ฮารุกิเป็นคนที่หาการ์ตูน (Manga) อ่านยากมากครับ...
ถ้าไม่นับการ์ตูนอย่าง 'โดราเอมอน' 'โปเกมอน' หรือ 'ยูกิโอ' ฯลฯ ที่เคยอ่านสมัยเด็กๆ แล้ว ฮารุกิก็มีช่วง 'เว้นวรรค' ในการอ่านการ์ตูนอยู่หลายปีด้วยเหตุที่หาการ์ตูนที่ถูกใจอ่านไม่ได้
สาเหตุที่หาเรื่องที่ถูกใจไม่ได้ก็เป็นเพราะตัวฮารุกิเองนี่แหละครับ ที่เป็นคนเรื่องมากกับการอ่านการ์ตูนมากครับ จะหยิบเรื่องอะไรมาอ่านสักเรื่องหนึ่งก็ต้องเลือกให้ถูกใจทั้งเนื้อเรื่องและลายเส้น
ซึ่งปัญหาก็อยู่ตรงนี้แหละครับ ที่ตัวของฮารุกิเองไม่ค่อยชอบลายเส้นของการ์ตูนผู้ชาย (Shonen) ส่วนใหญ่ ในขณะที่เนื้อหาของการ์ตูนผู้หญิง (Shojo) ก็มักไม่ถูกรสนิยมของฮารุกิเสียด้วย
ดังนั้นการ์ตูนใหม่ๆ ที่ฮารุกิได้อ่านในช่วงนี้ก็มีอยู่ไม่กี่เรื่อง อย่างเช่น Vampire Knight, Mishounen Produce, Silver Diamond และ Otomen ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งในนั้นครับ
หากจะให้น้ำหนักกับระหว่างด้านเนื้อหาและด้านลายเส้น Vampire Knight คงมีน้ำหนักไปในทางลายเส้นมากกว่า (บอกตามตรงว่า อ.มัตสึริ ฮิโนะ วาดได้อย่างปราณีตมาก) ในขณะที่ Otomen คงมีน้ำหนักไปในทางของเนื้อหา
จริงอยู่ครับ Otomen อาจจะจัดอยู่ในกลุ่มของการ์ตูนผู้หญิง (Shojo Manga) แต่เนื้อหาและธีมของเรื่องนี้ เป็นหนึ่งในธีมของเรื่องแต่งที่ฮารุกิชอบมากที่สุดตั้งแต่ได้เคยอ่านมาเลยทีเดียว
Otomen นั้นเป็นเรื่องราวของ อาสุกะ มาซามุเนะ (Asuka MAZAMUNE) แชมป์เคนโดประจำโรงเรียน ผู้ซึ่งภายนอกดูมาดเท่ห์ เข้มแข็ง สมชาย เป็นที่สุด ทว่าแท้จริงแล้ว กลับมีรสนิยมชอบของกุ๊กกิ๊กน่ารัก ชอบทำอาหาร งานประดิษฐ์ประดอย เป็นอย่างยิ่ง
คำว่า Otomen หรือที่แปลเป็นไทยว่า หนุ่มแหวว ในเรื่องนี้ เป็นคำที่ประสมมาจากคำว่า Otome ที่แปลว่า สาวน้อย ในภาษาญี่ปุ่น มาผสมกับคำว่า Men (ผู้ชาย) ในภาษาอังกฤษ มาใช้ในความหมายของผู้ชายที่ไม่ได้เป็นตุ๊ดเป็นเกย์ แต่มีรสนิยมหลายอย่างคล้ายกับผู้หญิง เช่น ชอบอ่านการ์ตูนสาวน้อย ชอบของน่ารักสวยๆ งาม เป็นต้น
