สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 15
เด็กร้องเวลา ไม่ได้ดั่งใจ หกล้ม โดนตี
ไม่ได้ดั่งใจ สมมติเด็กกำลังพยายามใส่รองเท้า แล้วใส่ไม่ได้ซักที เค้าหงุดหงิด โกรธตัวเอง คิดว่าตัวเองไม่ได้เรื่อง เค้าอยากได้กำลังใจจากแม่ เลยร้องขอความช่วยเหลือ แม่ใช้วิธีเพิกเฉย เด็กจะได้ไม่ร้องขอความช่วยเหลืออีก ซึ่งได้ผล แต่เด็กเก็บความคับข้องใจไว้ภายใน
หกล้ม เด็กอาจรู้สึกเจ็บมาก หรือตกใจผวา อยากให้แม่โอ๋แม่ปลอบ แล้วกลัไปวิ่งเล่นใหม่ แม่ใช้วิธีปล่อยให้ร้องไป อยากเล่นเองล้มเจ็บเอง ไม่ต้องไปปลอบหรอก หวังว่าเด็กจะรู้ว่าเล่นต้องระวัง แต่เด็กกลับคิดว่า แม่ไม่สนใจแล้ว เค้าจะเจ็บยังไง ร้องหาแม่แค่ไหน ก็ไม่สนใจ ไม่รักเค้าแล้ว
เด็กโดนตี เค้าร้องไห้อ้อน เพราะคิดว่าแม่ไม่รักถึงตีเค้า อยากให้แม่ปลอบ แต่แม่ก็เมินเฉย คงยิ่งเป็นการย้ำความเชื่อให้เด็กว่าแม่คงไม่รักเค้าแล้วจริงๆ
การเพิกเฉย มันควรใช้เมื่อเค้าร้องไห้เพื่อเอาชนะ เพื่อให้ได้ในวัตถุที่ต้องการเท่านั้น (เช่น ร้องอยากได้ของเล่น ร้องอยากดูการ์ตูน) เพราะถ้าเค้าเรียนรู้ว่าเค้าทำแบบนี้แล้วเค้าได้ เค้าจะทำมันมากขึ้น มากขึ้น
แต่ถ้าเด็กร้องไห้ เพื่อขอความช่วยเหลือ เพื่อต้องการความรักจากแม่ แต่แม่กลับเมินเฉย กลับผลักไสเค้าไป ผลที่ได้มันกลับเลวร้ายมากกว่าเด็กที่ถูกตามใจคนเคยตัว
แล้วคุณมั่นใจแค่ไหน ว่าคุณรู้จริงว่าครั้งไหนลูกร้องเพราะอะไร เค้ากำลังอยากเอาชนะ หรือเค้าแค่ต้องการความช่วยเหลือ
ถ้าไม่แน่ใจ แนะนำให้เบี่ยงเบนความสนใจดีกว่า หรือจะกอดเค้าไว้ ปลอบเค้าให้สงบ ช่วยเค้าควบคุมอารมณ์ แล้วสอนเค้าว่าอะไรถูกอะไรควรทำ ไม่ควรทำ
ยกตัวอย่างจากประสบการณ์นะคะ เราเข้าไปปลอบ ไปอุ้มลูกทุกครั้งที่ล้ม ที่หัวโป้ง แต่เราจะบอกเค้าว่า โอ๋ๆๆ เจ็บจังเลยเนอะ แย่จังเลย ตอนนี้หายเจ็บแล้วเนอะ คราวหลังต้องระวังหน่อยนะลูก เราเริ่มตั้งแต่ลูกอายุไม่กี่เดือน ที่หัวทิ่มพื้นตอนหัดนั่ง (เค้านั่งเองได้ไม่ต้องพยุงตั้งแต่ 5 เดือน) จนเค้าเริ่มฟังรู้เรื่อง (ใกล้ๆ ขวบ) และน่าแปลกที่ทุกครั้งเค้าจะไม่ร้องงอแงที่เจ็บตัว เค้ารู้วิธีปลอบตัวเอง ถ้าไม่ได้เจ็บหัวปูดจริงๆ เค้าไม่ร้องด้วยซ้ำ เค้าจะแค่ทำหน้าแหยๆ หันมามองเรา