ไม่รู้จะระบายกับใครแล้ว ขอพื้นที่นี้ให้ผมนะครับ
ย้อนไป2ปีก่อน ผมชอบพี่คนนึงครับ เป็นพี่ที่รู้จักกันของเพื่อนผม พอดีผมเอาบีบีเพื่อนผมมันมาเล่นแล้วไปเจอพี่คนนี้ ก็ถูกใจเพราะเค้าน่ารักดีก็เลยขอแอดไปคุยด้วย พี่เค้าก็คุยด้วยแต่เปนแบบถามคำตอบคำ ผมเลยคิดว่าพี่เค้าคงไม่ชอบเรามั้ง ตอนนั้นก็เลยลืมๆพี่เค้าไปเพราะคิดว่ายังไงพี่เค้าก็คงไม่มีทางชอบผม
จนเวลาผ่านไป ผมลืมพี่เค้าไปแล้วล่ะ แต่แล้วผมดันเห็นเค้าขึ้นมาในโปรแกรมแชทเฉพาะกลุ่ม เห็นว่าเค้าอยู่ใกล้ๆบ้านเราห่างไม่ถึงร้อยเมตร ผมก็แปลกใจว่ามาทำอะไรที่นี่ ปรากฎว่าเค้าเรียนจบแล้วมาทำงานที่ออฟฟิศแถวบ้านผมเอง ตอนนั้นเซอไพรซ์มาก เพราะไม่คิดว่าเค้าจะมาอยู่ใกล้เราขนาดนี้ ความรู้สึกเก่าๆที่เคยชอบเค้ามันเลยกลับคืนมา ผมก็เลยคุยกับเค้า คอยถามไถ่ชีวิตประจำวัน ได้แค่นั้นจริงๆครับไม่อยากออกตัวแรงเพราะกลัวพี่เค้าจะรำคาญ ก็คุยกันมาสักพัก
จนมาถึงวันนี้ตอนเย็น พี่เค้าบอกว่าจะมาหาผมที่บ้าน เราก็เห้ยมาทำไม เค้าบอกเลิกงานเร็วขี้เกียจอยู่ออฟฟิศขอมานั่งเล่นที่บ้าน ตอนนั้นดีใจสุดๆคิดว่าอยากเจอแต่ไม่กล้านัดเพราะเขินเค้า แต่อยู่ดีๆเค้าจะมาเจอเรา มันเป็นความรู้สึกที่เบิกบานมาก ทันที่ที่ผมเจอพี่เค้า ผมไม่กล้าสบตาพี่เค้าเลยเพราะเขินมาก ทำอะไรก็ขัดๆ ตัวก็สั่นเกร็ง พึ่งจะเคยมีความรู้สึกแบบนี้เหมือนกันครับ พี่เค้าก็แกล้งบอกให้หันมามองหน้าผมก็ไม่กล้ามอง ได้แต่ทำอะไรเปิ่นๆเพราะเขินมากทำอะไรไม่ถูก จนอยู่ดีๆพี่เค้าก็ดึงตัวผมให้ไปกอด ผมนี่่สั่นจนแทบหยุดหายใจเลย แต่พี่เค้าก็ยังกอดผมโดยไม่รังเกียจอะไรเลย ผมเลยพยามตัดความเขินกอดพี่เค้า มันอิ่มใจมีความสุขมากๆครับจนอยากหยุดเวลาไว้แค่นี้
แต่แล้วเรื่องที่ผมไม่คิดว่าวันนี้จะเกิดมันก็เกิด เรากอดกันจนเผลอปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล ทั้งๆที่วันนี้ผมไม่ได้หวังเรื่องนี้จากเค้าเลย แต่แล้วมันก็เกิดขึ้นจนได้ ผมจึงสารภาพว่าผมรู้สึกดีๆกับพี่ แต่พี่เค้ากลับตอบมาว่าจริงๆแล้วเค้าคิดกับผมแค่น้อง เค้ายังไม่พร้อมจะมีใคร