ตอนนี้เราอายุ 23 จะ 24 ปีแล้ว เราออกจากการเรียนตอนปีสามครึ่ง เพราะมีปัญหาทางบ้าน
เรื่องกิจการงานของญาติ แต่สืบเนื้องต่อจากบ้านของเราด้วย เพระงานที่ทำอยู่นี้ ทำตั้งแต่เรายังไม่เกิด
แล้วที่บ้านก็ไม่ได้มีงานอื่นรองรับ เพราะว่าทำงานนี้มาตั้งนานแล้ว เรามีพี่น้องสามคน เราเป็นคนกลาง
เป็นคนเก็บกด และชอบคิดมาก เพราะปัญหาต่างๆเข้ามาตั้งแต่เราเด็กๆแล้ว บ้านที่อยู่ตอนนี้ ก็อาศัยญาติอยู่
เงินเดือนพ่อแม่ที่ได้จากการทำงาน ก็ส่งพวกเราเรียนหนังสือ ทั่งหมดสามคน คือฐานะเราไม่ใช่คนรวยอะไร
จะออกแบบหาเช้ากินค่ำซะมากกว่า ตอนนี้เราทำงานกับร้านของญาติ ขายของงานแฮนด์เมค ขายให้ฝรั่ง ชาวต่างชาติ
เราทำงานตั้งแต่ 9 โมง - 5 ทุ่ม รายได้ที่ได้ 15000 บาทต่อเดือน ค่าใช้จ่าย ค่าหอ 4000 ค่ากิน ให้แม่ +ค่าน้ำค่าไฟ 4000
ค่ากินของเราอีก 4000 บาท ค่ารถ 1200 บาท และของจิปาทะ ของเราอีก สรุปเงินเดือนที่ได้ ไม่พอกับการจ่าย
ต้นปีที่ผ่านมา เราเคลียดหนัก เพราะโรคประสาทแม่กำเริบ ต้องไปหาหมอบ่อยๆ ต้องไปเอายาทุกอาทิตย์
เงินจ่ายที่ให้แม่ ต้องจ่ายเพิ่ม จนเงินเราไม่พอใช้ พี่ก็ยังไม้ได้งาน น้องเราก็ยังไม่ได้งาน
หลักๆคือเงินจากเรา จนค่าใช้จ่ายไม่พอใช้ในแต่ละเดือน เลยขอญาติ ขายของตัวเองต่อหลังเลิกงาน จนถึง เที่ยงคืนครึ่ง
บางวันเราไม่ไหว ก็ไม่ได้ขาย บางวันขายได้ ไม่บ้าง บางทีก็ท้อเพราะ ทำงานมาไม่มีเงินเหลือเลย
แต่เรายังเก็บเงินไว้ฝากประจำ เดือนละ สองพัน เพื่อเป็นเงินอนาคตของเราเอง ตอนนี้อาการแม่เริ่มปกติ
เราก็เหมือนจะดีขึ้น แต่ไม่เลย งานที่พ่อแม่เคยกลับขายไม่ดี
งานเลยชะงักหลายเดือน สุดท้ายภาระทุกอย่างตกอยู่กับเราตามเคย
พี่น้องก็ช่วยอะไรไม่ได้ เราพยายามหาของให้ขาย เราคิดทุกอย่าง อยากให้ทำโน้นนี้ จนปวดหัว
แต่ติดอย่างเดียวที่ เงิน เพราะเราได้จ่ายพ่อแม่ต่อเดือนไปหมดแล้ว เงินประจำที่ฝากก็ถอนไม่ได้
แม่เราไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่รับ เพราะอายุมากแล้ว
คือตอนนี้เราท้อแท้มาก ทำไมชีวิตเราไม่เคยสบายเลย ทำงานมาเราก็ไม่เหลือ เราไม่บ่นเรื่องที่ให้เงินพ่อแม่
เพราะเป็นหน้าที่ของเรา แต่เราแค่ท้อ เหมือนเราย่ำอยู่กับที่ ไม่ก้าวหน้า
