ขอออกตัวก่อนนะคะ ว่าเพิ่งสมัครสมาชิกพันทิป
ปัญหาของเราอาจจะเป็นเรื่องเล็กๆในสายตาใคร แต่ตอนนี้เราเหนื่อยมาก ล้ามาก
และนี่เป็นกระทู้ปรึกษาปัญหากระทู้แรก ไม่กล้าปรึกษาพ่อกับแม่ค่ะ กลัวเค้าไม่สบายใจ
เห็นชาวพันทิปส่วนมากเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว คิดว่าอาจจะได้อะไรดีๆค่ะ
(ถ้าอ่านแล้วอย่าตำหนิหนูแรงเลยน้า สภาพจิตใจหนูไม่ค่อยดี 55555)
เรามีเพื่อนกลุ่มนึงนะคะ รวมเราด้วยก็ 9 คน เขียนไว้ก่อน เผื่อใครอ่านเรื่องแล้วลืมชื่อจะได้ไม่งง
คือเรา กบ(สนิทกัน นั่งข้างกัน) ไผ่(อยู่หอเดียวกับกบ) ยา(คนที่เราระบายความรู้สึกด้วย)
ซิงก์(คนที่ทำเหมือนไม่มีอะไร) โย่ง(เพื่อนผช ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์) หนึ่ง(สนิทกับไผ่และใหม่)
ใหม่(แกนนำในการพูดกับเรา) เฟิร์น(คนที่เราหวังจะพึ่ง)
เราสนิทกับกบมากสุด กินข้าวกับกบและคนอื่นๆ กลับบ้านกับกบ
ทำงานกับกบ แล้วพอเทอมนี้กบไปสนิทกับไผ่ เพราะอยู่หอเหมือนกัน
เวลาทำงานก็จะคู่กับไผ่ เราก็ไม่อะไรนะคะ เพราะเราก็รักไผ่มากเหมือนกัน
ทีนี้มีอยู่วันนึง จำไ้ด้ว่าวันพฤหัส เรารู้สึกว่าเราเหมือนจะโดนทิ้งแล้วล่ะ
เราประชดกบว่า "งานกลุ่มน่ะเราอยู่คนเดียวก็ได้ เพราะเราเก่งไง แต่เราไม่อยากมีชีวิตแบบนั้น" (หมายถึงโดดเดี่ยว)
พูดทั้งน้ำตาเลย เราไม่รู้ว่ากบจะเข้าใจมั้ยว่าเราประชด จริงๆเราไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเก่ง หรืออยู่คนเดียวได้
หลังจากพูดกับกบ เราก็ไประบายความรู้สึกกับยา (เพื่อนในกลุ่มอีกคน)
วันศุกร์ก็เลยถามเพื่อนๆทุกคนว่าไม่พอใจอะไรเราหรือเปล่า (กลุ่มเราเคยสัญญากันว่าถ้ามีอะไรจะบอก)
เค้าก็บอกเรานะคะ (นำโดยใหม่ วันนั้นไม่มีซิงก์เพราะกลับบ้านก่อน โย่งไม่มาโรงเรียน) คุยกันนานมาก สรุปได้ประมาณว่า
1. เราไม่ค่อยให้ลอกงาน เหมือนเห็นแก่ตัว (จริงๆเราอยากให้เค้าทำเอง จะได้ทำข้อสอบได้)
2. เวลาแบ่งกลุ่มทำงาน 4-5 คน เราจะเอาไผ่กับกบไปอยู่กับเรา ทำให้ใหม่ต้องอยู่กับซิงก์และโย่ง (ซึ่งไม่ค่อยช่วยงาน)
และเราก็ไม่เคยถามไม่เคยใส่ใจ ว่าใหม่จะเหนื่อยมั้ย ทำไหวรึเปล่า ขอสารภาำพตามตรงนะคะ ว่าเราลืมคิดถึงใจใหม่จริงๆ
แต่ที่เราเอากบและไผ่มาอยู่กับเรา เพราะเราสนิทกับเค้ามากกว่าคนอื่นๆ
