ความรักของเรา ดำเนินมาอย่างหกตะเมนตีลังกาที่สุดใน 3 โลก ผ่านมาเนิ่นนาน รวมเวลาแล้วก็ 6 ปี พอดีค่ะ
อายุยังน้อย ๆ ก็มีลูกกันซะแล้ว จากเด็กเกเร ทำตัวไร้สาระไปวัน ๆ วันนี้กลายเป็นแม่คนไปซะแล้ว !!
เลิกดื้อ เลิกเกเร แล้วทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อลูก เพื่อครอบครัว แต่นายตัวดี พ่อของลูก ยังติดเล่น ติดเที่ยว
เงินไม่เคยจะเหลือถึงลูกถึงเมีย ก็ ทะเลาะกันไป เถียงกันไป ตามประสาเด็ก ๆ ทั้งเรื่องขี้หึงของแฟน เพราะเราเป็นคนเฟรนลี่
คุยได้กะทุกคน เพื่อนเยอะ จึงทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมาก จะแก้ก็ยาก เพราะ นิสัยมันเป็นแบบนี้ และก็ ทะเลาะเรื่องที่เค้าทำตัวไม่ดี
เรื่องการพนัน หรือ แม้อาจจะรวมไปถึงเรื่องยา ยกเว้นเรื่องผู้หญิง เค้าไม่มีเลย ^^
เข้าปี่ที่ 5 พ่อตัวดี ก็สมัครเป็นทหาร เรื่องราวทุกอย่างมันก็เปลี่ยนไปหนักกว่าเดิม เรา ณ เวลานั้น คิดถึงแต่อนาคตแล้ว
เรียนไป เลี้ยงลูกไป มองแต่อนาคต จะคบจะเลิก ความหมายเท่ากัน แต่ก็ยังยืนอยู่ที่เดิม อย่างมีความหวังว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้น
แต่แฟนเรามันก็ช่างขี้หึงซะสุด ๆ ไปเรียน ก็ทะเลาะกัน เล่นเฟสก็ทะเลาะ มีเพื่อนเยอะ เพื่อน ไม่เรียบร้อย ก็ทะเลาะ ๆๆๆๆๆๆๆ
ยิ่งคบ ก็ยิ่งน่าเบื่อ ปวดหัว ปวดใจ ปวกประสาท
จนมาถึงจุดที่ เราต้องทำงานด้วย เรียนด้วย เลี้ยงลูกด้วย เพราะแบมือขอจากใครไม่ได้แล้ว โต ๆ แล้ว มีครอบครัวแล้ว
จะพึ่งพาแต่พ่อแม่ก็กระไรอยู่ พ่อยอดชายตัวดี ก็ไม่เคยจะมีเงินมาถึงซักที อ่ะ !! คราวนี้ เรายืนได้ด้วยตัวเองละ
สามารถเลี้ยงลูก เลี้ยงตัวเองได้ ไม่ต้องพึ่งใคร
ตลอดเวลา พ่อตัวดี ก็จะคอยหาเรื่องจิกกัด ต่าง ๆ นา ๆ หาว่าเราอยากไปทำงานใจจะขาด ( เอ๊า ! ไม่ทำแล้วเอาไรกินละคะพี่ ? )
โทรมา เราไม่ว่างรับ เราก็ผิด จะไปทำไรที่ไหน ก็ผิด ๆๆๆๆ เล่นเฟส ตั้งสเตตัสเพ้อเจ้อ เราก็ผิด !
