เรื่องยุบโรงเรียน เล็กๆในชนบท ผม อยากจะออกความเห็นเรื่องนี้ ไปถึง
คุณพงศ์เทพ เทพกาญจนาหน่อยครับ ปัญหาของนักเรียน การเรียนการสอน
ไม่ได้อยู่ที่ โรงเรียนเล็ก โรงเรียนใหญ่ จำนวนนักเรียน ในโรงเรียนไม่ใช่ปัญหา
โรงเรียนขนาดเล็ก ที่ใกล้ชุมชน มากที่สุด เป็นเรื่องดีของนักเรียน ครับเด็ก ๆในชนบท
ที่ห่างไกล จาก ตัวจังหวัด ต้องมีโรงเรียน แม้ว่า จะมีนักเรียนน้อยก็ตาม
ปัญหาของ โรงเรียนอยู่ที่ตัวครู ไม่ใช่ นักเรียน ไม่ใช่ขนาดโรงเรียน ๆ ที่ห่างไกล
คล้าย ๆกับ โรงพยาบาล ขนาดเล็ก ที่หมอ ไม่มี พยาบาลไม่มี หรือพอมี ก้ขอย้ายตัวเอง
ออกจากโรงเรียนห่างไกล ไม่ยอมอยู่ เพราะครู พยายามจะดี้นรน มาอยู่ในเมือง ในอำเภอ
การแก้ปัญหาให้ครูไม่ย้ายหนี การแก้ใขเรื่องการตอบแทน จากค่าตอบแทน ที่ น้อยนิด
หรือ ต่าตอบแทนที่ไม่สมเหตุผล หรือความเจริญก้าวหน้าของครูเป็นปัญหาสำคัญ ยี่งปัจจุบัน
การทำ อาจารย์ 3 เพื่อ รายได้ ที่สูงกว่า ทำให้ครูไม่อยากอยู่ โรงเรียนขนาดเล็ก เพราะ จะทำ
ผลงานไม่ผ่าน เหมือน ผู้ปกครอง พยายามให้นักเรียน ได้เรียน ในโรงเรียนที่ ดี เช่นโรงเรียน
ของเทศบาล ในตัวจังหวัด มีหลายแห่ง นักเรียนไม่ค่อยอยากเรียน ต้องเรียน ที่โรงเรียน ของจังหวัด
บอกว่า การเรียนการสอนต่างกัน แล้วมันก็ต่างกันจริง ๆ ในตัวเมือง อุบลราชธานี เด็กดี้นรน จะต้องเรียน
โรงเรียนเบญจม ฯ แต่ โรงเรียนเทศบาลเมืองอุบล เด็กจะไม่เรียน ทำไมครับ ก็ ความสามารถ ในการเรียน การสอน
ต่างกันราว ฟ้าดิน เด็กที่ได้เรียนโรงเรียนเบญจม จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยเป็นจำนวนมาก แต่ตรงกันข้ามกับ
เด็กที่เรียน โรงเรียนเทศบาล ทั้ง ๆที่หลักสูตรเหมือนกัน ครูจบ ป. ตรี โท เหมือนกัน ทำไม คำตอบอยู่ที่ครู
ที่มีจิตวิญญาณ ในการสอนต่างกัน ลองไปสำรวจเชิงลึก ให้จริงจังและมากขึ้น นักวิชาการที่เดิน แทบ ชนกัน
ตาย เคย ออกไปช่วย โรงเรียนห่างไกลเหล่านั้นหรือเปล่า ก็ไม่เคย ผมเคยติงเรื่อง ทรงผม ของนักเรียน ที่ คุณพงศ์เทพ
ออกมาติติงครั้งหนึ่งแล้ว คุณทำเรื่องกระพี้ ไม่ใช่ เรื่อแก่นของการศึกษา นี่ จะออกมายุบ โรงเรียนเสียอีก โรงเรียนเล็ก ๆ