เค้ายังรอคนๆนึง ตอนนั้นเหมือนโลกหยุดหมุน ในหัวผมมันมึนตึบไปหมด คิดไม่ออกว่าเราควรทำอะไรต่อ เหมือนน้ำตาจะไหลแต่ก็พยามกลั้นเอาไว้ แต่พี่เค้าก็พยามพูดให้กำลังใจว่าเรายังต้องเจอคนอีกเยอะ ถึงเราไม่ได้เป็นไรกันเราก็ยังเป็นพี่น้องกัน อีกอย่างนิสัยพี่ก็เป็นคนที่ไม่ค่อยแคร์ใคร ไม่ค่อยมีใครทนพี่ได้
ตอนนั้นที่พี่เค้าอธิบาย ผมไม่เข้าใจอะไรเลยครับ เพราะในหัวตอนนั้นมันสับสน ไม่คิดเลยว่าผมกับพี่เค้าจะมาจบกันแบบนี้ คงต้องโทษผมเองที่ปล่อยตัวเกินไป พี่เค้าก็ถามโอเคมั้ย ผมก็ตอบเค้าว่าโอเค ทั้งๆที่ในในอยากจะร้องไห้แทบตาย
จนถึงตอนที่ผมเดินไปส่งเค้า ผมไม่พูดอะไรเลยสักคำ มันพูดไม่ออกจริงๆครับ เหมือนกับว่ามันจบแล้ว และการเจอกันครั้งนี้คงเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย แม้แต่ตอนบอกลาผมก็ยังไม่กล้ามองหน้าเค้า ทำได้แต่ก้มหน้าแล้วพูดเบาๆว่าหวัดดีคับ แล้วเดินหันหลังกลับ แต่ทันทีที่กลับถึงห้อง น้ำที่กลั้นไว้มันก็ไหลออกมาไม่หยุด นานแล้วที่ไม่ได้ร้องไห้แบบนี้
(Y) นานแล้วที่ไม่ได้ร้องไห้แบบนี้ :)
ย้อนไป2ปีก่อน ผมชอบพี่คนนึงครับ เป็นพี่ที่รู้จักกันของเพื่อนผม พอดีผมเอาบีบีเพื่อนผมมันมาเล่นแล้วไปเจอพี่คนนี้ ก็ถูกใจเพราะเค้าน่ารักดีก็เลยขอแอดไปคุยด้วย พี่เค้าก็คุยด้วยแต่เปนแบบถามคำตอบคำ ผมเลยคิดว่าพี่เค้าคงไม่ชอบเรามั้ง ตอนนั้นก็เลยลืมๆพี่เค้าไปเพราะคิดว่ายังไงพี่เค้าก็คงไม่มีทางชอบผม
จนเวลาผ่านไป ผมลืมพี่เค้าไปแล้วล่ะ แต่แล้วผมดันเห็นเค้าขึ้นมาในโปรแกรมแชทเฉพาะกลุ่ม เห็นว่าเค้าอยู่ใกล้ๆบ้านเราห่างไม่ถึงร้อยเมตร ผมก็แปลกใจว่ามาทำอะไรที่นี่ ปรากฎว่าเค้าเรียนจบแล้วมาทำงานที่ออฟฟิศแถวบ้านผมเอง ตอนนั้นเซอไพรซ์มาก เพราะไม่คิดว่าเค้าจะมาอยู่ใกล้เราขนาดนี้ ความรู้สึกเก่าๆที่เคยชอบเค้ามันเลยกลับคืนมา ผมก็เลยคุยกับเค้า คอยถามไถ่ชีวิตประจำวัน ได้แค่นั้นจริงๆครับไม่อยากออกตัวแรงเพราะกลัวพี่เค้าจะรำคาญ ก็คุยกันมาสักพัก