3. มีอยู่งานนึงเราต้องอยู่กับซิงก์และโย่ง เราเผลอหลุดปากไปกับยาว่า เราต้องอยู่กับ2คนนี้จริงดิ? เฮ้ออออ
แต่ไม่เป็นไรหรอก ใหม่รับมาหลายงานละ งานนี้เราอยู่กับ2คนนี้ก็ได้ (อันนี้เพื่อนไม่ได้พูดค่ะ แต่เรานึกได้)
4. ไผ่บอกเราว่า เราเข้มงวดเกินไป เอาแต่ใจเกินไป (ประมาณนี้) เหมือนเวลาำทำงานกลุ่ม
เราจะแบ่งว่าให้คนนี้ำทำอันนี้ คนโน้นทำอันโน้น ซึ่งบางทีเค้าก็ไม่อยากทำ แล้วเราก็จะโกรธ
เราตกใจมากที่ไผ่รู้สึกกับเราแบบนี้ โคตรรู้สึกผิด แต่เรามั่นใจนะคะว่าเราไม่ไ้ด้โกรธเค้า ไม่ว่าตอนทำงานกลุ่มกันหรือว่าตอนนี้
อารมณ์ตอนนั้นเรารู้สึกผิดมากกกกกกกก ร้องไห้แบบสุดๆ เสียใจว่าเราทำให้คนรอบข้างอึดอัด ลำบากใจขนาดนี้เลยหรอ
เราเลยขอโอกาสว่าจะปรับตัวใหม่ เพื่อนๆก็บอกว่าโอเค เรากอดกบร้องไห้และบอกกบว่าทำไมกบไม่บอกเรา เราขอโทษจริงๆ
กบน้ำตาคลอแล้วบอกว่า "ไม่เป็นไร หลังจากนี้ก็พยายามปรับตัวเยอะๆนะ"
ใหม่ก็บอกเราประมาณว่า "หลังจากวันนี้พวกเราก็ขอทำใจนิดนึงนะ"
อันนี้เราเข้าใจค่ะ ความรู้สึกที่เสียไปมันไม่ได้กลับมาง่ายๆ เราบอกว่าเราจะปรับปรุงตัว แล้วเราจะรอ
วันจันทร์ต่อมา เราก็ยุ่งกับกิจกรรมสุนทรภู่ทั้งอาทิตย์ ก็ห่างเพื่อนๆไปนะคะ
พอวันพฤหัส-ศุกร์ เราเห็นได้ชัดมากว่ายาไม่อยากคุยกับเรา ทำเมินเราสุดๆ
ตอนนั้นใจแป้วมาก แต่ตั้งใจไว้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะไม่ร้องไห้ให้เ้ค้าเห็น
น้ำตาไม่ช่วยอะไร นอกจากจะดูน่าสมเพชและเรียกร้องความสนใจ ถ้าจะร้องไห้ต้องที่บ้านเท่านั้น
วันจันทร์ถัดจากนั้น เราไม่ไปโรงเรียนค่ะ เพราะไม่มีแรงไปเรียน มันหมดกำลังใจ
วันอังคารเราก็ไป คาบแรกศิลปะ เราเอาสมุดแพลนเนอร์ที่ำทำไว้ไปให้กบ อยากให้กบไว้จดว่าเืดือนไหนต้องทำอะไร
เพราะคิวเด็กม.6ค่อนข้างจะยุ่ง แต่เราก็ไม่ได้พูดอะไีรกับกบนะคะ ให้เฉยๆ
คาบต่อมาคือลีลาศ เราคู่กับยาค่ะ แต่เราคิดว่ายาคงลำบากใจ เราเลยโดดคาบนั้น
และมารู้ทีหลังว่ายาก็ไม่ไปเรียนเหมือนกัน (สงสัยกลัวเราไปเรียน)
ตอนบ่ายๆ นั่งเรียนข้างๆกบ กบบอกว่า "สมุดอ่ะ ขอบคุณมากนะ"
วันที่เราไปโรงเรียน ก็อยู่กับเฟิร์น (เพราะเฟิร์นยังพูดกับเรา) ซิงก์(รู้เรื่องทั้งหมดแต่ทำเหมือนไม่มีอะไร)
