ห้องนี้สำหรับพี่น้องเอาไว้คุยกัน ปรับทุกข์ซึ่งกันและกัน ดูฉากนี้ทีไรแล้วดูอบอุ่นกันดี พี่น้องกันถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน



พอดีไปอ่านเรื่องตอนหนึ่งแล้วสะดุดขึ้นมา ว่าห้องจุฑาเทพเข้าเฉพาะ5สิงห์จุฑาเทพหรือ ใครเป็นสะใภ้ก็เข้ามาได้เช่นกัน ใช่มั๊ยค่ะ

เรื่องย่อในเว็บผู้จัดการ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้รณพีร์กลับจากบ้านเพียงขวัญเพิ่งถึงวัง ท่าทางดีใจเพราะรู้แล้วว่าวันนี้พี่ชายคนหนึ่งจะกลับบ้าน สมบุญมารอรับ
       “พี่ชายเล็กล่ะ มาถึงแล้วใช่ไหม”
       วิไลรัมภาเดินออกมาหา เพราะมาที่นี่ทุกวันอยู่แล้ว
       “คุณชายรัชชานนท์กลับมาแล้วค่ะ ขอตัวไปพักผ่อน...พี่ชายเล็กกับเจ้าหญิงสร้อยฟ้าน่ารักมากเลยนะคะ เรายังคุยกันเรื่องพี่ชายพีร์ว่า...”
       รณพีร์ดีใจอยากเจอมาก ใจร้อน เพราะคิดถึงพี่ชาย ตัดบทวิไลรัมภาจะรีบไปห้องห้าสิงห์
       “เอ้อ ขอตัวก่อนนะครับ น้องรัมภา”
       “ทานขนมก่อนสิคะ วันนี้รัมภาทำไว้ให้พี่ชายพีร์ที่โถงใหญ่โน่นค่ะ”
       รณพีร์รีบเดินเข้าไปทันที วิไลรัมภาโกรธ จะอยู่คุยกันมันเสียเวลามากหรือ
       
       รัชชานนท์กับสร้อยฟ้า กำลังเปิดสไลด์ภาพ เวียงภูคำ เห็นถึงความสงบร่มเย็นของบ้านเมือง พร้อมอธิบายถึงการปกครองของชัชชวีร์
       “บริเวณ...นี้...เป็นลานประชุมถึงการปกครองรูปแบบใหม่ที่เจ้าหลวงรังสิมันต์มอบให้เป็นของขวัญแก่ประชาชนของเขา เดโมเครซี่ หน่วยการปกครองแบบประชาธิปไตย เหมือนของเราครับ”
       ระวีรำไพพูดขึ้น
       “กว่าจะทำให้พวกเขาเข้าใจได้ คงจะเหนื่อยกันแย่ซิค่ะ”
       รณพีร์เข้ามาเปิดไฟในห้องจุฑาเทพ...แป๊ะ...ทุกคนหันไปมองการมาของน้องคนสุดท้อง รณพีร์ สวัสดีพี่ทุกคน เดินเข้าไปทักทาย รัชชานนท์แบบสนิทสนม เพราะไม่ได้เจอกันนาน
       “สวัสดีทุกคนครับ พี่ชายเล็ก”
       “ชายพีร์เป็นยังไงบ้าง”
       “สบายดีพี่ เจ้าหญิงสร้อยฟ้าทรงคล้ำลงไปเยอะนะครับ...แต่สิริโฉมงดงามกว่าเดิม”
       “งดงามอะไรกันค่ะ ก็เด็กชาวป่าคนเดิมนั่นแหละค่ะ”
       ระวีรำไพใช้ช้อนเคาะแก้วชาม...แก๊งๆๆๆ
       “ปรางว่าเราเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าค่ะ”
       รณพีร์เห็นทุกคนอมยิ้มจ้องมาที่เค้าเป็นตาเดียว ธราธรถามขึ้น
       “ไหนเล่ามาซิ เรื่องผู้หญิงของพีร์ ฟังจากพุฒิภัทรเล่ายังไม่กระจ่างเท่าไหร่”
       กรองแก้วเสริม
       “เห็นว่าเป็นนางเอกหนังด้วยใช่มั้ยค่ะ”
       สร้อยฟ้าถามบ้าง
       “แล้วเรื่องที่จะให้ชายรัชชานนท์ทำจดหมายให้ทุนผ่าตัดเข่าอะไรนั่น มันคืออะไรกันค่ะ”
       รณพีร์รีบยกมือห้าม
       “เธอชื่อเพียงขวัญ”
       พุฒิภัทรพูดต่อ
       “คุณยายเธอป่วยต้องผ่าตัดเข่า”
       “ผมเป็นห่วงเธอ”
       ระวีรำไพมองรณพีร์
       “รัก...ไม่ใช่ห่วง อยากดูแลออกค่ารักษาพยาบาลให้เขา”
       “ก็...นั่นแหละครับ ประเด็น แต่เธอถือทิฐิ นอกจากคุณยายที่ป่วยอยู่ตรงนั้น ที่บ้านก็มีปัญหาเรื่องการเงินชักหน้าไม่ถึงหลังแล้ว เพียงขวัญไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากใคร แม้แต่พ่อของเธอเอง”
       “อุ้ย...เรื่องมันชักสนุกแล้วซิค่ะ อย่างนี้ชายรัชชานนท์ทำจดหมายให้ทุนไปเลยค่ะ” สร้อยฟ้านึกพล็อต “ชายพีร์ก็จะได้เป็นสุภาพบุรุษ ผู้อยู่เบื้องหลัง ให้ความช่วยเหลือ แด่นางอันเป็นที่รัก”
       กรองแก้วขัดขึ้น
       “แต่ว่าย่าเอียด ย่าอ่อนคงจะไม่สนุกด้วยหรอกค่ะ หากท่านรู้เข้า”
       ระวีรำไพหนักใจแทน
       “แล้วหญิงวิไลรัมภาล่ะค่ะ ชายพีร์จะเอาไปไว้ไหนค่ะ”
       รณพีร์กลุ้มใจ
       
