คือว่าวันนี้ผมเข้าไซท์งานที่รังสิต พอเที่ยงๆผมว่างมาก ผมเลยออกมาเดินเล่นหาไรกินหาช๊อปซะหน่อยครับ
ในที่สุดตอนบ่ายๆผมก็ถึงเมเจอร์รังสิต ตอนแรกคิดจะไปดูหนังแต่ราคา170 เลยคิดหนีไปดูตอนวันพุธดีกว่า
ลงบันไดเลื่อนมาข้างล่าง หางตาเหลือบไปเห็นร้านขายเสื้อแฟชั่นลดราคา ผมเลยแวะเวียนไปซะหน่อย
ดูไกลๆเห็นสวยดี กะจะสอยมาซักสามสี่ตัว
เดินเข้าไปดูเสื้อผ้าเจ้าของร้านก็ไม่ต้อนรับ นั่งมองเราและก็เมาท์มอยกันต่อไป เราดูเสื้อสูทเห็นสวยดี
แต่พอดีมีแล้วเลยมาหยุดที่เสื้อเชิต กะใส่ไปทำงานหล่อๆ ผมก็ดูไปเรื่อย แล้วก็ถามราคา
คนผู้ชายตอบสี่ร้อยกว่าบาทแล้วก็เดินไปไหนไม่รู้ ผมคิดว่าแพงไปหน่อยคิดดูก่อน เลยแวะ
ไปทางเสื้อยืดราคา199 เห็นว่าถูปดีกะจะซื้อแน่ๆ ผมก็เลือกๆและถามราคาเป็นพิธีหน่อย
เจ้แกก็นั่งตอบแบบไม่ได้หันมาทางผม คือแกหันหน้าไปอีกทางอยู่แล้ว ตอบแบบไม่สนใจ
ผมก็ไม่ค่อยได้ยิน แต่ได้ยินรางๆว่าราคาตามป้ายเลยคะ ผมก็ไม่ค่อยได้คิดอะไร เลือกต่อไป
สวยหลายตัว แต่คอเสื้อมันไม่มีเบอร์เสื้อซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าใส่ได้หรือเปล่า จึงถามว่าอันนี้เบอร์
อะไรครับมีเบอร์Lไหม เจ้แกก็ตอนแบบเดิมไม่รู้ตอบให้ใครฟัง มีเท่าที่มีเลยคะ แล้วก็พูดไรไม่รู้
ผมเลยเห้อออ อาไรเนี่ย ไม่ซื้อละไปดีกว่า เสื้อออกจะสวยทำเอาหมดอารมณ์ช๊อปละวันนี้
ไปนั่งหาไรกินดีกว่า หรือว่าวันนี้ผมแต่ตัวไม่ดีพอ ผมมาที่ฟิวเจอร์พวกขายประกันยังไม่สนใจ
ผมเลย ปกติผมใส่เสื้อเชิตดูดีรองเท้าหนังเห็นมารุมกันใหญ่ วันนี้ผมตื่นสายรีดเสื้อไม่ทันเลย
ใส่เสื้อโปโลรองเท้าผ้าใบ สะพายเป้คอมใหญ่ ไม่มีใครสนใจผมเลย เห้อออออ
อยากจะบอกร้านค้าต่างๆนะครับ ถึงผมเข้าร้านไปแบบไม่คิดจะซื้อไปเดินดูเฉยๆ
แต่ถ้าเจอพนักงานขายเอาใจใส่ เชียร์ตลอด ทำตัวน่ารัก ผมก็อาจซื้อได้นะครับ
ปล.อาจยาวไปหน่อยนะครับ ผมอยากระบายตอนนี้อยู่คนเดียว 555 พยายามเขียนให้
อ่านง่ายที่สุดแล้วนะครับ ผมส่งจากมือถือถ้าผิดพลาดประการใดก็ขอโทษด้วยครับ
ร้านขายเสื้อผ้าครับ กรุณาใส่ใจผมนิดนึงนะครับ
ในที่สุดตอนบ่ายๆผมก็ถึงเมเจอร์รังสิต ตอนแรกคิดจะไปดูหนังแต่ราคา170 เลยคิดหนีไปดูตอนวันพุธดีกว่า
ลงบันไดเลื่อนมาข้างล่าง หางตาเหลือบไปเห็นร้านขายเสื้อแฟชั่นลดราคา ผมเลยแวะเวียนไปซะหน่อย
ดูไกลๆเห็นสวยดี กะจะสอยมาซักสามสี่ตัว
เดินเข้าไปดูเสื้อผ้าเจ้าของร้านก็ไม่ต้อนรับ นั่งมองเราและก็เมาท์มอยกันต่อไป เราดูเสื้อสูทเห็นสวยดี
แต่พอดีมีแล้วเลยมาหยุดที่เสื้อเชิต กะใส่ไปทำงานหล่อๆ ผมก็ดูไปเรื่อย แล้วก็ถามราคา
คนผู้ชายตอบสี่ร้อยกว่าบาทแล้วก็เดินไปไหนไม่รู้ ผมคิดว่าแพงไปหน่อยคิดดูก่อน เลยแวะ
ไปทางเสื้อยืดราคา199 เห็นว่าถูปดีกะจะซื้อแน่ๆ ผมก็เลือกๆและถามราคาเป็นพิธีหน่อย
เจ้แกก็นั่งตอบแบบไม่ได้หันมาทางผม คือแกหันหน้าไปอีกทางอยู่แล้ว ตอบแบบไม่สนใจ
ผมก็ไม่ค่อยได้ยิน แต่ได้ยินรางๆว่าราคาตามป้ายเลยคะ ผมก็ไม่ค่อยได้คิดอะไร เลือกต่อไป
สวยหลายตัว แต่คอเสื้อมันไม่มีเบอร์เสื้อซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าใส่ได้หรือเปล่า จึงถามว่าอันนี้เบอร์
อะไรครับมีเบอร์Lไหม เจ้แกก็ตอนแบบเดิมไม่รู้ตอบให้ใครฟัง มีเท่าที่มีเลยคะ แล้วก็พูดไรไม่รู้
ผมเลยเห้อออ อาไรเนี่ย ไม่ซื้อละไปดีกว่า เสื้อออกจะสวยทำเอาหมดอารมณ์ช๊อปละวันนี้
ไปนั่งหาไรกินดีกว่า หรือว่าวันนี้ผมแต่ตัวไม่ดีพอ ผมมาที่ฟิวเจอร์พวกขายประกันยังไม่สนใจ
ผมเลย ปกติผมใส่เสื้อเชิตดูดีรองเท้าหนังเห็นมารุมกันใหญ่ วันนี้ผมตื่นสายรีดเสื้อไม่ทันเลย
ใส่เสื้อโปโลรองเท้าผ้าใบ สะพายเป้คอมใหญ่ ไม่มีใครสนใจผมเลย เห้อออออ
อยากจะบอกร้านค้าต่างๆนะครับ ถึงผมเข้าร้านไปแบบไม่คิดจะซื้อไปเดินดูเฉยๆ
แต่ถ้าเจอพนักงานขายเอาใจใส่ เชียร์ตลอด ทำตัวน่ารัก ผมก็อาจซื้อได้นะครับ
ปล.อาจยาวไปหน่อยนะครับ ผมอยากระบายตอนนี้อยู่คนเดียว 555 พยายามเขียนให้
อ่านง่ายที่สุดแล้วนะครับ ผมส่งจากมือถือถ้าผิดพลาดประการใดก็ขอโทษด้วยครับ