*** ใครที่ไม่เคยอ่าน ได ตะลุยแดนเวทย์มนต์ .. หรือ ยังอ่านไม่จบ .. ให้ปิดกระทู้ไปเลยนะครับ .. เพราะผมเกรงว่า เนื้อหากระทู้ อาจจะมี Spoil ในหลาย ๆ ส่วน ***


พอดีว่า .. ผมเพิ่งจะอ่านรอบ 2 จบไปเมื่อคืน

จำได้ว่า ผมอ่านจบรอบแรก ตอนนั้นก็นานหลายปีแล้ว ยังเรียนหนังสืออยู่เลย .. ก็คือ อ่านหนุก ๆ ฆ่าเวลาไปเรื่อย ๆ ไม่ค่อยได้คิดอะไรมาก

พอมาอ่านรอบ 2 จนจบ .. ถึงเริ่มรู้สึกว่า .. เฮ้ยยย การ์ตูนเรื่องนี้ มันก็สนุกมากนะ .. ทำไม ไม่ค่อยมีคนพูดถึงเท่าไหร่ (หรือ การ์ตูนมันคงเก่าด้วยล่ะมั้ง .. แต่ก็เห็นกระแสของกระทู้ ไดฯ อยู่พักนึงใน Pantip ที่ผ่านมาเร็ว ๆ นี้)

เนื้อเรื่องเส้นตรงมาก ๆ .. เหมือนเล่นเกมส์ภาษา หรือ เกมส์ RPG เลย (ก็แหงล่ะ คนเขียนได้แรงบันดาลใจจากเกมส์ดราก้อนเควส ซึ่งเป็นเกมส์แนว RPG นี่นา)

เริ่มจากพระเอก LV 1  มีความต้องการในการเป็น ผู้กล้า  จึงเริ่มออกผจญภัย ต่อสู้ค่อย ๆ สะสม LV ไปเรื่อย ๆ ผ่านการกำจัดลูกน้องของจอมราชาปีศาจไปเรื่อย ๆ .. ไล่เอาชนะ 6 ขุนพลปีศาจทีละคน ๆ (ซึ่งเปรียบเสมือนบอสของแต่ละด่าน) .. จนไปถึงด่านสุดท้ายเจอบอสใหญ่ คือ จอมราชาปีศาจ เวิร์น

ถึงเนื้อเรื่องอาจจะดูเป็นเส้นตรง ไม่ซับซ้อน เข้าใจง่าย .. แต่สิ่งที่ผมชอบ คือ มิติของตัวละคร หรือ ความสัมพันธ์ของตัวละคร

คือ มันมีหลายอารมณ์  ไม่ว่าจะเป็น ตลก , ความสัมพันธ์แบบเพื่อน , คนรัก , พ่อ-ลูก , การหักหลัง ชิงดี ชิงเด่น

โดยเฉพาะการหักหลัง ชิงดี ชิงเด่น ของบรรดาตัวละครฝ่ายร้ายจากโลกปีศาจ (ผมว่า นี่คือ ส่วนที่สนุกที่สุดของเรื่อง)

ซึ่งผมคิดว่า .. จอมราชาปีศาจเวิร์น ไม่สามารถไว้ใจลูกน้องตัวเองได้เลย

6 ขุนพล แต่ละคนต่างก็มีเหตุผลของตัวเองในการเข้าร่วมเป็นลูกน้องของ เวิร์น

คนที่อ่าน ได ตะลุยแดนเวทย์ฯ  หลาย ๆ คนอาจจะคิดว่า .. มิสต์ เวิร์น คือ รองบอสของเรื่อง (ซึ่งก็ไม่ผิด ถ้าดูตามเนื้อเรื่อง ก็น่าจะเป็นยังงั้น)

แต่ผมกลับรู้สึกว่า .. ฮาดร้า ตะหาก ที่สมควรจะได้รับยกย่องเป็น รองบอส ของจริง

เพราะตั้งแต่เริ่มเรื่องมา .. ฮาดร้า ก็เป็นถึงผู้บัญชาการกองทัพปีศาจแล้ว ซึ่งมีตำแหน่งรองจาก เวิร์น

