เมื่อเกือบสิปปีที่แล้ว ที่ผีแดงมาเยือนไทย ผมยังจำได้ดี เพราะเป็นส่วนหนึ่งในสนามราชมังคลาด้วย
ตอนนั้นก็อายุ 20นิดๆ เรียนอยุ่ปี3 ใจจริงเลยคิดว่าคงไม่ได้เข้าไปชมเพราะเราไม่มีบัตร
ไปดูบรรยากาศรอบๆเฉยๆ หลังจากเล่นเกมส์ตามบูทเสร็จแล้วก็เดินไปโซนทางเข้าสนามเพื่อเก็บบรรยากาศ
ด้วยการที่เราไปคนเดียวไม่มีเพื่อนก็เดินไปเรือ่ยๆๆ จังหว่ะพอดีที่มีรถบัสของทีมแมนยูมาจอด แฟนผีทั้งหลาย
วิ่งกูรเข้าไปชนิดที่ว่าหนาแน่นมากๆๆ ยังกะกองทัพพม่าบุกกรุงศรีเลย 55
จังหวะนั้นโชคดีของผม รถบัสนักเตะทีมชาติไทยมาจอดพอดีไม่ห่างกันมาก แต่บรรดาแฟนชาวไทย
ไม่แวะเวียนมาสักคน นักเตะเดินกันลงมาแบบเงียบเชียบ รปภ.ไม่มีมาสักคน และทันใดนั้นผมจึงเกิดความคิดชั่ววูบ
ขึ้นมาในสมอง บอกก่อน ผมใส่ชุดกีฬาไปพอดี กางเกงวอมส์ เสื้อ เบอร์10 จำได้แม่นนน
ปฏิบัติการเนียน เริ่มขึ้น ผมเดินไปหากลุ่มนักเเตะไทยและสตาฟทันที่ (ตอนนั้นนักบอลไทยไม่มีแฟนคลับเลยจริงๆ)
ผมก็เอาเลยครับทำท่าไปคุยกับคนที่เป็นผู้รักษาประตุ จำชื่อไม่ได้จริงๆๆ แต่เเก เดินนำคนแรก ผมก็ไปถามพี่ครับ
"พี่ครับสุ้ไหวไม่ครับพี่" คุยๆๆ ถามๆๆไปเรือ่ย นักเตะไทยไม่หยิ่งครับ คุยกับผม จนรุ้ตัวอีกทีผมเข้ามาในประตูในสนามแล้ว
มองหันหลังออกไป รปภ. การ์ดของแมนอยุ่ อยุ่ข้างนอกเต็มไปหมด ดูแลนักเตะผี ยังกะไข่ในหิน
เอาละ ที่นี้ทยอดเข้ามาหมดแล้ว คราวนี้นักเตะไทยเริ่มเดินเข้าห้องส่วนตัว ผมก็เคว้งเลย ไม่รุ้จะตามไปได้ไง เพราะไม่มีป้ายสตาฟด้วย ตามต่อไม่ได้แล้ว ผมเลยปลีกตัวออกมา ปีนรั้วเตี๊ยๆที่กันระหว่างสนามลู่วิ่งกันอัฒจันทร์ เข้าไปเนีียน นั่งเป็นคนดูเลย
แต่ยังไม่จบนะครับ
เพราะบนที่นั่งจริงๆๆ จะมีการแบ่งโซน เข้าแต่ละโซนนี่จะมีการ์ดคอนดูบัตรอีกที แต่มีมีวิธีครับ เพราะคนเยอะๆมากๆๆจริงๆๆ ใช้วิชาเบียดครับ
เบียดๆๆๆอย่างเดียว แต่ขอบอกว่ายืนดูนะครับ ไม่ได้นั่ง ต้องไปยืนดูร่วมๆๆกับแฟนบอลที่เข้ามา
เป็นสิ่งที่ไม่ดีนะครับ นักย้อนไป เราก็เด็กด้วย แมนยูมาคราวนี้เลยอดอมยิ้มไม่ได้ เลยมาเล่าสู่กันฟังนะครับ
