ก่อนอื่นผมต้องขอโทษนะครับหากพิมพ์ข้อความผิด และขอโทษหากเขียนแล้วทำให้งง ผมเป็นมือใหม่ตั้งกระทู้ครั้งแรกครับ
คือผมเก็บปัญหานี้มานานมากแล้วครับ เคยขอคำปรึกษาครอบครัวหรือเพื่อน แล้วไปแก้ปัญหาก็ไม่เคยจบสักที
ผมอายุ19 ครับ อาศัยอยู่กับพ่อบ้าง แม่บ้าง ไปๆมาๆ ส่วนเรื่องที่เกิด เกิดขึ้นที่บ้านพ่อครับ ปัญหาที่ว่านี้คือน้องคนละแม่(แฟนใหม่พ่อ)ของผมครับ เด็กคนนี้อายุ14ปี พ่อแม่ของเด็กคนนี้เขาแยกทางกัน ตอนแรกเด็กคนนี้อยู่กับแม่ แต่สร้างความเดือดร้อนให้แม่ แม่เขาเลยไม่เลี้ยงละเอามาให้พ่อผมเลี้ยงครับ พ่อผมก็เลี้ยงดูอย่างดี จะเรียนอะไร จะทำอะไรหาให้ทุกอย่างเขาก็ไม่เคยเอา
เริ่มจากตอนเด็กคนนี้ อยู่ ป6 มีเรื่องทะเลาะกับอาจารย์เลยทำให้เขาไม่ไปโรงเรียน แล้วชอบพาเพื่อนบุกมาบ้านแม่เขาไม่ไปเรียน ทำให้สร้างความเดือดร้อนกับทางบ้านแม่เขามาก ชาวบ้านแถวนั้นทนรำคาญเสียงดังของเด็กกลุ่มนี้ไม่ไหว เลยพากันขอให้ย้ายออก แม่เขาเลยย้ายเเละเอาตัวเด็กคนนี้มาไว้ให้พ่อเลี้ยงต่อ
พอมาอยู่กับพ่อ เด็กคนนี้บอกอยากเรียนรร.นานาชาติ(ม.1) พ่อผมก็เลยพาไปสมัคร (ผมแอบน้อยใจนะทำไมผมถึงไม่ได้เรียนรร.แบบนี้บ้างแต่เอาเถอะครับ ทุกวันนี้ผมภูมิใจกับสิ่งที่เป็นอยู่มากเมื่อเทียบกับเด็กคนนี้ ที่แม่เขาชอบเอาผมไปนินทา และด่าผมกับแม่ของผมลับหลัง)
แต่พอเรียน นานาชาติได้แปปเดียว เด็กคนนี้ก็โดดเรียนครับ ไม่ไปเรียนอีกแล้ว แล้วเอาเพื่อนมาบ้านพ่อเยอะแยก เสียงดัง ทำบ้านสกปรก ดูดบุหรี่ สักตามหลัง แล้วชอบมาเล่นห้องผม ขโมยเสื้อผ้าผมไปใส่ ผมเจ็บใจมากครับ เพราะมันเอาเสื้อผ้าตัวดีดีไปหมดเลย แล้วไม่เอามาคืน
ผมเลยเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาพ่อ พ่อเขาก็เครียดครับ ผมสงสารพ่อมาก แต่พ่อผมก็ทำไรไม่ถูก เลยตัดสินใจเอาเด็กคนนี้ ไปฝากกับรร.ต่างจังหวัดกับเพื่อนพ่อผมครับ เพื่อที่จะเอาวุฒิม.3 ต่อรร.อื่น เพราะเด็กคนนี้เขาอายเพื่อนครับ ไม่อยากเรียนต่อที่กรุงเทพแล้ว
เด็กคนนี้เขาเลยหายไปจากบ้านพ่อนานอยู่ครับ ประมาณเกือบ1ปี