โย่ง (ไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ) สามคนนี้ัยังคุย ยังเดินกับเราค่ะ
เราพยายามปรับตัว ให้เพื่อนลอกงาน (ถึงมันจะำทำร้ายเพื่อนก็เถอะ)
พยายามจะช่วยงานกลุ่มโดยไม่เป็นผู้นำ (กลัวทำเพื่อนลำบากใจ กลัวจู้จี้เค้าอีก)
แต่เรารู้สึกว่า มันไม่ช่วยอะไรเลย เพราะเพื่อนๆคือกบ หนึ่ง ยา ไผ่ ไม่พูดกับเรา
เรารู้สึกเหมือนเป็นคนนอก แล้วความรู้สึกเป็นคนนอกเนี่ย มันจะทำให้เราไม่กล้าทำอะไรเลยนะคะ
ไม่กล้าแบ่งอะไรให้ ไม่กล้าช่วยอะไร เวลาเค้าไม่รู้อะไรแต่เรารู้ เราก็ไม่กล้าบอก
เราเลยคิดว่าความสัมพันธ์ของเรากับเพื่อนไม่ดีขึ้นแน่ๆ เพราะแบบนี้เราดูเห็นแ่ก่ตัวมากกว่าเดิมอีก
จุดเสียใจและไม่เข้าใจมากๆมาอยู่ที่วันพฤหัส
อยู่ๆ กบก็มาลากโต๊ะตัวเอง (ที่ติดกับเรา) ออกไปนั่งข้างยาด้านหลัง
แล้วย้ายโต๊ะว่าง มาไว้ข้างเราแทน โดยไม่พูดอะไรกับเราซักคำ
เราเสียใจมาก กลั้นน้ำตาไว้แทบไม่อยู่ ในหัวมีแต่คำถามว่าทำไม?
กบตั้งสเตตัสว่า อันฟอลแล้วอย่าลืมอันเฟรนด์นะคะ แล้วแท็กยา
เรารู้ว่าหมายถึงเราค่ะ เราอันฟอลทวิตเตอร์พวกเขา แล้วก็ำทำวิธีที่ให้เค้าอันฟอลเราด้วย
เพราะเราจะพร่ำเพ้อเรื่องเพื่อนในทวิต เราไม่อยากให้เค้าเห็น
เมื่อวาน กบเอาสมุดแพลนเนอร์มาคืนเรา พร้อมกับหนังสือที่เราให้ืยืม
เราบอกกบว่า เห้ยสมุดนี้เราทำให้ ไม่ได้จะเอาคืน กบยิ้มแล้วส่ายหน้า ทำนองว่าไม่เอา
เสียใจจนไม่รู้จะพูดยังไง หัวเราะเยาะตัวเอง
พอตกดึก เฟิร์นตั้งสเตตัส ประมาณว่ารอคอยวันหยุด วันเข้าพรรษาแล้วแท็กเพื่อนทุกคนยกเว้นเรา
เมื่อกี้สดๆร้อนๆ ยาตั้งสเตตัส กูว่าสมควร ตาสว่างแระ แท็กกบ
เราก็รู้ว่าหมายถึงเรา แต่ที่เราเสียใจคือ กบเม้นว่า "หัวเริ่มมีกลิ่น"
สมเพชตัวเองจังค่ะวันนี้ เพื่อนรักบอกว่าเราเป็นหมาหัวเน่าซะแล้ว
และอีกสเตตัส "สนุกมากมั้ยคะ ที่อยู่คนเดียว"
และขณะที่เรากำลังพิมพ์กระทู้นี้ ก็มีสเตตัสโผล่มาอีกแล้ว
"เพื่อนในกลุ่มต้องมีความสำคัญเท่าๆกัน ไม่ใช่รักใครมากกว่าก็ให้ของกับคนนั้น
เพื่อนพอมันรู้ใครๆก็เสียใจเว่ย ไม่งั้นเค้าไม่เรียกกันว่า เพื่อนหรอก ชัดยังอ่ากับการกระทำครั้งล่าสุดอ่ะ."
เราอึ้ง ตัวสั่นไปหมด นี่ทุกคนเค้าห่างเหินกับเราเพิ่มเพราะเค้าโกรธเราเรื่องนี้หรอ
เรื่องที่เราให้สมุดกบหรอ หรือว่ายังมีเรื่องอะไรอีก ?
