คุณเคยมีความรู้้สึกแบบนี้ไหมคะมันเรียกว่าอะไร

อะไรหรอที่ทำให้เธอตกหลุมรักเค้าแอร๊ยเราหน้าแดงจะให้เราตอบว่าไรดีล่ะเราเป็นคนที่อยู่ในห้องสมุดตั้งแต่เริ่มเข้าเรียนมปลายก็อยู่แต่ในห้องสมุดอ่านหนังสือไม่เคยอยากสนใจอะไรเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนๆหนึ่งอยู่ในรรนี้เหมือนกันเราไม่เคยมองเค้าไม่เคยสนใจไม่เคยคิดเลยยังคิดเลยว่ามีคนนี้อยู่ในร.รนี้ด้วยหรอแล้วอยู่วันหนึ่งอยู่ดีๆเราก็เห็นซุปเปอร์แมนในชีวิตจริงอะยิ่งกว่าอีกตั้งแต่นั้นมาเราก็คอยสังเกตเค้ามาตลอดจากที่เราไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าคนนี้มีตัวตนด้วยหรอเราเฝ้ามองเค้าว่าเค้าทำอะไรที่ไหนจากที่เราไม่เคยสนใจ แต่จนถึงตอนนี้แฮ่ๆเจอหน้าทุกวันถ้าคนอื่นเป็นเราคงเบื่อแทนเลยอะบางทีเราก็อยากจะรู้ว่าเค้าคิดอะไรอยู่ คิดในใจว่าอะไร คิดว่าเบื่อเรามากไหมที่ต้องมาเจอเราทุกวันน่ารำคาญมากไหมบางครั้งเราพยายามมองเข้าไปในตาเค้า เฮ้อแต่มันไม่มีคำตอบอะไรเลยมันว่างเปล่าอะเค้าไม่รู้จักเราด้วยซ้ำและเราก็ไม่รู้จักเค้าด้วยแค่ชื่อยังเขียนไม่ถูกเลย จะบ้าตายเพราะเรามันเล่นกีตาร์ไม่เป็นห่วยได้โล่แค่ดีดให้เป็นคอร์ดนิ้วก็บวมแล้วไม่อยากเล่นเลย ทรมานตัวเอง แต่เวลาเห็นเค้่าเล่นก็โค้ดปลื้มอะเห็นเค้าจับกีตาร์แล้วก็พูดออกมาเราจะละลายเป็นน้ำแข็งอะเราจนไม่รู้สึกตัว พอลองหันไปมองคนอื่นอะมีคนมองเราอยู่ เฮ้อ ต้องปรับสีหน้่าแววตาท่าทางให้เป็นปกติแล้วเราไม่งั้นมันต้องเผยออกมาแน่ แต่ก็อดไม่ได้ ที่จะยิ้ม ทุกๆการมาร.รเช้าของเค้าคนอื่นอาจจะไม่รู้สึกว่ามันแปลกแต่สำหรับเรามันคือสัญญาณอันตรายเลยมันเป็นสิ่งที่บ่งบอกว่าวันนั้นทั้งวันเราคงจะไม่ได้เจอเค้าเห็นหน้าเค้าหรอก เฮ้อเราไม่ชอบที่เค้ามาสายสม่ำเสมอ แต่ในขณะเดี๋ยวกันเราก็รู้สึกดีเพราะอย่างน้อย มันก็ไม่ใช่สัญญาณอันตรายเราไม่ได้อยู่ไกลเค้าแต่ก็ไม่ใกล้เลย เรานึกว่าเราจะเก็บอาการเก่งนะเนี้ยที่ไหนได้ รั่วสุดๆ
พอถามก็บอกว่าแสดงออกมากแต่เราไม่เคยรู้เลยไม่รู้เลยเรารู้ตัวเราไม่เหมาะกับการเล่นดนตรีเล่นกีตาร์วาดภาพเล่นกีฬา มันเหนื่อย เราเหนื่อยเราไม่ทำอะไรแล้ว เราชอบเพ้อชอบฝัน เราชอบเขียนหนังสือเราชอบหนังสือเราคงทำได้แค่นี้ล่ะมีอย่างเดียวที่เราถนัด เราชอบเรารักเราทำไม่เคยฝืนไม่ต้องรู้สึกเหมือนที่เรารู้สึกมันไม่สำคัญสำหรับเราเแล้วโกรธ เกลียด รำคาญ เคือง เบื่อ อะไรอีกหลายอย่างเราก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม