และแล้ว วันนี้ก็มาถึง วันที่แม่ต้องตอบคำถามกานพลู ว่า “แม่จ๋า ทำไมพ่อไม่มาส่งหนูที่โรงเรียนเหมือนกับพ่อของแก้มบ้างละแม่” ทำเอาเราต้องทรุดตัวลงนั่ง แล้วดึงกานพลู มากอด ก่อนที่จะยิ้มให้กานพลู แล้วรวบรวบสติ ตอบคำถามนี้กับกานพลูไปว่า “พ่อหนูทำงานไกลมากเลยอ่ะ แม่ตามหาไม่เจอเลย ไม่รู้ว่าพ่อหนูอยู่ที่ไหนแล้วอ่ะ” (ทั้งที่ ความเป็นจริงรู้แต่ไม่อยากรับรู้) แล้วกานพลู ก็ยืนนิ่งจ้องที่หน้าแม่ แม่เองก็จ้องหน้ากานพลู ฝืนกลั้นน้ำตา เพราะว่าสงสารกานพลูมาก บอกกับลูกว่า “ไม่เป็นไรนะลูก มีแม่มาส่งก็พอแล้วเน๊อะ ตอนเย็นก็มียายมารับ น้องแก้มอ่ะ เค้าไม่มียายมารับเหมือนหนูเลยนะ (แม่พยายามเบี่ยงเบนคำถาม) และพอตอนกลับบ้าน ที่บ้านหนู ก็มีน้าปู น้าชาติ ด้วยนะ อีกไม่นาน กานพลู ก็จะเป็นพี่แล้วนะ จะมีน้องตัวเล็ก ๆ มาเป็นเพื่อนเล่นกับหนูด้วย ส่วนเพื่อน ๆ หนูเค้า ไม่มีเหมือนกานพลูนะคะ หรือว่ากานพลู ไม่อยากให้แม่มาส่งแล้วเหรอลูก กานพลูจ้องหน้าแล้วก็ยิ้ม ตอบกลับมาว่า “ให้แม่มาส่งสิ อยากให้แม่มาส่ง และก็มารับหนูทุกวันแหละ” แล้วสองแม่ลูกก็นั่งกอดกันตรงทางเดินไปโรงเรียน หวังว่าลูกของแม่คงเข้าใจบ้างไม่มากก็น้อยทีเถอะ แม่เองก็ไม่อยากให้ชีวิตหนูต้องเป็นแบบนี้เลย..ลูกจ๋า
เราคงไม่ผิดใช่ไหม ที่พูดและบอกกับลูกไปแบบนี้ มันคงเป็นการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า ที่ไม่ทำร้ายจิตใจลูกจนเกินไปหรอกนะ หรือใครพอที่จะมีวิธีการพูด และบอกกับลูกอย่างไร ก็แนะนำได้นะคะ คิดว่า คำถาม ที่ถามหาพ่อของกานพลู น่าจะยังมีเกิดขึ้นมาอีก เนื่องจากว่า เด็กในวัยเรียน วัยนี้ เห็นนั่นนี่ จากที่โรงเรียน เห็นครอบครัวเพื่อน ๆ ที่เค้าอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ แม่ ลูก ทำให้กานพลู เอากลับมาคิดเป็นคำถาม ถามตัวเองว่าทำไม เค้าถึงไม่มี ไม่เป็นเหมือนเพื่อนคนนั้นคนนี้ แต่เราไม่เคยคิดที่จะบอกปัดกับลูกไปว่า พ่อหนูตายแล้ว มันเป็นคำตอบที่สั้น จบ และเจ็บมากในจิตใจของลูก สักวันเมื่อกานพลูโตขึ้นมากกว่านี้ เข้าใจอะไรมากกว่านี้ แม่สัญญาว่าจะค่อย ๆ บอก ค่อย ๆ เล่า เรื่องราวของพ่อหนูให้หนูได้รู้จักกับพ่อ ถึงแม้ว่าในใจของแม่ จะไม่อยากที่จะไปนึกถึงหรือเอ่ยถึงพ่อของหนูเลย