ดิฉัน เป็นคนหนึ่ง ที่เคยตั้้งปณิธานไว้ว่า ถ้ามีลูก จะไม่เลี้ยงลูกด้วยเทคโนโลยีจนเกินงาม แต่จะสอนลูกบ้างให้รู้ และทันเท่านั้น
แต่.... พอเอาเข้าจริง ๆ.... ตอนนี้ดิฉันมีลูก 2 คนแล้ว คนโตเข้าโรงเรียนชั้นประถม ส่วนคนเล็กกำลังอยู่ในวัยซน
พอเอาเข้าจริง ... การเลี้ยงลูกยากกว่าที่คิดแฮะ ลูกคนโต พอเข้าโรงเรียน ไปเีรียนกวดวิชา เห็นเพื่อน ๆ พก โทรศัพท์ แทปเลต (ทั้งที่โรงเรียนห้าม) เค้าก็อยากมี อยากได้ อยาก.... ตามประสาเด็ก แต่ลูกไม่เคยร้องขอ ไม่เคยงอแง (ดิฉันสอนลูกให้ใช้เครื่องมือพวกนี้เป็นตั้งแต่ 2 ขวบ)
ลูกไม่ติดเกมส์ ไม่เรียกร้อง หาสิ่งพวกนี้ แต่ก็ใช้บ้าง
.........ตอนนี้ ลูกขึ้นชั้น ป.1 โรงเรียนแห่งหนึ่ง ในต่างจังหวัด มีชื่อแห่งหนึ่ง ..........
ดิฉันไปรับ ไปส่งลูกทุกวัน ช่วงที่ไปรับตอนเย็น มีวันนึง แอบดูลูก ลูกนั่งซึม มองเพื่อน ๆ เล่น แทปเลต กัน ดิฉันเห็น รู้สึกสงสารลูกมาก
มองเด็กแต่ละคน พกโทรศัพท์กันหมด ทำให้รู้สึกว่า ถ้า ผปค. ทุกคน หันมาร่วมมือกัน ไม่นำสิ่งของพวกนี้มา ก็ไม่เกิดการเรียนแบบกัน
.....คนอื่นอาจมองว่าดิฉันปิดกั้นลูก แต่ลูกของดิฉันใช่ว่าจะไม่เคยได้ใช้ เพราะวันหยุด ก็ให้เล่นโทรศัพท์ของแม่อยู่แล้ว
ดิฉันควรทำเช่นไร ทำไมเลี้ยงลูกสมัยนี้ ถึงยากเพียงนี้ ...
ว่าง ๆ จะมาเล่าพฤติกรรมของเจ้าลูกชายคนโตต่อค่ะ