อาสุกะ ซึ่งเป็นพระเอกนั้น จำเป็นต้องซ่อนรสนิยมที่แท้จริงของตัวเองเอาไว้ เพราะ 'แม่ไม่ปลื้ม' เนื่องจากพ่อของอาสุกะทิ้งเธอไปพร้อมทั้งบอกว่าความจริงแล้วเขานั้น 'อยากเป็นผู้หญิง' มาตลอด ดังนั้น แม่ของอาสุกะ (ซึ่งเป็น ผอ. ของโรงเรียนที่เขาเรียนอยู่) จึงเกลียดบรรดาหนุ่มแหววเข้าขั้น
แต่อาสุกะที่เคย 'ซุกซ่อน' ตัวตนที่แท้จริงไว้ได้อย่างดีมาโดยตลอดนั้น ก็กลับเสียแผนมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาได้พบรักกับ เรียว มิยาโกะสุกะ (Ryo MIYAKOSUKA) สาวที่แม้ดูภายนอกจะเหมือนเรียบร้อยสมเป็นกุลสตรี แต่แท้จริงแล้วกลับปราศจากทักษะในด้านการทำอาหาร เป็นผู้หญิงที่ 'แมน' ที่สุด เพราะได้รับแรงบันดาลจากคุณพ่อที่เป็นนายตำรวจมือหนึ่ง
เพื่อความซับซ้อนมากกว่านั้น เรื่องราวของอาสุกะกับเรียว ยังถูกเฝ้ามองจากหนุ่มเพลย์บอยประจำโรงเรียนอย่าง 'จูตะ ทาจิบานะ' ผู้ซึ่งกำลังนำเรื่องราวของทั้งสองไปเขียนเป็นการ์ตูนสาวน้อยขายดีอย่าง 'เรื่องรักใสปิ๊ง' ภายในนามปากกา 'จูเอล ซาจิฮานะ' ซึ่งอาสุกะเอง ก็เป็นแฟนหนังสือตัวยงอีกต่างหาก
เรื่องราวของอาสุกะกับเรียวนั้น ดำเนินไปท่ามกลางความใสซื่อของทั้งสอง ที่ต่างคบกันไปแบบไม่คืบหน้าสักที โดยมีจูตะเฝ้ามองอยู่อย่างหงุดหงิด (ส่วนหนึ่งเพราะทำให้หาพล็อตไปเขียนไม่ได้) โดยมีอุปสรรคเข้ามาเป็นระยะๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากทางแม่ของอาสุกะ ที่พยายามจะกวาดล้างหนุ่มแหววออกไปให้หมดจากประเทศญี่ปุ่นให้ได้
ความประทับใจที่ฮารุกิมีต่อเรื่องนี้เป็นเรื่องของธีมครับ เรื่องของธีมเกี่ยวกับการที่คนเราต้องซ่อนตัวเองเอาไว้ เพื่อให้คนรอบข้างยอมรับ เพื่อให้คนรอบข้างไม่มองเราอย่างแปลกๆ ทั้งที่สิ่งที่เราซ่อนไว้นั้นมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องผิดบาปอะไร
สำหรับผู้ชายที่เป็นผู้ชายแล้ว คำว่า ตุ๊ด เกย์ กะเทย แต๋ว ฯลฯ อาจเป็นคำปรามาสที่รุนแรงจนหลายคนก็ต้องหลงทางเพียงเพื่อเพราะจะพิสูจน์ 'ความแมน' ไม่ว่าจะเป็นการสูบบุหรี่ ดื่มเหล้า ลองใช้สารเสพติด หรือว่าการลองทำอะไรเสี่ยงๆ จนเป็นอันตราย
ส่วนหนึ่งมันอาจจะเป็นเพราะเราตีความ 'ความแมน' ผิดไป
ความจริงตัวฮารุกิเองก็มีแง่มุมนั้นอยู่เหมือนกันครับ...
