ช่วงนี้ความรู้สึกติดลบครับ สับสนกับตัวเองมาก อยากระบายปัญหาหัวใจนิดนึง หวังว่าเพื่อนๆ ห้องสยามจะไม่ว่ากันนะครับ
ผมคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งมาจะครบปีแล้วครับ เขาเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่มหาลัย ครับ เมื่อก่อนเราอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน เมื่อก่อนเราไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่ รู้จักกันผ่านๆ แต่ก็คุยทักทายกันบ้าง ตอนอยู่ที่นั่นผมไม่ได้ฮอตในหมู่เพื่อนเท่าไหร่ ผมดังจากวีรกรรมบางอย่างที่หลายคนหมั่นไส้ จนตอนนี้ผมลาออกมาเรียนโทอีกที่หนึ่ง ทุกคนที่นั่นก็ยังรู้จักผม และผมคิดว่าเพื่อนๆ เขาคงไม่ยินดีเท่าไหร่ที่เขาคุยกับผม
ผมยังจำได้ดีเมื่อ 10 สิงหาฯ ปีที่แล้ว เขาเป็นไมเกรนและวูบลงในห้องน้ำมหาลัย ผมเลยโทรไปคุย ถามข่าวคราว ตั้งแต่วันนั้น ไม่รู้ทำไม เราคุยกันทุกวัน ช่วงแรกๆ เราคุยกันตั้งแต่สามทุ่มยันตีสอง จนช่วงหลังๆ เหลือสักครึ่งชั่วโมงถึงชั่วโมงนึง แต่เราก็คุยกันทุกวัน
ไม่ต้องสืบครับ ผมหลงรักเขา และช่วงที่ผมเลิกคุยกับเขา เขาเลิกกับแฟนพอดี
ผมกล้าพูดว่า เราสนิทกันที่สุด ผมพยายามทำเพื่อเขาทุกอย่าง ทุกเรื่อง อะไรที่ทำได้ก็พยายามเทคแคร์ วิชาที่เขาไม่ได้ ผมติวให้เขา แม้ว่าเปเปอร์ผมจะไม่เสร็จ งานชิ้นไหนที่เขาทำไม่ทัน ผมช่วยเขาทำ แม้ว่าหนังสือของผมจะไม่ได้อ่าน หรืองานของผมจะยุ่งมาก ผมไม่รู้หรอกครับว่าเขารู้สึกยังไง
ช่วงนี้ความรู้สึกแย่คิดลบครับ รู้สึกสับสนกับตัวเองมาก ขอระบายปัญหาหัวใจนิดนึงครับ เพื่อนๆ ห้องสยาม
ผมรู้แค่ว่าผมมีความสุขนะ ทุกวันที่ได้คุยกับเขา และก็ทำทุกอย่างเพื่อเขา รอยยิ้ม คำขอบคุณที่ผมได้รับ ทำให้โลกของผมสดใส
ผมบอกรักเขา ผมขอคบเขา 3 ครั้ง เขาปฏิเสธผมทุกครั้ง เขาบอกว่า เขาคบกับใคร เขารู้ว่ามันต้องจบลงยังไง ... นั่นคือการเลิก ... เมื่อเลิกกันแล้ว เขาไม่เคยคุยกับใครได้อีกเลย .... เขาปฏิเสธผม เพราะเขาบอกผมว่า ผมเป็นคนดีมาก เขาอยากให้เป็นแบบนี้มากกว่า เขาไม่อยากเสียผมไป ... แปลกมั้ยครับ 3 ครั้ง ในเวลา 1 ปี ครั้งแรกกับครั้งสุดท้าย (เมื่อคืนนี้) ห่างกันเกือบ 10 เดือน แต่ผมก็ตัดใจจากเขาไม่ได้ ... ผมเคยเป็นคนเจ้าชู้ ม่อชาวบ้านชาวช่องไปทั่ว แต่ตั้งแต่ผมรู้จักกับเขา ผมไม่เคยคิดจะมองผู้หญิงคนไหนอีกเลย ...
ผมบอกเขาว่า ผมทนไม่ได้หรอก วันหนึ่งถ้าเขามีใครสักคน ผมคงจะหายไปเอง ผมคงไม่อาจจะคุยกับเขาได้อีก ผมรู้ดีว่าผมเจ็บ เหมือนเขาจะร้องไห้ แต่เขาก็บอกว่า ผมห้ามเขาไม่ให้มีคนอื่นไม่ได้หรอก ...
