http://pantip.com/topic/30188006/comment58
ความคิดเห็นที่ 58
อ่านแล้วฟิวมันมาจริงๆ ค่ะ ขอระบายบ้างนะคะ
เค้าเป็นคนรักคนแรก และคนเดียวของเราค่ะ
เราพบเค้าครั้งแรก ปี 47 ในแชตรูมอะไรซักอย่าง ไทยเมทมั้ง...เค้าแสดงหม้อชัดเจนมาก
จากนั้นก็มาคุยต่อใน MSN คุยบ้างหายบ้าง ตอนนั้นเค้าบอกมีแฟนนะ แต่อยากเจอ มาเจอมั้ย บราๆๆๆ...แบบนี้ จนปี 51 ตอนนั้นเรารู้ตัวว่าชอบเค้า
แต่ในเมื่อเค้ามีแฟน แถมยังออกแนวเจ้าชู้ เสเพล...เราเลยถอย
จากนั้นเราก็ห่างๆ กันไป หลายๆ เดือนจะคุยจะทักกันทีนึง จน ปี 53 ไม่รู้อะไร ทำให้เราคุยกันบ่อยขึ้นๆ เค้ายังพร่ำว่าอยากเจอๆๆ
เราเองด้วยมีใจกับเค้าอยู่แล้ว เราตัดสินใจนัดเจอกัน เค้ามาหาเรา ที่ ตจว. วันที่ 26 ธ.ค. 53
เราตัดสินใจค้างกับเค้า ดูแย่มากใช่มั้ยคะ ไม่รู้อะไรดลใจ อาจเป็นเพราะเราแอบหวังลึกๆ ว่าเค้าคงจะใช่
หลังจากนั้น ก.พ. 54 เรามีโอกาสได้ไปอยู่ใกล้ๆ ในจังหวัดเดียวกัน แต่ภารกิจทำให้เราไม่ได้เจอกันบ่อยนัก
สัมพันธภาพของเราไม่ชัดเจน ไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่น้อง ไม่ใช่แฟน อาจจะเป็นแค่คนที่มีอะไรกันเท่านั้น
พ.ค. 54 เราตัดสินใจ ออกห่าง...เพราะเราไม่ได้ต้องการสัมพันธภาพแบบนี้...มันเจ็บปวดมากสำหรับเรา
เราเดินจากมาเงียบๆ ไม่มีการพูดคุย หรือตกลงอะไรกัน เราหายไปเฉยๆ
เค้าเองก็ไม่ได้ติดตาม หรือจะใส่ใจอะไรนัก ประกอบกับคงจะมีคนอื่นเข้ามา เรื่อยๆ
เราไม่ได้คุยกับเค้าเลย 5 เดือน พ.ย. 54 เค้าโทรกลับมา เข้ามาทักในเฟส แต่ก็นานๆ เราจะคุยกันครั้งนึง เค้าพยายามจะขอเจอ
ถึงจะพอทำใจได้...แต่เรายังเจ็บปวด เราเลยไม่ได้เจอกัน เราคุยกันบ่อยขึ้น จน เดือน พ.ค. 55 เรากลับมาคบกันอีกครั้ง...ในฐานะที่เราคาดหวัง
ว่ามันจะดีขึ้น ครั้งนี้เป็นการคบกันที่ เราชัดเจน เราเจอกันบ่อยขึ้น คุยกันบ่อยขึ้น แต่เรารู้สึกว่าเราอยู่ในฐานะเดิม
และรู้สึกตลอดเวลา ว่าเค้ามีคนอื่น เมื่อคืน เราตัดสินใจ ส่งข้อความบอกเค้า ว่าสำหรับเรา เค้าคือทุกอย่าง ถ้ารักและอยากจะใช้ชีวิตร่วมกันกัน
เราจะรอเค้าติดต่อกับมา แต่ถ้าไม่ เราขออวยพรให้เค้ามีความสุข และขอร้องว่า..อย่ากลับมาทำทำให้เราเจ็บปวดอีกเลย...
ถึงเวลานี้...เราก็ยังไม่ได้รับการติดต่อกลับ ...เราหวังว่าอะไรๆ มันจะค่อยๆ จาง แล้วเราจะค่อยๆ แข็งแรง
ขอโทษนะคะที่เล่าเกินไปนิดนึง...จขกท. ถามแต่วันแรกใช่มั้ยคะ...^^
.
.