ที่นี้แหละพอมันกลับมาครับ มันทักทายผมได้ดีมาก มาขโมยเสื้อผ้าผมไปอีก บ้านสกปรก พาเพื่อนมาบ้าน เพื่อนแต่ละคนน่ากลัวทั้งนั้นครับ บางครั้งเจอเพื่อนมัน เพื่อนมันทำเหมือนมองไม่เห็นผมไม่สนใจมีดึงหน้าใส่ด้วย(โหนี้เป็นแขกหรือเจ้าของบ้าน) บางคนดีหน่อยยกมือไหว้แต่ส่วนน้อยมากเท่านั้นครับ แล้วมีการขโมยมอไซต์ของคนที่บ้านออกไปขับชนนู้นนี้ และกลับมาบ้านก็ทำเป็นไปรู้เรื่อง ผมอดทนมากครับ เลือกที่จะไม่พูดละไปปรึกษาพ่อ พ่อพูดกับผมแค่เพียงว่า อดทน เขาก็น้องเหมือนกัน (ผมทำไรไม่ถูกเลยครับ)
ที่นี้พอถึงเวลาที่จะเรียน เด็กคนนี้เขาบอกเขาจะเรียนชั่งกลครับ พ่อผมก็เครียดกลัวมันจะไปมีเรื่องโดนทำร้าย แต่สุดท้ายก็ต้องใจอ่อนให้มันเรียนเพราะ ไม่งั้นมันจะไม่เรียน ทีนี้แหละครับ หนักเข้าไปอีก มันพกมีดกินข้าว พกมีดเล่นคอม ผมตกใจมากตอนเห็นมัน (ผมลืมบอกไปแต่แรกว่าผมกับมันอยู่บ้านเดียวกับแต่คนละชั้นกันครับ) พาเพื่อนมาบ้านอีกแล้ว ทีนี้ดึกๆดื่นๆไม่นอนเอาเพื่อนมา พ่อผมเลยสั่งห้ามให้เอาเพื่อนมา แล้วมันก็เหมือนจะเชื่อนะครับ มันก็ไปบ้านเพื่อน ไม่กลับบ้าน พอกลับมาก็แอบเอาเพื่อนมาอีก ผมรำคาญมากแต่ก็ทำไรไม่ได้ครับ แล้วมันก็มาขโมยเก้าอี้ เสื้อผ้า ของในห้องผมอีกแล้วครับ ผมเครียดมาก เลยให้พ่อหาช่างมาทำประตูล็อคให้ (ที่ผ่านมามันล็อคไม่ได้ครับ) และผมซื้อโซ่มาล็อคตู้เสื้อผ้าด้วย หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรหายครับ แต่มันก็จะชอบมารื้อของหน้าห้องผม แล้วพอผมเผลอลืมล็อคก็เสร็จมันตลอดครับ
มีอีกเรื่องครับที่ทำให้ผมเครียดแทนพ่อมาก คือเวลามันกลับมาดึกๆ มันชอบมาเรียกผมหน้าบ้านครับ เรียกผมเหมือนเพื่อน ไม่มีพูดจาดีดี ทำหน้ากวนตีนใส่ผมตลอด (ผมลืมเล่าว่า มันเคยรู้จักเพื่อนผมครับ ละเอาผมไปพูดกับเพื่อนว่า ผมไม่รักมันเกลียดมัน พูดแบบตัวเองน่าสงสารมากครับ ผมก็เคยรักมันนะครับ แต่มันมาทำแบบนี้ยอมรับเลยว่าตอนนี้ผมเกลียดมันมาก) พอเรียกหน้าบ้าน คืนไหนที่ผมไม่ได้ยินมาชอบปาหินมาหน้าต่างจนผมตื่น แล้วถ้าผมไม่ตื่นละครับ มันปืนขึ้นมาเลยครับ ผมอยู่ชั้น3มันปืนมาชั้น2 เลย ให้เพื่อนปีนบ้าง ปีนเองบ้าง ทำให้กระเบื้องแตกฝนตกน้ำเข้าบ้านตลอด มันก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไม่สนใจครับ