บอกมาคำนึงว่า เค้าต้องการชีวิตเรา เค้าทนไม่ได้เลย ที่จะเห็นเรามีความสุข ในตอนที่เค้าไม่อยู่
เค้าต้องการรู้ความเป็นไปทุกอย่างในชีวิต ไปจนถึง บทสนทนาระหว่าง เพื่อน กับ เรา ( ต้องอัดเสียงไว้ป่ะ ? )
มาถึง ไคลแม็กซ์ ที่เราก็มีส่วนผิดแหล่ะ >> เข้าโหมดดราม่าละนะ
เราไม่รู้เหมือนกันนะ แต่รู้ว่าอยู่กับเค้า ไม่มีความสุขเลย มีแต่เรื่องทะเลาะ หมดกับเงินเติมโทรศัพท์ เพื่อทะเลาะกัน
เถียงกันเยอะมาก แล้วก็ทะเลาะแต่เรื่องเดิม ๆ เราคิดว่า " ไม่ได้ทำอะไรเพื่อเรา ไม่ได้ดูแลเรา วันนี้ เรายืนได้ด้วยตัวเอง
ทำไมจะต้องมาทนให้เค้าบั่นทอนจิตใจเราไปเรื่อย ๆ นะ " เราอาจจะอยากเลิก เพราะอยู่คนเดียวมันสบายใจกว่า
เราเริ่มทำอะไร ไม่แคร์เค้า ซึ่งปกติเค้าก็เป็นคนคิดมากอยู่แล้ว เราเริ่มคุยกับ เพื่อนต่างเพศ
เพื่อนคนนี้ เรากล้าพูดนะ ว่าเราไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่าเพื่อน แต่แค่เราชอบการคุย คุยแล้วมันมีแต่ความสบายใจ
คุยได้ทุกเรื่อง รับฟังเราทุกอย่าง ไม่เหมือนแฟนเราซักนิด ไม่รู้ เพื่อน ๆ เคยเป็นกันมั๊ย ?? บางคนอาจจะเถียง
คุยไปซักวัน ก็ต้องคิดบ้างแหล่ะ เราก็ยืนยันคำเดิม ถ้าจะคิด คิดไปนานแล้ว เพราะคุยมานานแล้ว แต่แค่ช่วงหลังบ่อยขึ้น
อีกอย่าง ประเด็นสำคัญ เราไม่เคยคิดหาพ่อเลี้ยงให้ลูก ข่าวทุกวันนี้ มันน่ากลัว เราตั้งใจมาก ว่าลูกเรามีพ่อคนเดียว พอ !! ^^
อีกอย่างเราชอบอิสระ เราไม่ชอบการผูกมัด และไม่อยากเริ่มต้นใหม่กับใคร กลัวเจออะไรที่ร้ายกว่าเดิม
>>> คนที่คุยแล้วสบายใจ กับคนที่ใช่ ทำไม ไม่ใช่คนเดียวกัน ?? <<<
เดิมที่แฟนเป็นคนขี้หึงอยู่แล้ว พอเค้ารู้ ก็เลยทะเลาะกันใหญ่โตมโหราญเลยล่ะ (กลับมาจากค่ายทหาร)
เริ่มจากลงไม้ลงมือ
ทั้งที่ เรารถคว่ำมานะ เจ็บปางตาย ถลอกไปทั้งตัวเลย
ตายล่ะ พ่อแม่เลี้ยงมายังไม่เคยจำทุบตีขนาดนี้เลย ยังไม่พอ ยังทำลายข้าวของเราพังย่อยยับหมด
จะเลิก เค้าก็ไม่เลิกนะ โอเค คิดซะว่ารักกัน เราก็ขอโทษ ขอโพยกันไป กะว่า ดีกันได้ เผื่ออะไรจะดีกว่าเดิม
ก็อยู่กันไปแบบมึน ๆ ก็เข้าใจ...จะให้ดีกันเลย ก็คงยาก แต่เราก็ พยายามให้ทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้นแล้วนะ
แต่ ตอนจบ ก่อนกลับค่าย สงสัย แม่งคิดมาก (ตามนิสัย) ลุกขึ้นมาชวนทะเลาะ กลางดึก ทั้ง ๆ ที่ ดีกันแล้วนะ
มาทำร้ายเราอีก T^T แบบ ไม่ใช่คนแล้วอะ ถึงมันจะไม่ได้เยอะแยะ รุนแรง แต่ เค้าไม่มีสิทธิ์ที่จะทำร้ายเราป่ะ
เค้าดูดยา เราก็ให้อภัย เค้าไม่เลี้ยงดูเรา เราก็มองข้ามไป รอให้โต รอให้พร้อม ค่อยว่ากัน
เค้าเล่นพนัน เราก็ตามใช้หนี้ให้ เค้าชวนทะเลาะ เค้าขี้หึงเราก็ พยามทำให้สบายใจ อธิบาย พยายามทุกอย่างแล้วอะ
รักกันมันใช่ แต่ไม่แน่ใจ ว่าตอนนี้ มันแค่เคยรักหรือเปล่า ??
เรารู้ว่าเค้าเสียใจที่ทำเรา เค้าขาดลาวันนึง กลางดึก เค้ามาแอบกอด แต่เรารู้สึกตัว แล้วเค้าก็ออกไปนอนข้างนอก
แต่ใจเรามันจำไปมากแล้ว เสียใจไปสุด ๆ แล้ว จะทำเพราะรักเรามาก หรือ เพราะอารมณ์ ก็ไม่ควรป่ะ ?
