ผมกับแฟนคบกันมา4ปี ตั้งแต่มหาวิทยาลัย ซึ่ง2ปีแรกที่คบกันเราจะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เพราะเราเรียนที่เดียวกัน และทำงานที่แรกที่เดียวกัน
จนมาปีที่ 3 เรามีเหตุที่ต้องทำงานคนละจังหวัดกันทั้งคู่ ซึ่งก็ดูไม่มีปัญหาอะไร เธอก็โทรหาผม ผมก็โทรหาเธอ เราเจอกันเดือนละประมาณ 2 หน เวลาเรากลับบ้าน
เนื่องจากบ้านเรา2 คนอยู่ละแวกเดียวกัน พอมีวันนี้ซึ่งเป็นปีที่4 เธอเรียกผมมาบอกว่า รักผมไม่เหมือนเดิม เธอบอกว่าเธอมองถึงอนาคตว่าผมเป็นคนที่จะสามารถอยู่เคียงบ่าเคียงไหล่ตลอดชีวิตได้หรือไม่ คำตอบของเธอคือ ไม่ใช่ เธอบแกมีสิ่งที่รับในตัวผมไม่ได้คือ ผมใจร้อน เวลาเธอเตือนอะไรผมจะหงุดหงิกตแนหลังเธอเลยเลือกที่จะไม่เตือน
และก็มีอีกคือ เธอมองว่าผมยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอที่จะดูแลเธอตลอดไป ซึ่ง จากที่กล่าวมาผมยอมรับครับว่าจริง แต่เมื่อปีที่คบกัน2ปีแรก แต่ตั้งแต่ปีที่3 ผมหายไปแทบคนละคน อาจจะเนื่องโดยภาระงานที่ผมต้องรับผิดชอบครับ
แต่มีอีกเหตถนึงที่ผมถามเธอว่า มีใครเข้ามาในชีวิตไหม เธอบอกว่ามีครับ ผมถึงกับอึ้ง เธอบอกว่าปลื้มพี่เค้า สนิทกันเพราะพี่เค้าดูเป็นผู้ใหญ่ เธอบอกว่าเธอคุยลายกับเค้าบ่อยๆ ทำงานที่เดียวกัน เคยไปทานข้าวด้วยกัน
ส่วนความคิดผมนั้น เหตุผลที่คอดว่าเธอจะเลิกคือ เรื่องของความห่างไกลกัน เนื่องด้วยภาระการงาน แล้วเธอมีคนใกล้ชิดมาเติมเต็มส่วนที่ผมให้เธอไม่ได้
ตอนนี้ผมควรปล่อยเธอไปดีไหมครับ ที่เราตกลงกันคือ ผมขอร้องให้เธอกลับมาเผ็นเหมือนเดิมกับผม เธอโอเคคือเรายังคบกันต่อไป แต่เธอไม่รับปากว่าจะเหมือนเดิมกับผมได้ไหม (ช่วงหลังเธอเปลี่ยนไป โทรคุยกันไม่ค่อยคุยกะผมเหมือนเคย) ทุกวันนี้ผมทรมานมากครับอยู่อย่างระแวง ว่าเธอจะทำอะไร ที่ไหน ยังไง กับใครคนนั้นหรือเปล่า
แต่ถ้าถามใจผม ผมรักเธอมากๆครับ ไม่คิดว่าเธอจะทำกับผมได้ขนาดนี้
สุดท้ายนี้ผมควรยอมเจ็บ และปล่อยเธอไป หรือยื้อเธอไว้รอเธอคนเดิมกลับมา เพราะผมไม่พร้อมจะปล่อยเธอไป ดีครับ
เมื่อความรัก นั้นพังลงไป >> ถูกแฟนบอกเลิกครับ
จนมาปีที่ 3 เรามีเหตุที่ต้องทำงานคนละจังหวัดกันทั้งคู่ ซึ่งก็ดูไม่มีปัญหาอะไร เธอก็โทรหาผม ผมก็โทรหาเธอ เราเจอกันเดือนละประมาณ 2 หน เวลาเรากลับบ้าน
เนื่องจากบ้านเรา2 คนอยู่ละแวกเดียวกัน พอมีวันนี้ซึ่งเป็นปีที่4 เธอเรียกผมมาบอกว่า รักผมไม่เหมือนเดิม เธอบอกว่าเธอมองถึงอนาคตว่าผมเป็นคนที่จะสามารถอยู่เคียงบ่าเคียงไหล่ตลอดชีวิตได้หรือไม่ คำตอบของเธอคือ ไม่ใช่ เธอบแกมีสิ่งที่รับในตัวผมไม่ได้คือ ผมใจร้อน เวลาเธอเตือนอะไรผมจะหงุดหงิกตแนหลังเธอเลยเลือกที่จะไม่เตือน
และก็มีอีกคือ เธอมองว่าผมยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอที่จะดูแลเธอตลอดไป ซึ่ง จากที่กล่าวมาผมยอมรับครับว่าจริง แต่เมื่อปีที่คบกัน2ปีแรก แต่ตั้งแต่ปีที่3 ผมหายไปแทบคนละคน อาจจะเนื่องโดยภาระงานที่ผมต้องรับผิดชอบครับ
แต่มีอีกเหตถนึงที่ผมถามเธอว่า มีใครเข้ามาในชีวิตไหม เธอบอกว่ามีครับ ผมถึงกับอึ้ง เธอบอกว่าปลื้มพี่เค้า สนิทกันเพราะพี่เค้าดูเป็นผู้ใหญ่ เธอบอกว่าเธอคุยลายกับเค้าบ่อยๆ ทำงานที่เดียวกัน เคยไปทานข้าวด้วยกัน
ส่วนความคิดผมนั้น เหตุผลที่คอดว่าเธอจะเลิกคือ เรื่องของความห่างไกลกัน เนื่องด้วยภาระการงาน แล้วเธอมีคนใกล้ชิดมาเติมเต็มส่วนที่ผมให้เธอไม่ได้
ตอนนี้ผมควรปล่อยเธอไปดีไหมครับ ที่เราตกลงกันคือ ผมขอร้องให้เธอกลับมาเผ็นเหมือนเดิมกับผม เธอโอเคคือเรายังคบกันต่อไป แต่เธอไม่รับปากว่าจะเหมือนเดิมกับผมได้ไหม (ช่วงหลังเธอเปลี่ยนไป โทรคุยกันไม่ค่อยคุยกะผมเหมือนเคย) ทุกวันนี้ผมทรมานมากครับอยู่อย่างระแวง ว่าเธอจะทำอะไร ที่ไหน ยังไง กับใครคนนั้นหรือเปล่า
แต่ถ้าถามใจผม ผมรักเธอมากๆครับ ไม่คิดว่าเธอจะทำกับผมได้ขนาดนี้
สุดท้ายนี้ผมควรยอมเจ็บ และปล่อยเธอไป หรือยื้อเธอไว้รอเธอคนเดิมกลับมา เพราะผมไม่พร้อมจะปล่อยเธอไป ดีครับ