นั่งครึ้มๆ อ่านเรื่องความรักของคนอื่นทำให้นึกถึงเรื่องราวความรักของตัวเองเมื่อครั้งวันวาน อยากเอามาเล่าและฝากข้อคิดหนึ่งว่า คนเราอย่าดูคนที่ภายนอก ขอให้ศึกษากันก่อน บางคนหน้าตาไม่ดีแต่นิสัยดีก็มีมาก แต่กลับกันคนบางคนหน้าตาดี แต่นิสัยแย่ๆก็มีให้เห็นถมไป ดังนั้นหน้าตาการันตีนิสัยไม่ได้ค่ะ เราเป็นคนหนึ่งที่คนอื่นมักบอกว่าเรามีแฟนไม่หล่อ ทำไมไม่หาแฟนหน้าตาดีกว่านี้ เราไม่ได้เป็นคนที่หน้าตาดีและก็ไม่ได้คิดว่าจะต้องมีแฟนที่หน้าตาดี คำว่าหน้าตาดี เรานิยามไม่เป็น แต่คำว่านิสัยดี เราพอจะเห็นภาพได้ มันเป็นสิ่งที่สัมผัสได้ด้วยหัวใจ ดังนั้นหากเราต้องการมีแฟนหรือคู่ชีวิตสักคนเราควรจะดูที่ความดีมากกว่า เราไม่เคยอิจฉาคนที่มีแฟนหล่อๆเพราะเราคิดว่าคนที่ยืนอยู่ข้างๆเราทุกวันนี้คือ คนที่ใช่แล้ว เราไม่อายที่จะควงแฟนเราไปไหน เราภูมิใจที่เราเลือกคนๆนี้ถึงใครจะมองว่าไม่สมกัน
ขอเล่าย้อนไปเมื่อ 7 ปีที่แล้ว....
วันนั้นที่เรายืนรอรถเมล์ที่ข้างรั้วโรงเรียน แต่ทำไมวันนั้นรถถึงไม่มาสักที 5 โมงเย็นก็แล้ว 5 โมงครึ่งก็แล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววใดๆ เป็นธรรมดาที่เด็กกิจกรรมอย่างเราจะกลับบ้านเย็น เพราะต้องอยู่ช่วยครูหลังเลิกเรียน ก็จะกลับบ้านราวๆเวลานี้ รถก็มาราวๆประมาณเวลานี้ แต่ไหงวันนี้ไม่มาหนอ ครุ่นคิดแล้วถ้าไม่มาเราจะกลับบ้านยังไง ตอนนั้นอยู่ ม.6 เทอม 2 กำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย ขณะที่กำลังกังวลใจอยู่ ก็มีรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งขับผ่านมาพร้อมเสียงตะโกนว่า “ (ชื่อเรา) รอแปบนึงนะ อย่าไปไหนนะ เดี๋ยวเรามา” ตอนนั้นเราทำหน้างง คิดในใจใคร !!!! ก็มีเสียงมาอีก “ นะๆ รอแปปนึงนะ เราไปส่งเพื่อนแปบนึง ตรงซอยข้างหน้านี้แหละเดี๋ยวเรามา “ เราก็ไม่ได้พูดอะไร กำลังยืนงง เฮ้ย ใครอะ รู้จักชื่อเราด้วย แสดงว่ารู้จักเรา ขณะนั้นเป็นเวลา 6 โมงเย็นแล้ว รถเมล์ก็ไม่มา เลยคิดว่า ถ้าคนเมื่อกี้วนรถกลับมาจริงๆ แล้วถ้าเขารู้จักเรา / เรารู้จักเขา เราควรจะให้เขาไปส่งดีไหมหนอ ซึ่งทางที่จะไปบ้านเรานั้นก็ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงได้ และเราเองต้องนั่งเรือข้ามฟากและเดินเข้าซอยไปบ้านอีก ยืนคิดสักครู่ ก็เห็นรถเมล์ไกลๆ อ้าว รถเมล์มาแล้ว ตอนนั้นยืนตัดสินใจ เอาไงดีหนา จะขึ้นรถเมล์กลับไปเลยหรือจะรอดี นาทีที่รถเมล์กำลังจะวิ่งผ่าน ไม่รู้ทำไมมือเราแข็ง ยกไม่ขึ้น และไม่ได้โบกให้รถจอด รถวิ่งผ่านเราและหายไปเพียงเวลาแค่พริบตา ทิ้งให้เรายืนอยู่ข้างรั้วโรงเรียน ตอนนั้นเราคิด ทำไมเราไม่ขึ้นรถกลับบ้านไป และข้อสรุปของเราคือ เราจะรอ เพราะถ้าคนๆนั้นอุตส่าห์ย้อนกลับมาแล้วถ้าไม่เจอเรา เราคงจะเป็นคนนิสัยไม่ดี ที่เขาอุตส่าห์หวังดี แต่เราหนีกลับก่อน ตอนนั้นเราจึงยืนรอ (แบบงงๆ)
ขอเล่าบ้างนะคะ รักของเราเกิดที่ริมรั้วโรงเรียน ^^
ขอเล่าย้อนไปเมื่อ 7 ปีที่แล้ว....
