ฉันมีรุ่นน้องอยู่คนหนึ่ง เราต่างกัน 2 ปี เราเรียนที่เดียวกับตอนประถม
พวกเรารู้จักกันตอนที่พวกเราเข้าค่ายที่โรงเรียน เราเริ่มเล่นกัน และสนิทกันมากเลยตอนเข้าค่าย พูดคุยกันเหมือนรู้จักกันมาก่อนหน้านี้ทั้งๆที่ไม่รู้จักกันมาก่อนหน้านี้เลย คุยก็ยังไม่เคยด้วยซ่ำ พวกเราคุยกันได้ทุกเรื่อง เหมือนเป็นพี่น้องกันจริงๆ แล้วตอนนั้น หนูมีความรู้สึกดีดีกับเขา ทั้งๆที่เป็นรุ่นน้อง หนูรักเขาตอนนั้นหนูรู้ทันที แต่หนูก็ต้องตัดใจ เพราะความรักในวัยเด็กไม่เคยยืนยาว..
แล้วพอหลังจากจบการเข้าค่าย หนูกับเขาก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย
หนูไปเข้าโรงเรียนๆหนึ่ง ที่อยู่ใกล้โรงเรียนประถมที่เคยเรียน ตอนนี้หนูอยู่ในระดับชั้นม.3 รุ่นน้องที่เคยรุ้จักกันตอนเข้าค่ายก็เข้ามาโรงเรียนเดียวกับหนู วันหนึ่งหนูเจอเข้าที่โรงเรียน เพราะหนูไม่เคยลืมเขา หนูเลยมองเขาตอนที่เขาเดินผ่าน เขาก็มองกลับจนเขาลับตา หลังจากนั้น หนูก็มีเฟสเขา แล้วเราก็เริ่มพูดคุยกันอีกครั้ง หนูเกิดข้อสงสัยเลยถามเขาไปว่า "จำได้เราได้ไหม?" หลังจากถามไปเขาตอบกลับมาว่า "แน่นอน จำได้สิ ทำไมจะจำไม่ได้" หนูเกิดความสงสัยขึ้นมา ทั้งๆที่ไม่ได้คุยกันตั้งแต่จบประถม ทำไมเขายังจำได้ โรงเรียนเก่าก็ไปเยี่ยมบ้างแต่ก็ไม่ค่อยเจอกับเขา และเขาบอกว่าจำได้ แถมบอกอีกว่า "ไม่รู้เหมือนกันทำไมถึงจำได้ บอกได้คำเดียวว่าจำได้" พวกคุณที่อ่านคิดว่าไงค่ะ?
รุ่นน้องคิดยังไงกับหนู?