การอกหัก, สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รัก ในเชิงวิทยาศาสตร์หรือการวิวัฒนการทำไมต้องทำให้รู้สึกปวดทรมานใจครับ

จขกท ถามคำถามได้ถูกทางมากๆ ตามทฤษฎีวิวัฒนาการของชาร์ล ดาร์วิล สิ่งมีชีวิตมีจุดมุ่งหมายสูงสุดในการขยายพันธ์และสืบทอดยีนส์ของตนสู่รุ่นต่อๆไป ความรู้สึกรัก กับความรู้สึกผูกพันธ์เป็นสองความรู้สึกที่มนุษย์พัฒนาขึ้นเพื่อจุดประสงค์ในการขยายพันธ์ุครับ

เริ่มจากความรักก่อน มนุษย์เป็นสัตว์ที่ใช้เวลาในการตั้งครรภ์และเลี้ยงลูกจนสามารถพึ่งตัวเองได้นานกว่าสัตว์ประเภทอื่น มนุษย์เพศเมียใช้เวลาตั้งครรภ์ 9 เดือน ในช่วงนี้แทบจะไม่สามารถพึ่งพาเอาตัวรอดได้เอง ต้องอาศัยคู่ช่วยหาอาหารและป้องกันอันตรายให้ ดังนั้นมนุษย์เพศเมียต้องแน่ใจว่าคู่ของตนนอกจากจะน่าพึงประสงค์ในแง่ของการเป็นพ่อพันธ์ที่ดีแล้ว (เช่นแข็งแรง ฉลาด). ต้องพึ่งพาได้ด้วย ไม่ใช่พอท้องแล้วชิ่งหนี จึงเห็นได้ว่าผู้หญิงใช้เวลานานในการตัดสินใจเลือกคู่ครอง เนื่องจากผู้หญิงมีต้นทุนในการสร้างทายาท (parental investment) สูงกว่าผู้ชาย ทั้งนี้และทั้งนั้นความรักเป็นสิ่งที่ธรรมชาติสร้างขึ้นเพื่อให้ผู้ชายและผู้หญิงอยู่ด้วยกันอย่างน้อยในช่วงที่ฝ่ายหญิงท้อง อย่างที่เราทราบกันดีว่าความรักจริงๆแล้วก็คือปฎิกิริยาทางเคมีที่เกิดขึ้นในสมองของเรา เมื่อคนมีความรัก สมองจะขับสารเคมี(จำชื่อไม่ได้แล้ว). ให้คนๆนั้นมีความสุข. จากการวิจัย สารตัวนี้จะค่อยๆลดลงเรื่อยๆตามระยะเวลาที่คู่รักอยู่ด้วยกัน ถ้าคู่รักแยกทางกันในช่วงนี้ อาการอกหักก็เหมือนกับอาการลงแดงของคนที่อดยาเสพติดนั่นเอง

ที่นี้พูดถึงความผูกพันธ์บ้าง เด็กทารกมนุษย์ใช้เวลายาวนานากกว่าจะดูแลตัวเองได้ ยกตัวอย่างลูกม้าสามารถเดินได้ภายในไม่กี่ชั่วโมงหลังคลอดออกมา ลูกเป็ดก็ว่ายน้ำได้ในเวลาอันรวดเร็วหลังคลอด.  ลูกมนุษย์ใช้เวลาหลายปีกว่าจะเดินได้ พูดได้. หาอาหารได้เอง ดังนั้นมนุษย์ต้องอาศัยทั้งพ่อและแม่มาดูแลทารกในเวลาที่นานกว่าสัตว์ประเภทอื่น ในอดีตสมัยเรายังอยู่ในถ้ำ ถ้าไม่มีทั้งพ่อแม่ช่วยเลี้ยง เด็กทารกมีโอกาสรอดยากมาก ธรรมชาติจึงสร้างความผูกพันธ์ขึ้นมาในรูปของสารเคมีในสมอง ในขณะเดียวกับที่ความรักเริ่มลดน้อยลง เพื่อให้พ่อและแม่อยู่ด้วยกันจนลูกสามารถดูแลตัวเองได้ ถ้าคู่สามีภรรยาเลิกกันในช่วงนี้ อาการอาจไม่หนักเท่ากรณีแรก แต่ก็ทำให้ซึมอยู่ดี