ฮารุกิเป็นพวกไม่ชอบฟังเพลงร็อค ไม่ว่าจะเป็น บอดี้สแลม โปเตโต้ ซิลลี่ฟูลส์ ก็ไม่ตรงกับรสนิยมทั้งนั้น... เพลงที่ฮารุกิชอบฟังเป็นเพลงของบอยแบนด์ญี่ปุ่นสไตล์ Johnny's อย่าง Arashi, NEWS หรือ Tegomass ซึ่งหลายครั้งฮารุกิก็รู้สึกว่า 'นี่เรา (ความจริงใช้สรรพนามในใจหยาบกว่านี้ แต่ว่าไม่อยากพิมพ์) กำลังฟังเพลงอะไรอยู่เนี่ย ไม่เห็นแมนเลย'
ซึ่งฮารุกิเองก็ต้องใช้เวลาหลายปีทีเดียวเชียวหละครับ กว่าจะยอมรับตัวเองได้
แต่ก็นั่นแหละครับ มีใครบางคนเคยบอกกับฮารุกิว่า ถ้าหากเราไม่ได้ยอมรับตัวเองแล้ว ใครกันเล่าครับ ที่จะมายอมรับตัวเรา
ในเรื่องมีตัวละครหญิงคนหนึ่ง ที่เคยถูกแฟนบอกเลิกเพราะเป็นสาวห้าวๆ ทำตัวไม่สมเป็นกุลสตรี เธอจึงเปลี่ยนแปลงตัวเองให้สาวใส น่ารัก แอ๊บแบ๊ว เสียจนใครๆ ก็หลงรัก
แต่ท้ายสุดแล้ว เธอก็ตระหนักได้ว่า นั่นเป็นเพียงเปลือกนอกเท่านั้น
ฮาจิเมะ โทโนะมิเนะ ตัวละครตัวหนึ่งในเรื่อง หนุ่มแหววอีกคน ที่ประกาศตัวเป็นศัตรูตลอดกาลของพระเอกอย่างอาสุกะ พูดไว้อย่างดีมากว่า
"...คนเราสามารถเปลี่ยนแปลงไปเท่าไหร่ก็ได้ แต่ท้ายสุดหากไม่ได้พบกับคนที่จะรักในแก่นแท้ซึ่งไม่มีวันเปลี่ยนแปลงของตัวเรา มันก็ไร้ความหมาย..."
แม้แต่ตัวของอาสุกะเอง ก็ตระหนักเช่นกันว่า
'...เหตุที่ทุกวันนี้ การที่ซ่อนตัวเองยากลำบากกว่าแต่ก่อน นั่นเป็นเพราะ เราได้พบกับความสบายใจจากการเป็นตัวของตัวเองอย่างแท้จริงแล้ว...'
Otomen ฉบับออริจินัลนั้นเป็นการ์ตูน แต่ก็มีสร้างเป็นฉบับซีรีย์แล้วเช่นกันครับ
Otomen - เสียงเพรียกของหัวใจ
ถ้าไม่นับการ์ตูนอย่าง 'โดราเอมอน' 'โปเกมอน' หรือ 'ยูกิโอ' ฯลฯ ที่เคยอ่านสมัยเด็กๆ แล้ว ฮารุกิก็มีช่วง 'เว้นวรรค' ในการอ่านการ์ตูนอยู่หลายปีด้วยเหตุที่หาการ์ตูนที่ถูกใจอ่านไม่ได้
สาเหตุที่หาเรื่องที่ถูกใจไม่ได้ก็เป็นเพราะตัวฮารุกิเองนี่แหละครับ ที่เป็นคนเรื่องมากกับการอ่านการ์ตูนมากครับ จะหยิบเรื่องอะไรมาอ่านสักเรื่องหนึ่งก็ต้องเลือกให้ถูกใจทั้งเนื้อเรื่องและลายเส้น
ซึ่งปัญหาก็อยู่ตรงนี้แหละครับ ที่ตัวของฮารุกิเองไม่ค่อยชอบลายเส้นของการ์ตูนผู้ชาย (Shonen) ส่วนใหญ่ ในขณะที่เนื้อหาของการ์ตูนผู้หญิง (Shojo) ก็มักไม่ถูกรสนิยมของฮารุกิเสียด้วย
ดังนั้นการ์ตูนใหม่ๆ ที่ฮารุกิได้อ่านในช่วงนี้ก็มีอยู่ไม่กี่เรื่อง อย่างเช่น Vampire Knight, Mishounen Produce, Silver Diamond และ Otomen ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งในนั้นครับ