ว่าเค้าเจ็บ เราก็จะทำหน้าแบบ อูยเจ็บจังเนอะลูก สื่อสารกับเค้า แต่ไม่ต้องเดินไปปลอบ แค่นั้นเค้าก็จะหันไปเล่นต่อ และเค้าก็รู้จักระวังตัวด้วย เค้าเริ่มเป็นแบบที่เราบอกตั้งแต่ยังไม่ขวบเลยค่ะ นี่แหละ ที่เราบอกว่า เราเชื่อว่าเด็กทุกคน พูดรู้เรื่อง ฟังเข้าใจ ขอแค่สอนเค้าดีๆ ก็พอ
ไม่ได้ดั่งใจ สมมติเด็กกำลังพยายามใส่รองเท้า แล้วใส่ไม่ได้ซักที เค้าหงุดหงิด โกรธตัวเอง คิดว่าตัวเองไม่ได้เรื่อง เค้าอยากได้กำลังใจจากแม่ เลยร้องขอความช่วยเหลือ แม่ใช้วิธีเพิกเฉย เด็กจะได้ไม่ร้องขอความช่วยเหลืออีก ซึ่งได้ผล แต่เด็กเก็บความคับข้องใจไว้ภายใน
หกล้ม เด็กอาจรู้สึกเจ็บมาก หรือตกใจผวา อยากให้แม่โอ๋แม่ปลอบ แล้วกลัไปวิ่งเล่นใหม่ แม่ใช้วิธีปล่อยให้ร้องไป อยากเล่นเองล้มเจ็บเอง ไม่ต้องไปปลอบหรอก หวังว่าเด็กจะรู้ว่าเล่นต้องระวัง แต่เด็กกลับคิดว่า แม่ไม่สนใจแล้ว เค้าจะเจ็บยังไง ร้องหาแม่แค่ไหน ก็ไม่สนใจ ไม่รักเค้าแล้ว
เด็กโดนตี เค้าร้องไห้อ้อน เพราะคิดว่าแม่ไม่รักถึงตีเค้า อยากให้แม่ปลอบ แต่แม่ก็เมินเฉย คงยิ่งเป็นการย้ำความเชื่อให้เด็กว่าแม่คงไม่รักเค้าแล้วจริงๆ
การเพิกเฉย มันควรใช้เมื่อเค้าร้องไห้เพื่อเอาชนะ เพื่อให้ได้ในวัตถุที่ต้องการเท่านั้น (เช่น ร้องอยากได้ของเล่น ร้องอยากดูการ์ตูน) เพราะถ้าเค้าเรียนรู้ว่าเค้าทำแบบนี้แล้วเค้าได้ เค้าจะทำมันมากขึ้น มากขึ้น
แต่ถ้าเด็กร้องไห้ เพื่อขอความช่วยเหลือ เพื่อต้องการความรักจากแม่ แต่แม่กลับเมินเฉย กลับผลักไสเค้าไป ผลที่ได้มันกลับเลวร้ายมากกว่าเด็กที่ถูกตามใจคนเคยตัว
แล้วคุณมั่นใจแค่ไหน ว่าคุณรู้จริงว่าครั้งไหนลูกร้องเพราะอะไร เค้ากำลังอยากเอาชนะ หรือเค้าแค่ต้องการความช่วยเหลือ
ถ้าไม่แน่ใจ แนะนำให้เบี่ยงเบนความสนใจดีกว่า หรือจะกอดเค้าไว้ ปลอบเค้าให้สงบ ช่วยเค้าควบคุมอารมณ์ แล้วสอนเค้าว่าอะไรถูกอะไรควรทำ ไม่ควรทำ
ยกตัวอย่างจากประสบการณ์นะคะ เราเข้าไปปลอบ ไปอุ้มลูกทุกครั้งที่ล้ม ที่หัวโป้ง แต่เราจะบอกเค้าว่า โอ๋ๆๆ เจ็บจังเลยเนอะ แย่จังเลย ตอนนี้หายเจ็บแล้วเนอะ คราวหลังต้องระวังหน่อยนะลูก เราเริ่มตั้งแต่ลูกอายุไม่กี่เดือน ที่หัวทิ่มพื้นตอนหัดนั่ง (เค้านั่งเองได้ไม่ต้องพยุงตั้งแต่ 5 