ผมควรจะทำยังไงต่อไปดีครับ ผมไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังไง แต่ผมรู้ว่าผมยังรักเขา แต่ผมเจ็บเมื่อเจอกับสภาพแบบนี้ .... ถ้าผมเป็นอย่างนี้ต่อไป ... ขอคบอีกหลายๆ ครั้ง และเขาน่าจะปฏิเสธอีกหลายๆ ครั้ง จนเขามีใครสักคน ผมถึงจะหายไปจากชีวิตเขา ... ผมไม่รู้ว่าถึงตอนนั้นผมจะเจ็บมากกว่านี้มั้ย
เคยมีประสบการณ์แบบนี้กันมั้ยครับ .... ท่านคิดว่ามันควรจะจบลงยังไง
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ
ขอระบายปัญหาหัวใจนิดนึงนะครับ ใครพอมีคำแนะนำก็รบกวนด้วยครับ
ผมคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งมาจะครบปีแล้วครับ เขาเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่มหาลัย ครับ เมื่อก่อนเราอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน เมื่อก่อนเราไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่ รู้จักกันผ่านๆ แต่ก็คุยทักทายกันบ้าง ตอนอยู่ที่นั่นผมไม่ได้ฮอตในหมู่เพื่อนเท่าไหร่ ผมดังจากวีรกรรมบางอย่างที่หลายคนหมั่นไส้ จนตอนนี้ผมลาออกมาเรียนโทอีกที่หนึ่ง ทุกคนที่นั่นก็ยังรู้จักผม และผมคิดว่าเพื่อนๆ เขาคงไม่ยินดีเท่าไหร่ที่เขาคุยกับผม
ผมยังจำได้ดีเมื่อ 10 สิงหาฯ ปีที่แล้ว เขาเป็นไมเกรนและวูบลงในห้องน้ำมหาลัย ผมเลยโทรไปคุย ถามข่าวคราว ตั้งแต่วันนั้น ไม่รู้ทำไม เราคุยกันทุกวัน ช่วงแรกๆ เราคุยกันตั้งแต่สามทุ่มยันตีสอง จนช่วงหลังๆ เหลือสักครึ่งชั่วโมงถึงชั่วโมงนึง แต่เราก็คุยกันทุกวัน
ไม่ต้องสืบครับ ผมหลงรักเขา และช่วงที่ผมเลิกคุยกับเขา เขาเลิกกับแฟนพอดี
ผมกล้าพูดว่า เราสนิทกันที่สุด ผมพยายามทำเพื่อเขาทุกอย่าง ทุกเรื่อง อะไรที่ทำได้ก็พยายามเทคแคร์ วิชาที่เขาไม่ได้ ผมติวให้เขา แม้ว่าเปเปอร์ผมจะไม่เสร็จ งานชิ้นไหนที่เขาทำไม่ทัน ผมช่วยเขาทำ แม้ว่าหนังสือของผมจะไม่ได้อ่าน หรืองานของผมจะยุ่งมาก ผมไม่รู้หรอกครับว่าเขารู้สึกยังไง
ช่วงนี้ความรู้สึกแย่คิดลบครับ รู้สึกสับสนกับตัวเองมาก ขอระบายปัญหาหัวใจนิดนึงครับ เพื่อนๆ ห้องสยาม
ผมรู้แค่ว่าผมมีความสุขนะ ทุกวันที่ได้คุยกับเขา และก็ทำทุกอย่างเพื่อเขา รอยยิ้ม คำขอบคุณที่ผมได้รับ ทำให้โลกของผมสดใส
ผมบอกรักเขา ผมขอคบเขา 3 ครั้ง เขาปฏิเสธผมทุกครั้ง เขาบอกว่า เขาคบกับใคร เขารู้ว่ามันต้องจบลงยังไง ... นั่นคือการเลิก ... เมื่อเลิกกันแล้ว เขาไม่เคยคุยกับใครได้อีกเลย .... เขาปฏิเสธผม เพราะเขาบอกผมว่า ผมเป็นคนดีมาก เขาอยากให้เป็นแบบนี้มากกว่า เขาไม่อยากเสียผมไป ... แปลกมั้ยครับ 3 ครั้ง ในเวลา 1 ปี ครั้งแรกกับครั้งสุดท้าย (เมื่อคืนนี้) ห่างกันเกือบ 10 เดือน แต่ผมก็ตัดใจจากเขาไม่ได้ ... ผมเคยเป็นคนเจ้าชู้ ม่อชาวบ้านชาวช่องไปทั่ว แต่ตั้งแต่ผมรู้จักกับเขา ผมไม่เคยคิดจะมองผู้หญิงคนไหนอีกเลย ...
ผมบอกเขาว่า ผมทนไม่ได้หรอก วันหนึ่งถ้าเขามีใครสักคน ผมคงจะหายไปเอง ผมคงไม่อาจจะคุยกับเขาได้อีก ผมรู้ดีว่าผมเจ็บ เหมือนเขาจะร้องไห้ แต่เขาก็บอกว่า ผมห้ามเขาไม่ให้มีคนอื่นไม่ได้หรอก ...
ผมควรจะทำยังไงต่อไปดีครับ ผมไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังไง แต่ผมรู้ว่าผมยังรักเขา แต่ผมเจ็บเมื่อเจอกับสภาพแบบนี้ .... ถ้าผมเป็นอย่างนี้ต่อไป ... ขอคบอีกหลายๆ ครั้ง และเขาน่าจะปฏิเสธอีกหลายๆ ครั้ง จนเขามีใครสักคน ผมถึงจะหายไปจากชีวิตเขา ... ผมไม่รู้ว่าถึงตอนนั้นผมจะเจ็บมากกว่านี้มั้ย
เคยมีประสบการณ์แบบนี้กันมั้ยครับ .... ท่านคิดว่ามันควรจะจบลงยังไง
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