สืบจากกระทู้
http://pantip.com/topic/30317199
ก่อนอื่น จขกท. ต้องขอบคุณทุกๆกำลังใจจากทุกคนมากๆนะคะ
ปัจจุบัน จขกท. สิวน้อยลงแล้ว แต่.....ร่องรอยของมันยังคงแจ่มจัาเต็มหน้า ให้เราคิดถึงเล่น
จขกท. ทำเลเซอไปได้ 5 ครั้งแล้ว มันก้ยังชัดมากๆอยู่
จขกท.เองช่วงระหว่างนี้ต้องเก็บตัว ไม่กล้าออกไปเจอใคร จนกระทั่ง
เพื่อนนัดกันไปทะเล จขกท.ไม่ไปเพราะรักษาสิวอยู่
แต่จขกท.ไปเที่ยวกะเพื่อนสนิทคนนึงที่ห้างเพราะไม่ต้องโดนแดดจัดมาก และถ่ายรูปอัพลงตามประสา
พอเพื่อนจขกท.ที่ชวนไปทะเลมาเห็นก้คงจะโมโหกัน หาว่าจขกท.ลืมพวกเขา
ที่นี้พอเขาชวนไปบ้าน จขกท.เลยตัดสินใจไป เพราะไม่อยากให้พวกเขาคิดแบบนั้น
ก่อนหน้าจะไป จขกท.บอกเพื่อนแล้วว่า หน้าเค้าเป็นสิวเยอะมาก อย่าตกใจมากนะ แล้วก้โดนแดดไม่ค่อยได้
พแไปถึง เพื่อนจขกท.ก้จะมีแซวๆบ้างว่า จขกท.ได้ออกมาเปิดหูเปิดตาแล้วบ้าง อย่ายืนใกล้หม้อนะมันร้อนกว่าแดดอีก(ตอนไปเดินตลาด)
เพื่อนถามว่าไปทำไรมา เราก้ตอบแบบเดิมๆไป เราเข้าใจนะว่าเพื่อนเราเป็นห่วงเรา พยายามแนะนำยาทา คลินิคเราสารพัด
จขกท.ก้ยิ้มๆไป แต่ในใจมันอ่อนล้าเหลือเกิน มันหมดความมั่นใจมากๆ
จขกท.ก้คิดหนักมากว่าจะไปวันรับน้องดีมั้ย เพราะอายหน้ามาก แต่ก้กลัวจะไม่รู้จักเพื่อนใหม่ กลัวต้องอยุ่คนเดียวถ้าไปเรียนปรับพื้นฐาน
กลัวว่าคนอื่นจะมองเราสกปรก น่ากลัว น่าเกลียด หรืออะไรยังไง เพราะเรายังไม่เคยรู้จักกัน ไม่เหมือนเพื่อนม.ปลาย
แฟนจขกท.ก้แอดได้ที่มหาลัยแห่งหนึ่งในภาคเหนือ จขกท.อยุ่กทม.
จขกท.ยิ่งรุ้สึกโดดเดี่ยวมาก เพราะเขาเหมือนเป็นที่พึ่งจขกท.เวลาทุกข์ใจ และเป็นไม่กี่คนที่เห็นหน้าจขกท.แล้วไม่สนใจเรื่องสิวบนหน้าจขกท.เลย
จขกท.รุ้ตัวว่าไม่ควรให้เรื่องพวกนี้มาบ่อนทำลายความมั่นใจของตัวเอง แต่มันยากมากๆ ตอนนี้จขกท.เครียดมากๆเลย
ขอบคุณทุกคนที่อ่านจขกท.บ่นจนจบนะคะ
(ระบาย) ทำไมไม่เข้ามจคนเป็นสิว? ภาค2
ก่อนอื่น จขกท. ต้องขอบคุณทุกๆกำลังใจจากทุกคนมากๆนะคะ
ปัจจุบัน จขกท. สิวน้อยลงแล้ว แต่.....ร่องรอยของมันยังคงแจ่มจัาเต็มหน้า ให้เราคิดถึงเล่น
จขกท. ทำเลเซอไปได้ 5 ครั้งแล้ว มันก้ยังชัดมากๆอยู่
จขกท.เองช่วงระหว่างนี้ต้องเก็บตัว ไม่กล้าออกไปเจอใคร จนกระทั่ง
เพื่อนนัดกันไปทะเล จขกท.ไม่ไปเพราะรักษาสิวอยู่
แต่จขกท.ไปเที่ยวกะเพื่อนสนิทคนนึงที่ห้างเพราะไม่ต้องโดนแดดจัดมาก และถ่ายรูปอัพลงตามประสา
พอเพื่อนจขกท.ที่ชวนไปทะเลมาเห็นก้คงจะโมโหกัน หาว่าจขกท.ลืมพวกเขา
ที่นี้พอเขาชวนไปบ้าน จขกท.เลยตัดสินใจไป เพราะไม่อยากให้พวกเขาคิดแบบนั้น
ก่อนหน้าจะไป จขกท.บอกเพื่อนแล้วว่า หน้าเค้าเป็นสิวเยอะมาก อย่าตกใจมากนะ แล้วก้โดนแดดไม่ค่อยได้
พแไปถึง เพื่อนจขกท.ก้จะมีแซวๆบ้างว่า จขกท.ได้ออกมาเปิดหูเปิดตาแล้วบ้าง อย่ายืนใกล้หม้อนะมันร้อนกว่าแดดอีก(ตอนไปเดินตลาด)
เพื่อนถามว่าไปทำไรมา เราก้ตอบแบบเดิมๆไป เราเข้าใจนะว่าเพื่อนเราเป็นห่วงเรา พยายามแนะนำยาทา คลินิคเราสารพัด
จขกท.ก้ยิ้มๆไป แต่ในใจมันอ่อนล้าเหลือเกิน มันหมดความมั่นใจมากๆ
จขกท.ก้คิดหนักมากว่าจะไปวันรับน้องดีมั้ย เพราะอายหน้ามาก แต่ก้กลัวจะไม่รู้จักเพื่อนใหม่ กลัวต้องอยุ่คนเดียวถ้าไปเรียนปรับพื้นฐาน
กลัวว่าคนอื่นจะมองเราสกปรก น่ากลัว น่าเกลียด หรืออะไรยังไง เพราะเรายังไม่เคยรู้จักกัน ไม่เหมือนเพื่อนม.ปลาย
แฟนจขกท.ก้แอดได้ที่มหาลัยแห่งหนึ่งในภาคเหนือ จขกท.อยุ่กทม.
จขกท.ยิ่งรุ้สึกโดดเดี่ยวมาก เพราะเขาเหมือนเป็นที่พึ่งจขกท.เวลาทุกข์ใจ และเป็นไม่กี่คนที่เห็นหน้าจขกท.แล้วไม่สนใจเรื่องสิวบนหน้าจขกท.เลย
จขกท.รุ้ตัวว่าไม่ควรให้เรื่องพวกนี้มาบ่อนทำลายความมั่นใจของตัวเอง แต่มันยากมากๆ ตอนนี้จขกท.เครียดมากๆเลย
ขอบคุณทุกคนที่อ่านจขกท.บ่นจนจบนะคะ