เราให้สมุดกบคนเดียวเพราะหมึกบ้านเราหมดแค่นั้น
ถึงขั้นต้องทิ้งกันเลยหรอ ถ้ามีเรื่องอื่นอีกทำไมไม่พูดกันให้หมด
ถ้ามีเรื่องใหม่ทำไมต้องอัพสเตตัส ทำไมไม่ด่าเรามาเลย
มีคนบอกเราว่า ถามไปตรงๆ ให้พูดตรงๆ
แต่.. แค่เรามองหน้าพวกเค้า เห็นสายตาที่เค้ามองมาทางเรา
เราก็ไม่มีแีรงจะอ้าปากพูดอะไรเลย..
ถ้าใครอ่านถึงบรรทัดนี้ ขอบคุณมากจริงๆนะคะ ใกล้จบแล้วค่ะ
เราเคยโดนเพื่อนทิ้งตอนม.3 เพราะเรื่องเข้าใจผิดว่าเราไปชอบรุ่นพี่คนเดียวกับเืพื่อนในกลุ่ม
เราจึงย้ายโรงเรียน ตอนเข้าม.4ใหม่ กบมานั่งข้างเราเพราะเห็นว่ามาจากโรงเรียนเดียวกัน
เราบอกกบว่า เรานิสัยไม่ดีนะ เราเคยโดนเพื่อนทิ้ง นั่งข้างเราน่ะได้ แต่ไม่ต้องเป็นเพื่อนสนิทเราหรอก
กบบอกว่า "ไม่นะ เราไม่ใช่คนทิ้งเพื่อน มีปัญหาอะไรเรา้ต้องบอก ช่วยกันปรับ เราทะเลาะกับเพื่อนเก่าเราตั้งหลายครั้ง
ยังไม่เคยทิ้งมันเลย ไม่ต้องห่วง สัญญาว่าจะไม่ทิ้ง"
กบจะรู้มั้ย ว่าคำพูดนี้มันไม่เคยจางจากหูเราเลย "ไม่นะ เราไม่ใช่คนทิ้งเพื่อน"
ถ้างั้น..ที่กบทิ้งเรา แปลว่าเราไม่ใช่เพื่อนกบแล้วสินะ
เศร้าจังค่ะ ทำยังไงต่อไปดีคะ เหนื่อยมากๆเลย
มีต่อ (ความคิดเห็นที่ 12-13-15-18-19)
ระบาย+ขอคำปรึกษาเรื่องเพื่อน (ปัญหาวัยรุ่น) รบกวนช่วยตอบหน่อยนะคะ
ปัญหาของเราอาจจะเป็นเรื่องเล็กๆในสายตาใคร แต่ตอนนี้เราเหนื่อยมาก ล้ามาก
และนี่เป็นกระทู้ปรึกษาปัญหากระทู้แรก ไม่กล้าปรึกษาพ่อกับแม่ค่ะ กลัวเค้าไม่สบายใจ
เห็นชาวพันทิปส่วนมากเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว คิดว่าอาจจะได้อะไรดีๆค่ะ
(ถ้าอ่านแล้วอย่าตำหนิหนูแรงเลยน้า สภาพจิตใจหนูไม่ค่อยดี 55555)
เรามีเพื่อนกลุ่มนึงนะคะ รวมเราด้วยก็ 9 คน เขียนไว้ก่อน เผื่อใครอ่านเรื่องแล้วลืมชื่อจะได้ไม่งง
คือเรา กบ(สนิทกัน นั่งข้างกัน) ไผ่(อยู่หอเดียวกับกบ) ยา(คนที่เราระบายความรู้สึกด้วย)
ซิงก์(คนที่ทำเหมือนไม่มีอะไร) โย่ง(เพื่อนผช ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์) หนึ่ง(สนิทกับไผ่และใหม่)
ใหม่(แกนนำในการพูดกับเรา) เฟิร์น(คนที่เราหวังจะพึ่ง)
เราสนิทกับกบมากสุด กินข้าวกับกบและคนอื่นๆ กลับบ้านกับกบ
ทำงานกับกบ แล้วพอเทอมนี้กบไปสนิทกับไผ่ เพราะอยู่หอเหมือนกัน