ถ้าเราคบต่อ เราก็เหนื่อยอยู่ฝ่ายเดียว คนเดียว ต้องมานั่งโดนสอบสวนเหมือนนักโทษ ต้องถูกบงการชีวิต
ทั้ง ๆ ที่เราไม่ได้อะไรจากเค้าเลย นอกจากความจริงใจ ใช้ง่าย กลับมา เค้าก็ทำนู่นทำนี่ให้ แต่คงไม่ใช่ความรัก
เพราะถ้ารักกัน คงไม่ทำแบบนี้ เราเองก็ผิด ใช่ ผิด ! แต่ 6 ปี กับอนาคตที่ไม่เห็นอะไรเลย เราทำเพื่อเค้ามามากพอแล้วนะ
แค่มาขอพื้นระบายเฉย ๆ ^^ จริง ๆ เรื่องมันเศร้า แต่เราอยากเล่าให้มันไม่เศร้ามาก
ตอนนี้เราตั้งใจจะเลิกกับเค้า กำลังค่อย ๆ หาที่อยู่ใหม่ (ตอนนี้อยู่ที่บ้านเค้า)
เราทำถูกแล้วใช่มั๊ยคะ ? เราก็ใจหายนะ ถ้าต้องเลิกกัน แต่อยู่ไปก็รู้สึกไม่ดี เดี๋ยวจะพาลเกลียดกันซะก่อน
คนเรา ไม่น่ามีความผูกพัน ไม่น่ามีความทรงจำเลยเนอะ อะไร ๆ มันจะได้ง่ายขึ้น
ไม่ต้องกลัวว่า จะเจ็บเอง หรือ จะทำให้ใครเสียใจ !! เราเลือกถูกแล้วใช่มั๊ยคะ ??
( ขอแทรกนะคะ ที่จริง เราเล่าข้าม ๆ มา ไม่ให้มันเยอะ แต่มันก็เยอะอยู่ดี T^T ขอโทษ แล้วก็ขอบคุณที่รับฟังนะคะ
เรื่องราวอาจเรียบเรียงไม่ดีมากเท่าไหร่ กลัวเขียนดี ๆ แล้วจะร้องไห้ ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัดสินใจอยู่ มันจะถูกหรือผิด )
ขอกำลังใจด้วยนะคะ ^^
จบแล้ว....ความรัก
อายุยังน้อย ๆ ก็มีลูกกันซะแล้ว จากเด็กเกเร ทำตัวไร้สาระไปวัน ๆ วันนี้กลายเป็นแม่คนไปซะแล้ว !!
เลิกดื้อ เลิกเกเร แล้วทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อลูก เพื่อครอบครัว แต่นายตัวดี พ่อของลูก ยังติดเล่น ติดเที่ยว
เงินไม่เคยจะเหลือถึงลูกถึงเมีย ก็ ทะเลาะกันไป เถียงกันไป ตามประสาเด็ก ๆ ทั้งเรื่องขี้หึงของแฟน เพราะเราเป็นคนเฟรนลี่
คุยได้กะทุกคน เพื่อนเยอะ จึงทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อยมาก จะแก้ก็ยาก เพราะ นิสัยมันเป็นแบบนี้ และก็ ทะเลาะเรื่องที่เค้าทำตัวไม่ดี
เรื่องการพนัน หรือ แม้อาจจะรวมไปถึงเรื่องยา ยกเว้นเรื่องผู้หญิง เค้าไม่มีเลย ^^
เข้าปี่ที่ 5 พ่อตัวดี ก็สมัครเป็นทหาร เรื่องราวทุกอย่างมันก็เปลี่ยนไปหนักกว่าเดิม เรา ณ เวลานั้น คิดถึงแต่อนาคตแล้ว
เรียนไป เลี้ยงลูกไป มองแต่อนาคต จะคบจะเลิก ความหมายเท่ากัน แต่ก็ยังยืนอยู่ที่เดิม อย่างมีความหวังว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้น
แต่แฟนเรามันก็ช่างขี้หึงซะสุด ๆ ไปเรียน ก็ทะเลาะกัน เล่นเฟสก็ทะเลาะ มีเพื่อนเยอะ เพื่อน ไม่เรียบร้อย ก็ทะเลาะ ๆๆๆๆๆๆๆ
ยิ่งคบ ก็ยิ่งน่าเบื่อ ปวดหัว ปวดใจ ปวกประสาท
จนมาถึงจุดที่ เราต้องทำงานด้วย เรียนด้วย เลี้ยงลูกด้วย เพราะแบมือขอจากใครไม่ได้แล้ว โต ๆ แล้ว มีครอบครัวแล้ว
จะพึ่งพาแต่พ่อแม่ก็กระไรอยู่ พ่อยอดชายตัวดี ก็ไม่เคยจะมีเงินมาถึงซักที อ่ะ !! คราวนี้ เรายืนได้ด้วยตัวเองละ
สามารถเลี้ยงลูก เลี้ยงตัวเองได้ ไม่ต้องพึ่งใคร
ตลอดเวลา พ่อตัวดี ก็จะคอยหาเรื่องจิกกัด ต่าง ๆ นา ๆ หาว่าเราอยากไปทำงานใจจะขาด ( เอ๊า ! ไม่ทำแล้วเอาไรกินละคะพี่ ? )
โทรมา เราไม่ว่างรับ เราก็ผิด จะไปทำไรที่ไหน ก็ผิด ๆๆๆๆ เล่นเฟส ตั้งสเตตัสเพ้อเจ้อ เราก็ผิด !