ล่าสุด วันหยุดเราเพิ่มขึ้น เพราะเทศกิจประกาศให้หยุดทุกวันจันทร์ เงินเดือนเราถูกตัดลงไปอีก
ตอนนี้เราเครียด ทำไมถึงมีแต่ปัญหา เราพยายามอยากเก็บเงิน ซื้อบ้านให้ได้ ให้พ่อแม่ไม่ต้องอาศัยบ้านเค้าให้เค้าดูถูก
แต่มันคงฝันลมๆแล้งๆ เพราะเราไม่สามารถมีเงินได้ขนาดนั้น เราอยากให้เราพ้นจุดนี้ผ่านไปได้
ตอนนี้เราไม่อยากทำงาน เราอยากอยู่เฉย เราหมดแรง สมองตันไม่รู้จะทำอะไรต่อดี
เราเบื่องาน เพราะเวลาเราอยู่กับมันเยอะเกินไป เรานอนแค่วันละ 6 -7 ชั่วโมง ต่อวัน
เวลาส่วนตัวของเรามีแค่ 7 ชั่วโมง นั้นคือเวลานอน เราก็ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตเราต่อดี
ร้านเราก็ออกไม่ได้ เพราะเป็นร้านของญาติ บ้านก็เป็นของญาติ แล้วเค้าก็มีบุญคุณกับเรา
ตอนนี้ เราสับสน ไม่มีทางออก เราต้องทนไปอย่างนี้ ไปเรื่อยๆ ความฝันของเราคงไม่เป็นจริงใช่ไหม
กับการอยากได้บ้านสักหลัง ให้พ่อแม่อยู่สบาย ให้ท่านได้พักบ้าง
สิ้นปีนี้ เราคาดหวังไว้ว่า อยากมีเงินเก็บหนึ่งแสน เราไม่รู้จะทำได้ไหม มันท้อแท้เหลิอเกิน T^T
ท้อแท้ในชีวิตทำไมมีแต่ปัญหาเข้ารุมที่เราคนเดียว อยากระบายค่ะ
เรื่องกิจการงานของญาติ แต่สืบเนื้องต่อจากบ้านของเราด้วย เพระงานที่ทำอยู่นี้ ทำตั้งแต่เรายังไม่เกิด
แล้วที่บ้านก็ไม่ได้มีงานอื่นรองรับ เพราะว่าทำงานนี้มาตั้งนานแล้ว เรามีพี่น้องสามคน เราเป็นคนกลาง
เป็นคนเก็บกด และชอบคิดมาก เพราะปัญหาต่างๆเข้ามาตั้งแต่เราเด็กๆแล้ว บ้านที่อยู่ตอนนี้ ก็อาศัยญาติอยู่
เงินเดือนพ่อแม่ที่ได้จากการทำงาน ก็ส่งพวกเราเรียนหนังสือ ทั่งหมดสามคน คือฐานะเราไม่ใช่คนรวยอะไร
จะออกแบบหาเช้ากินค่ำซะมากกว่า ตอนนี้เราทำงานกับร้านของญาติ ขายของงานแฮนด์เมค ขายให้ฝรั่ง ชาวต่างชาติ
เราทำงานตั้งแต่ 9 โมง - 5 ทุ่ม รายได้ที่ได้ 15000 บาทต่อเดือน ค่าใช้จ่าย ค่าหอ 4000 ค่ากิน ให้แม่ +ค่าน้ำค่าไฟ 4000
ค่ากินของเราอีก 4000 บาท ค่ารถ 1200 บาท และของจิปาทะ ของเราอีก สรุปเงินเดือนที่ได้ ไม่พอกับการจ่าย
ต้นปีที่ผ่านมา เราเคลียดหนัก เพราะโรคประสาทแม่กำเริบ ต้องไปหาหมอบ่อยๆ ต้องไปเอายาทุกอาทิตย์