เวลาทำงานก็จะคู่กับไผ่ เราก็ไม่อะไรนะคะ เพราะเราก็รักไผ่มากเหมือนกัน
ทีนี้มีอยู่วันนึง จำไ้ด้ว่าวันพฤหัส เรารู้สึกว่าเราเหมือนจะโดนทิ้งแล้วล่ะ
เราประชดกบว่า "งานกลุ่มน่ะเราอยู่คนเดียวก็ได้ เพราะเราเก่งไง แต่เราไม่อยากมีชีวิตแบบนั้น" (หมายถึงโดดเดี่ยว)
พูดทั้งน้ำตาเลย เราไม่รู้ว่ากบจะเข้าใจมั้ยว่าเราประชด จริงๆเราไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเก่ง หรืออยู่คนเดียวได้
หลังจากพูดกับกบ เราก็ไประบายความรู้สึกกับยา (เพื่อนในกลุ่มอีกคน)
วันศุกร์ก็เลยถามเพื่อนๆทุกคนว่าไม่พอใจอะไรเราหรือเปล่า (กลุ่มเราเคยสัญญากันว่าถ้ามีอะไรจะบอก)
เค้าก็บอกเรานะคะ (นำโดยใหม่ วันนั้นไม่มีซิงก์เพราะกลับบ้านก่อน โย่งไม่มาโรงเรียน) คุยกันนานมาก สรุปได้ประมาณว่า
1. เราไม่ค่อยให้ลอกงาน เหมือนเห็นแก่ตัว (จริงๆเราอยากให้เค้าทำเอง จะได้ทำข้อสอบได้)
2. เวลาแบ่งกลุ่มทำงาน 4-5 คน เราจะเอาไผ่กับกบไปอยู่กับเรา ทำให้ใหม่ต้องอยู่กับซิงก์และโย่ง (ซึ่งไม่ค่อยช่วยงาน)
และเราก็ไม่เคยถามไม่เคยใส่ใจ ว่าใหม่จะเหนื่อยมั้ย ทำไหวรึเปล่า ขอสารภาำพตามตรงนะคะ ว่าเราลืมคิดถึงใจใหม่จริงๆ
แต่ที่เราเอากบและไผ่มาอยู่กับเรา เพราะเราสนิทกับเค้ามากกว่าคนอื่นๆ
3. มีอยู่งานนึงเราต้องอยู่กับซิงก์และโย่ง เราเผลอหลุดปากไปกับยาว่า เราต้องอยู่กับ2คนนี้จริงดิ? เฮ้ออออ
แต่ไม่เป็นไรหรอก ใหม่รับมาหลายงานละ งานนี้เราอยู่กับ2คนนี้ก็ได้ (อันนี้เพื่อนไม่ได้พูดค่ะ แต่เรานึกได้)
4. ไผ่บอกเราว่า เราเข้มงวดเกินไป เอาแต่ใจเกินไป (ประมาณนี้) เหมือนเวลาำทำงานกลุ่ม
เราจะแบ่งว่าให้คนนี้ำทำอันนี้ คนโน้นทำอันโน้น ซึ่งบางทีเค้าก็ไม่อยากทำ แล้วเราก็จะโกรธ
เราตกใจมากที่ไผ่รู้สึกกับเราแบบนี้ โคตรรู้สึกผิด แต่เรามั่นใจนะคะว่าเราไม่ไ้ด้โกรธเค้า ไม่ว่าตอนทำงานกลุ่มกันหรือว่าตอนนี้
อารมณ์ตอนนั้นเรารู้สึกผิดมากกกกกกกก ร้องไห้แบบสุดๆ เสียใจว่าเราทำให้คนรอบข้างอึดอัด ลำบากใจขนาดนี้เลยหรอ
เราเลยขอโอกาสว่าจะปรับตัวใหม่ เพื่อนๆก็บอกว่าโอเค เรากอดกบร้องไห้และบอกกบว่าทำไมกบไม่บอกเรา เราขอโทษจริงๆ
กบน้ำตาคลอแล้วบอกว่า "ไม่เป็นไร หลังจากนี้ก็พยายามปรับตัวเยอะๆนะ"
