ผมเป็นลูกชายคนนึงคับในครอบครัวใหญ่ครอบครัวนึง บ้านผมอยู่กัน5 คน มี พ่อ แม่ ผม พี่ชาย และคุณตา ผมอายุ15 ปี
เรื่องคือ แม่ผมรับราชการพ่อผมไม่ทำอะไรเป็นชาวสวนธรรมดา แม่ผมเป็นคนชอบซื้อของช๊อปปิ้งใช้ของแบรน แต่ก็ด้วยอาชีพรับราชการครูเงินเดือนก็ไม่ได้มากมายอะไร แม่เลยต้องกู้เงินสหกรณ์ครูเป็นจำนวนเลขหลายหลัก เพื่อนำมาหมุนในครอบครัวและชีวิตประจำวัน เรื่องนี้คนในครอบครัวไม่มีใครรู้ มีแต่ผมซึ่งเป็นคนอยากรู้อยากเห็น ไม่ชอบคนมีความลับทุกสิ่งทุกอย่างผมต้องรู้และด้วยบ้านผมก็ไม่ได้มีใครสนใจเรื่องนี้มากเพราะแม่ปิดเรื่องนี้เนียนมาก ผมได้ไปเจอสัญญากู้เงินของสหกรณ์ครู ตอนที่ผมเห็นตอนแรกอาการมันเหมือนจะช็อก แต่ผมก็เก็บเรื่องนี้มาตลอด จนผ่านไปซักพักผมก็สืบรู้ว่าแม่นำเงินที่กู้ไปหมุนอยุ่สามธนาคาร เพื่อไม่ให้บัญชีที่เงินเดือนเข้าประจำต้องติดลบ (((คือบัญชีแม่ผมติดลบเงินที่ใช้ทุกวันนี้คือเงินที่กู้มา))) แต่เรื่องนี้ผมก็ไม่ได้โกรธรึอะไรแม่มาก เพราะเข้าใจว่าแม่เป็นคนหาเงินหลักเข้าบ้าน ถึงจะจ่ายเงินฟุ่มเฟือยแต่ผมก็คิดว่ามันคือความสุขเล็กๆของแม่ และเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องช็อกที่สุดในชีวิตผมเรื่องแรก ที่ผมก็ไม่รู้ว่าจะเก็บรึบอกให้คนในบ้านรู้
จนเวลาผ่านไปอีกผมก็ช็อกกับอีกเรื่องนึงที่เกี่ยวกับแม่ วันนึงผมก็นั่งเล่นโทรศัพแม่อยู่ก็มีข้อความส่งมาเกี่ยวกับรักๆใคร่ๆซึ่งคนนั้นก็ไม่ใช่พ่อผม ตอนั้นแม่ยังใช้โทรศัพท์รุ่นเก่า แม่เริ่มพิมพ์เริ่มแชทชำนาญและคล่องขึ้นอย่างกับเด็กวัยรุ่นที่ใใช้บีๆและคุยกับแฟน แถมแม่ผมยังลบข้อความทุกข้อความที่คุยกับเค้า แต่ด้วยความที่ผมชอบเทคโนโลยีผมเลยกู้มันกลับมาจนหมดและนั่งอ่านทั้งน้ำตา จนเวลาผ่านไปแม่เริ่มซื้อโทรศัพท์ดีขึ้นจนผิดสังเกตเล่นline เล่นface ซึ่งมันเป็นเรื่องที่แปลกมากสำหรับหญิงอายุย่าง50ปี ที่ไม่เคยอยากเรียนรู้เรื่องเทคโนโลยีมากไม่อยากเล่นไม่รู้จัก line และ face มาก่อน แม่เริ่มเล่นไลน์ด้วยความที่ผมยังไม่หายสงสัยและติดตามพฤติกรรมนี้ของแม่มาตลอด ผมได้เชื่อมต่อline แม่กับโน๊ตบุ๊คของผม มันทำให้ผมเห็นข้อความทุกข้อความ ได้ยินเสียงคุยผ่านทางโทรศัพท์ทุกคำพูด ผมเริ่มช็อกและเริ่มเคียดแค้นไอห่านั่นมากด้วยความเป็นเด็กผู้ชายที่ติดแม่มาตลอด ผมได้ไปสืบภายหลังว่าเป็น ผอ.