เข้าวัดที่ไรใจมันสงบดีจัง

คือในชีวิตประจำวันของเราในบางทีมันก็ต้องมีเรื่องให้ทุกข์ ให้กังวล ให้หว้าวุ่นใจ พยายามดึงตัวเองให้มีสติ ไม่ปล่อยใจให้หว้าวุ่นตามอารมณ์ แต่มันทำยากมากๆ  แต่เมื่อไหร่ที่ได้เข้าไปนั่งในโบสถ์เหมือนโดนกดปุ่ม สติ สมาธิ ทันที แค่ได้ก้มกราบพระประธาน และนั่งมองท่านนิ่งๆ มันก็รู้สึกสงบในใจทันที ไม่ว่าจะวุ่นวายใจมาแค่ใหน เหน็ดเหนื่อยแค่ใหน ก็หายทันที เป็นความรู้สึกดีจนไม่อยากลุกออกจากตรงนั้นเลยค่ะ

ตอนนี้ชีวิตเรามีพร้อมทุกอย่าง เงินทอง ครอบครัว ที่อยู่อาศัย วัตถุปรนเปรอต่างๆ  แต่มันกลับรู้สึกอิ่มๆ ไม่อยากได้อยากดีอะไรอีก มองเสื้อผ้ามากมายในตู้ ที่ซื้อมาจนใส่ไม่ครบ หรือลืมไปแล้วว่ามีอยู่ มันอนาถใจตัวเองว่าจะซื้อมาให้เป็นทุกข์ทำไมนัก ใหนจะต้องซักต้องรีด เยอะแยะไปหมด

เคยมองเพื่อนๆ มีลูกแสนน่ารัก เคยคิดว่าถ้าเรามีคงดี แต่พอย้อนมองตัวเอง เราพร้อมจริงเหรอที่จะมีห่วง เด็กเค้าก็น่ารักตามวัย ต่อไปเค้าโตเค้าก็กลายเป็นผู้ใหญ่เหมือนเรานี่ล่ะ สิ่งที่เราเห็นในตอนนี้มันไม่ใช่สิ่งที่จะเป็นไปตลอด เราไม่อยากเพิ่มห่วงให้ตัวเองอรก เกิด แก่ เจ็บ ตาย วนๆเวียนๆไปแบบนี้ไม่จบสิ้น มันปลงๆยังไงบอกไม่ถูก

เราคิดไว้ว่าต่อไปข้างหน้า หากแฟนเราไม่อยู่กับเราแล้ว พ่อแม่ไม่ได้อยู่ให้ดูแลแล้ว เราคงเป็นอิสระจากห่วงมากขึ้นและ เราคงเลือกเดินบนทางอีกสาย ทางที่จะพาใจเราให้สงบได้อย่างถาวรซะที ตอนนี้เราอายุ 34 ปี นึกอยู่ทุกวันว่า การได้เกิดมาเป็นมนุษย์ชาตินี้มันมีค่ามากมายนัก เราควรจะเร่งรีบทำความดี สร้างบุญกุศล ไม่รู้ว่าบุญเก่าจะหมดวันใหน เราไม่อยากประมาทกับการใช้ชีวิตเลยจริงๆ


ขอบคุณมากนะคะที่อ่านจนจบ ..........