และแม่จะบอกให้หนูเข้าใจว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมพ่อของหนู ถึงไม่อยู่กับหนู แต่ ณ วันนี้ หนูยังเล็กเกินกว่าจะเข้าใจเหตุผลต่าง ๆ หนูไม่โกรธแม่นะลูก แม้ว่าวันนี้ หรือในอนาคตข้างหน้า หนูจะไม่มีพ่อเหมือนใคร ๆ แต่แม่อยากบอกหนูว่า ยังมีคนรัก และเอ็นดูหนูมากมายในโลกใบนี้ หนูจะไม่โดดเดี่ยว จะไม่อ้างว้าง เพราะมีคนรักหนู ยื่นมือมาโอบกอดหนูมากมาย ขอเพียงแค่กานพลู ลูกของแม่เติบโตขึ้นมาเป็นเด็กดี แม่จะอยู่เคียงข้างหนูตลอดชีวิต ตราบเท่าที่เวลาของแม่คนนี้ จะมีอยู่บนโลกใบนี้ มันจะเป็นของกานพลู คนเดียว แม่รักหนูนะลูก คนดีของแม่
เรื่องเศร้า..เช้านี้ ตอน “วันนี้ที่รอคอย”
เราคงไม่ผิดใช่ไหม ที่พูดและบอกกับลูกไปแบบนี้ มันคงเป็นการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า ที่ไม่ทำร้ายจิตใจลูกจนเกินไปหรอกนะ หรือใครพอที่จะมีวิธีการพูด และบอกกับลูกอย่างไร ก็แนะนำได้นะคะ คิดว่า คำถาม ที่ถามหาพ่อของกานพลู น่าจะยังมีเกิดขึ้นมาอีก เนื่องจากว่า เด็กในวัยเรียน วัยนี้ เห็นนั่นนี่ จากที่โรงเรียน เห็นครอบครัวเพื่อน ๆ ที่เค้าอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ แม่ ลูก ทำให้กานพลู เอากลับมาคิดเป็นคำถาม ถามตัวเองว่าทำไม เค้าถึงไม่มี ไม่เป็นเหมือนเพื่อนคนนั้นคนนี้ แต่เราไม่เคยคิดที่จะบอกปัดกับลูกไปว่า พ่อหนูตายแล้ว มันเป็นคำตอบที่สั้น จบ และเจ็บมากในจิตใจของลูก สักวันเมื่อกานพลูโตขึ้นมากกว่านี้ เข้าใจอะไรมากกว่านี้ แม่สัญญาว่าจะค่อย ๆ บอก ค่อย ๆ เล่า เรื่องราวของพ่อหนูให้หนูได้รู้จักกับพ่อ ถึงแม้ว่าในใจของแม่ จะไม่อยากที่จะไปนึกถึงหรือเอ่ยถึงพ่อของหนูเลย และแม่จะบอกให้หนูเข้าใจว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมพ่อของหนู ถึงไม่อยู่กับหนู แต่ ณ วันนี้ หนูยังเล็กเกินกว่าจะเข้าใจเหตุผลต่าง ๆ หนูไม่โกรธแม่นะลูก แม้ว่าวันนี้ หรือในอนาคตข้างหน้า หนูจะไม่มีพ่อเหมือนใคร ๆ แต่แม่อยากบอกหนูว่า ยังมีคนรัก และเอ็นดูหนูมากมายในโลกใบนี้ หนูจะไม่โดดเดี่ยว จะไม่อ้างว้าง เพราะมีคนรักหนู ยื่นมือมาโอบกอดหนูมากมาย ขอเพียงแค่กานพลู ลูกของแม่เติบโตขึ้นมาเป็นเด็กดี แม่จะอยู่เคียงข้างหนูตลอดชีวิต ตราบเท่าที่เวลาของแม่คนนี้ จะมีอยู่บนโลกใบนี้ มันจะเป็นของกานพลู คนเดียว แม่รักหนูนะลูก คนดีของแม่