วครับ แต่หลังการปรับปรุงหลักสูตรมันโดนย้ายไปอยู่กับปริญญาตรีหรือมหาวิทยาลัยไปแล้วครับ ซึ่งตรงนี้บอกตรงๆว่าไม่ปลื้มเลย
เรื่องที่เจ็ด โกเด้นวีค
บ้านเราก็คือสงกรานต์นั่นแหละครับ ถ้าของเรามันไม่ตรงกับช่วงดูแลผลผลิตเลยกลับไปเอามันกันมากว่า ส่งนที่ฮอกไกโดตามเรื่องมันจะโดนช่วงแทงยอดแทงผลพอดีครับ เพราะงั้นเกษตรกรฮอกไกโดจึงไม่มีโกลเด้นวีคครับ ส่วนเรื่องแรงงาน ถ้าเมื่อก่อนก็เหมือนกันครับมีแรงงานเท่าไหน่ขนมาให้หมดครับ อ้อลืมบอกว่าของเราช่วงงานหนักคือเดือน พฤาภาคม-มถุนายนครับ ช่วงนี้ข้าวต้องปลูก ดอกผลก็แทงยอด พืชล้มลุก็ชอบกะให้เก็บเกี่ยวกันพอดีในบ้านเรา เพราะงั้นงานเพียบครับ แต่แปลกอย่างคือทางอีสานดันมีเวลาว่างมาพนันบั้งไฟกันนี่สิ เอ้อ (เล่นยาวยันสิงหาเลยล่ะ)
เรื่องสุดท้ายที่จะแถลง เครื่องจักร
ในว.เกษตรส่วนมากบ้านเรามีแต่เครื่องจักรขนาดเบาครับ อย่างมากสุดก็แค่โหลดเดอร์ หกสิบแรงม้า ซึ่งก็ถือว่ากลางค่อนเบาเท่านั้นเอง อีกตัวที่อาจจะมีฝห้เล่นก็รถเก็บเกี่ยวขนาดเล็กแต่บ้านเราเรียกขนาดกลาง จริงๆคือมีสองขนาดในบ้านเราคือ ขนาดย่อม กับขนาดเล็กครับ (นอกจากนี้ก็มีขนาดบุคคล(ขนาดใช้ไม่เกิน 3 ไร่ กับขนาดมหึมา ซึ่งสมชื่อจริงๆ อย่างในการตูนนั่นเป็นขนาดใหญ่นะครับ คิดเอาละกันว่าขนาดมหึมาจะขนาดไหน) สรุปง่ายๆตือ ว.เกษตรบ้านเรางบไม่สู้เค้าครับ ต่อให้สู้ได้ไอ้ครั้นจบไปแล้วแต่ไม่มีให้ขับมันก็เหมือนเดิมอ่ะครับ ก็เลยกลายเป็นเรื่องไม่จำเป็นไป
แต่มี่สำคัญสุดคือ เทคนิคการเกษตรบ้านเราแทบไม่พัฒนาเลยในหลายสิบปีมานี้ เครื่องจักรการเกษรชนิดล่าสุดในไทยรู้ไหมครับว่าคืออะไร มันคือล้อติดเครื่องยนต์ขนาดเบาสำหรับลากจูงอุปกรณ์ครับ ซึ่งคนญี่ปุ่นใช้มากเกือบจะสามสิบปีแล้ว กับอีกอันก็คือ รถ ATV utility (All terrain vehicle) ซึ่งจำเป็นมากในการขนย้ายเครื่องมือการเกษตรขนาดเบา แต่ทั้งสองตัวนี้ยังไม่เป็นที่นิยมเลยครับ
ขาดเหลือตรงไหนสอบถามเพิ่มเติมได้นะครับ
ฝันในแสงจันทร์ ถูกใจ, กราบเท้าคุณแม่ที่เคารพ ถูกใจ, Calvadoz ถูกใจ, KairinMaru ถูกใจ, Kuchiki_R ถูกใจ, monobear ถูกใจ, เพนกวินตุ้ยนุ้ย ถูกใจ, ประกายแสงสีทองจากฟากฟ้า ถูกใจ
แสดงความคิดเห็น
[Silver spoon]ดูแล้วสงสัยว่าในประเทศไทยมีโรงเรียนการเกษตรแบบในเรื่องนี้หรือไม่
ชอบเรื่องแบบนี้แฮะ เกี่ยวกับการเกษตร ไม่ใช่การ์ตูนสายเมน แต่ทำได้น่าติดตาม ไม่น่าเบื่อ