วันนั้นที่เรายืนรอรถเมล์ที่ข้างรั้วโรงเรียน แต่ทำไมวันนั้นรถถึงไม่มาสักที 5 โมงเย็นก็แล้ว 5 โมงครึ่งก็แล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววใดๆ เป็นธรรมดาที่เด็กกิจกรรมอย่างเราจะกลับบ้านเย็น เพราะต้องอยู่ช่วยครูหลังเลิกเรียน ก็จะกลับบ้านราวๆเวลานี้ รถก็มาราวๆประมาณเวลานี้ แต่ไหงวันนี้ไม่มาหนอ ครุ่นคิดแล้วถ้าไม่มาเราจะกลับบ้านยังไง ตอนนั้นอยู่ ม.6 เทอม 2 กำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย ขณะที่กำลังกังวลใจอยู่ ก็มีรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งขับผ่านมาพร้อมเสียงตะโกนว่า “ (ชื่อเรา) รอแปบนึงนะ อย่าไปไหนนะ เดี๋ยวเรามา” ตอนนั้นเราทำหน้างง คิดในใจใคร !!!! ก็มีเสียงมาอีก “ นะๆ รอแปปนึงนะ เราไปส่งเพื่อนแปบนึง ตรงซอยข้างหน้านี้แหละเดี๋ยวเรามา “ เราก็ไม่ได้พูดอะไร กำลังยืนงง เฮ้ย ใครอะ รู้จักชื่อเราด้วย แสดงว่ารู้จักเรา ขณะนั้นเป็นเวลา 6 โมงเย็นแล้ว รถเมล์ก็ไม่มา เลยคิดว่า ถ้าคนเมื่อกี้วนรถกลับมาจริงๆ แล้วถ้าเขารู้จักเรา / เรารู้จักเขา เราควรจะให้เขาไปส่งดีไหมหนอ ซึ่งทางที่จะไปบ้านเรานั้นก็ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงได้ และเราเองต้องนั่งเรือข้ามฟากและเดินเข้าซอยไปบ้านอีก ยืนคิดสักครู่ ก็เห็นรถเมล์ไกลๆ อ้าว รถเมล์มาแล้ว ตอนนั้นยืนตัดสินใจ เอาไงดีหนา จะขึ้นรถเมล์กลับไปเลยหรือจะรอดี นาทีที่รถเมล์กำลังจะวิ่งผ่าน ไม่รู้ทำไมมือเราแข็ง ยกไม่ขึ้น และไม่ได้โบกให้รถจอด รถวิ่งผ่านเราและหายไปเพียงเวลาแค่พริบตา ทิ้งให้เรายืนอยู่ข้างรั้วโรงเรียน ตอนนั้นเราคิด ทำไมเราไม่ขึ้นรถกลับบ้านไป และข้อสรุปของเราคือ เราจะรอ เพราะถ้าคนๆนั้นอุตส่าห์ย้อนกลับมาแล้วถ้าไม่เจอเรา เราคงจะเป็นคนนิสัยไม่ดี ที่เขาอุตส่าห์หวังดี แต่เราหนีกลับก่อน ตอนนั้นเราจึงยืนรอ (แบบงงๆ)