ใหม่ก็บอกเราประมาณว่า "หลังจากวันนี้พวกเราก็ขอทำใจนิดนึงนะ"
อันนี้เราเข้าใจค่ะ ความรู้สึกที่เสียไปมันไม่ได้กลับมาง่ายๆ เราบอกว่าเราจะปรับปรุงตัว แล้วเราจะรอ
วันจันทร์ต่อมา เราก็ยุ่งกับกิจกรรมสุนทรภู่ทั้งอาทิตย์ ก็ห่างเพื่อนๆไปนะคะ
พอวันพฤหัส-ศุกร์ เราเห็นได้ชัดมากว่ายาไม่อยากคุยกับเรา ทำเมินเราสุดๆ
ตอนนั้นใจแป้วมาก แต่ตั้งใจไว้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะไม่ร้องไห้ให้เ้ค้าเห็น
น้ำตาไม่ช่วยอะไร นอกจากจะดูน่าสมเพชและเรียกร้องความสนใจ ถ้าจะร้องไห้ต้องที่บ้านเท่านั้น
วันจันทร์ถัดจากนั้น เราไม่ไปโรงเรียนค่ะ เพราะไม่มีแรงไปเรียน มันหมดกำลังใจ
วันอังคารเราก็ไป คาบแรกศิลปะ เราเอาสมุดแพลนเนอร์ที่ำทำไว้ไปให้กบ อยากให้กบไว้จดว่าเืดือนไหนต้องทำอะไร
เพราะคิวเด็กม.6ค่อนข้างจะยุ่ง แต่เราก็ไม่ได้พูดอะไีรกับกบนะคะ ให้เฉยๆ
คาบต่อมาคือลีลาศ เราคู่กับยาค่ะ แต่เราคิดว่ายาคงลำบากใจ เราเลยโดดคาบนั้น
และมารู้ทีหลังว่ายาก็ไม่ไปเรียนเหมือนกัน (สงสัยกลัวเราไปเรียน)
ตอนบ่ายๆ นั่งเรียนข้างๆกบ กบบอกว่า "สมุดอ่ะ ขอบคุณมากนะ"
วันที่เราไปโรงเรียน ก็อยู่กับเฟิร์น (เพราะเฟิร์นยังพูดกับเรา) ซิงก์(รู้เรื่องทั้งหมดแต่ทำเหมือนไม่มีอะไร)
โย่ง (ไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ) สามคนนี้ัยังคุย ยังเดินกับเราค่ะ
เราพยายามปรับตัว ให้เพื่อนลอกงาน (ถึงมันจะำทำร้ายเพื่อนก็เถอะ)
พยายามจะช่วยงานกลุ่มโดยไม่เป็นผู้นำ (กลัวทำเพื่อนลำบากใจ กลัวจู้จี้เค้าอีก)
แต่เรารู้สึกว่า มันไม่ช่วยอะไรเลย เพราะเพื่อนๆคือกบ หนึ่ง ยา ไผ่ ไม่พูดกับเรา
เรารู้สึกเหมือนเป็นคนนอก แล้วความรู้สึกเป็นคนนอกเนี่ย มันจะทำให้เราไม่กล้าทำอะไรเลยนะคะ
ไม่กล้าแบ่งอะไรให้ ไม่กล้าช่วยอะไร เวลาเค้าไม่รู้อะไรแต่เรารู้ เราก็ไม่กล้าบอก
เราเลยคิดว่าความสัมพันธ์ของเรากับเพื่อนไม่ดีขึ้นแน่ๆ เพราะแบบนี้เราดูเห็นแ่ก่ตัวมากกว่าเดิมอีก
จุดเสียใจและไม่เข้าใจมากๆมาอยู่ที่วันพฤหัส
อยู่ๆ กบก็มาลากโต๊ะตัวเอง (ที่ติดกับเรา) ออกไปนั่งข้างยาด้านหลัง
แล้วย้ายโต๊ะว่าง มาไว้ข้างเราแทน โดยไม่พูดอะไรกับเราซักคำ
เราเสียใจมาก กลั้นน้ำตาไว้แทบไม่อยู่ ในหัวมีแต่คำถามว่าทำไม?