บอกมาคำนึงว่า เค้าต้องการชีวิตเรา เค้าทนไม่ได้เลย ที่จะเห็นเรามีความสุข ในตอนที่เค้าไม่อยู่
เค้าต้องการรู้ความเป็นไปทุกอย่างในชีวิต ไปจนถึง บทสนทนาระหว่าง เพื่อน กับ เรา ( ต้องอัดเสียงไว้ป่ะ ? )
มาถึง ไคลแม็กซ์ ที่เราก็มีส่วนผิดแหล่ะ >> เข้าโหมดดราม่าละนะ
เราไม่รู้เหมือนกันนะ แต่รู้ว่าอยู่กับเค้า ไม่มีความสุขเลย มีแต่เรื่องทะเลาะ หมดกับเงินเติมโทรศัพท์ เพื่อทะเลาะกัน
เถียงกันเยอะมาก แล้วก็ทะเลาะแต่เรื่องเดิม ๆ เราคิดว่า " ไม่ได้ทำอะไรเพื่อเรา ไม่ได้ดูแลเรา วันนี้ เรายืนได้ด้วยตัวเอง
ทำไมจะต้องมาทนให้เค้าบั่นทอนจิตใจเราไปเรื่อย ๆ นะ " เราอาจจะอยากเลิก เพราะอยู่คนเดียวมันสบายใจกว่า
เราเริ่มทำอะไร ไม่แคร์เค้า ซึ่งปกติเค้าก็เป็นคนคิดมากอยู่แล้ว เราเริ่มคุยกับ เพื่อนต่างเพศ
เพื่อนคนนี้ เรากล้าพูดนะ ว่าเราไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่าเพื่อน แต่แค่เราชอบการคุย คุยแล้วมันมีแต่ความสบายใจ
คุยได้ทุกเรื่อง รับฟังเราทุกอย่าง ไม่เหมือนแฟนเราซักนิด ไม่รู้ เพื่อน ๆ เคยเป็นกันมั๊ย ?? บางคนอาจจะเถียง
คุยไปซักวัน ก็ต้องคิดบ้างแหล่ะ เราก็ยืนยันคำเดิม ถ้าจะคิด คิดไปนานแล้ว เพราะคุยมานานแล้ว แต่แค่ช่วงหลังบ่อยขึ้น
อีกอย่าง ประเด็นสำคัญ เราไม่เคยคิดหาพ่อเลี้ยงให้ลูก ข่าวทุกวันนี้ มันน่ากลัว เราตั้งใจมาก ว่าลูกเรามีพ่อคนเดียว พอ !! ^^
อีกอย่างเราชอบอิสระ เราไม่ชอบการผูกมัด และไม่อยากเริ่มต้นใหม่กับใคร กลัวเจออะไรที่ร้ายกว่าเดิม
>>> คนที่คุยแล้วสบายใจ กับคนที่ใช่ ทำไม ไม่ใช่คนเดียวกัน ?? <<<
เดิมที่แฟนเป็นคนขี้หึงอยู่แล้ว พอเค้ารู้ ก็เลยทะเลาะกันใหญ่โตมโหราญเลยล่ะ (กลับมาจากค่ายทหาร)
เริ่มจากลงไม้ลงมือ
ตายล่ะ พ่อแม่เลี้ยงมายังไม่เคยจำทุบตีขนาดนี้เลย ยังไม่พอ ยังทำลายข้าวของเราพังย่อยยับหมด
จะเลิก เค้าก็ไม่เลิกนะ โอเค คิดซะว่ารักกัน เราก็ขอโทษ ขอโพยกันไป กะว่า ดีกันได้ เผื่ออะไรจะดีกว่าเดิม
ก็อยู่กันไปแบบมึน ๆ ก็เข้าใจ...จะให้ดีกันเลย ก็คงยาก แต่เราก็ พยายามให้ทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้นแล้วนะ
