มองไม่เห็นด้วยตา แต่ต้องเห็นด้วยใจ

มีเรื่องเล่าวันวาเลนไทน์นานมาแล้ว ค่ะ
ตอนเย็นเลิกงาน วันวาเลนไทน์...
.ขณะที่เดินอยู่บนสะพานลอย ก็ เห็นคนขอทานมอมแมม  เขากำลังให้อาหารหมาอยู่
เรา: (คิดในใจ) เออนะ ขอทานคนนี้น่ารักจัง # เงินไม่ค่อยจะมียังจะเลี้ยงหมาอีก
เรา: คิดในใจอีก # เออในกระเป๋า เรามีซ็อคโกแลก 3-4อันหนิ / วันนี้ก็วันวาเลนไทน์หนิ เป็นวันแห่งความรัก
เรา: คิดในใจต่อ# เราทำงานแท้ๆ ยังไม่เลี้ยงหมาเลยน้อ  (ขอทานคนนี้น่ารัก ยังมีความรักเผื่อแผ่แก่น้องหมาอีก)
ขณะที่คิดในใจนั้น ภาพที่เขาลูบหัวหมา หมาก็กินข้าวเปล่าๆ...ที่เราเห็นนั้นมันประจับใจมาก
ฝีเท้าก็ก้าวเดินไปเรื่อยๆจนถึงขอทานคนนั้น.... ไปหยุดตรงหน้าเขา  "ควัก ซ็อคโกแลตอันนึง"ให้เขาไป
และบอกว่า "Happy valentine day " นะคะ  
เรา: คิดในใจอีกละ# ถ้าเขามีเงินคงได้แค่ซื้อข้าวกิน เขาคงไม่ค่อยได้กินซ็อคโกแลตหรอก เพราะมันแพง และฟุ่มเฟือย
ตอนนี้เขาคงได้กินซ็อคโกแลตอร่อยๆบ้าง....(แอบยิ้มในใจคนเดียว)

จริงๆ กลัวคนมาเห็นที่เราทำ และพูด กับขอทานมอมแมคนนั้น...จะหาว่าเราบ้าค่ะ ฮ่าๆ...แต่ทุกอย่างเราก็คิดในใจเราคนเดียว ฮ่าๆ

เพื่อนๆคนอื่นมีเรื่องแบบนี้ มาเล่าให้ฟังบ้างนะคะ จะได้อิ่มใจกัน