ฮาดร้า สู้กับ อวาน ตอนช่วงแรกของเรื่อง ซึ่ง ฮาดร้า ก็เป็นฝ่ายเอาชนะไปได้

จากนั้น ฮาดร้า ก็มีได้มีการพัฒนา เพิ่มขีดความสามารถของตัวเองมาตลอด .. จนถึงตอนท้าย ๆ เรื่อง ที่ ได และ บารัน ได้เข้าไปสู้กับ ฮาดร้า ที่ได้กลายร่างเป็น สัตว์อสูร เต็มตัว

ขนาดตอนที่ ฮาดร้า ออกมาช่วยพวก ได ตอนที่สู้กับ เวิร์น

ในตอนนนั้น เวิร์น (ร่างแก่)  ยังบอกเลยว่า ฮาดร้า ในตอนนี้พัฒนาไปไกลมาก จนน่าจะมีพลังใกล้เคียงกับตนเองไปแล้ว

ผมคิดว่า ฮาดร้า เป็นหนึ่งในตัวละครที่ตายยาก ตายเย็น ซะเหลือเกิน .. หลาย ๆ ครั้งที่ผมคิดว่า ฮาดร้า น่าจะตายไปจริง ๆ แล้วล่ะ .. แต่สุดท้าย ก็ดันโผล่ออกมาอีกจนได้ .. แถมยังมีพลังมากกว่าเดิมอีก

ส่วน มิสต์เวิร์น .. กับ คิลเวิร์น .. 2 คนนี้ ผมคิดว่า น่าจะเหมาะกับการเป็น บอสลับ ซะมากกว่า

มิสต์เวิร์น คนนี้ผมโอเคเลย .. เก่งมาก สมเป็นมือขวาของเวิร์นจริง ๆ และ คู่ควรกับบท บอสลับ มากกว่า (สำหรับผมนะ)

โดยเฉพาะตอนที่ มิสต์เวิร์น ยกทัพปีศาจมาถล่มเมืองปาปุนิก้า ผมว่าเหตุการณ์ช่วงนั้นมันเป็นอะไร Epic มากเลย (ถ้าเป็นฉากในโรงหนัง ผมว่าฉากนั้นมันต้องทุ่มทุนสร้าง ยิ่งใหญ่ อลังการ สุด ๆ ไปเลย)

สำหรับ คิลเวิร์น ตอนผมเห็นครั้งแรกก็คิดว่าน่าจะเก่ง .. แต่พอเห็นตอนสู้จริงกับ อวาน .. ผมรู้สึก คิลเวิร์น ก็ไม่เท่าไหร่นี่นา .. (หรือ อวาน มันเก่งเกินไปหว่า)

ผมว่า มิสต์เวิร์น ตอนยังใส่ชุดคลุมยังดูเหนือกว่าเยอะเลย

และ อีกจุดสำคัญ ที่ทำให้ผมรู้สึกว่า ได ตะลุยแดนเวทย์ เป็นการ์ตูนที่ถูก "จริต" ของผมมาก ก็คือ .. บอสใหญ่ของเรื่อง ซึ่งก็คือ จอมราชาปีศาจเวิร์น นี่แหละ

การเปิดตัว หรือ การปรากฏตัวของ จอมราชาปีศาจเวิร์น ครั้งแรกเป็นอะไรที่แบบว่า .. ยิ่งใหญ่ , น่าเกรงขาม  เป็นอย่างมาก

อย่างตอนที่ ฮาดร้า ได้เห็นโฉมหน้าของ เวิร์น เป็นครั้งแรก .. ฮาดร้า ก็ยังคิดไม่ถึงว่า ชายแก่ ๆ คนนี้ จะเป็นจอมราชาปีศาจ และ คิดว่าตัวเองที่มีพลังมากขึ้น น่าจะเอาชนะ เวิร์น ได้ไม่ยาก

