สิ่งที่ผมเห็น คุณอาจจะไม่เห็น จากการชุมนุม เมื่อวาน

เมื่อวานผมได้มีโอกาส ไปร่วมงานรำลึก 3 ปี
การรำรึกการต่อสู้เรียกร้อง ประชาธิปไตย ที่มีคนตายและบาดเจ็บมากที่สุดในประวัติศาสตร์ชาติ

ผมเดินทางโดยรถไฟฟ้า ลงที่สถานี ราชดำริ เดินย้อนไปทางสถานทูต USA
ที่หมายคือกลุ่มเต้นท์บ้านราษฏร์ ที่นัดหมายกันว่าวันนี้จะทำกิจกรรมร่วมกัน
และแถมด้วยกลุ่มมาเฟีย ที่ไปตั้งเต้นท์อยู่ด้วยกัน

ผมขอไม่เล่าเรื่องราวในเต้นท์นะ ว่าสนุกสนานและได้พบกับพี่ๆเพื่อนๆน้องๆ บิ้กเนมทั้งหลายอย่างไร
ที่ผมจะเล่าคือ..บรรยากาศ นอกเหนือจากการชุมนุมของเวทีใหญ่
เพราะผมเดินไปได้ไกลที่สุด แค่เต้นท์ของกลุ่ม FARED ที่หน้าโรงแรมเอราวัณ

สิ่งที่หลายท่านอาจจะไม่ทราบคือ
.มีการตั้งเวที ที่ถนนด้านนี้ เป็น เอกเทศ 2 เวที  คือ

-เวทีของ กลุ่มปฏิญญาหน้าศาล ตรงทางขึ้นสถานีรถไฟฟ้าราชดำริ
กลุ่มนี้ มีคนราวๆ 200-300 คน มีการปราศรัย มีการร้องเพลง มีเต้นท์ มีกิจกรรมและมีแฟนของตัวเอง

-เวทีของ กลุ่ม กวป. ที่ต่อสู้กับศาลรัฐธรรมนูญ ตรงหน้า เพนนินซุร่า ฝั่งตรงข้ามถนน
กลุ่มนี้ มีคนราวๆ 100-200 คน มีการปราศรัย ที่มีเนื้อหา มีเต้นท์ มีกิจกรรมและมีแฟนของตัวเองของตัวเอง

ทั้ง 2 เวที มีทีมงาน เครื่องเสียง เครื่องไฟ  มีเนื้อหาสาระของตัวเอง  
มีทุนสนุบสนุนและมีแฟนๆ ของตัวเอง

เวลาที่กล่าวถึงคือ 16.30 และจำนวนคนที่พูดถึงคือคนที่อยู่หน้าเวทีนะครับ ไม่รวมในเต้นท์ หรือที่เดินไปเดินมา อยู่ตลอดเวลา

ประเด็นนี้ ผมมองว่า คนเสื้อแดง มีการแตกตัวออกมาจากกลุ่มใหญ่ หรือ นปช.
นอกจาก 2 กลุ่มนี้แล้ว ยังมี แดงอื่นๆ เช่น  แดงนิติราษฏร แดงสมยศ แดงอิสระต่างๆ ฯลฯ
ถึงจะมีบางอย่างที่แตกต่างกัน แต่ทุกกลุ่ม ยังมีจุดร่วมเดียวกัน
คือต่อต้านเผด็จการ ต่อต้านการรัฐประหาร และเรียกหาประชาธิปไตยที่แท้จริง

การเจริญเติบโต ของคนเสื้อแดง ที่มี นปช เป็นแกนนำจัดตั้ง ระดับหมู่บ้าน ตำบล อำเภอ จังหวัด
ถือว่าเป็นความมั่นคงและยั่งยืน
การเจริญเติบโตที่คู่ไปด้วยกัน ของแดงกลุ่มอื่นๆ ก็มีการเติบโต และยั่งยืน

ขากลับรถไฟฟ้า ผมมองลงไป ยังเห็นคนเสื้อแดงในสวนลุมพินี และ ที่อนุสาวรีย์ ร6 อยู่ บางตา
ทำให้นึกถึงว่า แม้จะไม่มีกิจกรรมอะไรกับใคร
ก็มีคนใส่เสื้อแดงมาร่วมรำลึก กับวันประวัติศาสตร์ นี้