ประสบการณ์ตรง วิธีเข้าไปดูแมนยูเตะ ในสนามราชมังคลา ฟรี
ตอนนั้นก็อายุ 20นิดๆ เรียนอยุ่ปี3 ใจจริงเลยคิดว่าคงไม่ได้เข้าไปชมเพราะเราไม่มีบัตร
ไปดูบรรยากาศรอบๆเฉยๆ หลังจากเล่นเกมส์ตามบูทเสร็จแล้วก็เดินไปโซนทางเข้าสนามเพื่อเก็บบรรยากาศ
ด้วยการที่เราไปคนเดียวไม่มีเพื่อนก็เดินไปเรือ่ยๆๆ จังหว่ะพอดีที่มีรถบัสของทีมแมนยูมาจอด แฟนผีทั้งหลาย
วิ่งกูรเข้าไปชนิดที่ว่าหนาแน่นมากๆๆ ยังกะกองทัพพม่าบุกกรุงศรีเลย 55
จังหวะนั้นโชคดีของผม รถบัสนักเตะทีมชาติไทยมาจอดพอดีไม่ห่างกันมาก แต่บรรดาแฟนชาวไทย
ไม่แวะเวียนมาสักคน นักเตะเดินกันลงมาแบบเงียบเชียบ รปภ.ไม่มีมาสักคน และทันใดนั้นผมจึงเกิดความคิดชั่ววูบ
ขึ้นมาในสมอง บอกก่อน ผมใส่ชุดกีฬาไปพอดี กางเกงวอมส์ เสื้อ เบอร์10 จำได้แม่นนน
ปฏิบัติการเนียน เริ่มขึ้น ผมเดินไปหากลุ่มนักเเตะไทยและสตาฟทันที่ (ตอนนั้นนักบอลไทยไม่มีแฟนคลับเลยจริงๆ)
ผมก็เอาเลยครับทำท่าไปคุยกับคนที่เป็นผู้รักษาประตุ จำชื่อไม่ได้จริงๆๆ แต่เเก เดินนำคนแรก ผมก็ไปถามพี่ครับ
"พี่ครับสุ้ไหวไม่ครับพี่" คุยๆๆ ถามๆๆไปเรือ่ย นักเตะไทยไม่หยิ่งครับ คุยกับผม จนรุ้ตัวอีกทีผมเข้ามาในประตูในสนามแล้ว
มองหันหลังออกไป รปภ. การ์ดของแมนอยุ่ อยุ่ข้างนอกเต็มไปหมด ดูแลนักเตะผี ยังกะไข่ในหิน
เอาละ ที่นี้ทยอดเข้ามาหมดแล้ว คราวนี้นักเตะไทยเริ่มเดินเข้าห้องส่วนตัว ผมก็เคว้งเลย ไม่รุ้จะตามไปได้ไง เพราะไม่มีป้ายสตาฟด้วย ตามต่อไม่ได้แล้ว ผมเลยปลีกตัวออกมา ปีนรั้วเตี๊ยๆที่กันระหว่างสนามลู่วิ่งกันอัฒจันทร์ เข้าไปเนีียน นั่งเป็นคนดูเลย
แต่ยังไม่จบนะครับ
เพราะบนที่นั่งจริงๆๆ จะมีการแบ่งโซน เข้าแต่ละโซนนี่จะมีการ์ดคอนดูบัตรอีกที แต่มีมีวิธีครับ เพราะคนเยอะๆมากๆๆจริงๆๆ ใช้วิชาเบียดครับ
เบียดๆๆๆอย่างเดียว แต่ขอบอกว่ายืนดูนะครับ ไม่ได้นั่ง ต้องไปยืนดูร่วมๆๆกับแฟนบอลที่เข้ามา
เป็นสิ่งที่ไม่ดีนะครับ นักย้อนไป เราก็เด็กด้วย แมนยูมาคราวนี้เลยอดอมยิ้มไม่ได้ เลยมาเล่าสู่กันฟังนะครับ