เรื่องที่ผมจะเขียนต่อไปนี้ ไม่ใช่เรื่องความรัก แต่เป็นเรื่องของความแอบปลื้ม แอบชมชอบมากกว่า ไม่มีอะไรแค่อยากแชร์
ในปีที่แล้วประมาณต้นปี ตอนนั้นผมกำลังเรียนปริญญาโทอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในประเทศฝรั่งเศส ในวันนั้นผมก็มานั่งอ่านหนังสืออยู่ที่
ร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่งกับเพื่อนคนไทยอีกคนหนึ่ง ก็คุยกันตามปกติ จนเมื่อเลยเวลาไปได้ครึ่งชม. เพื่อนผมก็ขอไปหาซื้อหนังสือ ส่วนผมก็นั่ง
อ่านหนังสือของผมต่อไป แต่ในขณะที่ผมกำลังจะยกหนังสือขึ้นอ่าน ก็มีผู้หญิงคนหนึ่ง แต่งตัวธรรมดา ไม่ได้รัดรูปอะไร ใส่สวมเสื้อฮูท แว่นตา
กันแดดสีชา กางเกงขายาว เข้ามาในร้าน ตัวสูงกว่าผมหน่อยๆ ผิวขาวๆอมชมพูไม่ใช่ขาวซีด น่าจะราวๆร้อยเจ็ดสิบนิดๆ ในมือก็ถือหนังสือ
ภาษาอังกฤษ an introduction to the philosophy of law ของท่าน roscoe pound ในมือ ที่ผมจำได้เพราะผมเรียนกม.เหมือนกับเธอ และ
เดาว่าเธอน่าจะเรียนเหมือนกัน เธอก็เดินไปสั่งกาแฟมานั่งทาน ตอนแรกผมก็เฉยๆ ไม่มีใครสนใจอะไร แต่พอเธอถอดฮูทออก เอาแว่นออก ผม
ก็ติดสตั๊นท์ไปหลายวิ ผมเธอยาวหนา คล้ายกับไม่ได้หวีมา แต่ไม่ได้ยุ่งอะไรนะครับ เพียงแต่ข้างหน้าไม่ค่อยเป็นทรงเท่าไหร่ กรอบตาโต คิ้ว
โค้งเหมือนคันศร แต่ที่สะดุดตาคือนัยด์ตาโตสีเขียวเข้ม (แต่ไม่เข้มมาก) หน้าเรียวรูปไข่ ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนหน่อยๆ จากนั้นเธอก็ก้มหน้า
ก้มตาอ่าน แต่ผมก็เหมือนฝรั่งคนอื่นๆก็มองเธอไม่วางตา แต่ผมขำกว่าว่าทุกคนมองเธอเหมือนกันหมด แต่ยอมรับว่าเธอหน้าตาสวยแบบ
Exotic จริงๆ และวันนั้นเธอก็นั่งขะมักเขม้นอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ และจดลงสมุดของเธอไปด้วย และพอเธอลุก ผมก็ดันลุกตามไปด้วย
และเวลาก็ผ่านไป จนมาอีกปีหนึ่ง ผมก็ไม่นึกไม่ฝันว่าจะมาเจอเธอ แต่ที่ตกใจคือเจอที่ไทยครับ เมื่อสามวันที่แล้ว ผมก็นั่งอยู่ในร้านกาแฟ
เหมือนเดิมแถวๆ สีลม แต่ตอนนั้นผมไม่ได้สังเกตว่าเธอนั่งอยู่ในร้านก่อนแล้ว เพราะกำลังเครียดกับเรื่องงานตัวเองอยู่ แต่ในทีุ่สุดก็มีเสียงผู้
หญิงอธิบายทฤษฏีของ Jacques Lacan ให้เพื่อนฟัง เหมือนกำลังติดสอบ พอผมหันไป ดันไปเธอแต่วันนี้เธอแต่งตัวเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวเอาเข้า
ใน ชุดออฟฟิศทั่วไป แต่เห็นรูปร่างเธอชัดเจนตอนลุกขึ้นไปซื้อกาแฟ ว่าเธอหุ่นแบบเอวบางอกโตก้นงอน โดยเอาสูตมาคลุมทับแบบไม่ได้สวม
แขน และแว่นตาอันเดิมก็วางอยู่บนโต๊ะ แต่ดูเธอจำผมไม่ได้เลย มากับหนุ่มหล่อคนหนึ่ง ผมรอจนเธอมานั่งโต๊ะ ก็เลยเผลอดันอุทานไปว่าคุณนี่
นา ... เธอก็ทำหน้างงๆ ในมือถือหนังสือ Less than nothing ของ Zizek ที่เยินสุดๆ เธอจำผมไม่ได้ (ก็แหงผมไม่ได้หล่อขนาดนั้น) จน
ในที่สุด ผมก็อธิบายให้เธอฟัง แต่เธอก็ยังจำไม่ได้ แต่บอกว่าใช่เธอตอนนั้น เพราะผมบอกหนังสือ รอสโก ถูก แต่เธอไม่รู้ว่าผมนั่งอยู่ในร้าน
เดียวกันตอนอยู่ฝรั่งเศสด้วย แต่คุยกันแปปเดียว จะขอเบอร์ก็ไม่กล้าขอ ตอนนั้นยอมรับว่าปลื้มมากๆ ไม่กล้าจะถามแม้กระทั่งว่า จะได้เจอกันอี
กรึเปล่า
ที่ผมอยากแชร์ก็มีแค่นั้นแหละครับ รีบพิมพ์ตื่นเต้นไปหน่อยนึง หุหุ แอบปลื้มเลยขอระบายครับ