เนื้อเรื่องก็ดำเนินอย่างธรรมดา ไม่หวือหวา แต่เป็นเรื่องที่คนกรุงอย่างเราไม่เคยเข้าถึง ดูแล้วสนใจ
พระเอกก็ไม่ได้หล่อหรือเก่งเทพ แต่ช่างฮาได้ใจ มุมมองคนธรรมดาของเจ้าแว่นนี่ทำให้คนดูคล้อยตามได้ง่ายดีแฮะ
นางเอกน่ารักมาก
ตัวละครอื่นๆดูมีเอกลักษณ์น่าจดจำ ไม่ใช่แค่background (ฮาชมรมโอตาคุวัวโฮล์สไตน์มั่ก)
ไม่รู้ว่าคนอื่นดูแล้วเป็นอย่างไรกันบ้าง
แต่เราดูแล้ว feel good มันเนิบๆ ฮาเป็นช่วงๆ น้ำลายไหลเป็นพักๆ น่ารักอยู่เนืองๆ จรรโลงจิตใจดีค่ะ
หลงเสน่ห์ในความธรรมดานี่แหละ
หลังดูการ์ตูนจบ นึกชื่นชมที่ประเทศญี่ปุ่นให้ความสำคัญกับอาชีพเกษตรกรและปศุสัตว์ และมีการจัดโรงเรียนเฉพาะด้านนี้ขึ้น
(เข้าใจว่ามีโรงเรียนต้นแบบอยู่จริงนะ แต่อาจจะคนละชื่อกับในเรื่อง)
ประเทศเราก็เป็นประเทศที่ประชาชนส่วนใหญ่ประกอบอาชีพด้านเกษตรกรรม
ทำให้นึกสงสัยว่า เรามีโรงเรียนทางด้านนี้บ้างหรือไม่
search googleเจอส่วนใหญ่เป็นโครงการหลวงของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, คณะเทคโนโลยีการเกษตร (ลาดกระบัง), คณะประมง(ม.บูรพา) และ โรงเรียนชาวนาที่ผู้นำชุมชนเป็นผู้ก่อตั้ง เป็นต้น
แต่ยังsearchไม่เจอโรงเรียนแบบในการ์ตูนเลยค่ะ
อันที่จริงประเทศไทยมีจุดเด่นด้านสภาพภูมิศาสตร์ที่เหมาะแก่การเพาะปลูก
ถ้าผู้ประกอบอาชีพด้านเกษตรกรรมมีความรู้ในการพัฒนาอาชีพ ไม่ถูกเอารัดเอาเปรียบโดยนายทุน
น่าจะพลิกเกมส์ให้เกษตรกรเป็นอาชีพที่กุมบังเหียนเศรษฐกิจได้เลยนะเนี่ย
(คิดไปนู่น โลกสวยไปมั้ยนะ) -_-a
ทุกวันนี้เกษตรกรที่มีภูมิความรู้ในอาชีพของตนเองมีไม่มาก (จากการเคยไปทำงานต่างจังหวัด, ชายแดนอยู่2-3ปี พอจะได้คุยกับชาวบ้านเหล่านี้บ้าง)
ลูกหลานก็ไม่ค่อยอยู่ทำนาทำสวน เพราะรายได้ไม่พอกิน มักจะเข้ามารับจ้างทำงานในกรุงกันเป็นส่วนใหญ่ เช่น ทำงานโรงงานอุตสาหกรรม
ที่ต่างจังหวัดจึงเหลือแต่คนแก่คนเฒ่า ก้มหน้าก้มตาทำอาชีพของตนเองต่อไป
บางคนยากไร้ ไม่มีเงินเช่าที่นาทำกิน (นาที่เคยมีเอาไปจำนองเพื่อใช้หนี้)
เวลาเจ็บป่วยจะไปหาหมอก็เดินทางไกล ลำบาก (ไม่มีลูกหลานพามาส่ง ต้องเช่ารถเข้ามารพ. ค่ารถแพง ฯลฯ) ขาดนัดตรวจกับหมอบ่อยๆ ขาดยาที่ควรได้ประจำ
...
เอ๊ะ...นี่มันรายการวงเวียนชีวิตหรือเปล่า พอก่อนเนาะ
อยากรู้แค่ว่ามีโรงเรียนเกษตรมั้ย ถ้ามีจริงและลูกหลานชาวนาได้มีโอกาสเข้าถึงจะดีมากๆเลยค่า
ปิดท้ายด้วย...ความทรมานช่วงท้าย Episode 1 ที่เราต้องผ่านไปให้ได้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้