แต่ ตอนจบ ก่อนกลับค่าย สงสัย แม่งคิดมาก (ตามนิสัย) ลุกขึ้นมาชวนทะเลาะ กลางดึก ทั้ง ๆ ที่ ดีกันแล้วนะ
มาทำร้ายเราอีก T^T แบบ ไม่ใช่คนแล้วอะ ถึงมันจะไม่ได้เยอะแยะ รุนแรง แต่ เค้าไม่มีสิทธิ์ที่จะทำร้ายเราป่ะ
เค้าดูดยา เราก็ให้อภัย เค้าไม่เลี้ยงดูเรา เราก็มองข้ามไป รอให้โต รอให้พร้อม ค่อยว่ากัน
เค้าเล่นพนัน เราก็ตามใช้หนี้ให้ เค้าชวนทะเลาะ เค้าขี้หึงเราก็ พยามทำให้สบายใจ อธิบาย พยายามทุกอย่างแล้วอะ
รักกันมันใช่ แต่ไม่แน่ใจ ว่าตอนนี้ มันแค่เคยรักหรือเปล่า ??
เรารู้ว่าเค้าเสียใจที่ทำเรา เค้าขาดลาวันนึง กลางดึก เค้ามาแอบกอด แต่เรารู้สึกตัว แล้วเค้าก็ออกไปนอนข้างนอก
แต่ใจเรามันจำไปมากแล้ว เสียใจไปสุด ๆ แล้ว จะทำเพราะรักเรามาก หรือ เพราะอารมณ์ ก็ไม่ควรป่ะ ?
ถ้าเราคบต่อ เราก็เหนื่อยอยู่ฝ่ายเดียว คนเดียว ต้องมานั่งโดนสอบสวนเหมือนนักโทษ ต้องถูกบงการชีวิต
ทั้ง ๆ ที่เราไม่ได้อะไรจากเค้าเลย นอกจากความจริงใจ ใช้ง่าย กลับมา เค้าก็ทำนู่นทำนี่ให้ แต่คงไม่ใช่ความรัก
เพราะถ้ารักกัน คงไม่ทำแบบนี้ เราเองก็ผิด ใช่ ผิด ! แต่ 6 ปี กับอนาคตที่ไม่เห็นอะไรเลย เราทำเพื่อเค้ามามากพอแล้วนะ
แค่มาขอพื้นระบายเฉย ๆ ^^ จริง ๆ เรื่องมันเศร้า แต่เราอยากเล่าให้มันไม่เศร้ามาก
ตอนนี้เราตั้งใจจะเลิกกับเค้า กำลังค่อย ๆ หาที่อยู่ใหม่ (ตอนนี้อยู่ที่บ้านเค้า)
เราทำถูกแล้วใช่มั๊ยคะ ? เราก็ใจหายนะ ถ้าต้องเลิกกัน แต่อยู่ไปก็รู้สึกไม่ดี เดี๋ยวจะพาลเกลียดกันซะก่อน
คนเรา ไม่น่ามีความผูกพัน ไม่น่ามีความทรงจำเลยเนอะ อะไร ๆ มันจะได้ง่ายขึ้น
ไม่ต้องกลัวว่า จะเจ็บเอง หรือ จะทำให้ใครเสียใจ !! เราเลือกถูกแล้วใช่มั๊ยคะ ??
( ขอแทรกนะคะ ที่จริง เราเล่าข้าม ๆ มา ไม่ให้มันเยอะ แต่มันก็เยอะอยู่ดี T^T ขอโทษ แล้วก็ขอบคุณที่รับฟังนะคะ
เรื่องราวอาจเรียบเรียงไม่ดีมากเท่าไหร่ กลัวเขียนดี ๆ แล้วจะร้องไห้ ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัดสินใจอยู่ มันจะถูกหรือผิด )
ขอกำลังใจด้วยนะคะ ^^