ใครเคยเจอแบบเหตุการ์ณเจอคนที่ประทับใจแต่ไม่รู้จักกันถึงสองครั้งรึเปล่าครับ
ในปีที่แล้วประมาณต้นปี ตอนนั้นผมกำลังเรียนปริญญาโทอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในประเทศฝรั่งเศส ในวันนั้นผมก็มานั่งอ่านหนังสืออยู่ที่
ร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่งกับเพื่อนคนไทยอีกคนหนึ่ง ก็คุยกันตามปกติ จนเมื่อเลยเวลาไปได้ครึ่งชม. เพื่อนผมก็ขอไปหาซื้อหนังสือ ส่วนผมก็นั่ง
อ่านหนังสือของผมต่อไป แต่ในขณะที่ผมกำลังจะยกหนังสือขึ้นอ่าน ก็มีผู้หญิงคนหนึ่ง แต่งตัวธรรมดา ไม่ได้รัดรูปอะไร ใส่สวมเสื้อฮูท แว่นตา
กันแดดสีชา กางเกงขายาว เข้ามาในร้าน ตัวสูงกว่าผมหน่อยๆ ผิวขาวๆอมชมพูไม่ใช่ขาวซีด น่าจะราวๆร้อยเจ็ดสิบนิดๆ ในมือก็ถือหนังสือ
ภาษาอังกฤษ an introduction to the philosophy of law ของท่าน roscoe pound ในมือ ที่ผมจำได้เพราะผมเรียนกม.เหมือนกับเธอ และ
เดาว่าเธอน่าจะเรียนเหมือนกัน เธอก็เดินไปสั่งกาแฟมานั่งทาน ตอนแรกผมก็เฉยๆ ไม่มีใครสนใจอะไร แต่พอเธอถอดฮูทออก เอาแว่นออก ผม
ก็ติดสตั๊นท์ไปหลายวิ ผมเธอยาวหนา คล้ายกับไม่ได้หวีมา แต่ไม่ได้ยุ่งอะไรนะครับ เพียงแต่ข้างหน้าไม่ค่อยเป็นทรงเท่าไหร่ กรอบตาโต คิ้ว
โค้งเหมือนคันศร แต่ที่สะดุดตาคือนัยด์ตาโตสีเขียวเข้ม (แต่ไม่เข้มมาก) หน้าเรียวรูปไข่ ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนหน่อยๆ จากนั้นเธอก็ก้มหน้า
ก้มตาอ่าน แต่ผมก็เหมือนฝรั่งคนอื่นๆก็มองเธอไม่วางตา แต่ผมขำกว่าว่าทุกคนมองเธอเหมือนกันหมด แต่ยอมรับว่าเธอหน้าตาสวยแบบ
Exotic จริงๆ และวันนั้นเธอก็นั่งขะมักเขม้นอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ และจดลงสมุดของเธอไปด้วย และพอเธอลุก ผมก็ดันลุกตามไปด้วย
และเวลาก็ผ่านไป จนมาอีกปีหนึ่ง ผมก็ไม่นึกไม่ฝันว่าจะมาเจอเธอ แต่ที่ตกใจคือเจอที่ไทยครับ เมื่อสามวันที่แล้ว ผมก็นั่งอยู่ในร้านกาแฟ
เหมือนเดิมแถวๆ สีลม แต่ตอนนั้นผมไม่ได้สังเกตว่าเธอนั่งอยู่ในร้านก่อนแล้ว เพราะกำลังเครียดกับเรื่องงานตัวเองอยู่ แต่ในทีุ่สุดก็มีเสียงผู้
หญิงอธิบายทฤษฏีของ Jacques Lacan ให้เพื่อนฟัง เหมือนกำลังติดสอบ พอผมหันไป ดันไปเธอแต่วันนี้เธอแต่งตัวเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวเอาเข้า
ใน ชุดออฟฟิศทั่วไป แต่เห็นรูปร่างเธอชัดเจนตอนลุกขึ้นไปซื้อกาแฟ ว่าเธอหุ่นแบบเอวบางอกโตก้นงอน โดยเอาสูตมาคลุมทับแบบไม่ได้สวม
แขน และแว่นตาอันเดิมก็วางอยู่บนโต๊ะ แต่ดูเธอจำผมไม่ได้เลย มากับหนุ่มหล่อคนหนึ่ง ผมรอจนเธอมานั่งโต๊ะ ก็เลยเผลอดันอุทานไปว่าคุณนี่
นา ... เธอก็ทำหน้างงๆ ในมือถือหนังสือ Less than nothing ของ Zizek ที่เยินสุดๆ เธอจำผมไม่ได้ (ก็แหงผมไม่ได้หล่อขนาดนั้น) จน
ในที่สุด ผมก็อธิบายให้เธอฟัง แต่เธอก็ยังจำไม่ได้ แต่บอกว่าใช่เธอตอนนั้น เพราะผมบอกหนังสือ รอสโก ถูก แต่เธอไม่รู้ว่าผมนั่งอยู่ในร้าน
เดียวกันตอนอยู่ฝรั่งเศสด้วย แต่คุยกันแปปเดียว จะขอเบอร์ก็ไม่กล้าขอ ตอนนั้นยอมรับว่าปลื้มมากๆ ไม่กล้าจะถามแม้กระทั่งว่า จะได้เจอกันอี
กรึเปล่า
ที่ผมอยากแชร์ก็มีแค่นั้นแหละครับ รีบพิมพ์ตื่นเต้นไปหน่อยนึง หุหุ แอบปลื้มเลยขอระบายครับ