เงินจ่ายที่ให้แม่ ต้องจ่ายเพิ่ม จนเงินเราไม่พอใช้ พี่ก็ยังไม้ได้งาน น้องเราก็ยังไม่ได้งาน
หลักๆคือเงินจากเรา จนค่าใช้จ่ายไม่พอใช้ในแต่ละเดือน เลยขอญาติ ขายของตัวเองต่อหลังเลิกงาน จนถึง เที่ยงคืนครึ่ง
บางวันเราไม่ไหว ก็ไม่ได้ขาย บางวันขายได้ ไม่บ้าง บางทีก็ท้อเพราะ ทำงานมาไม่มีเงินเหลือเลย
แต่เรายังเก็บเงินไว้ฝากประจำ เดือนละ สองพัน เพื่อเป็นเงินอนาคตของเราเอง ตอนนี้อาการแม่เริ่มปกติ
เราก็เหมือนจะดีขึ้น แต่ไม่เลย งานที่พ่อแม่เคยกลับขายไม่ดี
งานเลยชะงักหลายเดือน สุดท้ายภาระทุกอย่างตกอยู่กับเราตามเคย
พี่น้องก็ช่วยอะไรไม่ได้ เราพยายามหาของให้ขาย เราคิดทุกอย่าง อยากให้ทำโน้นนี้ จนปวดหัว
แต่ติดอย่างเดียวที่ เงิน เพราะเราได้จ่ายพ่อแม่ต่อเดือนไปหมดแล้ว เงินประจำที่ฝากก็ถอนไม่ได้
แม่เราไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่รับ เพราะอายุมากแล้ว
คือตอนนี้เราท้อแท้มาก ทำไมชีวิตเราไม่เคยสบายเลย ทำงานมาเราก็ไม่เหลือ เราไม่บ่นเรื่องที่ให้เงินพ่อแม่
เพราะเป็นหน้าที่ของเรา แต่เราแค่ท้อ เหมือนเราย่ำอยู่กับที่ ไม่ก้าวหน้า
ล่าสุด วันหยุดเราเพิ่มขึ้น เพราะเทศกิจประกาศให้หยุดทุกวันจันทร์ เงินเดือนเราถูกตัดลงไปอีก
ตอนนี้เราเครียด ทำไมถึงมีแต่ปัญหา เราพยายามอยากเก็บเงิน ซื้อบ้านให้ได้ ให้พ่อแม่ไม่ต้องอาศัยบ้านเค้าให้เค้าดูถูก
แต่มันคงฝันลมๆแล้งๆ เพราะเราไม่สามารถมีเงินได้ขนาดนั้น เราอยากให้เราพ้นจุดนี้ผ่านไปได้
ตอนนี้เราไม่อยากทำงาน เราอยากอยู่เฉย เราหมดแรง สมองตันไม่รู้จะทำอะไรต่อดี
เราเบื่องาน เพราะเวลาเราอยู่กับมันเยอะเกินไป เรานอนแค่วันละ 6 -7 ชั่วโมง ต่อวัน
เวลาส่วนตัวของเรามีแค่ 7 ชั่วโมง นั้นคือเวลานอน เราก็ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตเราต่อดี
ร้านเราก็ออกไม่ได้ เพราะเป็นร้านของญาติ บ้านก็เป็นของญาติ แล้วเค้าก็มีบุญคุณกับเรา
ตอนนี้ เราสับสน ไม่มีทางออก เราต้องทนไปอย่างนี้ ไปเรื่อยๆ ความฝันของเราคงไม่เป็นจริงใช่ไหม
กับการอยากได้บ้านสักหลัง ให้พ่อแม่อยู่สบาย ให้ท่านได้พักบ้าง
สิ้นปีนี้ เราคาดหวังไว้ว่า อยากมีเงินเก็บหนึ่งแสน เราไม่รู้จะทำได้ไหม มันท้อแท้เหลิอเกิน T^T