เรื่องมีอยู่ว่า เราแต่งงานและมีลูก เมื่อเราคลอดแล้วแม่เราก็เอาไปเลี้ยงให้ที่บ้าน เพราะเราทำงานกับแฟนที่ต่างจังหวัด เราจะไปหาลูกเราเกือบทุกอาทิตย์ เพราะเราทำงานหยุดเสาร์-อาทิตย์ และระยะทางก็ไม่ได้ไกลมากเดินทางประมาณ 3 ชม.ก็ถึง ยอมรับว่าเหนื่อยมากแทบจะไม่มีเวลาพักผ่อนแต่ก็มีความสุขเพราะได้เห็นหน้าลูก ซึ่งตอนนี้ก็ได้ 3เดือนกว่าแล้ว ตอนนี้ก็กำลังน่ารักน่าชัง พอดีแม่เราจะไปทำธุรต่างจังหวัดซึ่งต้องไปทำวันธรรมดาที่ไม่ใช่วันหยุด ซึ่งแม่ก็ไม่ได้บอกเราล่วงหน้า ถ้าบอกล่วงหน้าเราก็จะได้ขอลางานเพื่อไปอยู่ดูแลลูก แต่นี่แกจะไปก็คือจะไปเลยซึ่งแม่เราจะเป็นคนนิสัยแบบนี้แหละ แล้วจะเอาลูกเราไปด้วย แล้วพอดีวันที่จะเดินทางลูกเราเกิดงอแงร้องไห้โยเย ซึ่งอากาศข้างนอกมันร้อนมากๆ เป็นธรรมดาของเด็กที่จะงอแงไม่ยอมหลับยอมนอน แม่เราก็โมโหมากโทรมาด่าใส่อารมณ์กับเราโดยที่เราไม่รู้เรื่องเพราะกำลังนั่งทำงานอยู่ แม่เราด่าเราว่า ทุกวันนี้กูลำบากกับไม่พอ ยังเอาลูกมาให้กูลำบากอีก ปล่อยให้มันตายฝังบ่าช้าเสีย ร้องไห้อยู่นั่นแหละ ตั้งแต่เรียนบมากูไม่เคยได้กินอะไรกับเลย มีแต่เอาไปเลี้ยงบ้านผัว กูขอแค่ลางานแค่นี้ไม่ได้หรือ ไม่เคยให้โอกาศกูเลย กูจะทำอะไรก็ขัดกูหมด เราก็อึ้งเลย ตั้งตัวไม่ทัน ก็เราก็บอกแม่เราแล้วว่าถ้าจะไปก็ให้บอกล่วงหน้าเราจะได้ขออนุญาตหัวหน้างานเพื่อลา แต่นี่ไม่บอกเราเลยจะไปก็คือจะไป แล้วจะให้เราทำยังไง ค่าเลี้ยงดูลูกเราเราก็เป็นคนออกทั้งหมด เราไม่เคยรบกวนแม่เราเลยนะ เงินเดือนเราได้แค่หมื่นกว่าบาท เราแทบจะไม่ได้ใช้จ่ายส่วนตัวเลยตั้งแต่มีลูก เวลาแม่เราขาดเหลืออะไรเราก็หาให้แม่ตลอด ตั้งแต่เรามีลูกเราลำบากมาก ยอมรับว่าไม่ค่อยได้ให้แม่ใช้เลย ส่วนเงินเดือนแฟนเราก็ได้แค่หมื่นต้น ๆ ก็เอามาใช้จ่ายภายในบ้านก็แทบจะไม่พอ ไหนจะค่าผ่อนรถ ค่าเงินกู้ยืมอีก เวลาเรามีปัญหาอะไรเราจะปรึกษาอะไรกับแม่เราไม่ได้เลย เพราะแม่ไม่ชอบแฟนเราเพราะแฟนเราจน ถ้าบอกปัญหาไปแม่เราจะยิ่งซ้ำเติมเราไปใหญ่ เราจะขัดใจแม่เราไม่ได้เลย แกต้องการอะไรก็ต้องหาให้ ทำให้ทุกอย่าง ถ้าไม่อย่างนั้นก็มีเรื่องกันตลอด เราอึดอัดใจมากปรึกษาแฟนก็ไม่ได้เกี่ยวกับแม่เรา เพราะเรากลัวแฟนจะมีอคติกับแม่ ขอกำลังใจหน่อยนะค่ะ ทุกวันนี้ทุกข์ใจมาก
มีปัญหาอึดอัดใจและกดดันจากแม่ของตัวเอง