เรื่องเงินอีกเรื่องที่มันทำคนในบ้านเดือดร้อน คือพ่อผมดัดนิสัยไม่ให้มันไปเที่ยวโดยการ ให้มาเบิกเงินกับคนในบ้านที่ออฟฟิต(บ้านผมเป็นออฟฟิตด้านล่างครับ) ตั้งแต่ 8.00-17.00 มันมาบ้างไม่มาบ้าง พอวันไหนไม่มา มันจะไปเคาะประตู ตี1 ตี2 เรียกคนในบ้านให้เอาเงินมาให้มัน ผมละเห็นใจคนในบ้านจริงๆ
ผมเคยแอบขึ้นไปห้องนอนเด็กคนนี้ครั้งหนึงครับ เพื่อไปเอาเสื้อผ้าที่มันแอบเอาไปใส่ สิ่งที่ผมตกใจมากคือ กำแพง กระจก มีรอยขีดเขียนเต็มไปหมดแบบเช็คไม่ออกแน่ เเล้วคือที่มันเขียนต้องเป็นส่วนที่ลูกค้าที่เข้ามาบ้านผมต้องขึ้นไปดูงานตรงนั้น
ทุกวันนี้มันก็เป็นแบบนี้เรื่อยๆครับ รับปากพ่อว่าจะไม่ทำแบบนู้นไม่ทำแบบนี้แต่ก็ทำอยู่เรื่อย จนพ่อผมเครียด ไม่อยากคุยไม่อยากเจอหน้ามัน
ส่วนผมก็ต้องอดทนกับมันครับ เสื้อผ้า เผลอเป็นขโมย แม้แต่กางเกงในมันยังเอาไป
ผมควรแก้ปัญหากับเด็กคนนี้ยังไงครับ เจอหน้ามันผมทำเพียงมองมันว่ามันจะทำอะไร เเละมันก็มองหน้าผมแบบกวนๆใส่ ผมรู้สึกไม่มีความสุขครับ รู้สึกไม่ปลอดภัยเลยทุกครั้งที่อยู่บ้านหลังนี้
-- เด็กคนนนี้คือพ่อเดียวกันกับผมครับ ขนาดพ่อแท้ๆของมันยังทำได้ขนาดนี้เลย
อดทนมานานมาก เกลียดน้องจนทำอะไรไม่ถูก
คือผมเก็บปัญหานี้มานานมากแล้วครับ เคยขอคำปรึกษาครอบครัวหรือเพื่อน แล้วไปแก้ปัญหาก็ไม่เคยจบสักที
ผมอายุ19 ครับ อาศัยอยู่กับพ่อบ้าง แม่บ้าง ไปๆมาๆ ส่วนเรื่องที่เกิด เกิดขึ้นที่บ้านพ่อครับ ปัญหาที่ว่านี้คือน้องคนละแม่(แฟนใหม่พ่อ)ของผมครับ เด็กคนนี้อายุ14ปี พ่อแม่ของเด็กคนนี้เขาแยกทางกัน ตอนแรกเด็กคนนี้อยู่กับแม่ แต่สร้างความเดือดร้อนให้แม่ แม่เขาเลยไม่เลี้ยงละเอามาให้พ่อผมเลี้ยงครับ พ่อผมก็เลี้ยงดูอย่างดี จะเรียนอะไร จะทำอะไรหาให้ทุกอย่างเขาก็ไม่เคยเอา
เริ่มจากตอนเด็กคนนี้ อยู่ ป6 มีเรื่องทะเลาะกับอาจารย์เลยทำให้เขาไม่ไปโรงเรียน แล้วชอบพาเพื่อนบุกมาบ้านแม่เขาไม่ไปเรียน ทำให้สร้างความเดือดร้อนกับทางบ้านแม่เขามาก ชาวบ้านแถวนั้นทนรำคาญเสียงดังของเด็กกลุ่มนี้ไม่ไหว เลยพากันขอให้ย้ายออก แม่เขาเลยย้ายเเละเอาตัวเด็กคนนี้มาไว้ให้พ่อเลี้ยงต่อ
