รู้สาเหตุแล้วที่จู่ๆ ก็มาบอกเลิก จู่ๆ ก็ไม่รับสาย ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเพื่อนๆ แต่ละคนจะเลือกทางไหน แต่ผมเลือกทางที่จะไปพบหน้าเธอให้ได้ ทั้งญาติผู้ใหญ่ของเค้า ถ้าโชคเข้าข้างผลออกมาดีผมค่อยพาแม่ผมตามไปหมั้นหมายทีหลัง (ตอนนี้ผมมีแต่ของหมั้นครับ แต่ยังไม่มีงบพร้อมจะแต่ง) แต่ถ้าโชคร้ายก็คงต้องผิดหวังกลับมาแล้วก็นั่งเสียใจไปตลอดชีวิต ถ้าการตอบแทนความรักของผู้มีพระคุณคือการต้องแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ เอาความสุขทั้งชีวิตไปแลกกับการแต่งงานที่ไม่ได้รัก และผมเองก็คงรับตัวเองที่ปล่อยให้เรื่องมันผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้เหมือนกัน

ที่ผมรู้ตอนนี้คือผมต้องใจเย็นๆ เรียบเรียงทุกอย่างในหัวให้มันเข้้าที่เข้าทางก่อน พื้นฐานแล้วผมเป็นคนใจร้อน (ถึงจะเย็นลงมามากแล้วหลังจากเจอแฟนคนนี้) ถ้าผมสติหลุดไปคงไม่ถึงกับโวยวายโหวกเหวกอะไรแต่ผมกลัวจะสื่อสิ่งที่คิดไว้ออกไปไม่ได้ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมมีหวังแค่ไหน ผมมีแต่ความรักอย่างเดียวจริงๆ ครับ