สองทุ่มกว่าๆของวันทำงานกลางสัปดาห์วันหนึ่ง เป็นเวลาที่ผมเลิกทำงานตามปกติ วันนั้นรถผมแก๊สหมดผมก็แวะปั๊มที่เป็นถ่านผ่าน ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติธรรมดาๆ  เติมแก๊สเสร็จผมก็คิดว่าจะไปซื้ออะไรกินและก็นั่งพักที่ 7-11 เลยขับรถไปจอดใกล้ๆ 7-11 ผมเปิดประตูปุ๊ปก็เห็นเด็กผู้ชายอายุประมาณ10 ขวบเห็นจะได้ เด็กคนนั้นใส่เสื้อ อบต. อะไรซักอย่าง,กางเกงวอร์มและรองท้าบู๊ตยาง พร้อมทั้งเข็นถังขยะใบสีเขียวเข้าไปเก็บใกล้ห้องน้ำ ผมคิดในใจว่าดึกแล้ว ไอ้เด็กคนนี้มันขยันแฮะ ทำงานยังไม่นอนอีก พรุ่งนี้ไม่ไปเรียนไงวะ ? (ตอนนั้นก็สามทุ่มกว่าละ) ผมไปซื้อน้ำและกลับออกมาที่รถ ระหว่างทางไปที่รถก็เห็นเด็กคนนั้นกวาดขยะอยู่แถวๆห้องน้ำ ผมเลยตะโกนเรียกไปเบาๆ
"น้องๆ"
เด็กคนนั้นเดินมาหาผม
"ครับพี่"
"ดึกแล้ว ยังทำงานอยู่อีกเหรอ ? พรุ่งนี้ไม่ไปโรงเรียนเหรอ?"
เด็กคนนั้นอ้ำๆอึ้งๆ แล้วตอบผมอย่างกระท่อนกระแท่นว่า
"ผมไม่ได้เรียนครับ"
ผมได้ยินคำตอบพร้อมน้ำเสียงที่ให้อารมณ์เสียดายของน้องเค้าแล้วรู้สึกว่าความลำบากของน้องเค้ากำลังกระแทกหน้าผมอยู่ ผมไม่รู้จะพูดอะไรหรือพูดยังไงต่อเลยครับ มือที่ล้วงกระเป๋ากางเกงผมมีแบงค์ 20 อยู่ใบนึง ผมดึงออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นไปให้น้อง
"น้อง อะพี่ให้"
ขอบคุณครับ
น้องไหว้ผมและรับไว้แล้วยิ้มอย่างดีใจ ละก็เดินไปกวาดขยะต่อ
ระหว่างขับรถกลับผมคิดอะไรหลายอย่างเลย
- น่าเสียดายที่คนขยันหลายๆคนขาดโอกาส คนที่มีโอกาสหลายๆคนใช้โอกาสอย่าฟุ่มเฟือยและไม่เห็นค่า
- พ่อแม่เลี้ยงเรามาดีแค่ไหนแล้ว ผมเป็นคนนึงที่ครอบครัวไม่ได้ร่ำรวยอะไร และก็คิดอยู่บ่อยๆว่าเราไม่ได้ถูกเลีี้ยงมาอย่างดี ชีวิตเราลำบาก แต่พอเจอน้องคนนี้แล้ว ผมก็รู้สึกเลยว่าพ่อแม่เราส่งเราเรียนมาขนาดนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว ตอนเด็กพ่อแม่จะบอกเราบ่อยๆว่า"ดึกแล้ว นอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน"ตอนนั้นรู้สึกว่ามันน่าเบื่อจะให้รีบนอนไปไหน ตอนนี้รู้สึกเลยว่าสิ่งที่พ่อแม่บอกให้เรานอน และหลายสิ่งที่พวกเค้าทำมันทำให้เรามีวันนี้ วันที่มีเงินพอจะซื้อรอเป็นของตัวเองได้ วันที่นั่งทำงานอยู่ในห้องแอร์ และอีกบลาๆๆ...

ผมกลับถึงบ้านโดยพ่อแม่เปิดไปไว้รอทุกวัน แต่บางทีก็แค่เปิดไฟเพราะเค้าหลับไปแล้วทั้งคู่ แฮะๆๆ

และถ้าผมเจอน้องคนนั้นอีกผมอยากจะบอกกับน้องเค้าว่า
"ทอนพี่ 19 บาทด้วย"
แฮะๆล้อเล่นครับ