หากจะให้น้ำหนักกับระหว่างด้านเนื้อหาและด้านลายเส้น Vampire Knight คงมีน้ำหนักไปในทางลายเส้นมากกว่า (บอกตามตรงว่า อ.มัตสึริ ฮิโนะ วาดได้อย่างปราณีตมาก) ในขณะที่ Otomen คงมีน้ำหนักไปในทางของเนื้อหา
จริงอยู่ครับ Otomen อาจจะจัดอยู่ในกลุ่มของการ์ตูนผู้หญิง (Shojo Manga) แต่เนื้อหาและธีมของเรื่องนี้ เป็นหนึ่งในธีมของเรื่องแต่งที่ฮารุกิชอบมากที่สุดตั้งแต่ได้เคยอ่านมาเลยทีเดียว
Otomen นั้นเป็นเรื่องราวของ อาสุกะ มาซามุเนะ (Asuka MAZAMUNE) แชมป์เคนโดประจำโรงเรียน ผู้ซึ่งภายนอกดูมาดเท่ห์ เข้มแข็ง สมชาย เป็นที่สุด ทว่าแท้จริงแล้ว กลับมีรสนิยมชอบของกุ๊กกิ๊กน่ารัก ชอบทำอาหาร งานประดิษฐ์ประดอย เป็นอย่างยิ่ง
คำว่า Otomen หรือที่แปลเป็นไทยว่า หนุ่มแหวว ในเรื่องนี้ เป็นคำที่ประสมมาจากคำว่า Otome ที่แปลว่า สาวน้อย ในภาษาญี่ปุ่น มาผสมกับคำว่า Men (ผู้ชาย) ในภาษาอังกฤษ มาใช้ในความหมายของผู้ชายที่ไม่ได้เป็นตุ๊ดเป็นเกย์ แต่มีรสนิยมหลายอย่างคล้ายกับผู้หญิง เช่น ชอบอ่านการ์ตูนสาวน้อย ชอบของน่ารักสวยๆ งาม เป็นต้น
อาสุกะ ซึ่งเป็นพระเอกนั้น จำเป็นต้องซ่อนรสนิยมที่แท้จริงของตัวเองเอาไว้ เพราะ 'แม่ไม่ปลื้ม' เนื่องจากพ่อของอาสุกะทิ้งเธอไปพร้อมทั้งบอกว่าความจริงแล้วเขานั้น 'อยากเป็นผู้หญิง' มาตลอด ดังนั้น แม่ของอาสุกะ (ซึ่งเป็น ผอ. ของโรงเรียนที่เขาเรียนอยู่) จึงเกลียดบรรดาหนุ่มแหววเข้าขั้น
แต่อาสุกะที่เคย 'ซุกซ่อน' ตัวตนที่แท้จริงไว้ได้อย่างดีมาโดยตลอดนั้น ก็กลับเสียแผนมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาได้พบรักกับ เรียว มิยาโกะสุกะ (Ryo MIYAKOSUKA) สาวที่แม้ดูภายนอกจะเหมือนเรียบร้อยสมเป็นกุลสตรี แต่แท้จริงแล้วกลับปราศจากทักษะในด้านการทำอาหาร เป็นผู้หญิงที่ 'แมน' ที่สุด เพราะได้รับแรงบันดาลจากคุณพ่อที่เป็นนายตำรวจมือหนึ่ง
เพื่อความซับซ้อนมากกว่านั้น เรื่องราวของอาสุกะกับเรียว ยังถูกเฝ้ามองจากหนุ่มเพลย์บอยประจำโรงเรียนอย่าง 'จูตะ ทาจิบานะ' ผู้ซึ่งกำลังนำเรื่องราวของทั้งสองไปเขียนเป็นการ์ตูนสาวน้อยขายดีอย่าง 'เรื่องรักใสปิ๊ง' ภายในนามปากกา 'จูเอล ซาจิฮานะ' ซึ่งอาสุกะเอง ก็เป็นแฟนหนังสือตัวยงอีกต่างหาก
เรื่องราวของอาสุกะกับเรียวนั้น ดำเนินไปท่ามกลางความใสซื่อของทั้งสอง ที่ต่างคบกันไปแบบไม่คืบหน้าสักที โดยมีจูตะเฝ้ามองอยู่อย่างหงุดหงิด (ส่วนหนึ่งเพราะทำให้หาพล็อตไปเขียนไม่ได้) โดยมีอุปสรรคเข้ามาเป็นระยะๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากทางแม่ของอาสุกะ ที่พยายามจะกวาดล้างหนุ่มแหววออกไปให้หมดจากประเทศญี่ปุ่นให้ได้