จนมาถึงวันนี้ตอนเย็น พี่เค้าบอกว่าจะมาหาผมที่บ้าน เราก็เห้ยมาทำไม เค้าบอกเลิกงานเร็วขี้เกียจอยู่ออฟฟิศขอมานั่งเล่นที่บ้าน ตอนนั้นดีใจสุดๆคิดว่าอยากเจอแต่ไม่กล้านัดเพราะเขินเค้า แต่อยู่ดีๆเค้าจะมาเจอเรา มันเป็นความรู้สึกที่เบิกบานมาก ทันที่ที่ผมเจอพี่เค้า ผมไม่กล้าสบตาพี่เค้าเลยเพราะเขินมาก ทำอะไรก็ขัดๆ ตัวก็สั่นเกร็ง พึ่งจะเคยมีความรู้สึกแบบนี้เหมือนกันครับ พี่เค้าก็แกล้งบอกให้หันมามองหน้าผมก็ไม่กล้ามอง ได้แต่ทำอะไรเปิ่นๆเพราะเขินมากทำอะไรไม่ถูก จนอยู่ดีๆพี่เค้าก็ดึงตัวผมให้ไปกอด ผมนี่่สั่นจนแทบหยุดหายใจเลย แต่พี่เค้าก็ยังกอดผมโดยไม่รังเกียจอะไรเลย ผมเลยพยามตัดความเขินกอดพี่เค้า มันอิ่มใจมีความสุขมากๆครับจนอยากหยุดเวลาไว้แค่นี้
แต่แล้วเรื่องที่ผมไม่คิดว่าวันนี้จะเกิดมันก็เกิด เรากอดกันจนเผลอปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล ทั้งๆที่วันนี้ผมไม่ได้หวังเรื่องนี้จากเค้าเลย แต่แล้วมันก็เกิดขึ้นจนได้ ผมจึงสารภาพว่าผมรู้สึกดีๆกับพี่ แต่พี่เค้ากลับตอบมาว่าจริงๆแล้วเค้าคิดกับผมแค่น้อง เค้ายังไม่พร้อมจะมีใคร เค้ายังรอคนๆนึง ตอนนั้นเหมือนโลกหยุดหมุน ในหัวผมมันมึนตึบไปหมด คิดไม่ออกว่าเราควรทำอะไรต่อ เหมือนน้ำตาจะไหลแต่ก็พยามกลั้นเอาไว้ แต่พี่เค้าก็พยามพูดให้กำลังใจว่าเรายังต้องเจอคนอีกเยอะ ถึงเราไม่ได้เป็นไรกันเราก็ยังเป็นพี่น้องกัน อีกอย่างนิสัยพี่ก็เป็นคนที่ไม่ค่อยแคร์ใคร ไม่ค่อยมีใครทนพี่ได้
ตอนนั้นที่พี่เค้าอธิบาย ผมไม่เข้าใจอะไรเลยครับ เพราะในหัวตอนนั้นมันสับสน ไม่คิดเลยว่าผมกับพี่เค้าจะมาจบกันแบบนี้ คงต้องโทษผมเองที่ปล่อยตัวเกินไป พี่เค้าก็ถามโอเคมั้ย ผมก็ตอบเค้าว่าโอเค ทั้งๆที่ในในอยากจะร้องไห้แทบตาย
จนถึงตอนที่ผมเดินไปส่งเค้า ผมไม่พูดอะไรเลยสักคำ มันพูดไม่ออกจริงๆครับ เหมือนกับว่ามันจบแล้ว และการเจอกันครั้งนี้คงเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย แม้แต่ตอนบอกลาผมก็ยังไม่กล้ามองหน้าเค้า ทำได้แต่ก้มหน้าแล้วพูดเบาๆว่าหวัดดีคับ แล้วเดินหันหลังกลับ แต่ทันทีที่กลับถึงห้อง น้ำที่กลั้นไว้มันก็ไหลออกมาไม่หยุด นานแล้วที่ไม่ได้ร้องไห้แบบนี้