        “นี่แหละครับปัญหา ผมไม่ได้รักน้องรัมภา ผมรักเพียงขวัญ”
ด้านวิไลรัมภาเดินมาพร้อมกาน้ำชามาหน้าห้องเธอคิดจะดุ่มๆ เปิดประตูเข้าไป สมศรีเดินมากับแจ๋ว สมศรีรีบบอก
       
       “ขออภัยค่ะคนนอกห้ามเข้าห้องนี้”
       “ได้ค่ะป้าสมศรีให้แจ๋วเอาไปให้เองก็ได้ค่ะ คุณวิไลรัมภา”
       แจ๋วเข้ามาขอน้ำชา วิไลรัมภาด่าทันที
       “พวกชั้นต่ำ”
       สมศรีกับแจ๋ว ตกใจมาก หน้าหวานๆ จู่ๆก็ด่า
       “มองหน้าฉันรึ...ดีแล้ว มองหน้าฉัน แล้วจำเอาไว้ว่า นี่คือสะใภ้จุฑาเทพคนต่อไป”
       วิไลรัมภายัดชาใส่มือแจ๋วแล้วเดินกลับไป แจ๋วกับสมศรีโกรธ แจ๋วอึ้งๆ
       “ไม่มีคุณท่านคนไหน เรียกเราอย่างนี้เลย”
       “เพราะอะไรรู้ไหม เพราะคนชั้นสูงจริงๆจะไม่เอ่ยปากดูถูกใครว่าเป็นคนชั้นต่ำกันหรอกแจ๋ว”
       ทั้งสองมองตามวิไลรัมภาอย่างเกลียดชัง
       
       วิไลรัมภาลุกลี้ลุกลนเข้ามาในห้องรณพีร์ เห็นกล่องใส่แหวนช่อสำหรับผู้หญิงวางอยู่ข้างรูปรณพีร์
       “แหวนช่อวงนี้ มันจะต้องอยู่ในนิ้วนางซ้ายของวิไลรัมภาเท่านั้น”
       วิไลรัมภาโกรธจนน้ำตาคลอ กำหมัดแน่น

พอดีมีอยู่ตอนหนึ่งพี่น้องและสะใภ้ กำลังคุยกันแล้ววิไลรัมภัมก็จะเข้ามาหาชายพีร์ห้องนี้ แต่โดนคนใช้เข้าขัดขวาง บอกว่าห้องนี้เข้าได้เฉพาะคนในครอบครัว คนนอกห้ามเข้า