เรียนสูง ชื่อดังคนนึงในจังหวัด เค้าเคยเป็นเจ้านายแม่ตอนที่แม่เคยสอนอยู่โรงเรียนเก่า เค้าได้ย้ายโรงเรียนมายังโรงเรียนใกล้บ้านผมไม่นานแม่ผมก็ย้ายตามเค้ามา แต่พอแม่ย้ายตามมาเค้าก็ย้ายกลับไปยังโรงเรียนใกล้บ้านเค้า นี่เป็นข้อสังเกตนึงที่ผมตั้งขึ้นมาเองว่าแม่ให้เค้าย้ายมาเพื่อที่จะเล่นเส้นให้แม่ย้ายกลับเข้ามาในโรงเรียนใกล้บ้าน ผมก็พยายามบอกเรื่องนี้กับพี่ชายซึ่งพี่ชายก็เป็นเด็กมีปัญหามาก่อนหน้านี้คือเสพยาแต่ก็เข้ารับการบำบัดแล้วเพราะแม่พี่ชายรักแม่มาก ผมบอกเค้าแต่เค้าก็ไม่เชื่อด้วยที่เชื่อใจแม่มากจนเกินไปของมัน ผมจึงได้แต่เก็บเรื่องนี้คนเดียวมาตลอด ไม่กล้าแม้แต่จะบอกแม่ว่าผมรู้ความจริงทุกอย่าง ไม่กล้าแม้แต่บอกคนในครอบครัว ผมเครียดจนคนรอบข้างรู้สึกได้ว่าผมเปลี่ยนเป็นคนละคน ผมเริ่มตีตัวออกห่างจากแม่ ดื้อขึ้น แต่ผมก็พยายามทำทุกอย่างให้ชีวิตผมดีที่สุดผมเป็นเด็กเรียนเกรดเฉลี่ยผมดีมาตลอดและดีมากกว่าพี่ชายมาก แต่ครอบครัวก็รักและประคบหงมพี่มากกว่าผมนั่นอาจเป็นความรู็สึกอิจฉาพี่และเครียดเรื่องแม่ จนผมเคยคิดประชดตัวเองด้วยการเสพยา ในสมองคิดว่าอยากให้ทุกคนรักเหมือนพี่อยากลืมเรื่องเครียดๆในชีวิตให้หมด แต่มันก็ทำไม่ได้ มันอาจเป็นวิธีที่ผิดๆแต่ผมก็ได้ปรับปรุงตัวจนตอนนี้ผมเลิกขาดจากมัน แต่มันก็ไม่ทำให้ความเครียดในชีวิตผมหมดไปอยู่ดี
ผมอยากรู็ว่าผมควรทำอย่างไรใช้ชีวิตอย่างไรต่อไปควรบอกความจริงทั้งหมดกับคนในครอบครัวมั๊ย :'((
ชีวิตข้างหน้าของเด็กมีปัญหาครอบครัวคนนี้ควรทำอย่างไร _ _
เรื่องคือ แม่ผมรับราชการพ่อผมไม่ทำอะไรเป็นชาวสวนธรรมดา แม่ผมเป็นคนชอบซื้อของช๊อปปิ้งใช้ของแบรน แต่ก็ด้วยอาชีพรับราชการครูเงินเดือนก็ไม่ได้มากมายอะไร แม่เลยต้องกู้เงินสหกรณ์ครูเป็นจำนวนเลขหลายหลัก เพื่อนำมาหมุนในครอบครัวและชีวิตประจำวัน เรื่องนี้คนในครอบครัวไม่มีใครรู้ มีแต่ผมซึ่งเป็นคนอยากรู้อยากเห็น ไม่ชอบคนมีความลับทุกสิ่งทุกอย่างผมต้องรู้และด้วยบ้านผมก็ไม่ได้มีใครสนใจเรื่องนี้มากเพราะแม่ปิดเรื่องนี้เนียนมาก ผมได้ไปเจอสัญญากู้เงินของสหกรณ์ครู ตอนที่ผมเห็นตอนแรกอาการมันเหมือนจะช็อก แต่ผมก็เก็บเรื่องนี้มาตลอด จนผ่านไปซักพักผมก็สืบรู้ว่าแม่นำเงินที่กู้ไปหมุนอยุ่สามธนาคาร เพื่อไม่ให้บัญชีที่เงินเดือนเข้าประจำต้องติดลบ (((คือบัญชีแม่ผมติดลบเงินที่ใช้ทุกวันนี้คือเงินที่กู้มา))) แต่เรื่องนี้ผมก็ไม่ได้โกรธรึอะไรแม่มาก เพราะเข้าใจว่าแม่เป็นคนหาเงินหลักเข้าบ้าน ถึงจะจ่ายเงินฟุ่มเฟือยแต่ผมก็คิดว่ามันคือความสุขเล็กๆของแม่ และเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องช็อกที่สุดในชีวิตผมเรื่องแรก ที่ผมก็ไม่รู้ว่าจะเก็บรึบอกให้คนในบ้านรู้