ซึ่ง เวิร์น ก็ได้อ่านความคิดของ ฮาดร้า ออก .. จึงได้บอกกับ ฮาดร้า ว่า .. "เจ้าจะลองดูมั๊ยล่ะ" .. (พร้อมกับแสยะยิ้ม ประมาณว่า ก็ลองเข้ามาหักคอข้าดูสิ .. เดี๋ยวจะได้รู้ ว่าทำไมข้าถึงเป็น บอสใหญ่ ของเรื่อง)

ผมมีความรู้สึกว่า การปรากฏตัวของ เวิร์น ครั้งแรก .. ให้ความรู้สึกเดียวกับที่ผมต้องเจอกับ ฟรีสเซอร์ จากเรื่องดราก้อนบอลเป็นครั้งแรก

คือ อารมณ์ของบอสใหญ่ของเรื่อง .. มันต้องเป็นแบบนี้แหละ .. คือดูแล้ว เก่งมาก ๆ , เก่งเวอร์ , ไร้เทียมทาน  โดยที่บอสใหญ่ ไม่ต้องโชว์ฝีมืออะไรออกมาเลย (คือ แค่เห็นก็รู้เลยว่า โหดแท้เหลา)

เอาง่าย ๆ .. แค่ เวิร์น ร่างแก่ตอนที่สู้กับพวก ได ครั้งแรก .. ก็เล่นโชว์เทพซะสิ้นชื่อพระเอกไปเลย

ไม่รู้ว่า เพื่อน ๆ เคยเล่นเกมส์ RPG กันมั๊ยครับ .. ที่แบบว่า เราจะต้องเจอกับบอสใหญ่ก่อน ในช่วงกลาง ๆ เรื่อง .. ซึ่งเกมส์ก็จะบังคับให้เราต้องสู้กับบอสใหญ่

แต่ไม่ว่าเราจะมี LV 99 .. หรือ ใส่ของมาดีขนาดไหน เราก็สู้บอสไม่ได้หรอก .. อย่างมาก ก็แค่ยื้อให้ตายช้าลง หรือ แพ้ (ตามเนื้อเรื่อง) เท่านั้นเอง

พูดง่าย ๆ คือ .. เราโจมตีบอสใหญ่ ได้แค่ลดพลังบอสหลักร้อย .. แต่บอสโจมตีเรา เราโดนลดพลังทีหลักพัน

นั่นแหละ อารมณ์นั้นเลย .. คือ เกมส์จะบังคับให้เราสู้บอสใหญ่ไม่ได้ในครั้งแรก ต้องแพ้ไปตามเนื้อเรื่อง .. แล้วค่อยไปเจอกันอีกทีในตอนสุดท้ายของเกมส์

ท่าแต่ละท่าของบอสใหญ่ .. ทั้งรุนแรง , รวดเร็ว , หนักหน่วง , ไร้ทางป้องกัน .. นั่นแหละ เวิร์น .. สมกับเป็น บอสใหญ่ ของเรื่องจริง ๆ .. (ผมชอบท่า คลามิตี้ วอลล์ ของ เวิร์น มากเลย)

แบบว่า .. เวิร์น ร่างแก่  ยังเล่นซะพวกพระเอกสิ้นหวังกันเลยทีเดียว .. ตอนร่างหนุ่มก็เก่งเวอร์นะ .. แต่ก็นั่นแหละ สุดท้ายก็ต้องโดน Skill พระเอกจัดการอยู่ดี ผมเลยเฉย ๆ กับร่างหนุ่ม ..

ซึ่งไม่เฉพาะด้านพลังของ เวิร์น เท่านั้น .. แต่ยังรวมถึง ความฉลาด , ไหวพริบ , การพูด , ทัศนคติ , วิสัยทัศน์ .. อืมมม นี่มัน Perfect Boss ชัด ๆ

อีกจุดนึง ที่ผมคิดว่าเป็นเสน่ห์ของเรื่องนี้ก็คือ .. พัฒนาการของตัวละคร ที่มีการพัฒนาขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ไม่ว่าจะเป็นฝั่งพระเอก หรือ ตัวร้าย .. (แต่ฝั่งพระเอก จะเห็นพัฒนาการได้ชัดเจนกว่า)