มีความผิดมากมายขนาดนั้นเชียวหรือ สี้นเปลืองงบประมาณ มากขนาดนั้นหรือ
ครับ รัฐมนตรี กระทรวงศึกษา แต่ละคนไม่ว่าสมัยไหน ล้วนทำ ในสี่งที่ไม่เป็นแก่นของการศึกษา ไม่ว่าครู ในปัจจุบัน หลายคน
ที่ไม่เข้าใจ ในเรื่องพวกนี้ ครับปรับปรุง โรงเรียน ที่ห่างไกลให้ดี ทุ่มงบให้เขา เอาเทคโนโลยี่ให้เขา มีที่นั่งที่เรียน
ที่ออกกำลังกาย มีสนามฟุตบอลให้เขาเล่น อุปกรณ์ในการสอนให้ครบ ห้องสมุด ที่เป็นที่รกร้าง ต้องดูแล บางที่เขาขาดกระทั่งน้ำที่จะดื่ม
มันแย่ขนาดนั้น ครูที่อยู่ในชนบท ห่างไกล ให้กำลังใจเขา
เรียกว่ามีเบี้ยกันดารสูง ๆ วิทยะฐานะ ของเขาต้องไม่เอาจำนวน นักเรียนในโรงเรียนมาเป็นตัวจับวัด ตำแหน่งมีให้เขา
ตรวจสอบ การเรียนการสอน มากกว่า โรงเรียนในเมือง สี่งไหนที่เขาขาดแคลน ต้องรีบดูแลจัดหา
สี่งเหล่านี้ คือ กำลังใจของครู ที่จะทำให้เด็ก รอบหมู่บ้านเข้ามาเรียน แล้ว การศึกษาในชนบท จะไม่น้อยหน้ากว่า โรงเรียนในเมือง
ลองกลับไปคิดใหม่หน่อยครับ ไอ้นักวิชาการที่เสนอเรื่องนี้ จับไปสอนในชนบทให้หมด แล้วค่อยกลับมาเสนอ
เรื่องไร้สาระ ต่อไป
ยุบแล้ว เป็นไง
คุณพงศ์เทพ เทพกาญจนาหน่อยครับ ปัญหาของนักเรียน การเรียนการสอน
ไม่ได้อยู่ที่ โรงเรียนเล็ก โรงเรียนใหญ่ จำนวนนักเรียน ในโรงเรียนไม่ใช่ปัญหา
โรงเรียนขนาดเล็ก ที่ใกล้ชุมชน มากที่สุด เป็นเรื่องดีของนักเรียน ครับเด็ก ๆในชนบท
ที่ห่างไกล จาก ตัวจังหวัด ต้องมีโรงเรียน แม้ว่า จะมีนักเรียนน้อยก็ตาม
ปัญหาของ โรงเรียนอยู่ที่ตัวครู ไม่ใช่ นักเรียน ไม่ใช่ขนาดโรงเรียน ๆ ที่ห่างไกล
คล้าย ๆกับ โรงพยาบาล ขนาดเล็ก ที่หมอ ไม่มี พยาบาลไม่มี หรือพอมี ก้ขอย้ายตัวเอง
ออกจากโรงเรียนห่างไกล ไม่ยอมอยู่ เพราะครู พยายามจะดี้นรน มาอยู่ในเมือง ในอำเภอ
การแก้ปัญหาให้ครูไม่ย้ายหนี การแก้ใขเรื่องการตอบแทน จากค่าตอบแทน ที่ น้อยนิด
หรือ ต่าตอบแทนที่ไม่สมเหตุผล หรือความเจริญก้าวหน้าของครูเป็นปัญหาสำคัญ ยี่งปัจจุบัน
การทำ อาจารย์ 3 เพื่อ รายได้ ที่สูงกว่า ทำให้ครูไม่อยากอยู่ โรงเรียนขนาดเล็ก เพราะ จะทำ
ผลงานไม่ผ่าน เหมือน ผู้ปกครอง พยายามให้นักเรียน ได้เรียน ในโรงเรียนที่ ดี เช่นโรงเรียน