....ข้อความข้างบนเป็นความเดิมของเรื่องนี้นะคะ...หลังจากเราบอกลาเค้า...เค้ากลับมาหลังจากนั้น 1 สัปดาห์ค่ะ และก็เหมือนเดิม เหมือนไม่
มีอะไรเกิดขึ้น และด้วยที่เเรารักเค้ามาก เราตัดใจไม่มีเค้าไม่ได้ เราต้องทนอยู่กัยสถานะอะไรก็ไม่รู้...เรายังเป็นคนนอกโลกเค้าเหมือนเดิม...เรา
ไม่มีสิทธิถามเรื่องส่วนตัว ...วันหยุดห้ามติดต่อ...ทั้งๆ ที่เค้าก็ไม่ได้มีครอบครัวหรือแฟนที่ชัดเจน ในเฟส เพื่อน ก็ยังแสดงให้เห็นว่าเค้าโสด แต่
ห้ามติดต่อวันหยุด...เราไม่เข้าใจ ทุกวันนี้เหมือนเราเป็นแค่คนที่เค้านอนด้วยกัน ....คุยกันวันละไม่กี่คำ ..ส่งไลน์ไปก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง...พอ
เราจะถอยห่างทีไร เค้าก็จะยื้อไว้...อยากให้ไปหา..อยากเจอ...เรามองว่าเค้าต้องการแค่นอนกับเราเท่านั้น...((ทุกครั้งรับรู้ได้ว่าเค้าพอใจมาก))
เราเครียดกับสถานะภาพนี้มาก....เราไม่อยากเป็นแบบนี้...แต่จะเลิกกับเค้าเด็ดขาด....เราอ่อนแอเกินกว่าจะทำได้...เราทำไม่ได้ซักที...เพื่อนๆ
ช่วยบอกทีได้มั้ยคะ....ว่าเราควรทำยังไงกับเรื่องนี้...สำหรับเราทางออกมันคือปล่อยให้มันจบๆ ไป....แต่มัญหาคือ...เราจะทำให้ตัวเองแข็งแรง
พอที่จะทำแบบนั้นได้ยังไง.....
..profile เราเพื่อเป็นข้อมูลให้เพื่อนๆ ช่วยแนะนำนะคะ...เราเป็นผู้หญิงตัวเล็ก หน้าตาจัดว่าดีพอควร การงานมั่นคง ฐานะเลี้ยงดูตัวเองได้ ไม่
เคยให้เค้าต้องมาดูแลอะไร...แตุสุดท้ายก็ปัญญาอ่อน
.......เพื่อนๆ ช่วยเราคิด แนะนำ หรือจะด่าเราก็ได้นะคะ...เราไม่ไหวแล้ว...ขอบคุณค่ะ...ถ้ารบกวนก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ
...เราขอแท็กห้องแป้งด้วยนะคะ...เพื่อนๆ ผู้หญิงเยอะค่ะ...ขอบคุณ
ตอนนี้สับสนมาก เราจะทำยังไงกับชีวิตดี...
ความคิดเห็นที่ 58
อ่านแล้วฟิวมันมาจริงๆ ค่ะ ขอระบายบ้างนะคะ
เค้าเป็นคนรักคนแรก และคนเดียวของเราค่ะ
เราพบเค้าครั้งแรก ปี 47 ในแชตรูมอะไรซักอย่าง ไทยเมทมั้ง...เค้าแสดงหม้อชัดเจนมาก
จากนั้นก็มาคุยต่อใน MSN คุยบ้างหายบ้าง ตอนนั้นเค้าบอกมีแฟนนะ แต่อยากเจอ มาเจอมั้ย บราๆๆๆ...แบบนี้ จนปี 51 ตอนนั้นเรารู้ตัวว่าชอบเค้า
แต่ในเมื่อเค้ามีแฟน แถมยังออกแนวเจ้าชู้ เสเพล...เราเลยถอย
จากนั้นเราก็ห่างๆ กันไป หลายๆ เดือนจะคุยจะทักกันทีนึง จน ปี 53 ไม่รู้อะไร ทำให้เราคุยกันบ่อยขึ้นๆ เค้ายังพร่ำว่าอยากเจอๆๆ
เราเองด้วยมีใจกับเค้าอยู่แล้ว เราตัดสินใจนัดเจอกัน เค้ามาหาเรา ที่ ตจว. วันที่ 26 ธ.ค. 53
เราตัดสินใจค้างกับเค้า ดูแย่มากใช่มั้ยคะ ไม่รู้อะไรดลใจ อาจเป็นเพราะเราแอบหวังลึกๆ ว่าเค้าคงจะใช่
หลังจากนั้น ก.พ. 54 เรามีโอกาสได้ไปอยู่ใกล้ๆ ในจังหวัดเดียวกัน แต่ภารกิจทำให้เราไม่ได้เจอกันบ่อยนัก
สัมพันธภาพของเราไม่ชัดเจน ไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่น้อง ไม่ใช่แฟน อาจจะเป็นแค่คนที่มีอะไรกันเท่านั้น