เดือน) จนเค้าเริ่มฟังรู้เรื่อง (ใกล้ๆ ขวบ) และน่าแปลกที่ทุกครั้งเค้าจะไม่ร้องงอแงที่เจ็บตัว เค้ารู้วิธีปลอบตัวเอง ถ้าไม่ได้เจ็บหัวปูดจริงๆ เค้าไม่ร้องด้วยซ้ำ เค้าจะแค่ทำหน้าแหยๆ หันมามองเรา ว่าเค้าเจ็บ เราก็จะทำหน้าแบบ อูยเจ็บจังเนอะลูก สื่อสารกับเค้า แต่ไม่ต้องเดินไปปลอบ แค่นั้นเค้าก็จะหันไปเล่นต่อ และเค้าก็รู้จักระวังตัวด้วย เค้าเริ่มเป็นแบบที่เราบอกตั้งแต่ยังไม่ขวบเลยค่ะ นี่แหละ ที่เราบอกว่า เราเชื่อว่าเด็กทุกคน พูดรู้เรื่อง ฟังเข้าใจ ขอแค่สอนเค้าดีๆ ก็พอ
สมาชิกหมายเลข 3288832 ทึ่ง, ryuhi ทึ่ง, สมาชิกหมายเลข 703527 ถูกใจ, กุ๊นา ถูกใจ, Candy Shop ถูกใจ, hellokitkat13 ถูกใจ, NongFamous ถูกใจ, หมูมุ่ย ถูกใจ, ONOJung ถูกใจ, แม่น้องบีบี ถูกใจ
ความคิดเห็นที่ 1
เค้าไม่อุ้มก็ถูกแล้วค่ะ สอนให้เด็กรู้ว่าการร้องไห้ไม่ได้ทำให้ได้สิ่งที่ต้องการ การที่คุณไปโอ๋ ถ้าเราเป็นแม่เด็กจะดุคุณอีกคน ถ้าคุณอายก็ขอแยกตัวไปเลยค่ะ
สมาชิกหมายเลข 3288832 สยอง, ครูหมอ ถูกใจ, Avantasia ถูกใจ, Trippy ถูกใจ, นู่นนี่ ถูกใจ, oilwhite ถูกใจ, หมูทอดร้อนๆ ถูกใจ, kassa ถูกใจ, poy_nui ถูกใจ, แมวอ้วนจัง ถูกใจรวมถึงอีก 15 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
ทำไงดี ถ้าผู้ปกครองปล่อยให้เด็กร้องไห้แหกปากจนหยุดเองแล้วถึงปลอบ
แต่ถ้าไม่ได้ดั่งใจ หกล้ม โดนตี ก็โวยวาย แหกปากลั่น เราจะเข้าไปอุ้ม แม่เค้าก็บอก ปล่อยเถอะเดี๋ยวก็หยุดร้องเอง ให้ร้องให้พอ
ลูกเขาก็ร้องยิ่งร้องไม่หยุด แถมแหกปากกรี๊ดเสียงดังกว่าเดิม เรายอมรับค่ะว่ารำคาญและอายสายตาคนอื่นเหมือนกัน
เราก็ทนไม่ไหว เข้าไปอุ้มไปปลอบ ก็ยิ่งร้องหนักกว่าเดิม เราเลยไม่รู้ทำไง เลยวางน้องไว้ที่เดิม และบอกแม่เค้าว่าขอไปห้องน้ำก่อนละกัน
เราขอโทษที่เป็นคนใจร้ายในสายตาคุณพ่อคุณแม่ห้องนี้นะคะ เรายังไม่มีลูกเลยคงยังไม่เข้าใจอะไรหลายๆอย่างของความเป็นพ่อแม่
แต่ถ้าเป็นเราก็คงจะอุ้มไปที่ๆคนไม่เยอะ แล้วทำไงก็ได้ให้หยุดร้อง ไม่ใช่ยืนกอดอก จ้องหน้าลูกเหมือนแม่น้องคนนี้
เราก็คนใกล้ตัวกัน ไม่อยากทะเลาะหรือพูดให้เสียน้ำใจ แต่มันข้องใจเลยมาตั้งกระทู้ถามค่ะ
ว่าคุณพ่อคุณแม่มีวิธีจัดการกับน้องเล็กแบบนี้ยังไงบ้างคะ