พอมาอยู่กับพ่อ เด็กคนนี้บอกอยากเรียนรร.นานาชาติ(ม.1) พ่อผมก็เลยพาไปสมัคร (ผมแอบน้อยใจนะทำไมผมถึงไม่ได้เรียนรร.แบบนี้บ้างแต่เอาเถอะครับ ทุกวันนี้ผมภูมิใจกับสิ่งที่เป็นอยู่มากเมื่อเทียบกับเด็กคนนี้ ที่แม่เขาชอบเอาผมไปนินทา และด่าผมกับแม่ของผมลับหลัง)
แต่พอเรียน นานาชาติได้แปปเดียว เด็กคนนี้ก็โดดเรียนครับ ไม่ไปเรียนอีกแล้ว แล้วเอาเพื่อนมาบ้านพ่อเยอะแยก เสียงดัง ทำบ้านสกปรก ดูดบุหรี่ สักตามหลัง แล้วชอบมาเล่นห้องผม ขโมยเสื้อผ้าผมไปใส่ ผมเจ็บใจมากครับ เพราะมันเอาเสื้อผ้าตัวดีดีไปหมดเลย แล้วไม่เอามาคืน
ผมเลยเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาพ่อ พ่อเขาก็เครียดครับ ผมสงสารพ่อมาก แต่พ่อผมก็ทำไรไม่ถูก เลยตัดสินใจเอาเด็กคนนี้ ไปฝากกับรร.ต่างจังหวัดกับเพื่อนพ่อผมครับ เพื่อที่จะเอาวุฒิม.3 ต่อรร.อื่น เพราะเด็กคนนี้เขาอายเพื่อนครับ ไม่อยากเรียนต่อที่กรุงเทพแล้ว
เด็กคนนี้เขาเลยหายไปจากบ้านพ่อนานอยู่ครับ ประมาณเกือบ1ปี
ที่นี้แหละพอมันกลับมาครับ มันทักทายผมได้ดีมาก มาขโมยเสื้อผ้าผมไปอีก บ้านสกปรก พาเพื่อนมาบ้าน เพื่อนแต่ละคนน่ากลัวทั้งนั้นครับ บางครั้งเจอเพื่อนมัน เพื่อนมันทำเหมือนมองไม่เห็นผมไม่สนใจมีดึงหน้าใส่ด้วย(โหนี้เป็นแขกหรือเจ้าของบ้าน) บางคนดีหน่อยยกมือไหว้แต่ส่วนน้อยมากเท่านั้นครับ แล้วมีการขโมยมอไซต์ของคนที่บ้านออกไปขับชนนู้นนี้ และกลับมาบ้านก็ทำเป็นไปรู้เรื่อง ผมอดทนมากครับ เลือกที่จะไม่พูดละไปปรึกษาพ่อ พ่อพูดกับผมแค่เพียงว่า อดทน เขาก็น้องเหมือนกัน (ผมทำไรไม่ถูกเลยครับ)
ที่นี้พอถึงเวลาที่จะเรียน เด็กคนนี้เขาบอกเขาจะเรียนชั่งกลครับ พ่อผมก็เครียดกลัวมันจะไปมีเรื่องโดนทำร้าย แต่สุดท้ายก็ต้องใจอ่อนให้มันเรียนเพราะ ไม่งั้นมันจะไม่เรียน ทีนี้แหละครับ หนักเข้าไปอีก มันพกมีดกินข้าว พกมีดเล่นคอม ผมตกใจมากตอนเห็นมัน (ผมลืมบอกไปแต่แรกว่าผมกับมันอยู่บ้านเดียวกับแต่คนละชั้นกันครับ) พาเพื่อนมาบ้านอีกแล้ว ทีนี้ดึกๆดื่นๆไม่นอนเอาเพื่อนมา พ่อผมเลยสั่งห้ามให้เอาเพื่อนมา แล้วมันก็เหมือนจะเชื่อนะครับ มันก็ไปบ้านเพื่อน ไม่กลับบ้าน พอกลับมาก็แอบเอาเพื่อนมาอีก ผมรำคาญมากแต่ก็ทำไรไม่ได้ครับ แล้วมันก็มาขโมยเก้าอี้ เสื้อผ้า ของในห้องผมอีกแล้วครับ ผมเครียดมาก เลยให้พ่อหาช่างมาทำประตูล็อคให้ (ที่ผ่านมามันล็อคไม่ได้ครับ) และผมซื้อโซ่มาล็อคตู้เสื้อผ้าด้วย หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรหายครับ แต่มันก็จะชอบมารื้อของหน้าห้องผม แล้วพอผมเผลอลืมล็อคก็เสร็จมันตลอดครับ