ของเทศบาล ในตัวจังหวัด มีหลายแห่ง นักเรียนไม่ค่อยอยากเรียน ต้องเรียน ที่โรงเรียน ของจังหวัด
บอกว่า การเรียนการสอนต่างกัน แล้วมันก็ต่างกันจริง ๆ ในตัวเมือง อุบลราชธานี เด็กดี้นรน จะต้องเรียน
โรงเรียนเบญจม ฯ แต่ โรงเรียนเทศบาลเมืองอุบล เด็กจะไม่เรียน ทำไมครับ ก็ ความสามารถ ในการเรียน การสอน
ต่างกันราว ฟ้าดิน เด็กที่ได้เรียนโรงเรียนเบญจม จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยเป็นจำนวนมาก แต่ตรงกันข้ามกับ
เด็กที่เรียน โรงเรียนเทศบาล ทั้ง ๆที่หลักสูตรเหมือนกัน ครูจบ ป. ตรี โท เหมือนกัน ทำไม คำตอบอยู่ที่ครู
ที่มีจิตวิญญาณ ในการสอนต่างกัน ลองไปสำรวจเชิงลึก ให้จริงจังและมากขึ้น นักวิชาการที่เดิน แทบ ชนกัน
ตาย เคย ออกไปช่วย โรงเรียนห่างไกลเหล่านั้นหรือเปล่า ก็ไม่เคย ผมเคยติงเรื่อง ทรงผม ของนักเรียน ที่ คุณพงศ์เทพ
ออกมาติติงครั้งหนึ่งแล้ว คุณทำเรื่องกระพี้ ไม่ใช่ เรื่อแก่นของการศึกษา นี่ จะออกมายุบ โรงเรียนเสียอีก โรงเรียนเล็ก ๆ
มีความผิดมากมายขนาดนั้นเชียวหรือ สี้นเปลืองงบประมาณ มากขนาดนั้นหรือ
ครับ รัฐมนตรี กระทรวงศึกษา แต่ละคนไม่ว่าสมัยไหน ล้วนทำ ในสี่งที่ไม่เป็นแก่นของการศึกษา ไม่ว่าครู ในปัจจุบัน หลายคน
ที่ไม่เข้าใจ ในเรื่องพวกนี้ ครับปรับปรุง โรงเรียน ที่ห่างไกลให้ดี ทุ่มงบให้เขา เอาเทคโนโลยี่ให้เขา มีที่นั่งที่เรียน
ที่ออกกำลังกาย มีสนามฟุตบอลให้เขาเล่น อุปกรณ์ในการสอนให้ครบ ห้องสมุด ที่เป็นที่รกร้าง ต้องดูแล บางที่เขาขาดกระทั่งน้ำที่จะดื่ม
มันแย่ขนาดนั้น ครูที่อยู่ในชนบท ห่างไกล ให้กำลังใจเขา
เรียกว่ามีเบี้ยกันดารสูง ๆ วิทยะฐานะ ของเขาต้องไม่เอาจำนวน นักเรียนในโรงเรียนมาเป็นตัวจับวัด ตำแหน่งมีให้เขา
ตรวจสอบ การเรียนการสอน มากกว่า โรงเรียนในเมือง สี่งไหนที่เขาขาดแคลน ต้องรีบดูแลจัดหา
สี่งเหล่านี้ คือ กำลังใจของครู ที่จะทำให้เด็ก รอบหมู่บ้านเข้ามาเรียน แล้ว การศึกษาในชนบท จะไม่น้อยหน้ากว่า โรงเรียนในเมือง
ลองกลับไปคิดใหม่หน่อยครับ ไอ้นักวิชาการที่เสนอเรื่องนี้ จับไปสอนในชนบทให้หมด แล้วค่อยกลับมาเสนอ
เรื่องไร้สาระ ต่อไป