พ.ค. 54 เราตัดสินใจ ออกห่าง...เพราะเราไม่ได้ต้องการสัมพันธภาพแบบนี้...มันเจ็บปวดมากสำหรับเรา
เราเดินจากมาเงียบๆ ไม่มีการพูดคุย หรือตกลงอะไรกัน เราหายไปเฉยๆ
เค้าเองก็ไม่ได้ติดตาม หรือจะใส่ใจอะไรนัก ประกอบกับคงจะมีคนอื่นเข้ามา เรื่อยๆ
เราไม่ได้คุยกับเค้าเลย 5 เดือน พ.ย. 54 เค้าโทรกลับมา เข้ามาทักในเฟส แต่ก็นานๆ เราจะคุยกันครั้งนึง เค้าพยายามจะขอเจอ
ถึงจะพอทำใจได้...แต่เรายังเจ็บปวด เราเลยไม่ได้เจอกัน เราคุยกันบ่อยขึ้น จน เดือน พ.ค. 55 เรากลับมาคบกันอีกครั้ง...ในฐานะที่เราคาดหวัง
ว่ามันจะดีขึ้น ครั้งนี้เป็นการคบกันที่ เราชัดเจน เราเจอกันบ่อยขึ้น คุยกันบ่อยขึ้น แต่เรารู้สึกว่าเราอยู่ในฐานะเดิม
และรู้สึกตลอดเวลา ว่าเค้ามีคนอื่น เมื่อคืน เราตัดสินใจ ส่งข้อความบอกเค้า ว่าสำหรับเรา เค้าคือทุกอย่าง ถ้ารักและอยากจะใช้ชีวิตร่วมกันกัน
เราจะรอเค้าติดต่อกับมา แต่ถ้าไม่ เราขออวยพรให้เค้ามีความสุข และขอร้องว่า..อย่ากลับมาทำทำให้เราเจ็บปวดอีกเลย...
ถึงเวลานี้...เราก็ยังไม่ได้รับการติดต่อกลับ ...เราหวังว่าอะไรๆ มันจะค่อยๆ จาง แล้วเราจะค่อยๆ แข็งแรง
ขอโทษนะคะที่เล่าเกินไปนิดนึง...จขกท. ถามแต่วันแรกใช่มั้ยคะ...^^
.
.
....ข้อความข้างบนเป็นความเดิมของเรื่องนี้นะคะ...หลังจากเราบอกลาเค้า...เค้ากลับมาหลังจากนั้น 1 สัปดาห์ค่ะ และก็เหมือนเดิม เหมือนไม่
มีอะไรเกิดขึ้น และด้วยที่เเรารักเค้ามาก เราตัดใจไม่มีเค้าไม่ได้ เราต้องทนอยู่กัยสถานะอะไรก็ไม่รู้...เรายังเป็นคนนอกโลกเค้าเหมือนเดิม...เรา
ไม่มีสิทธิถามเรื่องส่วนตัว ...วันหยุดห้ามติดต่อ...ทั้งๆ ที่เค้าก็ไม่ได้มีครอบครัวหรือแฟนที่ชัดเจน ในเฟส เพื่อน ก็ยังแสดงให้เห็นว่าเค้าโสด แต่
ห้ามติดต่อวันหยุด...เราไม่เข้าใจ ทุกวันนี้เหมือนเราเป็นแค่คนที่เค้านอนด้วยกัน ....คุยกันวันละไม่กี่คำ ..ส่งไลน์ไปก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง...พอ
เราจะถอยห่างทีไร เค้าก็จะยื้อไว้...อยากให้ไปหา..อยากเจอ...เรามองว่าเค้าต้องการแค่นอนกับเราเท่านั้น...((ทุกครั้งรับรู้ได้ว่าเค้าพอใจมาก))
เราเครียดกับสถานะภาพนี้มาก....เราไม่อยากเป็นแบบนี้...แต่จะเลิกกับเค้าเด็ดขาด....เราอ่อนแอเกินกว่าจะทำได้...เราทำไม่ได้ซักที...เพื่อนๆ
ช่วยบอกทีได้มั้ยคะ....ว่าเราควรทำยังไงกับเรื่องนี้...สำหรับเราทางออกมันคือปล่อยให้มันจบๆ ไป....แต่มัญหาคือ...เราจะทำให้ตัวเองแข็งแรง
พอที่จะทำแบบนั้นได้ยังไง.....
..profile เราเพื่อเป็นข้อมูลให้เพื่อนๆ ช่วยแนะนำนะคะ...เราเป็นผู้หญิงตัวเล็ก หน้าตาจัดว่าดีพอควร การงานมั่นคง ฐานะเลี้ยงดูตัวเองได้ ไม่
เคยให้เค้าต้องมาดูแลอะไร...แตุสุดท้ายก็ปัญญาอ่อน
.......เพื่อนๆ ช่วยเราคิด แนะนำ หรือจะด่าเราก็ได้นะคะ...เราไม่ไหวแล้ว...ขอบคุณค่ะ...ถ้ารบกวนก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ
...เราขอแท็กห้องแป้งด้วยนะคะ...เพื่อนๆ ผู้หญิงเยอะค่ะ...ขอบคุณ