ความประทับใจที่ฮารุกิมีต่อเรื่องนี้เป็นเรื่องของธีมครับ เรื่องของธีมเกี่ยวกับการที่คนเราต้องซ่อนตัวเองเอาไว้ เพื่อให้คนรอบข้างยอมรับ เพื่อให้คนรอบข้างไม่มองเราอย่างแปลกๆ ทั้งที่สิ่งที่เราซ่อนไว้นั้นมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องผิดบาปอะไร
สำหรับผู้ชายที่เป็นผู้ชายแล้ว คำว่า ตุ๊ด เกย์ กะเทย แต๋ว ฯลฯ อาจเป็นคำปรามาสที่รุนแรงจนหลายคนก็ต้องหลงทางเพียงเพื่อเพราะจะพิสูจน์ 'ความแมน' ไม่ว่าจะเป็นการสูบบุหรี่ ดื่มเหล้า ลองใช้สารเสพติด หรือว่าการลองทำอะไรเสี่ยงๆ จนเป็นอันตราย
ส่วนหนึ่งมันอาจจะเป็นเพราะเราตีความ 'ความแมน' ผิดไป
ความจริงตัวฮารุกิเองก็มีแง่มุมนั้นอยู่เหมือนกันครับ...
ฮารุกิเป็นพวกไม่ชอบฟังเพลงร็อค ไม่ว่าจะเป็น บอดี้สแลม โปเตโต้ ซิลลี่ฟูลส์ ก็ไม่ตรงกับรสนิยมทั้งนั้น... เพลงที่ฮารุกิชอบฟังเป็นเพลงของบอยแบนด์ญี่ปุ่นสไตล์ Johnny's อย่าง Arashi, NEWS หรือ Tegomass ซึ่งหลายครั้งฮารุกิก็รู้สึกว่า 'นี่เรา (ความจริงใช้สรรพนามในใจหยาบกว่านี้ แต่ว่าไม่อยากพิมพ์) กำลังฟังเพลงอะไรอยู่เนี่ย ไม่เห็นแมนเลย'
ซึ่งฮารุกิเองก็ต้องใช้เวลาหลายปีทีเดียวเชียวหละครับ กว่าจะยอมรับตัวเองได้
แต่ก็นั่นแหละครับ มีใครบางคนเคยบอกกับฮารุกิว่า ถ้าหากเราไม่ได้ยอมรับตัวเองแล้ว ใครกันเล่าครับ ที่จะมายอมรับตัวเรา
ในเรื่องมีตัวละครหญิงคนหนึ่ง ที่เคยถูกแฟนบอกเลิกเพราะเป็นสาวห้าวๆ ทำตัวไม่สมเป็นกุลสตรี เธอจึงเปลี่ยนแปลงตัวเองให้สาวใส น่ารัก แอ๊บแบ๊ว เสียจนใครๆ ก็หลงรัก
แต่ท้ายสุดแล้ว เธอก็ตระหนักได้ว่า นั่นเป็นเพียงเปลือกนอกเท่านั้น
ฮาจิเมะ โทโนะมิเนะ ตัวละครตัวหนึ่งในเรื่อง หนุ่มแหววอีกคน ที่ประกาศตัวเป็นศัตรูตลอดกาลของพระเอกอย่างอาสุกะ พูดไว้อย่างดีมากว่า
"...คนเราสามารถเปลี่ยนแปลงไปเท่าไหร่ก็ได้ แต่ท้ายสุดหากไม่ได้พบกับคนที่จะรักในแก่นแท้ซึ่งไม่มีวันเปลี่ยนแปลงของตัวเรา มันก็ไร้ความหมาย..."
แม้แต่ตัวของอาสุกะเอง ก็ตระหนักเช่นกันว่า
'...เหตุที่ทุกวันนี้ การที่ซ่อนตัวเองยากลำบากกว่าแต่ก่อน นั่นเป็นเพราะ เราได้พบกับความสบายใจจากการเป็นตัวของตัวเองอย่างแท้จริงแล้ว...'
Otomen ฉบับออริจินัลนั้นเป็นการ์ตูน แต่ก็มีสร้างเป็นฉบับซีรีย์แล้วเช่นกันครับ