กบตั้งสเตตัสว่า อันฟอลแล้วอย่าลืมอันเฟรนด์นะคะ แล้วแท็กยา
เรารู้ว่าหมายถึงเราค่ะ เราอันฟอลทวิตเตอร์พวกเขา แล้วก็ำทำวิธีที่ให้เค้าอันฟอลเราด้วย
เพราะเราจะพร่ำเพ้อเรื่องเพื่อนในทวิต เราไม่อยากให้เค้าเห็น
เมื่อวาน กบเอาสมุดแพลนเนอร์มาคืนเรา พร้อมกับหนังสือที่เราให้ืยืม
เราบอกกบว่า เห้ยสมุดนี้เราทำให้ ไม่ได้จะเอาคืน กบยิ้มแล้วส่ายหน้า ทำนองว่าไม่เอา
เสียใจจนไม่รู้จะพูดยังไง หัวเราะเยาะตัวเอง
พอตกดึก เฟิร์นตั้งสเตตัส ประมาณว่ารอคอยวันหยุด วันเข้าพรรษาแล้วแท็กเพื่อนทุกคนยกเว้นเรา
เมื่อกี้สดๆร้อนๆ ยาตั้งสเตตัส กูว่าสมควร ตาสว่างแระ แท็กกบ
เราก็รู้ว่าหมายถึงเรา แต่ที่เราเสียใจคือ กบเม้นว่า "หัวเริ่มมีกลิ่น"
สมเพชตัวเองจังค่ะวันนี้ เพื่อนรักบอกว่าเราเป็นหมาหัวเน่าซะแล้ว
และอีกสเตตัส "สนุกมากมั้ยคะ ที่อยู่คนเดียว"
และขณะที่เรากำลังพิมพ์กระทู้นี้ ก็มีสเตตัสโผล่มาอีกแล้ว
"เพื่อนในกลุ่มต้องมีความสำคัญเท่าๆกัน ไม่ใช่รักใครมากกว่าก็ให้ของกับคนนั้น
เพื่อนพอมันรู้ใครๆก็เสียใจเว่ย ไม่งั้นเค้าไม่เรียกกันว่า เพื่อนหรอก ชัดยังอ่ากับการกระทำครั้งล่าสุดอ่ะ."
เราอึ้ง ตัวสั่นไปหมด นี่ทุกคนเค้าห่างเหินกับเราเพิ่มเพราะเค้าโกรธเราเรื่องนี้หรอ
เรื่องที่เราให้สมุดกบหรอ หรือว่ายังมีเรื่องอะไรอีก ?
เราให้สมุดกบคนเดียวเพราะหมึกบ้านเราหมดแค่นั้น
ถึงขั้นต้องทิ้งกันเลยหรอ ถ้ามีเรื่องอื่นอีกทำไมไม่พูดกันให้หมด
ถ้ามีเรื่องใหม่ทำไมต้องอัพสเตตัส ทำไมไม่ด่าเรามาเลย
มีคนบอกเราว่า ถามไปตรงๆ ให้พูดตรงๆ
แต่.. แค่เรามองหน้าพวกเค้า เห็นสายตาที่เค้ามองมาทางเรา
เราก็ไม่มีแีรงจะอ้าปากพูดอะไรเลย..
ถ้าใครอ่านถึงบรรทัดนี้ ขอบคุณมากจริงๆนะคะ ใกล้จบแล้วค่ะ
เราเคยโดนเพื่อนทิ้งตอนม.3 เพราะเรื่องเข้าใจผิดว่าเราไปชอบรุ่นพี่คนเดียวกับเืพื่อนในกลุ่ม
เราจึงย้ายโรงเรียน ตอนเข้าม.4ใหม่ กบมานั่งข้างเราเพราะเห็นว่ามาจากโรงเรียนเดียวกัน
เราบอกกบว่า เรานิสัยไม่ดีนะ เราเคยโดนเพื่อนทิ้ง นั่งข้างเราน่ะได้ แต่ไม่ต้องเป็นเพื่อนสนิทเราหรอก
กบบอกว่า "ไม่นะ เราไม่ใช่คนทิ้งเพื่อน มีปัญหาอะไรเรา้ต้องบอก ช่วยกันปรับ เราทะเลาะกับเพื่อนเก่าเราตั้งหลายครั้ง
ยังไม่เคยทิ้งมันเลย ไม่ต้องห่วง สัญญาว่าจะไม่ทิ้ง"
กบจะรู้มั้ย ว่าคำพูดนี้มันไม่เคยจางจากหูเราเลย "ไม่นะ เราไม่ใช่คนทิ้งเพื่อน"
ถ้างั้น..ที่กบทิ้งเรา แปลว่าเราไม่ใช่เพื่อนกบแล้วสินะ
เศร้าจังค่ะ ทำยังไงต่อไปดีคะ เหนื่อยมากๆเลย
มีต่อ (ความคิดเห็นที่ 12-13-15-18-19)