จนเวลาผ่านไปอีกผมก็ช็อกกับอีกเรื่องนึงที่เกี่ยวกับแม่ วันนึงผมก็นั่งเล่นโทรศัพแม่อยู่ก็มีข้อความส่งมาเกี่ยวกับรักๆใคร่ๆซึ่งคนนั้นก็ไม่ใช่พ่อผม ตอนั้นแม่ยังใช้โทรศัพท์รุ่นเก่า แม่เริ่มพิมพ์เริ่มแชทชำนาญและคล่องขึ้นอย่างกับเด็กวัยรุ่นที่ใใช้บีๆและคุยกับแฟน แถมแม่ผมยังลบข้อความทุกข้อความที่คุยกับเค้า แต่ด้วยความที่ผมชอบเทคโนโลยีผมเลยกู้มันกลับมาจนหมดและนั่งอ่านทั้งน้ำตา จนเวลาผ่านไปแม่เริ่มซื้อโทรศัพท์ดีขึ้นจนผิดสังเกตเล่นline เล่นface ซึ่งมันเป็นเรื่องที่แปลกมากสำหรับหญิงอายุย่าง50ปี ที่ไม่เคยอยากเรียนรู้เรื่องเทคโนโลยีมากไม่อยากเล่นไม่รู้จัก line และ face มาก่อน แม่เริ่มเล่นไลน์ด้วยความที่ผมยังไม่หายสงสัยและติดตามพฤติกรรมนี้ของแม่มาตลอด ผมได้เชื่อมต่อline แม่กับโน๊ตบุ๊คของผม มันทำให้ผมเห็นข้อความทุกข้อความ ได้ยินเสียงคุยผ่านทางโทรศัพท์ทุกคำพูด ผมเริ่มช็อกและเริ่มเคียดแค้นไอห่านั่นมากด้วยความเป็นเด็กผู้ชายที่ติดแม่มาตลอด ผมได้ไปสืบภายหลังว่าเป็น ผอ.เรียนสูง ชื่อดังคนนึงในจังหวัด เค้าเคยเป็นเจ้านายแม่ตอนที่แม่เคยสอนอยู่โรงเรียนเก่า เค้าได้ย้ายโรงเรียนมายังโรงเรียนใกล้บ้านผมไม่นานแม่ผมก็ย้ายตามเค้ามา แต่พอแม่ย้ายตามมาเค้าก็ย้ายกลับไปยังโรงเรียนใกล้บ้านเค้า นี่เป็นข้อสังเกตนึงที่ผมตั้งขึ้นมาเองว่าแม่ให้เค้าย้ายมาเพื่อที่จะเล่นเส้นให้แม่ย้ายกลับเข้ามาในโรงเรียนใกล้บ้าน ผมก็พยายามบอกเรื่องนี้กับพี่ชายซึ่งพี่ชายก็เป็นเด็กมีปัญหามาก่อนหน้านี้คือเสพยาแต่ก็เข้ารับการบำบัดแล้วเพราะแม่พี่ชายรักแม่มาก ผมบอกเค้าแต่เค้าก็ไม่เชื่อด้วยที่เชื่อใจแม่มากจนเกินไปของมัน ผมจึงได้แต่เก็บเรื่องนี้คนเดียวมาตลอด ไม่กล้าแม้แต่จะบอกแม่ว่าผมรู้ความจริงทุกอย่าง ไม่กล้าแม้แต่บอกคนในครอบครัว ผมเครียดจนคนรอบข้างรู้สึกได้ว่าผมเปลี่ยนเป็นคนละคน ผมเริ่มตีตัวออกห่างจากแม่ ดื้อขึ้น แต่ผมก็พยายามทำทุกอย่างให้ชีวิตผมดีที่สุดผมเป็นเด็กเรียนเกรดเฉลี่ยผมดีมาตลอดและดีมากกว่าพี่ชายมาก แต่ครอบครัวก็รักและประคบหงมพี่มากกว่าผมนั่นอาจเป็นความรู็สึกอิจฉาพี่และเครียดเรื่องแม่ จนผมเคยคิดประชดตัวเองด้วยการเสพยา ในสมองคิดว่าอยากให้ทุกคนรักเหมือนพี่อยากลืมเรื่องเครียดๆในชีวิตให้หมด แต่มันก็ทำไม่ได้ มันอาจเป็นวิธีที่ผิดๆแต่ผมก็ได้ปรับปรุงตัวจนตอนนี้ผมเลิกขาดจากมัน แต่มันก็ไม่ทำให้ความเครียดในชีวิตผมหมดไปอยู่ดี
ผมอยากรู็ว่าผมควรทำอย่างไรใช้ชีวิตอย่างไรต่อไปควรบอกความจริงทั้งหมดกับคนในครอบครัวมั๊ย :'((