รักประชาธิปไตยต้องใฝ่สันติ

แก่นแท้ของประชาธิปไตย  ต้องไม่แบ่งแยก   ไม่แบ่งฝ่าย  ด้วยความรู้สึกเป็นปรปักษ์
เพราะประชาธิปไตยคือการให้ความสำคัญต่อทุกคนในสังคมอย่างเท่าเทียม  เคารพในศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์

ความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้  ก็คือ มนุษย์นั้นจะไม่มีใครดีพร้อมหรือสมบูรณ์แบบ   หากใครทำผิดก็ควรให้กฎหมายบ้านเมืองลงโทษ
คนที่ไม่ใช่ศาล  ไม่ได้เป็นผู้พิพากษา  จึงไม่ควรตั้งตัวเองเป็นผู้ตัดสินผู้อื่นด้วยความหยาบคายและมีอคติ  เพราะนั่นมิใช่วิถีประชาธิไตย

เคารพความเห็นที่แตกต่าง   สร้างสันติ ให้อภัยด้วยจิตใจที่เป็นมิตร   ขายความคิดด้วยความนอบน้อมเยือกเย็น

บุคคลใดที่เรียกหาประชาธิปไตย   แต่ใช้วาจาส่อเสียดเหยียดหยาม  รุมประณามหยาบช้า   ไล่ล่าคนคิดต่าง
สร้างความบาดหมางในสังคม   เอาพวกมากเข้าว่า   หาเหตุบิดเบือนความจริง   ย่อมไม่มีคุณสมบัติของนักประชาธิปไตย

ทุกอย่างเกิดขึ้น   ตั้งอยู่ แล้วดับไป    ไม่มีอะไรจีรัง  

หากมัวหมกมุ่นติดยึดมายาภาพ   ชีวิตที่เหลืออยู่   ก็จะกลายเป็นช่วงเวลาที่ไร้ค่า.....