มีอีกเรื่องครับที่ทำให้ผมเครียดแทนพ่อมาก คือเวลามันกลับมาดึกๆ มันชอบมาเรียกผมหน้าบ้านครับ เรียกผมเหมือนเพื่อน ไม่มีพูดจาดีดี ทำหน้ากวนตีนใส่ผมตลอด (ผมลืมเล่าว่า มันเคยรู้จักเพื่อนผมครับ ละเอาผมไปพูดกับเพื่อนว่า ผมไม่รักมันเกลียดมัน พูดแบบตัวเองน่าสงสารมากครับ ผมก็เคยรักมันนะครับ แต่มันมาทำแบบนี้ยอมรับเลยว่าตอนนี้ผมเกลียดมันมาก) พอเรียกหน้าบ้าน คืนไหนที่ผมไม่ได้ยินมาชอบปาหินมาหน้าต่างจนผมตื่น แล้วถ้าผมไม่ตื่นละครับ มันปืนขึ้นมาเลยครับ ผมอยู่ชั้น3มันปืนมาชั้น2 เลย ให้เพื่อนปีนบ้าง ปีนเองบ้าง ทำให้กระเบื้องแตกฝนตกน้ำเข้าบ้านตลอด มันก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไม่สนใจครับ
เรื่องเงินอีกเรื่องที่มันทำคนในบ้านเดือดร้อน คือพ่อผมดัดนิสัยไม่ให้มันไปเที่ยวโดยการ ให้มาเบิกเงินกับคนในบ้านที่ออฟฟิต(บ้านผมเป็นออฟฟิตด้านล่างครับ) ตั้งแต่ 8.00-17.00 มันมาบ้างไม่มาบ้าง พอวันไหนไม่มา มันจะไปเคาะประตู ตี1 ตี2 เรียกคนในบ้านให้เอาเงินมาให้มัน ผมละเห็นใจคนในบ้านจริงๆ
ผมเคยแอบขึ้นไปห้องนอนเด็กคนนี้ครั้งหนึงครับ เพื่อไปเอาเสื้อผ้าที่มันแอบเอาไปใส่ สิ่งที่ผมตกใจมากคือ กำแพง กระจก มีรอยขีดเขียนเต็มไปหมดแบบเช็คไม่ออกแน่ เเล้วคือที่มันเขียนต้องเป็นส่วนที่ลูกค้าที่เข้ามาบ้านผมต้องขึ้นไปดูงานตรงนั้น
ทุกวันนี้มันก็เป็นแบบนี้เรื่อยๆครับ รับปากพ่อว่าจะไม่ทำแบบนู้นไม่ทำแบบนี้แต่ก็ทำอยู่เรื่อย จนพ่อผมเครียด ไม่อยากคุยไม่อยากเจอหน้ามัน
ส่วนผมก็ต้องอดทนกับมันครับ เสื้อผ้า เผลอเป็นขโมย แม้แต่กางเกงในมันยังเอาไป
ผมควรแก้ปัญหากับเด็กคนนี้ยังไงครับ เจอหน้ามันผมทำเพียงมองมันว่ามันจะทำอะไร เเละมันก็มองหน้าผมแบบกวนๆใส่ ผมรู้สึกไม่มีความสุขครับ รู้สึกไม่ปลอดภัยเลยทุกครั้งที่อยู่บ้านหลังนี้
-- เด็กคนนนี้คือพ่อเดียวกันกับผมครับ ขนาดพ่อแท้ๆของมันยังทำได้ขนาดนี้เลย