โดยเฉพาะ ป๊อป (ว่าที่พระเอกตัวจริงของเรื่อง ^^) .. สังเกตว่า ตอนแรก ป๊อบ นี่แทบจะทำอะไรใครไม่ได้เลย .. ปอดแหก คิดหนี ตลอด

แต่ลองดูไปเรื่อย ๆ สิ .. จะรู้เลยว่า ป๊อป ก็มีความพยามในการพัฒนาตัวเองไม่น้อยกว่า ได

จุดเด่นของ ป๊อป ที่สำคัญที่สุดในความคิดผมก็คือ .. ความสามารถในการกระตุ้นเพื่อนนี่แหละ โดยเฉพาะการกระตุ้น ได ให้กลับมาฮึด และ มีความหวังในการเอาชนะศัตรู

หลาย ๆ ครั้ง ที่ผมรู้สึกว่า ได ถ้าไม่ได้ ป๊อป อยู่เคียงข้าง .. เค้าอาจจะสิ้นหวัง และ โดนฆ่าตายไปตั้งนานแล้วก็ได้

โดยเฉพาะตอนที่พวก ได สู้กับ เวิร์น ครั้งแรก แล้วแพ้เละเทะกลับมานั่นแหละ .. ถ้าไม่ได้ ป๊อป .. ป่านนี้ โลกคงป่นปี้ไปแล้ว

จุดที่ผมชอบอีกอย่างก็คือ .. บรรดาตัวละครฝ่ายร้าย ที่กลับใจมาอยู่ฝั่งพระเอก .. ไม่ว่าจะเป็น ..

คล็อกโครไดล์ , ฮุนเคล , บารัน , ลาฮอลล์ , ฮีม , ฮาดร้า

โดยเฉพาะ ฮีม , ฮาดร้า .. 2 คนนี้ ถือเป็นการคัมแบ็กมาอยู่ฝ่ายพระเอกที่เหนือความคาดหมายของผมมาก

น่าเสียดาย ที่ตอนสุดท้าย ไม่สามารถรวมตัวร้ายทั้งหมดที่กลับใจให้มาช่วยกันสู้กับ เวิร์น ได้

ผมลองมานั่งคิด ๆ ดู .. ถ้าตอนสุดท้าย .. ทุกคนยังอยู่กันครบ .. ได อาจจะไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้ และ เรื่องนี้ คงไม่ต้องลากยาวมาถึง 37 เล่ม

ถ้าเอาเฉพาะตัวหลัก ๆ จริง ๆ ที่ผมคิดไว้ .. ได , ป๊อป , ฮุนเคล , บารัน , ฮาดร้า

ลอง 5 คนนี้ ช่วงท๊อปฟอร์ม .. รวมหัวช่วยกันรุม เวิร์น .. ผมว่าต่อให้เป็นระดับ บอสใหญ่ คงต้องมีสะอึกบ้างล่ะ

เอาแค่ บารัน , ฮาดร้า .. ผมว่า เวิร์น ก็มีเหนื่อยอ่ะ .. เผลอ ๆ อาจจะต้องยืมมือ มิสต์เวิร์น และ คิลเวิร์น เข้ามาช่วยแบ่งเบาภาระ


สุดท้าย ถึงผมจะแอบเชียร์ เมิร์ล อยู่ลึก ๆ ในใจ .. แต่ผมก็คิดว่า ป๊อป สมควรคู่กับ มาม มากกว่า

แล้วก็ ผมก็อยากจะให้ ฮุนเคล สมหวังกับเรื่องความรักนะ .. เสียดาย ที่สุดท้าย เค้าก็ไม่ได้สนใจผู้หญิงแบบจริง ๆ จัง (เพราะในใจ คงรู้สึกผิดบาปกับสิ่งที่ตัวเองทำไปมาก จนคิดว่า ไม่สามารถปกป้อง หรือ สมควรแก่ที่จะให้ใครมารักได้)




ขอบคุณ ทุก ๆ ความเห็นมาก ๆ ครับ